Αρχείο κατηγορίας Κειμενα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό Θ. Σίψα

Ως συνέχεια των δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θ. Σίψα, που δικάζεται χωρίς κανένα στοιχείο, για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας της marfin, καλούμε συγκέντρωση στις 31/10  12.00 στο παράρτημα.

ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Θ. ΣΙΨΑ

Μετά από συνεχόμενες αναβολές, στις 19 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δίκη του Θ. Σίψα, ο οποίος κατηγορείται, χωρίς κανένα στοιχείο (εκτός από ένα ανώνυμο γράμμα που εστάλη στην ασφάλεια!), για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας marfin και τη δολοφονία 3 εργατών που βρίσκονταν μέσα. Η δεύτερη συνεδρίαση της δίκης έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

Στις 5 Μάη 2010, ημέρα ψήφισης του 1ου μνημονίου, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της ελλάδας πραγματοποιήθηκαν ογκώδεις διαδηλώσεις. Πλήθος κόσμου βρέθηκε στους δρόμους, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή του μέσα από επιθέσεις και συγκρούσεις. Όλο αυτό το κλίμα αγωνιστικότητας έφερνε ένα ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα αποφασιστικότητας από τα κάτω, και ήταν απότοκο μιας μακράς περιόδου αντίστασης και αγώνα.

Η δολοφονία τριών εργατών την ημέρα εκείνη έδωσε την καλύτερη δυνατή αφορμή στο κράτος για να κατασυκοφαντήσει τους αγώνες, τους αγωνιστές και την γενικευμένη αντίσταση που αναπτυσσόταν την περίοδο εκείνη. Ήδη από το 2009, αμέσως μετά την εξέγερση του 2008, είχε κινήσει σωρεία κατασταλτικών μηχανισμών προς αυτή την κατεύθυνση, και την ημέρα εκείνη κάποιοι έδωσαν στο σύστημα την ευκαιρία που αναζητούσε, σκοτώνοντας κανιβαλικά εργαζόμενους, ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια θέση και συνθήκη. Το γεγονός ότι η κυριαρχία (πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες και ΜΜΕ) έσπευσε να φανεί συντετριμμένη και να υπερασπιστεί την αξίας της ζωής τριών εργαζομένων ήταν ένα καλοστημένο θέατρο του παραλόγου, μιας και οι δεκάδες θάνατοι εργατών ετησίως στα εργοτάξια των μεγαλοβιομηχάνων αντιμετωπίζονται ως ατυχήματα και δεν αναφέρονται καν. Στόχος της εκτεταμένης προβολής του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν να διαχυθεί ενοχή και φόβος στα κοινωνικά κομμάτια που είχαν επιλέξει να βγουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους απέναντι στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι το κράτος, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, επέλεξε να στοχοποιήσει αναρχικούς διαδηλωτές για τον εμπρησμό, από τους χιλιάδες που ήταν εκείνη την ημέρα στο δρόμο, αποδεικνύει ότι αποτελεί ζητούμενο η στοχοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Σε μια ιστορική στιγμή όπου η μαχητικότητα στις διαδηλώσεις αύξανε και διευρυνόταν, η πολιτική υπεράσπιση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στη βία κράτους και κεφαλαίου ως δίκαιης και απαραίτητης για την επιτυχία του αγώνα έπρεπε να στιγματιστεί. Η δίωξη του αναρχικού Θ. Σίψα δεν αφορά στο ίδιο το πρόσωπο του Θοδωρή, αλλά στην πολιτική του ταυτότητα. Σύσσωμη η εξουσιαστική μηχανή έσπευσε να υπογραμμίσει την περιόδο εκείνη το «κακό» που προκαλούν οι μαχητικές διαδηλώσεις από πλευράς των αγωνιζόμενων, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην καθ΄όλα νόμιμη –νομικά αλλά και στη συνείδησή μας– μονοπωλιακή βία του κράτους και των μηχανισμών του. Την ίδια στιγμή, μέσα από τη δίωξη του Θ. Σίψα στοχοποιείται ο κόσμος του αγώνα γενικότερα. Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν, και σε αυτή την περίπτωση, είναι ότι η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις αποτελεί δυνητικά ποινικά κολάσιμη πράξη.

Αντιλαμβανόμενοι/ες την ιστορική σημασία αυτής της δικής, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο Θ. Σίψα και υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια, χειραφέτηση και ελευθερία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ, ΔΕΥΤΕΡΑ 31/10 12:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θ. Σίψα – συγκέντρωση Πέμπτη 27/10

Ως συνέχεια των δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θ. Σίψα, που δικάζεται χωρίς κανένα στοιχείο, για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας της marfin, καλούμε συγκέντρωση στις 27/10  10.00 στο παράρτημα.

ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Θ. ΣΙΨΑ

Μετά από συνεχόμενες αναβολές, στις 19 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δίκη του Θ. Σίψα, ο οποίος κατηγορείται, χωρίς κανένα στοιχείο (εκτός από ένα ανώνυμο γράμμα που εστάλη στην ασφάλεια!), για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας marfin και τη δολοφονία 3 εργατών που βρίσκονταν μέσα. Η δεύτερη συνεδρίαση της δίκης έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

Στις 5 Μάη 2010, ημέρα ψήφισης του 1ου μνημονίου, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της ελλάδας πραγματοποιήθηκαν ογκώδεις διαδηλώσεις. Πλήθος κόσμου βρέθηκε στους δρόμους, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή του μέσα από επιθέσεις και συγκρούσεις. Όλο αυτό το κλίμα αγωνιστικότητας έφερνε ένα ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα αποφασιστικότητας από τα κάτω, και ήταν απότοκο μιας μακράς περιόδου αντίστασης και αγώνα.

Η δολοφονία τριών εργατών την ημέρα εκείνη έδωσε την καλύτερη δυνατή αφορμή στο κράτος για να κατασυκοφαντήσει τους αγώνες, τους αγωνιστές και την γενικευμένη αντίσταση που αναπτυσσόταν την περίοδο εκείνη. Ήδη από το 2009, αμέσως μετά την εξέγερση του 2008, είχε κινήσει σωρεία κατασταλτικών μηχανισμών προς αυτή την κατεύθυνση, και την ημέρα εκείνη κάποιοι έδωσαν στο σύστημα την ευκαιρία που αναζητούσε, σκοτώνοντας κανιβαλικά εργαζόμενους, ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια θέση και συνθήκη. Το γεγονός ότι η κυριαρχία (πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες και ΜΜΕ) έσπευσε να φανεί συντετριμμένη και να υπερασπιστεί την αξίας της ζωής τριών εργαζομένων ήταν ένα καλοστημένο θέατρο του παραλόγου, μιας και οι δεκάδες θάνατοι εργατών ετησίως στα εργοτάξια των μεγαλοβιομηχάνων αντιμετωπίζονται ως ατυχήματα και δεν αναφέρονται καν. Στόχος της εκτεταμένης προβολής του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν να διαχυθεί ενοχή και φόβος στα κοινωνικά κομμάτια που είχαν επιλέξει να βγουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους απέναντι στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι το κράτος, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, επέλεξε να στοχοποιήσει αναρχικούς διαδηλωτές για τον εμπρησμό, από τους χιλιάδες που ήταν εκείνη την ημέρα στο δρόμο, αποδεικνύει ότι αποτελεί ζητούμενο η στοχοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Σε μια ιστορική στιγμή όπου η μαχητικότητα στις διαδηλώσεις αύξανε και διευρυνόταν, η πολιτική υπεράσπιση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στη βία κράτους και κεφαλαίου ως δίκαιης και απαραίτητης για την επιτυχία του αγώνα έπρεπε να στιγματιστεί. Η δίωξη του αναρχικού Θ. Σίψα δεν αφορά στο ίδιο το πρόσωπο του Θοδωρή, αλλά στην πολιτική του ταυτότητα. Σύσσωμη η εξουσιαστική μηχανή έσπευσε να υπογραμμίσει την περιόδο εκείνη το «κακό» που προκαλούν οι μαχητικές διαδηλώσεις από πλευράς των αγωνιζόμενων, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην καθ΄όλα νόμιμη –νομικά αλλά και στη συνείδησή μας– μονοπωλιακή βία του κράτους και των μηχανισμών του. Την ίδια στιγμή, μέσα από τη δίωξη του Θ. Σίψα στοχοποιείται ο κόσμος του αγώνα γενικότερα. Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν, και σε αυτή την περίπτωση, είναι ότι η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις αποτελεί δυνητικά ποινικά κολάσιμη πράξη.

Αντιλαμβανόμενοι/ες την ιστορική σημασία αυτής της δικής, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο Θ. Σίψα και υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια, χειραφέτηση και ελευθερία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ, ΠΕΜΠΤΗ 27/10 10:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός

Εν όψει της δίκης των πέντε συλληφθέντων αγωνιστών κατα την εκκένωση της κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Στις 5 Αυγούστου του 2013 λαμβάνει χώρα στην πόλη της Πάτρας μια ενορχηστρωμένη και μεθοδευμένη επίθεση εκκένωσης τριών καταλήψεων από τις κατασταλτικές δυνάμεις με τη συνδρομή της τοπικής δημοτικής αρχής και της πυροσβεστικής υπηρεσίας. Πρόκειται για την ιστορικής σημασίας Κατάληψη Παραρτήματος, την Κατάληψη Μαραγκοπούλειου και το Στέκι ΤΕΙ – κατάληψη Ν. Γύζη 33. Κατά την προσπάθεια εκκένωσης της Κατάληψης Μαραγκοπούλειου συλλαμβάνονται από τους μπάτσους πέντε σύντροφοι/ισσες και τους προσάπτονται οι κατηγορίες για διατάραξη οικιακής ειρήνης, διακεκριμένων φθορών, οπλοκατοχή και ρευματοκλοπή. Επίσης αρκετοί αλληλέγγυοι που έσπευσαν να μπλοκάρουν την εκκένωση της κατάληψης προσάγονται. Η δίκη τους έχει οριστεί για την Τρίτη 25 Οκτώβρη στα δικαστήρια της Πάτρας.

Αυτές οι εκκενώσεις είναι στενά συνδεδεμένες με το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου εκείνης. Εντάσσονται στο αντιεξεγερτικό σχέδιο του κράτους που μπαίνει σε εφαρμογή μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και επιχειρεί να σαρώσει κάθε αυτοοργανωμένη κυψελίδα αντίστασης, που αναδύθηκε μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες και τους ταξικούς ανταγωνισμούς την εποχή εκείνη. Έτσι, μπαίνουν στο στόχαστρο της αντιεξεγερτικής εκστρατείας του κράτους μία σειρά από αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και καταλήψεις από όλο τον ελλαδικό χώρο. Οτιδήποτε δεν καθίσταται εύκολα χειραγωγήσιμο, αφομοιώσιμο και δεν κινείται μέσα στις προδιαμορφωμένες από την κυριαρχία νόρμες, αποτελεί ένα βαρύνουσας σημασίας κίνδυνο που πρέπει να παταχθεί δια πυρός και σιδήρου. Όταν οι μορφές και τα περιεχόμενα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων θεσμοθετούνται από την ίδια την τάξη των εκμεταλλευόμενων και είναι απαλλαγμένα από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το κοινωνικό δίκαιο, αυτομάτως βρίσκονται έξω από τον κλοιό ελέγχου της κυρίαρχης τάξης. Η καταστολή λοιπόν δομών και υποδομών που στεγάζουν ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά εγχειρήματα που λειτουργούν με συλλογικούς κι αδιαμεσολάβητους όρους, αντιδιαμετρικούς με το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό της ετερονομίας και του ατομικισμού, είναι νομοτελειακά αναμενόμενη.

η σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία αλλά και τη δημιουργία πραγματικών σχέσεων μέσα από την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης.

Σε μία εποχή όπου η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένοΟι εκκενώσεις αυτών των καταλήψεων και οι επακόλουθες συλλήψεις ήταν ένα ηχηρό μήνυμα διατυπωμένο από τους εκφραστές του κεφαλαίου και σταλμένο από τα οργανικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού που το υπηρετούν, με αποδέκτη τον κόσμο του αγώνα. Οι επιθέσεις σε δομές του ανταγωνιστικού κινήματος είναι πολιτικές επιθέσεις του κράτους που στόχο έχουν την αποδυνάμωση όσων αντιστέκονται, την κάμψη του φρονήματός τους και την διαμόρφωση των ιδανικότερων όρων εκμετάλλευσής τους. Όποια κι αν είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η κάθε κυβερνώσα πολιτική ηγεσία και το επιτελείο της, για να δικαιολογήσουν τις αντικοινωνικές πρακτικές τους, τα πολιτικά τους κίνητρα παραμένουν ίδια. Μπορεί η νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση αριστερού πρόσημου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μην υιοθετεί την ρητορεία των προκατόχων της, περί ‘’εστιών ανομίας’’, όταν επιτίθεται σε προσφυγικές καταλήψεις στέγης και πολιτικές καταλήψεις (Ορφανοτροφείο, Κατάληψη Νίκης, Hurriya, Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κένταυρος, Κατάληψη Ντουγρού κλπ) όμως οι πολιτικοί της σχεδιασμοί παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Πρόκειται για μεθοδευμένες επιθέσεις που αποσκοπούν στο σπάσιμο κάθε δεσμού μεταξύ ντόπιων και ξένων εκμεταλλευομένων και στην διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής που δύναται να γίνουν αγωνιστικά πεδία αντιπαραθέσεων για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Στην πλούσια συλλογική εμπειρία των αναρχικών που αποκτήθηκε μέσα από την διηνεκή κοινωνική και ταξική πάλη, σημαντική θέση έχουν οι καταλήψεις. Ως δομές στέγασης ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού /αναρχικού λόγου, πολιτικής ζύμωσης και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην διαδρομή του ανταγωνιστικού κινήματος. Με την άρνηση της ιδιοκτησίας, την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου από τον ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων και την προώθηση ενός διαφορετικού τρόπου συμβίωσης και επικοινωνίας οι καταλήψεις αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τα προπλάσματα της κοινωνίας των επιθυμιών και των αναγκών μας. Ιδίως σε καιρούς πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και αυξημένου αριθμού αστέγων, το ζήτημα της απαλλοτρίωσης άδειων σπιτιών τίθεται επιτακτικά. Οι καταλήψεις, ως ένα εργαλείο αγώνα, εξυπηρετούν την καλύτερη διεξαγωγή των αγώνων μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τυ επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να υψώσουμε οργανωμένα και συλλογικά τα αναστήματα μας, για να διασφαλίσουμε τα απειλούμενα κοινωνικά μας κεκτημένα, τις εστίες διεξαγωγής των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων και την ακεραιότητα των συντρόφων/ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως άρρηκτο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο/διωκόμενο αγωνιστή που διάλεξε το επίπονο μα και όμορφο μονοπάτι του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΛΗΦΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ
ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

Συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Πάτρα, Οκτώβρης 2016

Αλληλεγγύη στους 5 συντρόφους της κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Την Τρίτη 25 Οκτωβρίου δικάζονται οι σύντροφοι/ισσες που βρίσκονταν στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου 2013, την μέρα που εκκενώθηκαν από το κράτος και τη δημοτική αρχή οι τρεις καταλήψεις που λειτουργούσαν τότε στην Πάτρα: το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο και  το στέκι Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ. Κατά την εκκένωση της κατάληψης του Μαραγκοπουλείου συλλαμβάνονται 5 σύντροφοι/ισσες και προσάγονται 11 αλληλέγγυοι/ες.

Οι εκκενώσεις των καταλήψεων στην Πάτρα αποτελούν κομμάτι μιας σειράς κατασταλτικών μεθοδεύσεων που είχε επιλέξει το κράτος την εποχή εκείνη, προκειμένου να επιβάλει με ωμότητα τη νέα πραγματικότητα. Το κύμα αντίστασης που γεννήθηκε και εξαπλώθηκε μετά την εξέγερση του ’08 αλλά και την ψήφιση των μνημονίων έπρεπε να συνθλιβεί. Με μια σειρά επιχειρήσεων, όπως ο «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, η μαζική διαπόμπευση οροθετικών –υποτίθεται– γυναικών, οι απανωτές εκκενώσεις καταλήψεων σε διάφορες πόλεις, αλλά και διώξεις αγωνιστών με στημένα κατηγορητήρια σε δίκες παρωδίες, έδωσαν ηχηρά το μήνυμα ότι το κράτος κινείται οργανωμένα για να επιβάλει τη συνθήκη σύγχρονου ολοκληρωτισμού που βιώνουμε.

Η επιχείρηση μαζικών εκκενώσεων καταλήψεων, και στην Πάτρα αλλά και σε άλλες πόλεις, ήταν, πέρα από μια βίαιη κατασταλτική ενέργεια, μια επίθεση ισχυρού συμβολισμού του κράτους απέναντι σε όσα κοινωνικά κομμάτια είχαν επιλέξει το δρόμο του αγώνα. Μην ξεχνάμε πως από την εξέγερση του 2008 και μετά πολλές καταλήψεις δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες των αγωνιζόμενων κομματιών και να στεγάσουν τις πολυποίκιλες διαδικασίες και δομές που δημιουργήθηκαν (πολιτικές διαδικασίες, αυτοοργανωμένες ομάδες υγείας, σίτισης, συλλογικής έκφρασης κ.ά.), οι οποίες προσπαθούσαν να αυτονομηθούν από την κεφαλαιοκρατική εξάρτηση της κοινωνίας. Το κίνημα του ’08 –’09 έδειξε ξεκάθαρα τόσο τις προθέσεις όσο και την προοπτική του. Ήταν μια γενικευμένη κίνηση από τα κάτω, που έβαζε τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας όσο και κεντρικής πολιτικής σκηνής στοιχεία ριζοσπαστικά, εξ ορισμού δηλαδή απειλητικά για την κυριαρχία. Συνεπώς, η κίνηση του κράτους ενάντια σε ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του κινήματος της περιόδου εκείνης στόχευε στις ανταγωνιστικές κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονταν εκεί και στο μήνυμα αγωνιστικότητας που εξέπεμπαν στον ιστό της πόλης.

Είναι αυτονόητο ότι η σύνδεση των από τα κάτω σε διαδικασίες αγώνα, η χειραφέτηση της κοινωνίας σε επίπεδο καθημερινών αναγκών, η διάχυση εννοιών όπως είναι η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη, αλλά και το σπάσιμο των επιβαλλόμενων σχέσεων και η δημιουργία πραγματικών σχέσεων, είναι κάτι που πάντα θα προσπαθεί να αποτρέψει η κυριαρχία. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν εκκενώσεις σε καταλήψεις όπου διέμεναν μετανάστες. Η αδιαμεσολάβητη σύνδεση των πληττόμενων, ντόπιων και μεταναστών, και οι κοινοί τους αγώνες αποτελούν, δυνητικά, έναν εκρηκτικό συνδυασμό για τις υπάρχουσες ισορροπίες.

Σε μια περίοδο όπου δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσουμε πέρα από το δρόμο του αγώνα, αν θέλουμε να μείνουμε όρθιοι απέναντι στην ολοένα και πιο αμείλικτη επίθεση που δεχόμαστε, οφείλουμε να κρατάμε την κινηματική μνήμη ζωντανή. Να υπενθυμίζουμε τη σημασία και την αξία του αγώνα και των εργαλείων του. Να προστατεύουμε με την ενεργή συμμετοχή μας τις πολιτικές διαδικασίες, τις ταξικές και κοινωνικές δομές, τις καταλήψεις, τα στέκια και ό,τι αυτά τα εργαλεία μπορούν να προσφέρουν. Να δημιουργούμε νέα εργαλεία αγώνα, στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης,  να παλεύουμε για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Την Τρίτη δικάζονται 5 αναρχικοί/ές για την επιλογή τους να αγωνιστούν απέναντι στο υπάρχον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα και να υπερασπιστούν τις δομές του αγώνα. Την Πέμπτη δικάζεται ο αναρχικός Θ. Σίψας για την επιλογή του να αγωνίζεται. Στα μάτια της αστικής δικαιοσύνης ο αγώνας είναι ποινικό αδίκημα και εν δυνάμει υπόδικος ο κάθε αγωνιστής. Εμείς, στον αντίποδα, πιστεύουμε ότι το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όσοι αγωνίζονται καθημερινά, σε όλο τον κόσμο, να δομήσουν κοινωνίες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Ανταπόκριση από τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό Θ. Σίψα στην Πάτρα

img_20161014_102126

Το πρωί της Παρασκευής 14 Οκτώβρη η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση κάλεσε συγκέντρωση-μικροφωνική στο Παράρτημα ως κίνηση αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θοδωρή Σίψα που διώκεται από το κράτος με στημένο κατηγορητήριο για την υπόθεση του εμπρησμού στην τράπεζα Marfin. Συνάμα, η συγκέντρωση είχε και το χαρακτήρα αντιπληροφόρησης για την κρατική σκευωρία εις βάρος του συντρόφου. Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης καλούσε επίσης η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας, καθώς και η αναρχική συλλογικότητα Ατραπός.

 

img_20161014_102111

 

Κατά τη δίωρη παρέμβαση μπροστά στο Παράρτημα μοιράστηκαν και εκφωνήθηκαν κείμενα αλληλεγγύης σε διερχόμενο κόσμο, την ίδια ώρα που διεξαγόταν η δίκη του συντρόφου στην Αθήνα. Μέσα από τη δίωξη εξάλλου του Θοδωρή Σίψα επιχειρείται η εγκληματοποίηση, η πολιτική απομόνωση και η ιδεολογική κατασυκοφάντηση του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος στο σύνολό του.

