Αρχείο ετικέτας αλληλεγγύη

Στήριξη Πανελλαδικής ημέρας δράσης για τον Τάσο Θεοφίλου

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ !

Το εφετείο του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου έφθασε στο τέλος του. Ο Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη το καλοκαίρι του 2012, κατηγορούμενος για την ένοπλη ληστεία στην τράπεζα ALPHA BANK στην Πάρο, τη συναυτουργία σε ανθρωποκτονία οδηγού ταξί, ο οποίος επιχείρησε να σταματήσει τους δράστες κατά την προσπάθεια της διαφυγής τους και τη συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση ‘’Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς’’. Πρόκειται για ένα στημένο και αβάσιμο κατηγορητήριο της κυριαρχίας, η οποία μέσα από τη συστηματική εφαρμογή αυτής της τακτικής, επιχειρεί να κάμψει το φρόνημα των πολιτικών της αντιπάλων κρατώντας τους σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης, ελέγχου και στοχοποίησης.

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στη μεθοδευμένη προσπάθεια των διωκτικών αρχών που έχουν κατασκευάσει το στημένο αυτό κατηγορητήριο εναντίον του συντρόφου και που σκηνοθετούν μαρτυρίες κατά τη διεξαγωγή της δίκης. Ένα κατηγορητήριο, το οποίο εξάλλου έχει αποδομηθεί κατά την εκδίκαση της υπόθεσης στο εφετείο.

Τα ‘’ατράνταχτα’’ ενοχοποιητικά στοιχεία και ευρήματα της αντιτρομοκρατικής που συσχετίζουν το πρόσωπο του Θεοφίλου με την συγκεκριμένη υπόθεση είναι ένα δείγμα dna σε καπέλο που φέρεται να είχε ένας εκ των δραστών κατά την διάρκεια της ληστείας. Ένα εύρημα που από την πρώτη στιγμή της δικής φάνηκε τελείως αφερέγγυο στο να μπορέσει επαληθεύσει την ενοχή του κατηγορούμενου. Αφερέγγυο τόσο για την ανάδειξη του dna ως μέσο ταυτοποίησης υπόπτων όσο και για την ύπαρξη του καπέλου πάνω στο οποίο ισχυρίζονται οι διωκτικοί μηχανισμοί ότι βρέθηκε το δείγμα του γενετικού υλικού. Παρά το καταγεγραμμένο οπτικό υλικό που δε δείχνει κανένα καπέλο κατά την διάρκεια της ληστείας και την μη αναγνώριση του Τάσου Θεοφίλου από το σύνολο των τραπεζικών υπαλλήλων, η δικαστική αρχή αποφάσισε να τον καταδικάσει για συμμετοχή στη ληστεία με ποινή κάθειρξης 25 χρόνων απορρίπτοντας τις υπόλοιπες κατηγορίες για συμμετοχή στην προαναφερθείσα ένοπλη οργάνωση και συναυτουργία σε ανθρωποκτονία. Οι αιμοδιψείς τάσεις της δικαστικής εξουσίας κορυφώθηκαν μέσω της άσκησης έφεσης υπέρ του νόμου, η οποία ακυρώνει τις αθωωτικές αποφάσεις του πρωτοδικείου και καλεί τον κατηγορούμενο να δικαστεί εκ νέου ακόμα και για τις κατηγορίες που είχε αθωωθεί. Μέσω αυτού του δικαστικού τερτιπιού, ελλοχεύει ο κίνδυνος για το σύντροφο να καταδικαστεί με μεγαλύτερη ποινή από αυτή της ισόβιας κάθειρξης. Για άλλη μια φορά, η δικαστική αρχή – ένα από τα βασικότερα εξαρτήματα διάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού – αλλά και η άρχουσα τάξη που η ίδια προασπίζεται και υπηρετεί, δείχνει ανικανοποίητη, αν δεν επιβληθούν οι πιο εξοντωτικές ποινές στους πολιτικούς αντιπάλους της.

Από την πλευρά μας, έχουμε επίγνωση ότι η επίθεση, που δέχεται ο Τάσος Θεοφίλου από τις διωκτικές και κατασταλτικές δυνάμεις της κυρίαρχης αστικής τάξης, είναι ένα από τα δεκάδες φαινόμενα εκδικητικότητας απέναντι στα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά κομμάτια της υποτελούς/εκμεταλλευόμενης τάξης που αποπειρώνται να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία της κυριαρχίας. Ο σύντροφος, εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ποινικοποιείται για το πολιτικό του φρόνιμα, για την επιλογή του να βρίσκεται στο στρατόπεδο των πανταχού φτωχοδιαβόλων και κολασμένων, για την αυταπάρνηση και την ακλόνητη πίστη του στο επαναστατικό όραμα παρά τις συνθήκες εγκλεισμού του.

Στον κόσμο της σύγχρονης βαρβαρότητας η προώθηση και υποστήριξη της αναρχικής σου θεώρησης είναι αρκετή για να τεθείς στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών του κράτους. Οποιαδήποτε μορφή έμπρακτης αμφισβήτησης του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος και των σχέσεων που απορρέουν απ’ αυτό πατάσσεται ως αποσταθεροποιητικός συντελεστής στην ομαλή διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται ξεκάθαρο ότι τα δρώντα αναρχικά υποκείμενα, που μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας κι αλληλεγγύης, είναι βραχνάς στα σχέδια της άρχουσας τάξης, η οποία δείχνει να αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ψυχραιμία, επιβάλλοντας μία συνθήκη εκτάκτου ανάγκης και  ένα καθεστώτος εξαίρεσης.

Σε μια εποχή κατά την οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια κατάσταση γενικευμένης  αναδιάρθρωσης κι εσωτερικής δομικής κρίσης και δεν έχει να δώσει άμεσες χειροπιαστές απαντήσεις  για τα προβλήματα των πληβείων, όπου σε εγχώριο επίπεδο μέσω της ‘’φαιορόζ’’ κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ εφαρμόζει και δρομολογεί μια σειρά από βάρβαρα κι επονείδιστα μέτρα (πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ιδιωτικοποίηση νερού και ρεύματος και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) εις βάρος των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων, η τακτική της αναβάθμισης των μεθόδων ελέγχου, εξόντωσης και καταστολής είναι νομοτελειακά αναμενόμενη για την ύψιστη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, την απρόσκοπτη κερδοφορία του και τη διαιώνιση της υπάρχουσας συνθήκης εκμετάλλευσης.

 

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ !

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΤΗΣ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΙΟΥΝΗ ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ

 

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Αλληλεγγύη στους κατειλημμένους χώρους βίλα Ζωγράφου και αλκιβιάδου 4που βρέθηκαν στο στόχαστρο κράτους και κεφαλαίου

Στις 13/3, ξημερώματα Δευτέρας, πραγματοποιείται μια ενορχηστρωμένη σειρά εκκενώσεων κατειλημμένων χώρων στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας από αστυνομικές δυνάμεις. Πρόκειται για την κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου, στην οποία συλλαμβάνονται εφτά σύντροφοι καταληψίες κατά την εκκένωση, οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την υπεράσπιση του χώρου αλλά και για την κατάληψη στέγης μεταναστών Αλκιβιάδου 4, στην οποία προσάγονται 127 μετανάστες, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, οι οποίοι οδηγούνται στα κέντρα κράτησης της Πέτρου Ράλλη για καταγραφή στοιχείων, μέχρι να εγκλειστούν σε κάποιο κολαστήριο φύλαξης ανθρώπινων ζωών. Την ίδια μέρα μπάτσοι επιτίθενται στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου παραβιάζοντας την πόρτα καταστρέφοντας υλικό και κλέβοντας χρηματικό ποσό.

Το συγκεκριμένο κατασταλτικό έργο του κράτους βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείου, Hurriya, Νίκης) τον περασμένο Ιούλιο, οι οποίες φιλοξενούσαν πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Τέτοιες κατασταλτικές κινήσεις, μαζί με τις ντροπιαστικές συμφωνίες (ΕΕ-Τουρκίας κλπ) μεταξύ κρατών και υπερεθνικών οργανισμών, δίνουν το στίγμα του αντιμεταναστευτικού σχεδιασμού που έχει χαράξει η κυριαρχία εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Διαχρονικός διακαής πόθος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου δεν είναι άλλος από τη διακοπή κάθε διαύλου επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευόμενων, ντόπιων και μεταναστών, διότι η ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσά τους θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, ανταγωνιστικών προς το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Οπότε, η διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής είναι μια πάγια τακτική της άρχουσας τάξης με σκοπό τον έλεγχο της κοινωνικής βάσης και την απρόσκοπτη κερδοφορία από την εκμετάλλευσής της.

Στην ίδια λογική εντάσσεται η επιθυμία της κυριαρχίας να φαίνεται στα μάτια της κοινωνικής βάσης ως η μοναδική αξιόπιστη διαχειρίστρια των μεταναστευτικών ροών, η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την «ανθρώπινη» μεταχείρισή τους. Αυτή την ιδεολογική και υλικοπρακτική ηγεμονία του κράτους ως διαχειριστή του μεταναστευτικού αποπειράται να αμφισβητήσει και να αποδομήσει το ανταγωνιστικό κίνημα με τις δομές (φιλοξενίας κτλ) που στήνει από τα κάτω.  Όταν ο αγώνας των καταπιεσμένων διεξάγεται με όρους αντιθεσμικούς και αδιαμεσολάβητους, όταν δεν εποπτεύεται και δεν χαλιναγωγείται από το εξουσιαστικό μπλοκ, όταν είναι απελευθερωμένος από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις για την άρχουσα τάξη. Η κυριαρχία συνηθίζει να αντιπαλεύει τις αυτοοργανωμένες και ανταγωνιστικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης με μια πληθώρα μέσων και μηχανισμών, από  «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ μέχρι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες και ένστολους δολοφόνους του νόμου και της τάξης. Επομένως, οι εκκενώσεις δεν είναι καθόλου ασύνδετες με τους ευρύτερους αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς των κυριάρχων. Αντιθέτως, είναι ένα ακόμα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την αδυσώπητη επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Η αυθόρμητη έκφραση αλληλεγγύης των από τα κάτω, που παίρνει τα χαρακτηριστικά επανοικειοποίησης άδειων σπιτιών για την αντιμετώπιση στεγαστικών προβλημάτων ντόπιων και μεταναστών, σίτισης σε συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, παρεμβάσεων και διαδηλώσεων για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και την προώθηση αιτημάτων, όπως ανοικτά σύνορα, ελεύθερες μετακινήσεις για όλους τους μετανάστες, άμεση παύση των πολεμικών συρράξεων στην Μ. Ανατολή, χορήγηση ασύλου και κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, υψώνουν σθεναρά αναχώματα στην κρατική διαμεσολάβηση και την ένταση της εκμετάλλευσής μας από το μπλοκ των αφεντικών. Όλες αυτές οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης σφυρηλατούν τη συλλογική ταξική μας συνείδηση, δημιουργούν δικλείδες επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευομένων για την αναχαίτιση της βίας που δεχόμαστε καθημερινά και τη χάραξη μιας κοινής διεξοδικής στρατηγικής στη βάση της προώθησης και της υπεράσπισης των κοινών μας ταξικών συμφερόντων.

Η απαλλοτρίωση και επανοικειοποίηση δημόσιου εδάφους στον ασφυκτικό ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων είναι ένας ακόμα ουσιαστικός τρόπος για την απόκτηση καλύτερων συσχετισμών στην αέναη κοινωνική και ταξική πάλη. Είναι επίσης μια μορφή έμπρακτης άρνησης του καθεστώτος εξαίρεσης και εγκλεισμού που έχει επιβληθεί σε χιλιάδες μετανάστες στην ελλαδική επικράτεια. Οι κατειλημμένοι χώροι, ως εργαστήρια διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και συντροφικών σχέσεων, στέγασης ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού λόγου και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έχουν μια σημαντική θέση στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος ως εργαλεία αγώνα. Στους χώρους αυτούς παίρνουν μορφή οι αγώνες μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τη συνάντηση και τη σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία και την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά νοήματα που συμπυκνώνουν οι κατειλημμένοι χώροι, και γι’ αυτό καταστέλλονται συστηματικά από το κράτος.

Σε μια εποχή, κατά την οποία η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια ανηλεή επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να σηκώσουμε οργανωμένα και συλλογικά το ανάστημά μας, για να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων, τους χώρους και τις δομές που έχει στα χέρια του το κίνημα και την ακεραιότητα των συντρόφων/-ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο μετανάστη και διωκόμενο αγωνιστή που βρίσκεται στο στόχαστρο της κυριαρχίας.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

 

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτιος 2017

Άμεση χορήγηση αδειών στους κρατούμενους αγωνιστές Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά

Εν έτει 2017 η πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει την ασφυκτική συνθήκη της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου – ντόπιου και υπερεθνικού – του κράτους αλλά και των διαφόρων υπερκρατικών καπιταλιστικών θεσμών και μηχανισμών εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Η επίθεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία, δηλαδή η επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών κομματιών είναι ο μοναδικός τρόπος, προκειμένου ο καπιταλισμός να μπορέσει να υπερκεράσει τη δική του δομική κρίση αναπαραγωγής και να αποκατασταθεί η διαδικασία της ομαλής καπιταλιστικής κερδοφορίας και συσσώρευσης. Μόνο η ακραία υποτίμηση της εργατικής δύναμης των σύγχρονων πληβειακών στρωμάτων, η ανεργία, η επισφάλεια, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επαναρρύθμισή τους προς όφελος των αφεντικών, η λεηλασία της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης, ο αποκλεισμός  χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση και η χρήση του νερού και του ρεύματος αλλά και η στέγαση δίνουν κάποια εχέγγυα στο κράτος και το κεφάλαιο πως ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να στέκεται όρθιος και να ρημάζει τη ζωή όλων μας. Την ίδια στιγμή, οι παγκόσμιοι καπιταλιστικοί παίκτες – κράτη και πολυεθνικές καπιταλιστικές εταιρείες – αναζητώντας νέες προσοδοφόρες πηγές εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο, κινούνται επιθετικά κι ανταγωνιστικά μεταξύ τους επιθυμώντας να ξαναμοιράσουν τις σφαίρες γεωστρατηγικής – γεωπολιτικής επιρροής. Διεξάγουν καταστροφικούς πολέμους, δημιουργούν προσφυγικές ροές ξεκληρίζοντας ανθρώπους από τις εστίες τους, στρατιωτικοποιώντας εν συνεχεία την αντιμεταναστευτική τους πολιτική, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως επενδυτικό κεφάλαιο, δηλαδή ως φθηνή, πειθήνια και υποταγμένη εφεδρική εργατική δύναμη.

Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη, όσοι περισσεύουν από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση αλλά κι όσοι αντιστέκονται ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων τίθενται σε μια κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, η οποία δικαιολογείται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία έχουν κηρυχθεί τα καπιταλιστικά κράτη.

Αυτή την κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, εκτός από τα πιο υποτιμημένα κι αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια, τη βιώνουν επίσης και οι έγκλειστοι πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Κώστας Γουρνάς, αν και δικαιούνται τη χορήγηση αδειών, εν τούτοις, τις έχουν στερηθεί με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού – διεύθυνσης φυλακών, εισαγγελέων, υπουργών ‘’δικαιοσύνης’’ .

Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό πως η χορήγηση αδειών στους κρατούμενους, -ες δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα δικαίωμα για όσους κι όσες βιώνουν τη συνθήκη του εγκλεισμού. Ένα δικαίωμα το οποίο δήθεν χαρίζεται από τη διεύθυνση της εκάστοτε φυλακής στους κρατούμενους, -ες όντας ενταγμένο στην εν συνόλω μεταχείριση των εγκλείστων από τον κρατικό μηχανισμό. Απεναντίας, αποτελεί μια κατάκτηση, η οποία έχει κερδηθεί με αγώνες τόσο από όσους βρίσκονται εντός όσο κι από αυτούς που βρίσκονται εκτός των τειχών των φυλακών.

Η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ, παρά το προκυβερνητικό προσωπείο του δήθεν σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και δη στα δικαιώματα των κρατουμένων, επιλέγει να διατηρεί σε ισχύ το νόμο Δένδια σε σχέση με τη διαδικασία χορήγησης αδειών στους κρατούμενους, ένα νόμο που ανέτρεψε τα ειωθότα. Ενώ δηλαδή το συμβούλιο για τη χορήγηση άδειας είναι τριμελές και αποτελείται από το διευθυντή, τον κοινωνικό λειτουργό και τον εισαγγελέα της εκάστοτε φυλακής, ο νόμος Δένδια, τον οποίο  διατηρεί σε ισχύ η παρούσα κυβέρνηση σηκώνοντας προφανώς κι όλη την πολιτική ευθύνη για τη διατήρησή του, δίνει τη δυνατότητα στον εισαγγελέα να ασκήσει βέτο στη χορήγηση άδειας σε κάποιον κρατούμενο στην περίπτωση που ο ίδιος μειοψηφήσει.

Στις περιπτώσεις των έγκλειστων αγωνιστών Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά φάνηκε ξεκάθαρα τόσο η εκδικητικότητα όσο και η μεθόδευση από πλευράς κράτους εναντίον τους. Παρά τις θετικές εισηγήσεις σε σχέση με την άδειά τους από πλευράς διευθυντή και κοινωνικού λειτουργού – θεωρούμε πως οι θετικές αυτές προτάσεις δε σημαίνει πως η διοίκηση της φυλακής τους χαρίστηκε αλλά αντιθέτως ήταν αποτέλεσμα της συνεπούς και μαχητικής διεκδίκησης των αδειών εκ μέρους τους μεταφέροντας ταυτοχρόνως όλη την πίεση στα δύο μέλη του συμβουλίου – το κράτος τους αρνείται την άδεια μέσω του βέτο του εισαγγελέα. Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού δικαιοσύνης Κοντονή ότι «Και να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την άδεια, δεν είναι υποχρεωτικό να δοθεί» αλλά και η αποστροφή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού  «Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!» απευθυνόμενη στον Κώστα Γουρνά,  συμπυκνώνει την ουσία της αιτιολόγησης  της άρνησης χορήγησης άδειας και ακόμη περισσότερο καταδεικνύει όλη τη σάπια επιδίωξη της κυριαρχίας.

Η στάση του υπουργείου αλλά και του κράτους εν γένει προς τους δύο έγκλειστους αγωνιστές έχει εξήγηση. Και οι δύο στρατεύθηκαν στον αγώνα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πήραν ενεργό ρόλο στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο εναντίον της κυριαρχίας, αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση της βίας επιλέγοντας την ένοπλη πάλη για το γκρέμισμα του καπιταλισμού και του κράτους αλλά και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση κι αδικία. Αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, αφού έπεσαν στα χέρια του εχθρού, δε σταμάτησαν να συνεχίζουν τον αγώνα μέσα από τα τείχη των φυλακών της αστικής δημοκρατίας από κοινού με άλλους έγκλειστους αγωνιστές.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως εν προκειμένω ο κρατικός μηχανισμός εκβιάζει τους δυο αγωνιστές, τους ζητά να υπογράψουν δήλωση μετανοίας, να γίνουν δηλωσίες και να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους. Να αποκηρύξουν όχι μόνο τον εαυτό και τα πεπραγμένα τους αλλά ακόμα χειρότερα να αποκηρύξουν την απελευθερωτική για την κοινωνία προοπτική της καταστροφής του κεφαλαίου και του κράτους και την ίδια την Κοινωνική Επανάσταση. Αφού δεν κατόρθωσαν με το χρόνιο εγκλεισμό τους να τους κάμψουν το επαναστατικό τους φρόνημα και το ηθικό τους επιλέγουν τέτοιες δόλιες πρακτικές, προκειμένου να παρουσιάσουν στην πλειοψηφία της χειμαζόμενης κοινωνίας ως ατελέσφορη και μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων.