 

img_20161014_110139

 

Σήμερα, που η επίθεση του κράτους και των αφεντικών εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι σε πλήρη εξέλιξη και στοχεύει στο χτύπημα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ώστε να εδραιωθεί ευκολότερα το νέο καθεστώς εξαθλίωσης και ολοκληρωτισμού, ως αναρχικοί κοινωνικοί αγωνιστές στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο σύντροφο Θ. Σίψα αναγνωρίζοντας στη δίωξη του την προσπάθεια εγκληματοποίησης των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανθρώπων και την απόπειρα ποινικοποίησης της συμμετοχής σε μια μαχητική διαδήλωση. Απέναντι στην εγκληματική και αντικοινωνική βία του κράτους, του κεφαλαίου και των μηχανισμών τους, η κοινωνική και ταξική αντιβία είναι δίκαιη.

 

img_20161014_110226

 

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΣΤΟΙΧΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ MARFIN !

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ-ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ! ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση | Πάτρα, Οκτώβρης ‘16

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θ. Σίψα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Θ. ΣΙΨΑ

Μετά από συνεχόμενες αναβολές, στις 19 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δίκη του Θ. Σίψα, ο οποίος κατηγορείται, χωρίς κανένα στοιχείο (εκτός από ένα ανώνυμο γράμμα που εστάλη στην ασφάλεια!), για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας marfin και τη δολοφονία 3 εργατών που βρίσκονταν μέσα. Η δεύτερη συνεδρίαση της δίκης έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

Στις 5 Μάη 2010, ημέρα ψήφισης του 1ου μνημονίου, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της ελλάδας πραγματοποιήθηκαν ογκώδεις διαδηλώσεις. Πλήθος κόσμου βρέθηκε στους δρόμους, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή του μέσα από επιθέσεις και συγκρούσεις. Όλο αυτό το κλίμα αγωνιστικότητας έφερνε ένα ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα αποφασιστικότητας από τα κάτω, και ήταν απότοκο μιας μακράς περιόδου αντίστασης και αγώνα.

Η δολοφονία τριών εργατών την ημέρα εκείνη έδωσε την καλύτερη δυνατή αφορμή στο κράτος για να κατασυκοφαντήσει τους αγώνες, τους αγωνιστές και την γενικευμένη αντίσταση που αναπτυσσόταν την περίοδο εκείνη. Ήδη από το 2009, αμέσως μετά την εξέγερση του 2008, είχε κινήσει σωρεία κατασταλτικών μηχανισμών προς αυτή την κατεύθυνση, και την ημέρα εκείνη κάποιοι έδωσαν στο σύστημα την ευκαιρία που αναζητούσε, σκοτώνοντας κανιβαλικά εργαζόμενους, ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια θέση και συνθήκη. Το γεγονός ότι η κυριαρχία (πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες και ΜΜΕ) έσπευσε να φανεί συντετριμμένη και να υπερασπιστεί την αξίας της ζωής τριών εργαζομένων ήταν ένα καλοστημένο θέατρο του παραλόγου, μιας και οι δεκάδες θάνατοι εργατών ετησίως στα εργοτάξια των μεγαλοβιομηχάνων αντιμετωπίζονται ως ατυχήματα και δεν αναφέρονται καν. Στόχος της εκτεταμένης προβολής του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν να διαχυθεί ενοχή και φόβος στα κοινωνικά κομμάτια που είχαν επιλέξει να βγουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους απέναντι στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι το κράτος, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, επέλεξε να στοχοποιήσει αναρχικούς διαδηλωτές για τον εμπρησμό, από τους χιλιάδες που ήταν εκείνη την ημέρα στο δρόμο, αποδεικνύει ότι αποτελεί ζητούμενο η στοχοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Σε μια ιστορική στιγμή όπου η μαχητικότητα στις διαδηλώσεις αύξανε και διευρυνόταν, η πολιτική υπεράσπιση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στη βία κράτους και κεφαλαίου ως δίκαιης και απαραίτητης για την επιτυχία του αγώνα έπρεπε να στιγματιστεί. Η δίωξη του αναρχικού Θ. Σίψα δεν αφορά στο ίδιο το πρόσωπο του Θοδωρή, αλλά στην πολιτική του ταυτότητα. Σύσσωμη η εξουσιαστική μηχανή έσπευσε να υπογραμμίσει την περιόδο εκείνη το «κακό» που προκαλούν οι μαχητικές διαδηλώσεις από πλευράς των αγωνιζόμενων, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην καθ΄όλα νόμιμη –νομικά αλλά και στη συνείδησή μας– μονοπωλιακή βία του κράτους και των μηχανισμών του. Την ίδια στιγμή, μέσα από τη δίωξη του Θ. Σίψα στοχοποιείται ο κόσμος του αγώνα γενικότερα. Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν, και σε αυτή την περίπτωση, είναι ότι η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις αποτελεί δυνητικά ποινικά κολάσιμη πράξη.

Αντιλαμβανόμενοι/ες την ιστορική σημασία αυτής της δικής, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο Θ. Σίψα και υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια, χειραφέτηση και ελευθερία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ 14/10 ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ 10:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός

Αλλυλεγγύη στον αναρχικό αγωνιστή Θ. Σίψα, δε θα περάσει η κρατική σκευωρία!

  Στις 19 Σεπτέμβρη και μετά από αρκετές αναβολές ξεκίνησε η δίκη του σ. Θ. Σίψα που αφορά στην υπόθεση του εμπρησμού  στην τράπεζα Marfin και το θάνατο τριών εργαζομένων σ’ αυτήν. Κατά την πρώτη συνεδρίαση έγινε η απαγγελία των κατηγοριών από την έδρα και ξεκίνησαν οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. O ίδιος ο Θ. Σίψας δήλωσε ότι από το 2011 έχει καταδικάσει δημόσια την ενέργεια, για την οποία κατηγορείται. Η δεύτερη συνεδρίαση για τη δίκη του συντρόφου έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

   Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά. Στις 5 Μάη του 2010, ημέρα της ψήφισης του 1ου μνημονίου, στο κέντρο κάθε μεγάλης πόλης του ελλαδικού χώρου, πραγματοποιούνται μαζικότατες διαδηλώσεις  από πλήθος ανθρώπων  που με τη φωνή και τη μαχητικότητά τους εκφράζουν την άρνησή τους να υπακούσουν στο καθεστώς σύγχρονης δουλείας.

   Στην Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν σε μια από τις μεγαλύτερες σε όγκο μα και σημασία διαδηλώσεις των τελευταίων ετών, μια διαδήλωση από την οποία δε λείπουν και οι δυναμικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα είχε κορυφωθεί εκείνη η μέρα, εάν δεν είχε συμβεί το τραγικό περιστατικό του θανάτου τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin, από φωτιά που προκλήθηκε στο κτίριο. Ο εμπρησμός της τράπεζας και η αντίληψη πίσω από αυτή την πράξη -που έγινε σε μια περίοδο κατά την οποία οι κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις των από τα κάτω είχαν φουντώσει– λειτούργησε στην πράξη υπονομευτικά προς τους αγώνες. Ήταν ένα γεγονός που στράφηκε ενάντια στους χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στους δρόμους, παγώνοντας την αποφασιστικότητά τους αλλά και ενάντια στους ίδιους τους αναρχικούς και τον αγώνα τους, ο οποίος στρέφεται ενάντια στο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα και τους θεσμούς του, μη αποδεχόμενος σε καμιά περίπτωση λογικές «παράπλευρων απωλειών». Ένα γεγονός που έδωσε τη δυνατότητα στο κράτος να εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική επίθεση στοχοποιώντας αγωνιστές και ειδικότερα τους αναρχικούς, οξύνοντας έτσι την αντιεξεγερτική εκστρατεία που είχε ήδη ξεκινήσει από το Δεκέμβρη του 2008 και αποσκοπούσε στην εγκληματοποίηση, την πολιτική απομόνωση και την ιδεολογική κατασυκοφάντηση του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος στο σύνολό του.

   Έναν χρόνο αργότερα, επετειακά της 5ης Μάη, σε μια ακόμη κίνηση εντυπωσιασμού και αντεκδίκησης από πλευράς του κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών, προσάγονται 4 άτομα και καλούνται να καταθέσουν ως ύποπτοι για τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin. Μοναδικά στοιχεία ένα ανυπόγραφο και ασύντακτο μήνυμα που στάλθηκε στην ασφάλεια και αναφέρει όλα τα προσωπικά στοιχεία των προσαχθέντων (ονόματα, τηλέφωνα, πινακίδες οχημάτων, διεύθυνση κατοικίας), κατονομάζοντας τους ως υπεύθυνους του εμπρησμού της τράπεζας και αποδίδοντας τις προαναφερθείσες κατηγορίες. Το άλλο “ατράνταχτο” στοιχείο είναι κάποιες φωτογραφίες από κάμερες , οι οποίες όμως δεν εμφανίζουν κανέναν από τους κατηγορούμενους να έχει σχέση με τον εμπρησμό της τράπεζας. Ακόμη, έπειτα από ελέγχους που ακολούθησαν στα σπίτια τους, αλλά και σε σπίτια οικείων τους, όπου κατασχέθηκαν ρούχα και προσωπικά τους αντικείμενα, δεν βρέθηκε κανένα αποδεικτικό στοιχείο.

    Όλη αυτή η διαδικασία βέβαια δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, αφού ο εισαγγελέας μη μπορώντας να τεκμηριώσει το κατηγορητήριο, επέστρεψε το φάκελο με τα στοιχεία στην αστυνομία και τα 4 άτομα αφέθηκαν ελεύθερα. Δύο χρόνια μετά όμως, και πάλι επετειακά στις 5/5/2013, ο ανακριτής αποφασίζει να αποδώσει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στο αναρχικό σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin, ύστερα από συμπληρωματική κατάθεση ενός μπάτσου, σύμφωνα με την οποία “αποτελεί σύνηθες φαινόμενο για τους αναρχικούς να αλλάζουν ρούχα μετά την πορεία”. Εν ολίγοις, ο μπάτσος θεωρεί ότι το βίντεο δείχνει τον σύντροφο Θοδωρή Σίψα, απλά αυτός μετά το τέλος της πορείας πρόλαβε και άλλαξε ρούχα. Από κάμερα πιστοποιείται ότι ο Θ. Σίψας βρίσκεται σε άλλο σημείο την ώρα του εμπρησμού.

   Ο σύντροφος αρνείται εξ αρχής όλες τις κατηγορίες, για τις οποίες άλλωστε δεν εμφανίζεται κανένα απολύτως στοιχείο, πέραν της ίδιας της πολιτικής του ταυτότητας και της συμμετοχής του στη διαδήλωση.

 «Ανήκω στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους. Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 ενάντια στην υπογραφή του 1ου Μνημονίου, με τη συμμετοχή του κόσμου να αγγίζει τις 200.000 και με αγωνιστικό πνεύμα να πολιορκεί τη Βουλή επί ώρες, προσπαθώντας να εισβάλει και να ακυρώσει την ψήφιση του Μνημονίου […]. Θα επαναλάβω ξανά πως η αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος αλλά και ως άτομο που μιλάει για ελευθερία και αντιεξουσία δεν θα μου επέτρεπε να κάνω αυτό για το οποίο κατηγορούμαι.»

   Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η υπόθεση της Marfin επανήλθε σε μια διόλου τυχαία χρονική στιγμή. Το κράτος επέλεξε να την ανοίξει παράλληλα με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά και την παρακρατική συμμορία της χρυσής αυγής. Αυτό είχε υπαχθεί σε μια προσπάθεια από πλευρά της κυριαρχίας να επαναφέρει στο προσκήνιο τη θεωρία των δύο άκρων, εξισώνοντας τη βία των παρακρατικών νεοναζί  απέναντι στα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, στους κοινωνικά αδύναμους  και στους αγωνιστές από τη μία, με την αντιβία της απελευθέρωσης, της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Η τελευταία αποτελεί μέσο ανάσχεσης της κρατικής τρομοκρατίας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και είναι κομμάτι του αγώνα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Σήμερα, με τη διακυβέρνηση των Σύριζα-Ανέλ  φαίνεται πως η θεωρία των δύο άκρων δεν αποτελεί την προμετωπίδα της ντόπιας κυριαρχίας. Εντούτοις όμως, ακριβώς επειδή το κράτος, που εξύφανε εναντίον του Θ. Σίψα όλη αυτή την σκευωρία, έχει συνέχεια, γνωρίζουμε πως η κυριαρχία κρατά τη θεωρία των δύο άκρων κάτω από το τραπέζι, μόνο και μόνο για να τη χρησιμοποιήσει εναντίον των αγωνιστών, κατά το δοκούν. Γιατί απέναντι στη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου αντιστέκεται ο κόσμος του αγώνα, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας. Όχι ο ακροδεξιος-φασιστικός εσμός των παρακρατικών τραμπούκων που είναι σάρκα από τη σάρκα της εξουσίας.

   Παράλληλα, από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προωθείται η αποσιώπηση της κύριας ευθύνης των αφεντικών της τράπεζας που εξανάγκασαν  τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε αυτήν σε μέρα γενικής απεργίας, η “καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται” και η συστηματική λασπολογία σε βάρος όσων ανθρώπων αντιστέκονται. Επιχειρείται έτσι, αφενός η νομιμοποίηση στην κοινωνική συνείδηση της μονοπωλιακής βίας του κράτους ως της μόνης επιτρεπόμενης, και αφετέρου συμψηφίζεται η εγκληματική και αντικοινωνική βία του κράτους, των αφεντικών και των παρακρατικών νεοναζί,  με την απελευθερωτική κοινωνική και ταξική αντι-βία των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Στόχος είναι να χτυπηθούν οι μαχητικοί κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες και να περάσει ο φόβος και η νοοτροπία της υπακοής στα κοινωνικά κομμάτια.

   Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορούμε να μη σταθούμε και ενάντια σε αυτή την αντεπαναστατική και ανεύθυνη αντίληψη που κυοφορείται παρασιτικά στα πέριξ των αγώνων, αναπαράγοντας εξουσιαστικές λογικές και πρακτικές και έχει αναγάγει τη βία από ένα μέσο με εργαλειακή χρήση στον αγώνα σε ιδεολογική προμετωπίδα της. Μια αντίληψη που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατικά συγκροτημένη συνείδηση. Μια αντίληψη ελιτίστικη, εχθρική κι ανταγωνιστική τόσο προς την κοινωνία που αντιστέκεται όσο και προς τους ίδιους τους αναρχικούς αγωνιστές.

  Σήμερα, που η επίθεση του κράτους και των αφεντικών εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι σε πλήρη εξέλιξη και στοχεύει στο χτύπημα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ώστε να εδραιωθεί ευκολότερα το νέο καθεστώς εξαθλίωσης και ολοκληρωτισμού, ως αναρχικοί κοινωνικοί αγωνιστές θα σταθούμε αλληλέγγυοι στο σύντροφο Θ. Σίψα αναγνωρίζοντας στη δίωξη του την προσπάθεια εγκληματοποίησης των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανθρώπων και την απόπειρα ποινικοποίησης της συμμετοχής σε μια μαχητική διαδήλωση. Απέναντι στην εγκληματική και αντικοινωνική βία του κράτους, του κεφαλαίου και των μηχανισμών τους, η κοινωνική και ταξική αντιβία είναι δίκαιη.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ MARFIN !

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ-ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση | Πάτρα, Οκτώβρης ‘16

Λ.Σ Άνω πόλης – Κάλεσμα σε συνέλευση, για την επανοικειοποίηση του χώρου της καζάρμας.

Άλλο ένα λουκέτο μπήκε σε δημόσιο χώρο στη γειτονιά μας, αυτή τη φορά στο μπασκετάκι της Καζάρμα (Μπουκαούρη & Παντοκράτορος).

Λίγες μόνο μέρες αφότου οργανώσαμε συλλογικά τουρνούα μπάσκετ στις 25 Ιούνη μαζί με την Αυτόνομη Ποδοσφαιρική Ομάδα στο συγκεκριμένο γηπεδάκι της γειτονιάς μας και επανατοποθετήσαμε στεφάνι στη μία μπασκέτα, για να μπορούν να παίζουν και πάλι τα παιδιά της γειτονιάς, οι μπασκέτες αφαιρέθηκαν εντελώς και η είσοδος κλειδώθηκε.

Απ’ ό,τι φαίνεται, την πρωτοβουλία και γι’ αυτό το λουκέτο την πήρε η αρχαιολογία, όπως είχε συμβεί και με τη βεράντα του κάστρου δύο χρόνια πριν. Εκεί σφραγίστηκε η μοναδική παιδική χαρά της περιοχής. Όταν η λαϊκή συνέλευση Άνω Πόλης μαζί με άλλες συλλογικότητες και γείτονες άνοιξαν και καθάρισαν τον παρατημένο χώρο, ώστε να μπορεί και πάλι να τον αξιοποιήσει η γειτονιά, η αρχαιολογία κάλεσε την αστυνομία για να μας απομακρύνει και κλείδωσε και πάλι το χώρο. Από τότε ο χώρος ερημώνει. Η μόνη εργασία που έχει γίνει είναι ότι τοποθέτησαν ψηλά κάγκελα, διότι για κάτι τέτοια πάντα βρίσκει το κράτος χρήματα να διαθέσει, ενώ για μισθούς, συντάξεις ή επιδόματα οι τσέπες είναι πάντα αδειανές.

Η θέση της λαϊκής συνέλευσης είναι ότι οι δημόσιοι χώροι πρέπει να είναι ανοιχτοί και προσβάσιμοι από όλους. Πρέπει να τους προστατεύουμε από το ιδιωτικό κεφάλαιο που καταπίνει πλατείες, πεζόδρομους και την παραθαλάσσια ζώνη γεμίζοντας τον τόπο τραπεζοκαθίσματα. Ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να πληρώνουμε «αντίτιμο» σε καφετέριες και παιδότοπους για να δούμε τους φίλους μας ή να παίξουν τα παιδιά μας. Οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι εμπόρευμα! Ας διαφυλάξουμε την έννοια της κοινότητας, της ζωντανής γειτονιάς, αρνούμενοι να ζούμε απομονωμένοι και φοβικοί, αδιαφορώντας για το τι βιώνει ο διπλανός μας.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνάει αδιάφορο το γεγονός ότι μπήκε ξαφνικά, με το έτσι θέλω, λουκέτο σε έναν χώρο που ήταν για δεκαετίες ανοιχτός. Εντέλει, ποιοι καθορίζουν τις ζωές μας; Η μόνη ελπίδα να δούμε κάτι καλύτερο στα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν είναι να αντιστεκόμαστε στα μικρά καθημερινά πράγματα, κάθε φορά που βιώνουμε την κρατική αυθαιρεσία και αναλγησία. Χρειάζεται επιφυλακή και ενεργοποίηση από όλους μας! Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αγώνα!

Καλούμε τη γειτονιά σε συζήτηση για το θέμα τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 20:00 στην πλ. Παντοκράτορα, να ανταλλάξουμε απόψεις και να σκεφτούμε πιθανές δράσεις.

Λαϊκή Συνέλευση Άνω Πόλης (lsanopolis.wordpress.com) Κάθε Δευτέρα στις 20:00, Παντοκράτορος & Καρπενησίου

Λίγα λόγια για τις αυτοοργανωμένες μουσικές βραδιές στο Επί τα Πρόσω και πέριξ…

11

Από την πρώτη στιγμή που λειτούργησε ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος ‘’Επί τα Πρόσω’’ στην Πάτρα, μέχρι σήμερα, τρισήμιση χρόνια αργότερα, βασικός άξονας λειτουργίας του ήταν το πρόταγμα αλλά και η εφαρμογή της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης της πραγματικότητάς μας στο εδώ και στο τώρα.

   Μην έχοντας αυταπάτες περί εξωραϊσμού και μεταρρύθμισης της υπάρχουσας ασφυκτικής πραγματικότητας, δεν τρέφαμε ποτέ τη φιλοδοξία να δημιουργήσουμε νησίδες ελευθερίας μέσα στην βαρβαρότητα του σήμερα.

   Όπως χαρακτηριστικά γράφαμε στο αυτοπαρουσιαστικό μας κείμενο : ‘’ Στρεφόμαστε ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς τους, αναγνωρίζοντας πως αυτοί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τη διαιώνιση των καταπιεστικών κι εκμεταλλευτικών σχέσεων που γεννούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση, τις κοινωνικές και ταξικές ανισότητες και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου.

Με λίγα λόγια, στην βαρβαρότητα του σήμερα δεν φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε οάσεις ελευθερίας αλλά δημιουργούμε ένα χώρο ανοιχτό για οποιαδήποτε και οποιονδήποτε επιθυμεί να ορθώσει αντιστάσεις, να παράξει αρνήσεις και να αναζητήσει καταφάσεις στην επίπονη αλλά όμορφη διαδικασία της κοινωνικής χειραφέτησης και της δημιουργίας ενός νέου κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας’’…

   Ως ένας ζωντανός λοιπόν αυτοδιαχειριζόμενος χώρος το ‘’Επί τα Πρόσω’’ είναι εδώ, για να καλύπτει τις επιθυμίες και τις ανάγκες τόσο των συμμετεχόντων σ’ αυτό, όσο κι ευρύτερων υποκειμένων, στο βαθμό που αυτά συμφωνούν με τις αρχές λειτουργίας του.

   Μέσα στο πλαίσιο αυτό και σε άτακτα χρονικά διαστήματα, έχει προκύψει με πολύ φυσικό τρόπο όλα αυτά τα χρόνια η διοργάνωση μουσικών βραδιών στο στέκι. Η επιθυμία μας για κοινωνική επαφή, για αυτοέκφραση και για ψυχαγωγία με τους δικούς μας όρους, έχουν ανά περιόδους βρει στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο ‘’Επί τα Πρόσω’’ μια στέγη.

   Από τη φετινή χρονιά, φιλοδοξούμε οι αυτοοργανωμένες μουσικές βραδιές στο ”Επί τα Πρόσω” και πέριξ να διοργανώνονται σε τακτά-μηνιαία χρονικά διαστήματα και με τον τρόπο αυτό επιλέγουμε να δώσουμε διέξοδο στην επιθυμία για αυτοέκφραση και ψυχαγωγία τόσο για εμάς, όσο και γι’ άλλο κόσμο, που πιθανώς ενδιαφέρεται.

   Εξ’ άλλου, στους καιρούς της αποθέωσης του χρήματος και της επιδίωξης του κέρδους, επιλέγουμε να βρισκόμαστε μαζί, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες αλλά κι όσες ή όσοι στο μέλλον γνωριστούμε, προκειμένου να κοινωνικοποιήσουμε την επιθυμία και την ανάγκη μας για αδιαμεσολάβητη, ουσιαστική επικοινωνία και ζύμωση μακριά από τις εφήμερες συνευρέσεις, τις βαλτωμένες στα στάσιμα νερά των αδιεξόδων που γεννά η επιβεβλημένη καθημερινότητα του ατομικού ανταγωνισμού, της αποξένωσης και της απάθειας…

   Στις αυτοοργανωμένες μουσικές βραδιές στο ‘’Επί τα Πρόσω’’ απολαμβάνουμε τις μουσικές που μας αρέσουν μακριά κι εχθρικά ως προς τις κυρίαρχες κι επιβαλλόμενες σχέσεις πελάτη-σερβιτόρας, αφεντικού-σερβιτόρου, επιλέγοντας την ελεύθερη συνεισφορά σε ό, τι καταναλώσουμε για την εξασφάλιση της συνέχισης του εγχειρήματος. 

   Τέλος, προωθούμε τη λογική και πρακτική της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, της αυτοοργανωμένης έκφρασης, της ισότιμης συμμετοχής και της οριζοντιότητας στις μεταξύ μας σχέσεις, επιθυμώντας να δομήσουμε σχέσεις ειλικρίνειας αλλά και να γνωριστούμε με όσες κι όσους δεν έχουμε ακόμα γνωριστεί.

   Κι όλα αυτά με όρους αυτοοργανωμένους, αντιιεραρχικούς κι ενάντια στη λογική του κέρδους…

αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Επί τα Πρόσω

Σεπτέμβρης 2016

Κείμενο της συλλογικότητας Ατραπός για τη συγκυρία

Σε μια προσπάθεια να καταγράψουμε κάποιες βασικές μας σκέψεις για την εποχή την οποία διανύουμε, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και τις απαντήσεις που πιστεύουμε ότι θα πρέπει να προσπαθήσει να δώσει το ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα, επιλέγουμε ως αφετηρία ένα από τα κομβικότερα σημεία κριτικής της αναρχικής θεώρησης: το κράτος, το κεφάλαιο και τη μεταξύ τους σχέση. Αφήνοντας στην άκρη τις ιστορικές ρίζες του σύγχρονου κράτους και του καπιταλισμού, πιστεύουμε ότι έχει σημασία στο σήμερα να κατανοήσουμε τον βαθμό αλληλόδρασης και σύγκλισης των δύο, ο οποίος είναι τέτοιος που αφενός μπορούμε να μιλήσουμε για μια συνθήκη σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αφετέρου πιστεύουμε ότι αποδομεί την έκφραση αντικαπιταλιστικού (πόσο μάλλον αντιιμπεριαλιστικού) λόγου εφόσον δεν συμπληρώνεται απαραιτήτως από αντικρατικό λόγο.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ: ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Τη σύγκλιση μεταξύ κράτους και κεφαλαίου (δηλαδή μεταξύ πολιτικής και οικονομικής ελίτ) δεν την αποδίδουμε μόνο στην τρέχουσα οικονομική κρίση και στις ανάγκες αλληλοϋποστήριξης που αυτή γέννησε. Την παρατηρούμε ιστορικά (κατά καιρούς πολύ πιο εμφανώς, όπως για παράδειγμα με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του μεσοπολέμου). Πιστεύουμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχει καθιερωθεί ως τάση με αυξανόμενους ρυθμούς και ένταση και το τελευταίο διάστημα είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, λοιπόν, δεν τον αποδίδουμε σε μια πρόσκαιρη προσπάθεια του καπιταλισμού να επιβιώσει εν μέσω μιας ισχυρής δομικής κρίσης, αλλά τον αναγνωρίζουμε ως μια ευρύτερη προσπάθεια παγίωσης μιας νέας, μόνιμης καπιταλιστικής διαχείρισης. Βασικά χαρακτηριστικά της διαχείρισης αυτής είναι η ακόμα πιο ανηλεής εκμετάλλευση ανθρώπινων και φυσικών πόρων, η απόλυτη εξάρτηση από τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις, ο ασφυκτικός έλεγχος των κοινωνιών, η διάσπαση του κοινωνικού ιστού (τόσο των παραγωγικών/εργασιακών σχέσεων όσο και των κοινωνικών/διαπροσωπικών σχέσεων), η καταστολή των κινημάτων αμφισβήτησης με όλο πιο αναβαθμισμένα μέσα κ.ο.κ. Παρότι ο καπιταλισμός διανύει μια ισχυρή δομική κρίση, η ίδια η κρίση προσφέρει ταυτόχρονα την ευκαιρία και ένα εργαλείο για να ισχυροποιηθεί το σύστημα μέσα από μια σαρωτική αναδιάρθρωση. Οπότε η εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα σημαντική διότι αποτελεί μεγάλο στοίχημα το αν θα καταφέρουν να στηθούν αναχώματα (και δη αρκετά ισχυρά ώστε να ανακόψουν αυτή τη σαρωτική επιβολή μιας ολοκληρωτικής διαχείρισης), ή αν, παρά το γεγονός ότι ταλανίζεται από μια κρίση, η κυριαρχία θα βγει στο τέλος ακόμα πιο δυνατή.

Για να αιτιολογήσουμε τον ισχυρισμό μας ότι η κατεύθυνση είχε χαραχτεί προ κρίσης, άρα δεν αποτελεί συγκυριακή συνθήκη, θυμίζουμε ενδεικτικά κάποια γεγονότα-σταθμούς πριν από το 2008 που αποτέλεσαν αφορμή για αποφασιστικά βήματα αύξησης της εκμετάλλευσης, της καταστολής και του ελέγχου στις δυτικές μητροπόλεις και αποτέλεσαν, επιπλέον, σε ορισμένες περιπτώσεις έναυσμα για στρατιωτικές επεμβάσεις στην περιφέρεια: τα μέτρα που πάρθηκαν κατόπιν των επιθέσεων στους δίδυμους πύργους, στη Μαδρίτη και στο Λονδίνο, τα μέτρα που συνοδεύουν τη διοργάνωση μεγάλων αθλητικών γεγονότων (π.χ. Ολυμπιακούς Αγώνες, Mundial, Euro), τη σταδιακή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της ανταποδοτικότητας μέσω συντάξεων, επιδομάτων, κοινωνικής ασφάλισης κτλ., τις ιδιωτικοποιήσεις και το μονοπώλιο από επιχειρήσεις-κολοσσούς νευραλγικών κλάδων και κοινωνικών αγαθών (π.χ. της καλλιέργειας από τη Monsanto, του νερού από εταιρίες όπως η Veolia ή η Suez, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών), το περιεχόμενο διακρατικών συμφωνιών (π.χ. γύρω από το εμπόριο ή την αγροτική πολιτική) και τα φοροαπαλλακτικά μέτρα σε όφελος μεγαλοεπιχειρηματιών, την στοχευμένη αυστηροποίηση νόμων και δικαστικών διαδικασιών, τη δημιουργία χώρων κράτησης-βασανισμού (βλ. λευκά κελιά, φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Γκουαντάναμο).

Η σημερινή ζοφερή εικόνα αποτελεί σύνθεση επιμέρους κομματιών των παρελθόντων ετών, και η τάση αυτή τη στιγμή είναι σαφώς προς όλο και πιο απόλυτες μορφές καταστολής, ελέγχου και επιτήρησης. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προώθηση της συμφωνίας TTIP (η οποία δρομολογείται από τις αρχές της δεκαετίας ’90 –ως TAFTA–) και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία (η στρατικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας έχει προλειάνει το πέρασμα σε πραγματική στρατιωτική παρουσία στους δρόμους και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται). Ο στόχος πιστεύουμε ότι είναι γενικά (αλλά και ειδικά σε μια στιγμή ανασύνταξης του καπιταλιστικού συστήματος, μιας και η τρέχουσα κρίση είναι σημαντική και σε ένταση και σε διάρκεια) να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για νέους κύκλους οικονομικής αφαίμαξης καθώς επίσης να αποτραπεί η ριζοσπαστικοποίηση και η χειραφετητική προοπτική των αντιστάσεων που ξεπηδούν σε διάφορα σημεία του πλανήτη ως αντίδραση σε όλα τα παραπάνω.

Γι’ αυτό και δεν συμμεριζόμαστε την αισιοδοξία όσων πιστεύουν ότι το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης θα σημάνει την επιστροφή σε μια πρότερη κατάσταση σχετικής ευμάρειας. Το έδαφος που έχει χαθεί πιστεύουμε ότι έχει χαθεί έως ότου κατακτηθεί και πάλι πίσω. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες (ατομικές και κοινωνικές) που χάθηκαν δεν πρόκειται να χαριστούν πίσω από κανένα κράτος, από καμία κυβέρνηση, μιας και η κατάργησή τους είναι μια χρόνια, καλομελετημένη διαδικασία και διόλου μια συγκυριακή κατάσταση. Το νέο καθεστώς αποτελεί όντως καθεστώς. Στην καθιέρωσή του παίζει, μεταξύ άλλων, μεγάλο ρόλο και ο φόβος. Ένας φόβος (αν όχι τρομοκρατία) που είτε τον σπέρνει είτε τον διογκώνει η κυριαρχία κατασκευάζοντας φανταστικούς εχθρούς ή διοχετεύοντας την αγανάκτηση σε αδύναμα κοινωνικά κομμάτια. Ούτε οι οροθετικές χθες ούτε οι μετανάστες σήμερα μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στην παντοδυναμία των ΜΜΕ και τα αντιδραστικά αντανακλαστικά που (και) αυτά ενεργοποιούν. Ένας άλλος βασικός παράγοντας είναι η στροφή προς ακροδεξιές φωνές και πρακτικές, αλλά και η υιοθέτηση ακροδεξιάς ατζέντας από κυβερνήσεις διαφόρων αποχρώσεων. Η συντηρικοποίηση στην Ευρώπη είναι χαρακτηριστική, με αποκορύφωμα τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Σημειώνουμε επίσης το ρόλο της τεχνολογίας, η οποία στηρίζει υλικοτεχνικά τις πολιτικές επιτήρησης και ελέγχου (είτε μιλάμε για καθαρά στρατιωτικό εξοπλισμό είτε για έξυπνα συστήματα παρακολούθησης).