Στο σημείο αυτό ας αναφερθούμε και στις περιπτώσεις των έγκλειστων αναρχικών Γιώργου Καραγιαννίδη και Φοίβου Χαρίση, οι οποίοι έχουν στερηθεί κι αυτοί τις άδειες που δικαιούνται. Η a la cart εφαρμογή της ίδιας της αστικής δικαιοσύνης από τους αστικούς θεσμούς αντανακλάται επίσης στις περιπτώσεις των δύο αυτών συντρόφων. Για τον μεν πρώτο με το πρόσχημα ότι είναι χρεωμένος σ’ άλλη φυλακή, για δε τον δεύτερο έπειτα από μεθόδευση του εισαγγελέα, οποίος αρχικά κρατούσε στο συρτάρι σκοπίμως μια υπόθεση του συντρόφου μόνο και μόνο, για να στοιχειοθετηθεί αργότερα η αιτιολογία μη δυνατότητας χορήγησης άδειας, λόγω εκκρεμούς του υπόθεσης.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση αναγνωρίζουμε τον αγώνα για τη διεκδίκηση άδειας των έγκλειστων πολιτικών κρατουμένων Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά ως έναν κατεξοχήν πολιτικό αγώνα. Έναν αγώνα που, αποτελεί ένα μέρος του ευρύτερου κοινωνικού – ταξικού αγώνα ενάντια στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου. Ενός ολοκληρωτισμού που όχι μόνο καταδικάζει την πλειοψηφία της κοινωνίας στη δυστυχία, τον αποκλεισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση αλλά επίσης επιφυλάσσει το δυστοπικό μέλλον της ποινικοποίησης των συλλογικών αντιστάσεων και του εγκλεισμού για όσους, -ες δε σκύβουν το κεφάλι και αμφισβητούν εμπράκτως την επιβολή των κυρίαρχων. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι επιθέσεις και οι εκκενώσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα και καταλήψεις αλλά και η ποινικοποίηση του κοινωνικού αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής. Εικοσιένας κάτοικοι δικάζονται με βαρύτατες κατηγορίες, όπως η ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, επειδή υπερασπίζονται την τόπο τους από τις καταστροφικές εξορύξεις.

Ο αγώνας για τη χορήγηση αδειών στους αγωνιστές κρατούμενους Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα, παρόλο τον αιτηματικό του χαρακτήρα, αποκαλύπτει τη βούληση του κράτους και της αριστερής του διακυβέρνησης να  επαναφέρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την ποινικοποίηση των πολιτικών φρονημάτων των αγωνιστών. Που επιδιώκουν επίσης η άρνηση στη χορήγηση των αδειών για τους κρατούμενους να δημιουργήσει ένα διαρκές θεσμικό, νομικό και υπηρεσιακό προηγούμενο πάνω στο οποίο θα πατάει το εκάστοτε υπουργείο, ο εκάστοτε εισαγγελέας και θα συνεχίζεται με τον τρόπο αυτό η άρνηση των αδειών σε κρατούμενους στο μέλλον. Ένας αγώνας, η διεξαγωγή του οποίου με τους όρους της ανάδειξης της στέρησης των αδειών ως ένα μόνο κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού – το οποίο συμπληρώνει την εικόνα της αντικοινωνικής φύσης  του κεφαλαίου και του κράτους που λεηλατεί τη ζωή των από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας – μπορεί να τονώσει το ηθικό και να δώσει ανάσες λευτεριάς στους έγκλειστους αγωνιστές, για τους οποίους ο εγκλεισμός εντός των τειχών της αστικής δημοκρατίας δε σήμανε και τη συνθηκολόγηση με τον ταξικό εχθρό.

Η δήλωση μετανοίας όμως έχει και ευρύτερους αποδέκτες. Απευθύνεται και σ’ όλα τα αγωνιστικά υποκείμενα, σ’ όσες κι όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση της εργατικής τους δύναμης και τη λεηλασία της ζωής τους. Όσους σύγχρονους πληβείους επιλέγουν ακολουθήσουν τον αξιοπρεπή δρόμο της συλλογικοποίησης των αντιστάσεών τους. Ένα σαφές μήνυμα για τους αγωνιστές τόσο του παρόντος, όσο και του μέλλοντος.

Αν το κράτος ζητάει από τους αγωνιστές Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά δήλωση αποκήρυξης της πίστης τους στο όραμα του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ας γνωρίζουν το κεφάλαιο, το κράτος και οι μηχανισμοί τους πως η Κοινωνική Επανάσταση δεν είναι απλώς γράμματα πάνω σε σκονισμένα ιστορικά βιβλία. Δεν είναι μια φράση κλισέ αποστερημένη από το περιεχόμενό της. Αντιθέτως, η Κοινωνική Επανάσταση είναι μια απελευθερωτική διαδικασία χειραφέτησης των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών. Μέσα από τους οριζόντιους, αυτοοργανωμένους, αντιθεσμικούς μαζικούς αγώνες μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας αμφισβητώντας εμπράκτως την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που μας επιβάλλουν οι κοινοί μας δυνάστες.

Όσο υπάρχουν αγωνιστές κι αγωνίστριες που κουβαλούν και μεταλαμπαδεύουν τη φλόγα της κατάργησης των ταξικών και του επαναστατικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, όσο οι από κάτω της κοινωνίας συλλογικοποιούμε τι αντιστάσεις μας, όσο εργαζόμαστε για την καταστροφή του βάρβαρου αυτού συστήματος,  τόσο οι δηλώσεις μετανοίας θα πέφτουν στο κενό και θα γυρνούν ως μπούμερανγκ στα μούτρα των λακέδων του κράτους. Άλλο τόσο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας θα έρχεται ένα βήμα πιο κοντά.

 

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !

ΤΑΞΙΚΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

 

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτης ‘17

Aλληλεγγύη στους χώρους αγώνα που δέχoνται επίθεση απο το κράτος και το κεφάλαιο.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν και εκκένωσαν στην Αθήνα τη στέγη προσφύγων στο Δρακοπούλειο κέντρο και την κατάληψη Βίλα Ζωγράφου. Στην συντονισμένη αυτή επιχείρηση προσήγαγαν 7 συντρόφους από τη Βίλα Ζωγράφου και 127 πρόσφυγες από την κατάληψη προσφύγων, ανάμεσά τους 37 παιδιά, τους οποίους μετέφεραν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη για καταγραφή, πριν τους στοιβάξουν σε κάποια από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Λίγους μήνες μετά τις εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης προσφύγων στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο) και μερικά χρόνια έπειτα από τις μαζικές εκκενώσεις καταλήψεων σε όλη την ελληνική επικράτεια, το κράτος συνεχίζει να στέλνει σταθερά στο σύνολο της κοινωνίας το μήνυμα ότι όσοι αντιστέκονται στα σχέδιά του και αγωνίζονται για να ξεφύγουν από το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, βρίσκονται στο στόχαστρο.

Αντλώντας τη δύναμή του από τον μονοπωλιακό του ρόλο στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, το κράτος ξεριζώνει κάθε πρωτοβουλία από τα κάτω που το παρακάμπτει, ώστε να φαίνεται η διαμεσολάβησή του σε κάθε πτυχή της ζωής μας ως θεμιτή και αναγκαία. Χώροι απελευθερωμένοι μέσα στο ασφυκτικό αστικό πεδίο, χώροι αυτοοργανωμένοι, που αποτελούν, πέρα από εργαλεία του ίδιου του  κινήματος, πρόταση αντίστασης στο απάνθρωπο σύστημα που μας έχει επιβληθεί, αποτελούν απειλή για το κράτος, γι’ αυτό και τους πολεμάει με τόση λύσσα. Ο σχεδιασμός για τους μετανάστες είναι να καταγραφούν, να παραμείνουν μαντρωμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκομμένοι από την τοπική κοινωνία και σε πλήρη εξάρτηση από το κράτος και τις συνεργαζόμενες ΜΚΟ, ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν και να τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, είτε ακόμα και ως διαπραγματευτικό χαρτί ή μέσο απειλής σε διακρατικές συμφωνίες.