Ο ρόλος του κράτους

Κατά τον 20ό αιώνα οι κεφαλαιούχοι μία έκλιναν προς την αποδέσμευση από τον κρατικό προστατευτισμό και μία επέστρεφαν κάτω από την προστατευτική φτερούγα του κράτους, όταν το «αόρατο χέρι» της αγοράς προσέκρουε στις εγγενείς αδυναμίες του καπιταλιστικού συστήματος. Ιστορικά γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ήταν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, το κραχ του ’29, η οκτωβριανή επανάσταση, ο ψυχρός πόλεμος κ.ο.κ. τελικά οδήγησαν στην ευρεία υιοθέτηση στον δυτικό κόσμο του κεϋνσιανισμού, ενός μοντέλου που προέβλεπε το κράτος σε ρόλο «αντισταθμιστικό» (με προνοιακά επιδόματα κτλ) προκειμένου το κεφάλαιο να αναπτύσσεται μεν απερίσπαστο (συνεχίζοντας την αλόγιστη λεηλασία ανθρώπινων και φυσικών πόρων στον λεγόμενο «τρίτο κόσμο»), έχοντας εξασφαλίσει όμως παράλληλα μια αγορά για την απορρόφηση των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών στη δύση και την απαραίτητη αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος. Και πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα», όμως, το κράτος, με ένα γραφειοκρατικό κόμμα στο πηδάλιο της εξουσίας, ανέλαβε να ρυθμίζει την παραγωγή και την εκβιομηχάνιση (όπως και όλες τις κοινωνικές σχέσεις), οδηγώντας επί της ουσίας σε έναν ιδιόμορφο «κρατικό καπιταλισμό». Οι πετρελαϊκές κρίσεις κατά τη δεκαετία ’70 και η κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ άλλαξαν τα δεδομένα. Χωρίς το «αντίπαλο δέος» και κατόπιν της ύφεσης των κινημάτων του ‘60, ο καπιταλισμός διεισδύει σταδιακά σε όλους τους παραγωγικούς τομείς και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις παγκοσμίως. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι εξελίξεις στο χώρο της τεχνολογίας είναι ραγδαίες, κεφάλαια μεταφέρονται σε δευτερόλεπτα από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις γίνονται πολυεθνικές-κολοσσοί, ο τριτογενής τομέας (βλ. τραπεζικά προϊόντα) παίρνει το ρόλο που κατείχε κάποτε ο δευτερογενής, τα κέντρα εξουσίας γίνονται ολοένα πιο απρόσωπα, συγκεντρωτικά και υπερεθνικά (με τις κατά τόπους κυβερνήσεις να παίζουν ολοένα και περισσότερο το ρόλο των αναλώσιμων εκτελεστών των πολιτικών που αυτά ορίζουν).

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι στο νέο αυτό περιβάλλον το κράτος αποσύρεται, μιας και το πουλόβερ κρατικών παροχών και υπηρεσιών ξηλώνεται και η κρατική περιουσία πουλιέται σε ιδιώτες. Με τη γνωστή χρονοκαθυστέρηση αυτά βιώνουμε εν πολλοίς τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά αυτό θα ήταν αφελές. Η απόσυρση του κράτους πρόνοιας δεν σημαίνει επουδενί αποδυνάμωση του κράτους αλλά πέρασμα σε μια κεφαλαιοκρατική σχέση με άλλα χαρακτηριστικά. Τα τελευταία χρόνια, κι ενώ τα χαμηλά και μεσαία στρώματα συμπιέζονται βίαια προς τα κάτω, παρατηρούμε να περνάνε μπιρ παρά στα χέρια ιδιωτών επικερδείς κρατικοί οργανισμοί και επιχειρήσεις, να υπογράφονται διακρατικές συμφωνίες που επιτρέπουν στις μεγάλες επιχειρήσεις να αλωνίζουν ανενόχλητες, να δίνουν τα κράτη αφειδώς κολοσσιαία πακέτα οικονομικής στήριξης στις τράπεζες (διογκώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα κρατικά χρέη, προκειμένου να πληρώσουν τα σπασμένα τα συνήθη υποζύγια). Και σε επίπεδο συμβολισμών να το δούμε, ο βαθμός διαπλοκής κράτους και κεφαλαίου έχει φανεί επανειλημμένως σε διάφορες χώρες με την ανάληψη κυβερνητικών θέσεων από τεχνοκράτες, μεγαλοεπιχειρηματίες (ή αχυρανθρώπους αυτών) και την παράδοση της πολιτικής στα χέρια «ειδικών» τεχνοκρατών και διεθνών οικονομικών οργανισμών ή φόρουμ (βλ. G8).

Το κράτος δεν αποτελεί μια ουδέτερη δομή, αλλά είναι απαραίτητος συναυτουργός των κεφαλαιούχων για την ανάπτυξη και επέκταση του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Από αυτή την άποψη λοιπόν, ο ισχυρισμός ότι μια καλή, μη διαπλεκόμενη κυβέρνηση, η οποία θα μεριμνήσει για την αναδιανομή του πλούτου (ή έστω για μια πιο «δίκαιη» κατανομή του βάρους των απωλειών) θα καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα αποτελεί μια μεγάλη αυταπάτη. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό περιβάλλον, όπου ο βαθμός εξάρτησης της ανθρώπινης ζωής από το κεφάλαιο είναι οριακά απόλυτος, οι επιλογές είναι εντέλει δύο: σύμπλευση ή ρήξη με τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις. Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ευρώπη, με την ουσιαστική γελοιοποίηση των «αριστερών» ή σοσιαλδημοκρατικών «εναλλακτικών οδών», καταδεικνύουν ότι το πρόβλημα δεν είναι προφανώς ο νεοφιλελευθερισμός αλλά η ίδια η ύπαρξη του καπιταλισμού. Όπου ήρθαν στην εξουσία κόμματα που ευαγγελίζονταν έναν πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο καπιταλισμό (με την τρέχουσα κυβέρνηση στην Ελλάδα να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα), πολύ γρήγορα φάνηκε ότι στην πράξη εξυπηρετούν τα συμφέροντα ενός καλά οργανωμένου ταξικού μπλοκ, του μπλοκ των κυρίαρχων (στο οποίο εξάλλου αυτές οι κυβερνήσεις άνηκαν). Η ύπαρξη ενός τέτοιου μπλοκ δεν σημαίνει προφανώς ότι δεν υπάρχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα και συγκρούσεις ενδοαστικές. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα επίδειξης δύναμης και επιθυμίας επιβολής με σκοπό την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων της περιοχής. Ωστόσο, απέναντι στις όποιες κινήσεις χειραφέτησης από τα κάτω, ο κόσμος της εξουσίας συνασπίζεται, παραμερίζοντας τις κατά καιρούς διαφορές του. Άλλωστε στα παιχνίδια γεωστρατηγικών συμφερόντων οι μέχρι χθες σύμμαχοι γίνονται εχθροί εν μια νυκτί και τούμπαλιν.

Άλλα πέρα από τη συνεργασία και τη σύγκλιση με το κεφάλαιο, το κράτος είναι μια δομή με δικιά της ατζέντα, που ανεξάρτητα από την εκάστοτε διαχείρισή του και τη συγκεκριμένη κάθε φορά κατεύθυνση που ορίζει, πρόκειται για μια οντότητα που παράγει, αναπαράγει και προωθεί σχέσεις οι οποίες δομούν κοινωνικές πραγματικότητες που πολύ απέχουν από το όραμα της χειραφέτησης. Τα κράτη δημιουργήθηκαν όχι σαν μια αναπόφευκτη λύση για την επιβίωση των κοινωνιών, αλλά ως ένας τρόπος για να μπορεί να επιβληθεί η κυρίαρχη αντίληψη στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ελέγχοντας όλο και πιο αποτελεσματικά κάθε πτυχή των κοινωνικών σχέσεων. Επίσης, η ύπαρξη ενός κράτους προϋποθέτει τον προσδιορισμό του σε σχέση είτε με άλλα κράτη είτε με οποιαδήποτε (θεωρητικά) μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Προαπαιτεί δηλαδή τη διαφοροποίηση, τη διάκριση, τον ορισμό συνόρων και επομένως μιας επικράτειας, την ανάπτυξη μιας ρητορικής και ενός ιδεολογήματος που να δικαιολογεί την ύπαρξή του καθώς και την ύπαρξη μιας κυρίαρχης αντίληψης, μιας κυρίαρχης κουλτούρας που επιβάλλεται στο σύνολο, ανοίγοντας πόρτες στους διαχωρισμούς, στην περιθωριοποίηση, στον ορισμό εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών και στην μετέπειτα αντιμετώπισή τους.

Όλα αυτά υλοποιούνται μέσα από συγκεντρωτικές δομές, εξουσιαστικές σχέσεις και κάθετες διαδικασίες. Μέσω δηλαδή των μηχανισμών που διαθέτει το κράτος για την υλοποίηση των σχεδιασμών του, όπως είναι τα σώματα καταστολής και ασφάλειας, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, οι νομοθετικοί θεσμοί, η δικαστική εξουσία, οι θεσμοί εγκλεισμού κτλ. Ανεξαρτήτως λοιπόν του οικονομικού μοντέλου (διότι η ύπαρξη του κράτους δεν προϋποθέτει την ύπαρξη του καπιταλισμού· θα μπορούσε μελλοντικά, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, να δούμε κράτη να στηρίζουν άλλα κοινωνικοοικονομικά μοντέλα), της εκάστοτε διαχείρισης ή ακόμα και οργάνωσης του κράτους, το αναγνωρίζουμε ως εχθρό της χειραφέτησης, ως κομμάτι του κόσμου της εξουσίας που είναι αντιπαραθετικός με τον κόσμο της ελευθερίας. Δεν μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος ισότητας και ελευθερίας όσο υπάρχουν δομές και σχέσεις ιεραρχικές. Ως εκ τούτου ο αγώνας μας δεν στρέφεται μόνο ενάντια στον καπιταλισμό αλλά και ενάντια στα κράτη.

Διεθνής πραγματικότητα

Όσον αφορά την ευρύτερη διεθνή εικόνα, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι επικρατεί μια ρευστή κατάσταση. Τα μάτια είναι στραμμένα σε μεγάλο βαθμό στις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, η οποία για άλλη μια φορά μαστίζεται από σφοδρές πολεμικές συγκρούσεις. Για όσο το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο αποτελούν την κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού, αναπόφευκτα ο έλεγχος των εκεί πλουτοπαραγωγικών πηγών και εμπορικών δρόμων αποτελεί πρωταρχικό στόχο των παγκόσμιων υπερδυνάμεων, τον οποίο επιδιώκουν με όλα τα μέσα (από ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις, τη δημιουργία ή το αβαντάρισμα και τον εξοπλισμό ακραίων θρησκευτικών οργανώσεων, την εγκαθίδρυση καθεστώτων-μαριονέτες, την έξαρση εθνοτικών/θρησκευτικών διαφορών κτλ). Εν προκειμένω, όμως, δεν βλέπουμε όπως την προηγούμενη δεκαετία μια παντοδύναμη ΗΠΑ να ορίζει τις γεωπολιτικές εξελίξεις κατά βάση μόνη της, αλλά παρατηρούμε και άλλες μεγάλες δυνάμεις (βλ. Ρωσία) και τοπικούς παίκτες (όπως η Τουρκία και η Σ. Αραβία) να διαμορφώνουν μια απρόβλεπτη αυριανή εικόνα. Γενικότερα, ενώ την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ διαδέχτηκε μια περίοδος κατά την οποία οι ΗΠΑ ήταν η αδιαμφισβήτητη παγκόσμια υπερδύναμη, πλέον έχουν αναδειχτεί και άλλα μεμονωμένα κράτη, όπως και διακρατικές συμμαχίες (βλ. BRICS), που διεκδικούν ολοένα και σημαντικότερο ρόλο στις διεθνείς οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Σε κάθε περίπτωση, όλες αυτές οι δυνάμεις είναι επί της ουσίας καπιταλιστικές και κινούνται επιθετικά απέναντι στην κοινωνική βάση με στόχο το κέρδος. Το τελευταίο διάστημα το βλέμμα μας είναι στραμμένο σε μεγάλο βαθμό στη Μ. Ανατολή διότι αποτελεί τη σκακιέρα πάνω στην οποία παίζονται έντονοι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί, με κύριο στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και με την καταστροφή ολόκληρων κοινωνιών ως κομμάτι του σχεδιασμού τους.

Ασταθής είναι επίσης και η εικόνα στη γηραιά ήπειρο, καθώς το οικοδόμημα της ΕΕ ταλανίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις και ανταγωνισμούς. Η στρατηγική σύμπραξη των ευρωπαϊκών κρατών μετά τον Β’ Π.Π. προσκρούει σε σημαντικές δυσκολίες. Τα ακανθώδη ζητήματα δεν είναι μόνο οικονομικά, με δεδομένο ότι οι πιο αδύναμες οικονομίες ουσιαστικά κατέρρευσαν, αλλά άπτονται και σε ζητήματα πολιτικά, όπως είναι η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, των τρομοκρατικών επιθέσεων σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις, καθώς και σημαντικών πολιτικών εξελίξεων στις παρυφές της Ένωσης (βλ. Ουκρανία, Τουρκία). Αυτή τη στιγμή οι φυγόκεντρες τάσεις κερδίζουν ολοένα έδαφος, στη βάση όμως ενός συντηρητικού ευρωσκεπτικισμού και της παρελκόμενης ξενοφοβίας. Παρότι η διάλυση της ΕΕ, όπως και κάθε διακρατικού οργανισμού, θα μπορούσε να θεωρηθεί γενικά κάτι θετικό (διότι, με μια απλουστευτική προοδευτική σκέψη και αφήνοντας στην άκρη πολλές παραμέτρους, λειτουργούν συγκεντρωτικά μεταφέροντας τα κέντρα λήψης αποφάσεων ακόμα πιο μακριά από τη βάση), τίποτα καλό δεν προμηνύουν οι φράχτες στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η έξαρση εθνικιστικού λόγου και ρατσιστικών επιθέσεων, η συνεργασία ΝΑΤΟ-FRONTEX, συμφωνίες όπως αυτή με την Τουρκία και πάει λέγοντας. Στο βαθμό που δεν ακούγεται ηχηρά κάποια ριζοσπαστική εναλλακτική, δεν αποτελεί έκπληξη που το ενδεχόμενο κατάρρευσης της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών ξυπνάει μνήμες από το σκοτεινό παρελθόν.

Η κατάσταση στην Ελλάδα

Όσον αφορά την Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει ιδιαίτερα πυκνά σε εξελίξεις και ανατροπές. Μετά τον Δεκέμβρη του ’08 και την «αντιεξέγερση» που τον διαδέχτηκε, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται, ακολούθησαν μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα που άρχισαν να επιβάλλονται μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Από το 2012 πιστεύουμε ότι διαφάνηκε η πορεία προς τη σημερινή κατάσταση κινηματικής ύφεσης και πολιτικού αδιεξόδου. Πέρα από την κόπωση που επέφεραν οι χρόνιες κινητοποιήσεις και η κατασταλτική βία, διάφορα κόμματα (και «κινήματα» που μετατράπηκαν καθοδόν σε κόμματα) επεδίωξαν να καρπωθούν τους αγώνες ή να κεφαλαιοποιήσουν την παρουσία τους σε αυτούς εκλογικά. Ο μεγάλος κερδισμένος υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όχι μόνο έγινε ανεκτός αλλά στηρίχτηκε σε ορισμένες περιπτώσεις από άλλες αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις προκειμένου να αποδυναμωθεί εκλογικά η Χρυσή Αυγή και η φασίζουσα πτέρυγα της ΝΔ. Τα αποτελέσματα αυτής της κοντόφθαλμης οπτικής ήταν εν πολλοίς αναμενόμενα. Χωρίς φωνές αντίστασης πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ στρογγυλοκάθισε στην εξουσία και συνέχισε τα πεπραγμένα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κατάφερε να περάσει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι όχι μόνο ένα τρίτο μνημόνιο αλλά και μια σειρά μέτρων που επί χρόνια προσέκρουαν σε σθεναρές αντιστάσεις (βλ. ασφαλιστικό). Κατάφερε ακόμα και να επανεκλεγεί ενώ ακύρωσε κάθε προεκλογική του εξαγγελία, με εξόφθαλμα παραδείγματα το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, την παύση της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, και τόσα άλλα. Επιπλέον, αυτό το έκανε συμπράττοντας με ψεκασμένους πατριώτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη νοηματοδότηση του τι σημαίνει αριστερά στις μέρες μας. Το ιστορικό αυτό βάρος προφανώς θα το επωμιστούν όλες οι αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Από τη δική μας οπτική, προφανώς δεν αποτελεί καμία έκπληξη που η κυβέρνηση συντάχθηκε με την καθεστυκία τάξη και συνέχισε το έργο των προκατόχων της, μιας και οι ρεφορμιστικές δυνάμεις είναι πάντα συστημικές. Το ίδιο το σύστημα τις προωθεί, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, διότι αναχαιτίζουν την επαναστατική προοπτική. Η ιστορία αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν βελτιώνεται, μόνο ανατρέπεται. Καμία ευνοϊκή μεταρρύθμιση μέσα από τους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει για όσους βιώνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση στο πετσί τους. Οι επιλογές είναι εντέλει δύο: σύμπλευση ή ρήξη με τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις. Το στοίχημα για μας, και το μεγάλο ερώτημα, παραμένει πώς το κίνημα θα πάρει πάλι σάρκα και οστά, όχι για να αποσυρθεί στις επόμενες εκλογές, ούτε για να στελεχώσει μπλοκ-σούπες όπως αυτά που είδαμε να δημιουργούνται στις πλατείες ή με αφορμή το δημοψήφισμα. Αναφερόμαστε σε ένα κίνημα με σαφή ταξικό προσανατολισμό, το οποίο θα κινείται συνειδητά ενάντια στις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις και στα τερατουργήματα που αυτές γεννούν, όπως ο φασισμός, ενώ παράλληλα θα δομεί από τα κάτω υποδομές και σχέσεις με όρους ισοτιμίας και αλληλεγγύης.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Μια ανάλυση της συγκυρίας θα ήταν ελλιπής χωρίς να αναφερθούν τα ελπιδοφόρα μηνύματα που στέλνουν οι απανταχού αγώνες και αντιστάσεις, παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Η πραγματικότητα που ζούμε δεν διαμορφώνεται μόνο από την κίνηση της κυριαρχίας. Αντιθέτως, οι αντιστάσεις, οι αγώνες και οι επαναστάσεις που διεξάγουν οι από τα κάτω ορίζουν εξίσου τον ρου της ιστορίας. Καθώς το μπλοκ της εξουσίας, όπως έχει περιγραφεί παραπάνω, προσπαθεί να επιβληθεί όλο και πιο δυναμικά στους καταπιεσμένους σε όλο τον κόσμο, στην τάξη των από τα κάτω, λεηλατώντας παράλληλα τον φυσικό κόσμο στο πλαίσιο του ίδιου σχεδιασμού (εκείνου του κέρδους, του ελέγχου, της καταστροφής), οι αντιστάσεις όχι μόνο στέκονται εμπόδιο αλλά εμπεριέχουν εν σπέρματι τα προτάγματα για μια διαφορετική κοινωνία.

Προσπαθώντας να αντλήσουμε συμπεράσματα από τους αγώνες του χθες και του σήμερα, όπου αυτοί ξεσπούν και στο βαθμό που τους αντιλαμβανόμαστε, θα λέγαμε ότι νικηφόρα έκβαση και προοπτική φαίνεται να έχουν οι αγώνες με σαφείς στοχεύσεις, συγκεκριμένη στρατηγική και οι οποίοι οργανώνονται στη βάση μιας συνολικής αντίληψης για την κοινωνική πραγματικότητα. Πρόκειται επίσης για αγώνες των οποίων τα χαρακτηριστικά και η οργάνωση είναι αποτέλεσμα ζυμώσεων σε βάθος χρόνου. Τα πλέον ελπιδοφόρα μηνύματα έρχονται από τα καρακόλ των ζαπατίστας και τα καντόνια της Βόρειας Συρίας. Οι αγώνες αυτοί έθεσαν εξαρχής το ζήτημα της κοινωνικής οργάνωσης, συγκροτήθηκαν με βάση ένα συγκεκριμένο συλλογικό όραμα και οργανώθηκαν επιμελώς μες στα χρόνια. Παράλληλα όμως δεν έμειναν προσκολλημένοι στην αφετηρία τους, αλλά τόλμησαν να αναπροσαρμόσουν αναλύσεις και στρατηγικές, υιοθετώντας σταδιακά μια πιο ελευθεριακή κατεύθυνση, καθώς εξελίσσονται βήμα βήμα συνδέοντας τη θεωρία με την πράξη.

Πέρα όμως από αυτά τα παραδείγματα, σε όλο τον κόσμο υπάρχει αναβρασμός καθώς οι από τα κάτω παλεύουν να εμποδίσουν την περαιτέρω εκμετάλλευση της εργασιακής τους δύναμης, να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους, να προστατεύσουν τις κοινότητές τους και τη φύση. Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά στον παγκόσμιο χάρτη· αντιθέτως, ο κάθε αγώνας που ξεσπάει είναι ένα ψηφιδωτό στο μωσαϊκό του διαχρονικού αγώνα για αξιοπρέπεια, χειραφέτηση, ελευθερία. Παρά το αναβαθμισμένο του οπλοστάσιο, το μπλοκ της εξουσίας είναι ανίκανο να εξουδετερώσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες από τις οποίες εκκινεί κάθε αγώνας, να εξατμίσει το αίμα και τον ιδρώτα των κατακτήσεών μας και τη δίψα μας για ζωή.

Αναφέρουμε ενδεικτικά την εξέγερεση στη Γαλλία, την επαναστατική προσπάθεια στη Συρία, τους αγώνες για το νερό στη Βολιβία, τους αγώνες στα ορυχεία στο Περού και στη Νότια Αφρική. Έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια επίσης σημαντικοί αγώνες στην Ελλάδα, στη Β.Α. Χαλκιδική, για τις ανεμογεννήτριες στην Κρήτη, για τους ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη της Κέρκυρας και στην Κερατέα. Όλες αυτές οι αντιστάσεις έχουν αξία διότι δίνουν μια συνέχεια στον αγώνα και δεν αφήνουν να σιγήσουν οι φωνές της αντίστασης. Αυτούς τους μερικούς αγώνες όχι μόνο δεν τους υποτιμούμε αλλά θεωρούμε ότι είναι οι πέτρες με τις οποίες χτίζεται η γέφυρα προς μια άλλη κοινωνία. Μέσα σε τέτοιους αγώνες αποκτάται πολύτιμη εμπειρία και πλάθονται συνειδήσεις, πηγαίνοντας τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα.