Ο έλεγχος και η εκμετάλλευση των μεταναστών, άλλωστε, είναι μια κερδοφόρα δραστηριότητα. Τα περίφημα «κέντρα φιλοξενίας» προσφέρουν χρυσές ευκαιρίες σε μεγαλοεπιχειρηματίες που αναλαμβάνουν την κατασκευή, τη σίτιση (catering), τη φύλαξη κτλ των χώρων, καθώς και σε ΜΚΟ. Το κεφάλαιο έχει και αυτό κάθε λόγο να θέλει να κλείσουν αυτοοοργανωμένοι χώροι φιλοξενίας μεταναστών και αγώνα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κατάληψης Στρούγκα (Ν. Φιλαδέλφεια), η οποία έχει δεχθεί επανειλημμένως επιθέσεις από τα πιστά σκυλιά του επιχειρηματία Μελισσανίδη. Πριν λίγες μόλις μέρες αγωνιστές που συμμετέχουν στη διαχείριση της κατάληψης βρέθηκαν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας. Ο Μελισσανίδης προκειμένου να χτίσει το πολυπόθητο, για τους οπαδούς του και για τα κέρδη του, γήπεδο, επιφυλάσσει για τη γειτονιά μια τεράστια μάζα από μπετόν στη θέση ενός πάρκου, στήνοντας μια τεράστια μπίζνα στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας. Η όποια φωνή αντίστασης ξεπηδάει στην γειτονιά έχει να αντιμετωπίσει τα σκυλιά του καπιταλιστή. Οι επιθέσεις αυτές σηματοδοτούν την επιβολή των όρων του κεφαλαίου πάνω στην τοπική κοινωνία.

Ως αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε και αναγνωρίζουμε την ολομέτωπη επίθεση κράτους και κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, ως την υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα που έχει επιβληθεί από τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η υπεράσπιση και διαφύλαξη των συμφερόντων των αφεντικών σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη και κομβική για την συγκρότηση των από τα κάτω απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα, αποτελεί εχθρική στάση απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον κόσμο του αγώνα άλλα και την κοινωνία ευρύτερα.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα στους αγωνιστές και θα υπερασπιστούμε τις δομές αγώνα στο πλευρό των συντρόφων μας. Η κοινωνία θα σηκώσει το ανάστημά της απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο, μαφίες αλλά και διάφορους επίδοξους σωτήρες των αφεντικών και θα αγωνιστεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας με σκοπό της δημιουργίας ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 15/3 18.00

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤOYΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

 Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός, 15/3/2017

Ανακοίνωση για την τραμπούκικη επίθεση που δέχτηκε μέλος της συλλογικότητάς μας

Την Πέμπτη 19/1, μέλος της συλλογικότητάς μας τραμπουκίστηκε την ώρα που σχόλαγε από τη δουλειά της, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, από έναν τύπο που δηλώνει φίλος γνωστού εχθρού του κινήματος της Πάτρας (ο δεύτερος, λόγω των επανειλημμένων τραμπουκισμών, επιθέσεων σε συντρόφους και κινηματικούς χώρους της πόλης, αντιμετωπίστηκε από το κίνημα και αναγκάστηκε να φύγει από την Πάτρα κακήν κακώς) και που προφανώς έχει βαλθεί να αποκαταστήσει το όνομα του φίλου του και να τον βγάλει λάδι.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και η επίθεση στη συντρόφισσα, η οποία περπατούσε σε δρόμο που χρησιμοποιεί σχεδόν καθημερινά για να φύγει από τη δουλειά της. Ο συγκεκριμένος έτυχε να βρίσκεται στην είσοδο ενός μαγαζιού και όταν πέρασε η συντρόφισσα άρχισε να την στολίζει με διάφορα σεξιστικά κοσμητικά επίθετα προσπαθώντας να την εξευτελίσει στους περαστικούς και στη γειτονιά, ισχυριζόμενος ότι θα χρησιμοποιήσει τα, κατά τα λεγόμενά του, θαυμαστά ανατομικά του προσόντα. Η συντρόφισσα στάθηκε να αντιμετωπίσει την επίθεση και του απάντησε αναλόγως. Όταν μάλιστα απείλησε ότι θα τη χτυπήσει, του είπε να κάνει όπως νομίζει, αλλά του επισήμανε ότι πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κίνησής του, οπότε εκείνος το σκέφτηκε καλύτερα και συνέχισε να φωνάζει για τον “αδικοτσακισμένο” φίλο του, στοχοποιώντας τη συντρόφισσα για την πολιτική της ταυτότητα και δράση και στέλνοντας μηνύματα στους αναρχικούς γενικά.

Μετά από λίγο πετάχτηκε από το μαγαζί ένας άλλος τύπος αλλόφρων (τον οποίο η συντρόφισσα δεν γνώριζε) και άρχισε να φωνάζει αντίστοιχα κοσμητικά, λέγοντας ότι οι γκόμενες έχουμε μεγάλη γλώσσα και ότι θα φάμε ξύλο όλες (;) και ότι αυτός, με τη σειρά του προικισμένος ανατομικά από τη μητέρα φύση, θα μας κανονίσει. Στη συνέχεια ο αγανακτισμένος άγνωστος έφτυσε τη συντρόφισσα και τη βούτηξε από το λαιμό απειλώντας την ευθέως αυτήν και όλες τις γυναίκες γενικώς. Κάπου στα ενδιάμεσα εμφανίστηκε και τρίτο (άγνωστο πάλι) πρόσωπο, και άρχισε να βρίζει και αυτός. Παρόλα αυτά, ο ένας (ο πρώτος) υπερασπιζόταν τον γνωστό τραμπούκο φίλο του, ενώ οι άλλοι μυρίστηκαν πέσιμο σε γυναίκα και έσπευσαν.