Παρότι όμως παρατηρούμε συνεχώς να ξεπηδούν αγώνες, στην πλειοψηφία τους φτάνουν έως κάποιο σημείο και μετά ατονούν, αν και οι συνθήκες ολοένα χειροτερεύουν. Πιστεύουμε ότι αυτό οφείλεται όχι μόνο στην καταστολή αλλά και στα εγγενή αδιέξοδα των ίδιων των αγώνων. Ένας αγώνας είναι θνησιγενής όταν η συσπείρωση αγωνιστών γίνεται με βάση το «ενάντια», χωρίς να τους συνέχει ταυτοχρόνως και κάποια συλλογική κατάφαση. Όπως επίσης έχουν ημερομηνία λήξης οι αγώνες που θέτουν έναν συγκεκριμένο στόχο, εφόσον τα υποκείμενα που συμμετέχουν δεν διερευνήσουν την πιθανότητα να συνεχίσουν τον αγώνα για κάποιον νέο κοινό στόχο, ευρύτερο και συνολικότερο. Εξίσου σημαντική είναι η σύνδεση με άλλους αγώνες. Η σύνδεση είναι αυτή που δίνει προοπτική και δυναμική, που έχει ως αποτέλεσμα, αντί να φαίνονται μακρινοί και άσχετοι άλλοι αγώνες, να τους αντιλαμβανόμαστε ως κομμάτι του δικού μας αγώνα, ως κοινές κινήσεις των από τα κάτω για χειραφέτηση και ελευθερία.

Από την (αυτο)κριτική στην ανασυγκρότηση του κινήματος…

Όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο, το προηγούμενο διάστημα δεν διαφάνηκε στο εσωτερικό του κινήματος μια αντίρροπη πολιτική δύναμη ανάλογη των περιστάσεων, με αποτέλεσμα η δυναμική του να ξεθυμάνει. Γενικά, το κίνημα δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει τις αρνήσεις και να περάσει από επιμέρους αιτήματα και αγώνες σε πιο συνολικά περιεχόμενα, λειτούργησε κατακερματισμένα και ετεροχρονισμένα, χρησιμοποίησε πολύ περιορισμένες πρακτικές που δεν ήταν αντίστοιχες της καταστολής, και δεν κατάφερε πιο ανατρεπτικές κινήσεις (π.χ. σαμποτάζ στην Χαλκιδική ή απεργία διαρκείας Χαλυβουργών) να γενικευθούν, να συγχρονιστούν, να κλιμακωθούν. Πέραν τούτου, ενώ λείπει η οργάνωση ενός ριζοσπαστικού ταξικού κινήματος, την ίδια στιγμή επικρατεί ένας ενδοταξικός κανιβαλισμός σε πολλές μορφές και με πολλές προεκτάσεις, που ευνοεί την κυριαρχία.

Ειδικά για τον αναρχικό χώρο, θεωρούμε ότι η στάση του από ένα σημείο και πέρα ήταν πλήρως αναντίστοιχη των περιστάσεων. Αντί να οξύνει και να κλιμακώσει τον αγώνα, σε διάφορες στιγμές, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, στήριξε εκών άκων τα σχέδια της κυριαρχίας.

Στην παρούσα λοιπόν συγκυρία «αριστερής διαχείρισης» και συναίνεσης, με το κίνημα αποδυναμωμένο και αποδεκατισμένο, οι αναρχικοί/ές καλούμαστε να δούμε πώς θα θέσουμε πειστικά την επαναστατική προοπτική, πώς θα υπάρξει και πάλι πίστη στον αυτοοργανωμένο αγώνα, στην αλληλεγγύη και την αυτενέργεια, πώς θα επιβιώσουν και θα ενδυναμωθούν οι συλλογικότητες και οι δομές που παραμένουν ακόμα ζωντανές.

Από τη δική μας πλευρά προκρίνουμε την ενεργή συμμετοχή στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και δομές, με συνέχεια και συνέπεια, στην κατεύθυνση της σύνδεσης και της ριζοσπαστικοποίησής τους, καθώς και της συνολικοποίησης των προταγμάτων τους, προσπαθώντας το συνεκτικό τους στοιχείο να εξελιχθεί από ένα συγκεκριμένο μερικό αίτημα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σχέδιο. Ένα κοινωνικό σχέδιο καθολικό, πανανθρώπινο, διεθνιστικό. Επίσης, θεωρούμε σημαντικό να επανέλθει η ταξική ανάλυση δυναμικά στο προσκήνιο και να γίνουν ευδιάκριτες οι ριζοσπαστικές φωνές, που τώρα έχουν κουκουλωθεί από τις ρεφορμιστικές. Στρατηγικές συμπράξεις και συμμαχίες, με ευδιάκριτες τις πολιτικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό τους, μπορούν να βοηθήσουν στην πιο αποτελεσματική κοινωνική παρέμβαση.

Πέρα όμως από τη σχέση των αναρχικών με το υπόλοιπο κίνημα, θεωρούμε σημαντική την ανασυγκρότηση και στο εσωτερικό του αναρχικού χώρου.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργηθεί ένα αναρχικό κίνημα ικανό να λειτουργήσει προωθητικά και διεξοδικά είναι η οργάνωσή του στην κατεύθυνση της παρέμβασης (και στο εσωτερικό του κινήματος και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο) με βάση μια κοινά χαραγμένη στρατηγική. Μια στρατηγική που θα θέτει στο προσκήνιο την επαναστατική προοπτική πειστικά, ενώ παράλληλα θα υφαίνει ένα σαφές πολιτικό σχέδιο, το οποίο θα απαντάει συγκεκριμένα στην κάλυψη των αναγκών μας τόσο στο σήμερα όσο και στο αύριο που επιδιώκουμε. Ένα σχέδιο επίκαιρο και ρεαλιστικό που θα εμπνεύσει την οργάνωση ενός ριζοσπαστικού ταξικού κινήματος, αποφασισμένου να επιδιώξει βαθιές τομές.

Το ζήτημα της οργάνωσης του ριζοσπαστικού, ανταγωνιστικού, επαναστατικού χώρου αποτελεί διαρκές στοίχημα για τους αγωνιστές και ειδικά για τους αναρχικούς. Παραμένει πάντοτε επίκαιρο και γίνεται όλο και πιο επιτακτικό καθώς το μπλοκ εξουσίας συσπειρώνεται. Με βάση τη δική μας αντίληψη, για να δημιουργηθεί ένας κόσμος δικαιοσύνης, αξιοπρέπειας και ελευθερίας είναι απαραίτητη η καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος απαλλαγής από αυτό. Πιστεύουμε ότι οι αναρχικοί/ές μπορούμε και οφείλουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας στη σκακιέρα της ανοιχτής σύγκρουσης με το κράτος και το κεφάλαιο, προτείνοντας ένα σαφές επαναστατικό πρόγραμμα, το οποίο θα δίνει προοπτική στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Υπογραμμίζουμε λοιπόν την ανάγκη ο αναρχικός χώρος να αποκτήσει την απαραίτητη πολιτική συγκρότηση ώστε να καλύψει με επίκαιρο λόγο και σύγχρονα εργαλεία το κενό ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο, επικαιροποιώντας κατά καιρούς τη στρατηγική του από τις εμπειρίες αγώνα. Προφανώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί μεταξύ κομματιών που μοιράζονται συγγενείς πολιτικές αναλύσεις και αντιλήψεις.

…με όραμα την αναρχία και τον κομμουνισμό

Με δεδομένο ότι μια κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά μέσα από μικρές διεργασίες στο σήμερα, ως αναρχικοί/ές συμμμετέχουμε στους αγώνες όπου αυτοί ξεσπούν, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, προσπαθώντας να συνενωθούν όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα. Προσπαθούμε να δώσουμε ζωή σε δομές που θα αντικαταστήσουν την εξάρτησή μας από τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις, είτε αφορούν την επιβίωση (παραγωγή, τροφή, υγεία) είτε την ανθρώπινη δημιουργία και ψυχαγωγία. Παράλληλα, μιας και ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό σύστημα, αλλά πρωτίστως οι κοινωνικές σχέσεις που επιβάλλει και τις οποίες εσωτερικεύουμε, επιδιώκουμε την αντικατάσταση των σχέσεων που συνέχουν τον τωρινό κοινωνικό ιστό με σχέσεις άλλης αφετηρίας και άλλης ποιότητας.

Μακροπρόθεσμα, η δική μας συλλογικότητα οραματίζεται μια αναρχοκομμουνιστική κοινωνία. Μια κοινωνία ενεργή, χειραφετημένη και αυτοδιευθυνόμενη, η οποία θα λειτουργεί στη βάση της αλληλοβοήθειας, από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του προς τους άλλους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Μια κοινωνία όπου η κάλυψη των αναγκών και η λήψη αποφάσεων είναι συλλογική μέσα από κολλεκτίβες και κομμούνες. Μια κοινωνία οργανωμένη από τη βάση της, χωρίς κέντρα εξουσίας και ιεραρχικές δομές. Μια κοινωνία που θα αναγνωρίζει και θα σέβεται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κομματιού της, χωρίς διακρίσεις. Μια κοινωνία στην οποία όλοι θα είναι ίσοι, ελεύθεροι να ικανοποιήσουν προσωπικές και συλλογικές επιθυμίες και ανάγκες, καλλιεργώντας ένα συλλογικό κοινωνικό έδαφος.

Εκ πρώτης όψεως η αναμέτρηση με την κυριαρχία θυμίζει κάτι από Δαβίδ και Γολιάθ, με την κοινωνία να φαντάζει εντελώς αδύναμη μπροστά στο τέρας με την υπεροπλία και τα think tanks, με το παρακράτος και τη μαφία, με τις δομές καταστολής, χειραγώγησης και εκφοβισμού. Παρ’ όλα αυτά, η πίστη μας στην επανάσταση και στον αγώνα δεν εφορμάται μόνο από τη δύναμη που δίνει το δίκαιο αλλά και από τη δύναμη της ιστορίας. Από τη δύναμη που μας δίνουν τα αδέρφια μας σε κάθε σημείο του πλανήτη και σε κάθε ιστορική στιγμή όπου κατάφεραν να πραγματώσουν την οργάνωση των από τα κάτω σε ένα ισχυρό μπλοκ αντεπίθεσης, αγωνιζόμενοι για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης, από τα κομμουνιστικά κινήματα του μεσαίωνα, την ισπανική επανάσταση και τις εξεγερμένες ζαπατίστικες κοινότητες έως τους κούρδους αντάρτες στα απελευθερωμένα εδάφη της Συρίας. Με όπλο την αυτοοργάνωση και την αξιοπρέπεια προχωράμε τον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση, τον κομμουνισμό και την αναρχία.

Πάτρα, Σεπτέμβριος 2016

Αναρχική Συλλογικότητα “Ατραπός”