Η συγκεκριμένη επίθεση δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό (αν και, επειδή αυτή τη φορά θύμα τραμπουκισμού ήταν γυναίκα, εκδηλώθηκε με χυδαίες βρισιές που αποσκοπούσαν σε έναν δημόσιο εξευτελισμό όλο σεξουαλικά υπονοούμενα).  Συνδέεται με άλλες που έχουν δεχτεί σύντροφοι στην πόλη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Όλες τις αντιλαμβανόμαστε ως επιθέσεις στο κομμάτι του αναρχικού χώρου που επέλεξε να κρατήσει πολιτική στάση αποστασιοποίησης και αντεπίθεσης ενάντια σε συγκεκριμένα πρόσωπα, εκπροσώπους μιας αντίληψης που παρασιτεί στο περιθώριο του αναρχικού χώρου, τα οποία δημιουργούσαν συνεχώς και σκόπιμα σημαντικά προβλήματα σε διαδικασίες, υποδομές και πολιτικές σχέσεις στην πόλη.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι σαρωτική, η αναπαραγωγή της βίας του συστήματος, με όρους επιβολής, τραμπουκισμών, σεξιστικών και μάτσο συμπεριφορών, είναι όχι μόνο απότοκο της συστημικής βίας αλλά και δεκανίκι της. Είναι μια συνθήκη την οποία δεν μπορείς να παρακάμψεις, αλλά καλείσαι να την αντιμετωπίσεις, διότι στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση.
Δεν θα ανεχτούμε κανέναν τραμπουκισμό από κανέναν. Όλοι εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας στην καθημερινότητά μας, θα μας βρουν απέναντί τους. Εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε ανοιχτά και δημόσια (και ως αναρχική συλλογικότητα Ατραπός πλέον) την αντίθεσή μας με άτομα που στο παρελθόν κινήθηκαν επιθετικά ενάντια σε συντρόφους/ισσες, κινηματικές διαδικασίες και κινηματικούς χώρους. Αν το τίμημα γι’ αυτή μας την επιλογή είναι ότι φίλοι τους μας εκδικούνται στο όνομά τους, δηλώνουμε ότι δεν αλλάζουμε γνώμη ούτε σκοπεύουμε να λουφάξουμε από τους εκφοβισμούς τους. Όσοι κάνουν πλάτες στους εχθρούς του κινήματος θα έχουν αργά ή γρήγορα την ίδια μοίρα με αυτούς: Ο κόσμος του αγώνα θα περάσει από πάνω τους.
Έχουμε επιλέξει πολύ συνειδητά να αγωνιζόμαστε συλλογικά για την κοινωνία που οραματιζόμαστε, μια κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη όπου δεν θα υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου οι άνθρωποι θα ζουν χωρίς να προσπαθούν να θάψουν ο ένας τον άλλον και όπου η συλλογική και συντροφική ζωή θα είναι βασικές αξίες. Αυτές οι αξίες υπάρχουν ανάμεσα στους αναρχικούς και θα τις υπερασπιστούμε χωρίς να κάνουμε πίσω μπροστά σε κανέναν κανίβαλο.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η πυξίδα μας στο πολιτικό μονοπάτι που έχουμε επιλέξει.

αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Πάτρα, 23/1/2017

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Μοχάμεντ Α.

Στο πρόσωπο του απεργού πείνας, από τις 13/12/2016, Μοχάμεντ Α. συμπυκνώνεται η θηριωδία του κρατικού μηχανισμού και το δράμα που βιώνουν καθημερινά οι μετανάστες/-τριες που κατάφεραν να φτάσουν στην «πολιτισμένη» Δύση.

Ο 26χρονος Μοχάμεντ Α. έφτασε από την Αίγυπτο στη Λέσβο στις αρχές Απριλίου, λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας και, ως εκ τούτου, εγκλωβίστηκε στη Μόρια. Μετά από πολύμηνη αναμονή, η αίτησή του για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε. Στα κρατητήρια της Γ.Α.Δ. Λέσβου ξεκίνησε απεργία πείνας, διεκδικώντας την ακύρωση της απέλασης καθώς και τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, διότι διώκεται από το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου για δημοσιοποίηση βίντεο με δολοφονίες διαδηλωτών από το στρατό. Η απέλασή του ουσιαστικά θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του.

Παρά τη σοβαρή επιδείνωση της υγείας του, η αστυνομία προσπάθησε να εμποδίσει την εισαγωγή του στο νοσοκομείο και να τον απελάσει στις 13/1, μαζί με άλλους 11 μετανάστες. Κατόπιν πιέσεων αλληλέγγυων και δικηγόρων ο απεργός πείνας τελικά διακομίστηκε στο νοσοκομείο και η προγραμματισμένη απέλαση προσωρινά αναβλήθηκε.

Η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη, όχι μόνο για την υγεία του απεργού, αλλά και για όλους τους μετανάστες/τριες που βρίσκονται στο έλεος μιας ανθρωποφάγου γραφειοκρατίας (ντόπιας και ευρωπαϊκής), που κρατά δέσμιους σε κέντρα κράτησης και επαναπροωθεί προς τη φτώχεια, τον πόλεμο και το θάνατο ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος, τον τόπο καταγωγής και το θρήσκευμα.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε έναν κόσμο ανισότητας και διαχωρισμών, όπου ευδοκιμεί η εκμετάλλευση και ο ρατσισμός. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους βιώνουν αυτή τη συνθήκη αποκλεισμού και ομηρίας, σε όσους και όσες αντιστέκονται, παρ’ όλα αυτά, και παλεύουν να παραμείνουν άνθρωποι, να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Τον αγώνα τους δεν τον αντιλαμβανόμαστε ξέχωρα από τον δικό μας αγώνα, αλλά ως κομμάτι του κοινού αγώνα που δίνουν όλοι όσοι βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε όλο τον κόσμο.

Απόσπασμα από γράμμα του απεργού πείνας Μοχάμεντ Α:

«Θα υπερασπίζομαι τη δικαιοσύνη και την ισότητα, θα παλέψω την αδικία. Θα υποστηρίζω τον αδικημένο. Θα νιώθω τον πόνο των άλλων κι ας κοστίσει αυτό την ίδια μου τη ζωή. Όχι λοιπόν σε μια ζωή δίχως ισότητα!

Θα είμαι η πένα που εκτοξεύει μελάνι δικαιοσύνης ώστε να κερδίσει ο αδικημένος και να κατεδαφιστεί η αδικία…»

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του Μοχάμεντ Α.

Αλληλεγγύη στους μετανάστες/τριες

Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστών για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/1 – 18.00 ΕΣΠΕΡΟΣ

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Να σταματήσει άμεσα η ομηρία του 6χρονου Βίκτωρα Λάμπρου

“Στην πλατεία του χωριού μου, είπε ο εργάτης γης στον αφέντη,τα παιδιά μας θα γεννηθούν με τη γροθιά σηκωμένη.”

( απόσπασμα από ισπανικό τραγούδι του αγώνα “en la plaza de mi pueblo”)

Το πρωί της 5ης Γενάρη, ύστερα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής που κατέληξε στη σύλληψη της αγωνίστριας μέλους της «Ε.Ο. Επαναστατικός Αγώνας» Πόλας Ρούπα, το κράτος αποφάσισε να κρατήσει σε ομηρία το παιδί της, μην επιτρέποντας την παράδοσή του σε  συγγενικά  πρόσωπα, συγκεκριμένα στη γιαγιά και τη θεία του.

Στη συνέχεια, ξεκινάνε απεργία πείνας και δίψας οι Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτης και Κ. Αθανασοπούλου, ώσπου να επιστραφεί το παιδί στην οικογένεια.

Στον πόλεμο που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύουν ενάντια στους από τα κάτω, στους εξαθλιωμένους, τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους, στόχος έγινε και ο 6χρονος Βίκτωρας Λάμπρος. Το κράτος δείχνει τα δόντια του, τα ίδια που τόσα χρόνια μαζί με το κεφάλαιο δείχνουν στην κοινωνία, με καθημερινές επιθέσεις που στοχεύουν στην πλήρη υποταγή της στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων για την εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Με την ομηρία του μικρού το κράτος εκδικείται τους αγωνιστές του Ε.Α. ενώ συγχρόνως δίνει ένα σαφές μήνυμα σε όσους προτάσσουν την αξιοπρέπεια και το δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του συστήματος.

Δεν αντιλαμβανόμαστε το ζήτημα της ομηρίας του μικρού ως απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι σε μια αθώα παιδική ψυχή. Είναι ζήτημα κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Καθημερινά χιλιάδες οικογένειες εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, στερούμενοι ακόμη και τα πλέον βασικά αγαθά. Καθημερινά εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου πρόσφυγες και μετανάστες βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες των σχεδιασμών των κυρίαρχων, ανάμεσα σε αυτούς και μικρά παιδιά, πολλές φορές ασυνόδευτα. Καθημερινά οι από τα κάτω βιώνουν σε πρώτο πρόσωπο τι σημαίνει σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Τα παιδιά των φτωχών, των καταπιεσμένων –και των αγωνιστών μεταξύ αυτών– δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες, αλλά στόχο των κυρίαρχων. Είναι η εν δυνάμει εργατική δύναμη. Είναι η αυριανή εργατική τάξη που θα πρέπει με τη σειρά της να αφομοιωθεί και να ξεπουλάει τη δύναμή της για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Είναι οι αυριανοί υπήκοοι.

Τους δηλώνουμε όμως ότι τα παιδιά μας γεννιούνται με τις γροθιές σηκωμένες…

Στο δύσκολο μονοπάτι ως τη λευτεριά, στις πεδιάδες της ταξικής σύγκρουσης, βαδίζουμε αποφασισμένοι, μην αφήνοντας κανέναν πίσω, οργανώνοντας την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΟΜΗΡΙΑ ΤΟΥ 6ΧΡΟΝΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΛΑΜΠΡΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ Ν.Μ., Π.Ρ., Κ.Α.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

solidarity

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

   Στις 20 Δεκέμβρη συνεχίζεται το εφετείο του αναρχικού-κομμουνιστή κρατούμενου Τάσου Θεοφίλου. Ο Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη το καλοκαίρι του 2012, κατηγορούμενος για την ένοπλη ληστεία στην τράπεζα ALPHA BANK στην Πάρο, τη συναυτουργία σε ανθρωποκτονία οδηγού ταξί, ο οποίος επιχείρησε να σταματήσει τους δράστες κατά την προσπάθεια της διαφυγής τους και τη συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση ‘’Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς’’. Πρόκειται για ένα στημένο και αβάσιμο κατηγορητήριο της κυριαρχίας, η οποία μέσα από την συστηματική εφαρμογή αυτής της τακτικής, επιχειρεί να κάμψει το φρόνημα των πολιτικών της αντιπάλων κρατώντας τους σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης, ελέγχου και στοχοποίησης.

   Τα ‘’ατράνταχτα’’ ενοχοποιητικά στοιχεία και ευρήματα της αντιτρομοκρατικής που συσχετίζουν το πρόσωπο του Θεοφίλου με την συγκεκριμένη υπόθεση είναι ένα δείγμα dna σε καπέλο που φέρεται να είχε ένας εκ των δραστών κατά την διάρκεια της ληστείας. Ένα εύρημα που από την πρώτη στιγμή της δικής φάνηκε τελείως αφερέγγυο στο να μπορέσει επαληθεύσει την ενοχή του κατηγορούμενου. Αφερέγγυο τόσο για την ανάδειξη του dna ως μέσο ταυτοποίησης υπόπτων όσο και για την ύπαρξη του καπέλου πάνω στο οποίο ισχυρίζονται οι διωκτικοί μηχανισμοί ότι βρέθηκε το δείγμα του γενετικού υλικού. Παρά το καταγεγραμμένο οπτικό υλικό που δε δείχνει κανένα καπέλο κατά την διάρκεια της ληστείας και την μη αναγνώριση του Τάσου Θεοφίλου από το σύνολο των τραπεζικών υπαλλήλων, η δικαστική αρχή αποφάσισε να τον καταδικάσει για συμμετοχή στη ληστεία με ποινή κάθειρξης 25 χρόνων απορρίπτοντας τις υπόλοιπες κατηγορίες για συμμετοχή στην προαναφερθείσα ένοπλη οργάνωση και συναυτουργία σε ανθρωποκτονία. Οι αιμοδιψείς τάσεις της δικαστικής εξουσίας κορυφώθηκαν μέσω της άσκησης έφεσης υπέρ του νόμου, η οποία ακυρώνει τις αθωωτικές αποφάσεις του πρωτοδικείου και καλεί τον κατηγορούμενο να δικαστεί εκ νέου ακόμα και για τις κατηγορίες που είχε αθωωθεί. Μέσω αυτού του δικαστικού τερτιπιού, ελλοχεύει ο κίνδυνος για το σύντροφο να καταδικαστεί με μεγαλύτερη ποινή από αυτή της ισόβιας κάθειρξης. Για άλλη μια φορά, η δικαστική αρχή – ένα από τα βασικότερα εξαρτήματα διάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού – αλλά και η άρχουσα τάξη που η ίδια προασπίζεται και υπηρετεί, δείχνει ανικανοποίητη, αν δεν επιβληθούν οι πιο εξοντωτικές ποινές στους πολιτικούς αντιπάλους της.

    Από την πλευρά μας, έχουμε επίγνωση ότι η επίθεση, που δέχεται ο Τάσος Θεοφίλου από τις διωκτικές και κατασταλτικές δυνάμεις της κυρίαρχης αστικής τάξης, είναι ένα από τα δεκάδες φαινόμενα εκδικητικότητας απέναντι στα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά κομμάτια της υποτελούς/εκμεταλλευόμενης τάξης που αποπειρώνται να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία της κυριαρχίας. Ο σύντροφος, εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ποινικοποιείται για το πολιτικό του φρόνιμα, για την επιλογή του να βρίσκεται στο στρατόπεδο των πανταχού φτωχοδιαβόλων και κολασμένων, για την αυταπάρνηση και την ακλόνητη πίστη του στο επαναστατικό όραμα παρά τις συνθήκες εγκλεισμού του.

   Στον κόσμο της σύγχρονης βαρβαρότητας η προώθηση και υποστήριξη της αναρχικής σου θεώρησης είναι αρκετή για να τεθείς στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών του κράτους. Οποιαδήποτε μορφή έμπρακτης αμφισβήτησης του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος και των σχέσεων που απορρέουν απ’ αυτό πατάσσεται ως αποσταθεροποιητικός συντελεστής στην ομαλή διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται ξεκάθαρο ότι τα δρώντα αναρχικά υποκείμενα, που μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας κι αλληλεγγύης, είναι βραχνάς στα σχέδια της άρχουσας τάξης, η οποία δείχνει να αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ψυχραιμία, επιβάλλοντας μία συνθήκη εκτάκτου ανάγκης και  ένα καθεστώτος εξαίρεσης.

   Σε μια εποχή κατά την οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια κατάσταση γενικευμένης  αναδιάρθρωσης κι εσωτερικής δομικής κρίσης και δεν έχει να δώσει άμεσες χειροπιαστές απαντήσεις  για τα προβλήματα των πληβείων, όπου σε εγχώριο επίπεδο μέσω της ‘’φαιορόζ’’ κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ εφαρμόζει και δρομολογεί μια σειρά από βάρβαρα κι επονείδιστα μέτρα (πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ιδιωτικοποίηση νερού και ρεύματος και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) εις βάρος των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων, η τακτική της αναβάθμισης των μεθόδων ελέγχου, εξόντωσης και καταστολής είναι νομοτελειακά αναμενόμενη για την ύψιστη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, την απρόσκοπτη κερδοφορία του και τη διαιώνιση της υπάρχουσας συνθήκης εκμετάλλευσης.

 

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18:00

ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (Κορίνθου κι Αράτου)

 

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Ανακοίνωση για τις επιθέσεις στα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας και στην ΛΚ37

Στις 31 Οκτωβρίου η γειτονιά των προσφυγικών στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας (Αθήνα) δέχτηκε συντονισμένη επίθεση από μπάτσους και φασίστες την ώρα του δικαστηρίου της χρυσής αυγής, που πραγματοποιείται σε πολύ μικρή απόσταση από τη γειτονιά. Λίγες μέρες πριν, στις 23 Οκτώβρη, φασίστες πραγματοποίησαν μια αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη.

Είναι γνωστό και δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη το παρακρατικό έργο των φασιστών, απο την μια σε αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους την πέφτουν σε μια γειτονιά της Αθήνας – στα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας – μια γειτονιά που μένουν περίπου 500 άνθρωποι ανάμεσά τους μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με προβλήματα υγείας. Και από την άλλη συνεχίζουν τις προσπάθειες τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα μέσα από επιθέσεις σε αγωνιστές αλλά και σε δομές αγώνα, όπως στην κατάληψη ΛΚ37. Πρόσφατο είναι και το παράδειγμα της επίθεσης από φασίστες στην κατάληψη προσφύγων και μεταναστών Νοταρά, μια κίνηση συνέχειας μετά από τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων προσφύγων και μεταναστών (Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο) στην Θεσσαλονίκη τον περασμένο Ιούλιο.

Οι φασίστες, το μακρύ χέρι του κράτους και των αφεντικών, έρχονται πάντα να λειτουργήσουν αντ΄ αυτών, και μέσα από την τρομοκρατία και τον εκφοβισμό, μόνο τους στόχο έχουν τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους. Κατακάθια του συστήματος, πάντα θα γλείφουν τις πατημασιές των αφεντικών τους.

Απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις, ορθώνεται ο κόσμος του αγώνα. Δεν θα υποχωρήσουμε και δεν θα χαρίσουμε ούτε μια σπιθαμή γης στους εχθρούς της ελευθερίας.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΤΗ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΚΡΑΤΟΣ, ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ, ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αναρχικό Θ. Σίψα

Ως συνέχεια των δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θ. Σίψα, που δικάζεται χωρίς κανένα στοιχείο, για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας της marfin, καλούμε συγκέντρωση στις 31/10  12.00 στο παράρτημα.

ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Θ. ΣΙΨΑ

Μετά από συνεχόμενες αναβολές, στις 19 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δίκη του Θ. Σίψα, ο οποίος κατηγορείται, χωρίς κανένα στοιχείο (εκτός από ένα ανώνυμο γράμμα που εστάλη στην ασφάλεια!), για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας marfin και τη δολοφονία 3 εργατών που βρίσκονταν μέσα. Η δεύτερη συνεδρίαση της δίκης έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

Στις 5 Μάη 2010, ημέρα ψήφισης του 1ου μνημονίου, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της ελλάδας πραγματοποιήθηκαν ογκώδεις διαδηλώσεις. Πλήθος κόσμου βρέθηκε στους δρόμους, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή του μέσα από επιθέσεις και συγκρούσεις. Όλο αυτό το κλίμα αγωνιστικότητας έφερνε ένα ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα αποφασιστικότητας από τα κάτω, και ήταν απότοκο μιας μακράς περιόδου αντίστασης και αγώνα.

Η δολοφονία τριών εργατών την ημέρα εκείνη έδωσε την καλύτερη δυνατή αφορμή στο κράτος για να κατασυκοφαντήσει τους αγώνες, τους αγωνιστές και την γενικευμένη αντίσταση που αναπτυσσόταν την περίοδο εκείνη. Ήδη από το 2009, αμέσως μετά την εξέγερση του 2008, είχε κινήσει σωρεία κατασταλτικών μηχανισμών προς αυτή την κατεύθυνση, και την ημέρα εκείνη κάποιοι έδωσαν στο σύστημα την ευκαιρία που αναζητούσε, σκοτώνοντας κανιβαλικά εργαζόμενους, ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια θέση και συνθήκη. Το γεγονός ότι η κυριαρχία (πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες και ΜΜΕ) έσπευσε να φανεί συντετριμμένη και να υπερασπιστεί την αξίας της ζωής τριών εργαζομένων ήταν ένα καλοστημένο θέατρο του παραλόγου, μιας και οι δεκάδες θάνατοι εργατών ετησίως στα εργοτάξια των μεγαλοβιομηχάνων αντιμετωπίζονται ως ατυχήματα και δεν αναφέρονται καν. Στόχος της εκτεταμένης προβολής του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν να διαχυθεί ενοχή και φόβος στα κοινωνικά κομμάτια που είχαν επιλέξει να βγουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους απέναντι στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι το κράτος, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, επέλεξε να στοχοποιήσει αναρχικούς διαδηλωτές για τον εμπρησμό, από τους χιλιάδες που ήταν εκείνη την ημέρα στο δρόμο, αποδεικνύει ότι αποτελεί ζητούμενο η στοχοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Σε μια ιστορική στιγμή όπου η μαχητικότητα στις διαδηλώσεις αύξανε και διευρυνόταν, η πολιτική υπεράσπιση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στη βία κράτους και κεφαλαίου ως δίκαιης και απαραίτητης για την επιτυχία του αγώνα έπρεπε να στιγματιστεί. Η δίωξη του αναρχικού Θ. Σίψα δεν αφορά στο ίδιο το πρόσωπο του Θοδωρή, αλλά στην πολιτική του ταυτότητα. Σύσσωμη η εξουσιαστική μηχανή έσπευσε να υπογραμμίσει την περιόδο εκείνη το «κακό» που προκαλούν οι μαχητικές διαδηλώσεις από πλευράς των αγωνιζόμενων, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην καθ΄όλα νόμιμη –νομικά αλλά και στη συνείδησή μας– μονοπωλιακή βία του κράτους και των μηχανισμών του. Την ίδια στιγμή, μέσα από τη δίωξη του Θ. Σίψα στοχοποιείται ο κόσμος του αγώνα γενικότερα. Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν, και σε αυτή την περίπτωση, είναι ότι η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις αποτελεί δυνητικά ποινικά κολάσιμη πράξη.

Αντιλαμβανόμενοι/ες την ιστορική σημασία αυτής της δικής, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο Θ. Σίψα και υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια, χειραφέτηση και ελευθερία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ, ΔΕΥΤΕΡΑ 31/10 12:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός