Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη και μέλους της hip hop σκηνής Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Μια δολοφονία, που είχε ακολουθήσει μια σειρά τραμπούκικων και δολοφονικών επιθέσεων από πλευράς της Χ.Α.  Όπως η εν ψυχρώ δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, οι επιθέσεις σε Αιγύπτιους αλιεργάτες και μετανάστες ανά την επικράτεια, η επίθεση ενάντια στους συνδικαλιστές του ΠΑ.ΜΕ στο Πέραμα αλλά και οι επιθέσεις εναντίον αγωνιστών και χώρων αγώνα, όπως το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια, ο αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña, η κατάληψη έπαυλης Κούβελου κ.α. Όλα αυτά συνέβαιναν την ίδια περίοδο που το κράτος επιτίθετο στην πλειοψηφία της κοινωνίας  με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς  νόμους, εφάρμοζε πογκρόμ και Ξένιους Δίες εναντίον μεταναστών και έβαζε στο στόχαστρο καταλήψεις κι αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, πλάθοντας το αφήγημα για τα δύο άκρα, που πρέπει να παταχθούν.

Γίνεται αντιληπτό λοιπόν πως η βία της Χ.Α είναι ένα κομμάτι μόνο της αναβαθμισμένης βίας του κράτους και του κεφαλαίου εναντίον των εκμεταλλευόμενων αλλά και αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Εξάλλου, την ίδια στιγμή που το κράτος, ευθυγραμμιζόμενο με τις πολιτικές της Ε.Ε, κρατάει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έγκλειστους χιλιάδες μετανάστες, -στριες, οι οποίοι μέχρι και πρότινος θαλασσοπνίγονταν κατά εκατοντάδες στο Αιγαίο, οι φασίστες συνεχίζουν τις ρατσιστικές τους επιθέσεις. Είναι επίσης πρόσφατη η επίθεση ομάδας θρασύδειλων φασιστών εναντίον τριών μεταναστών από το Πακιστάν το βράδυ της Δευτέρας 4/9 στην κεντρική πλατεία του Ηρακλείου Αττικής. Αλλά και οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον άλλων μεταναστών εργατών γης και οι εισβολές στα σπίτια τους στη Γκορυτσά Ασπροπύργου τον περασμένο Μάιο με την κάλυψη και τη συνεργασία της τοπικής αστυνομίας.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο κατά την οποία η επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυριαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο εναντίον των από κάτω των κοινωνιών και εναντίον όσων αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους είναι ολοκληρωτική. Κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι και η ανοχή ή η πριμοδότηση –εκ μέρους του κράτους- φασιστικών – παρακρατικών ομάδων που φθάνουν εκεί που δε μπορεί να φθάσει το γκλομπ του μπάτσου. Στις φασιστικές επιθέσεις που αναφέρθηκαν πριν ας προσθέσουμε και την αντιφασίστρια Heather Heyer, που δολοφονήθηκε από φασίστα στο Charlottesville των Η.Π.Α, όταν αντιφασίστες επιχείρησαν να κόψουν την προέλαση φασιστικών – ακροδεξιών ομάδων.

Ξέρουμε πως το κράτος, προσπαθώντας να εξασφαλίσει τη συνεχή κερδοφορία του κεφαλαίου και τη διαχείριση προς όφελος των αφεντικών της βαθιάς δομικής καπιταλιστικής κρίσης, έχει εισάγει ένα σύγχρονο ολοκληρωτισμό που στόχο έχει να κάμψει τις αντιστάσεις των αγωνιζομένων κομματιών της κοινωνίας. Ιδίως σε μια συγκυρία, κατά την οποία η πλειοψηφία της κοινωνίας διαβιεί την πραγματικότητα της υποτίμησης της εργασίας μας, της ανεργίας, της λεηλασίας της φύσης, της προσπάθειας επιβολής του κοινωνικού νεκροταφείου και της καταστολής των αντιστάσεων, των δολοφονιών μεταναστών και τον εγκλεισμό αλλά και την εξαίρεση από την κανονικότητα τόσο των προσφύγων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο και των ντόπιων-μεταναστών στα σύγχρονα ‘’σωφρονιστικά’’ κολαστήρια.

Εξάλλου, ο φασισμός έρχεται, για να καλύψει τα κενά και τις αδυναμίες του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν αυτό δυσκολεύεται να αναπαραχθεί ομαλά σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Εκπορευόμενος από τους από πάνω, διαχέεται κατακόρυφα προς την κοινωνία επιχειρώντας να δηλητηριάσει και να υπονομεύσει τη συλλογικοποίηση αλλά και τη διάθεση των από τα κάτω της κοινωνίας για αντίσταση και αγώνα. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη πως, αν χρειαστεί κι αν το κρίνουν απαραίτητο, το κράτος και το κεφάλαιο θα επιστρατεύσουν τις φασιστικές παρακρατικές εφεδρείες, για να επιχειρήσουν να τσακίσουν το ανταγωνιστικό κίνημα.

Παρ’ όλα αυτά, το αν και το κατά πόσο ο φασισμός ως αντίληψη διεισδύει στις ανθρώπινες κοινωνίες, αυτό βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση και διαλεκτική σχέση με το ποιές αντιστάσεις βρίσκει από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όσο υπάρχουν κοινωνικά κομμάτια, τα οποία αντιμάχονται το φασισμό σε κάθε πτυχή της ζωής τους, όσο δεν επιτρέπουμε στα φασιστικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά ιδεολογήματα να αναπτύσσονται, όσο φροντίζουμε η οργή και η αγανάκτηση για την υποτίμηση της εργασίας και τη λεηλασία της ζωής μας να μετουσιώνονται σε συλλογικούς αγώνες ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες, τόσο ο φασισμός θα βρίσκει όλο και λιγότερο ζωτικό κοινωνικό χώρο.

Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Όταν μέσα στα επίδικα της πάλης δεν είναι και η καταστροφή της μήτρας του φασισμού, δηλαδή ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια το κεφάλαιο και το κράτος, τότε ως κοινωνία και κόσμος του αγώνα θα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να παλεύουμε ξανά με τα επιφανή τέρατα που καμωνόμασταν ότι είχαμε εξολοθρεύσει. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης αυτού του συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και πολιτικά οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που μπορεί να οργανώσει την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση και να φέρει ένα βήμα πιο κοντά έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Τον ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία !

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΜΙΚΟΣ !

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ  ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

O ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ !

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 18/9 στις 18:30 στην πλ. Γεωργίου, Πάτρα

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση,

Πάτρα, Σεπτέμβρης 2017

(συνέλευση κάθε Τετάρτη στις 8μμ στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω, Πατρέως 87)

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ !

Το εφετείο του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου έφθασε στο τέλος του. Ο Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη το καλοκαίρι του 2012, κατηγορούμενος για την ένοπλη ληστεία στην τράπεζα ALPHA BANK στην Πάρο, τη συναυτουργία σε ανθρωποκτονία οδηγού ταξί, ο οποίος επιχείρησε να σταματήσει τους δράστες κατά την προσπάθεια της διαφυγής τους και τη συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση ‘’Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς’’. Πρόκειται για ένα στημένο και αβάσιμο κατηγορητήριο της κυριαρχίας, η οποία μέσα από τη συστηματική εφαρμογή αυτής της τακτικής, επιχειρεί να κάμψει το φρόνημα των πολιτικών της αντιπάλων κρατώντας τους σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης, ελέγχου και στοχοποίησης.

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στη μεθοδευμένη προσπάθεια των διωκτικών αρχών που έχουν κατασκευάσει το στημένο αυτό κατηγορητήριο εναντίον του συντρόφου και που σκηνοθετούν μαρτυρίες κατά τη διεξαγωγή της δίκης. Ένα κατηγορητήριο, το οποίο εξάλλου έχει αποδομηθεί κατά την εκδίκαση της υπόθεσης στο εφετείο.

Τα ‘’ατράνταχτα’’ ενοχοποιητικά στοιχεία και ευρήματα της αντιτρομοκρατικής που συσχετίζουν το πρόσωπο του Θεοφίλου με την συγκεκριμένη υπόθεση είναι ένα δείγμα dna σε καπέλο που φέρεται να είχε ένας εκ των δραστών κατά την διάρκεια της ληστείας. Ένα εύρημα που από την πρώτη στιγμή της δικής φάνηκε τελείως αφερέγγυο στο να μπορέσει επαληθεύσει την ενοχή του κατηγορούμενου. Αφερέγγυο τόσο για την ανάδειξη του dna ως μέσο ταυτοποίησης υπόπτων όσο και για την ύπαρξη του καπέλου πάνω στο οποίο ισχυρίζονται οι διωκτικοί μηχανισμοί ότι βρέθηκε το δείγμα του γενετικού υλικού. Παρά το καταγεγραμμένο οπτικό υλικό που δε δείχνει κανένα καπέλο κατά την διάρκεια της ληστείας και την μη αναγνώριση του Τάσου Θεοφίλου από το σύνολο των τραπεζικών υπαλλήλων, η δικαστική αρχή αποφάσισε να τον καταδικάσει για συμμετοχή στη ληστεία με ποινή κάθειρξης 25 χρόνων απορρίπτοντας τις υπόλοιπες κατηγορίες για συμμετοχή στην προαναφερθείσα ένοπλη οργάνωση και συναυτουργία σε ανθρωποκτονία. Οι αιμοδιψείς τάσεις της δικαστικής εξουσίας κορυφώθηκαν μέσω της άσκησης έφεσης υπέρ του νόμου, η οποία ακυρώνει τις αθωωτικές αποφάσεις του πρωτοδικείου και καλεί τον κατηγορούμενο να δικαστεί εκ νέου ακόμα και για τις κατηγορίες που είχε αθωωθεί. Μέσω αυτού του δικαστικού τερτιπιού, ελλοχεύει ο κίνδυνος για το σύντροφο να καταδικαστεί με μεγαλύτερη ποινή από αυτή της ισόβιας κάθειρξης. Για άλλη μια φορά, η δικαστική αρχή – ένα από τα βασικότερα εξαρτήματα διάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού – αλλά και η άρχουσα τάξη που η ίδια προασπίζεται και υπηρετεί, δείχνει ανικανοποίητη, αν δεν επιβληθούν οι πιο εξοντωτικές ποινές στους πολιτικούς αντιπάλους της.

Από την πλευρά μας, έχουμε επίγνωση ότι η επίθεση, που δέχεται ο Τάσος Θεοφίλου από τις διωκτικές και κατασταλτικές δυνάμεις της κυρίαρχης αστικής τάξης, είναι ένα από τα δεκάδες φαινόμενα εκδικητικότητας απέναντι στα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά κομμάτια της υποτελούς/εκμεταλλευόμενης τάξης που αποπειρώνται να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία της κυριαρχίας. Ο σύντροφος, εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ποινικοποιείται για το πολιτικό του φρόνιμα, για την επιλογή του να βρίσκεται στο στρατόπεδο των πανταχού φτωχοδιαβόλων και κολασμένων, για την αυταπάρνηση και την ακλόνητη πίστη του στο επαναστατικό όραμα παρά τις συνθήκες εγκλεισμού του.

Στον κόσμο της σύγχρονης βαρβαρότητας η προώθηση και υποστήριξη της αναρχικής σου θεώρησης είναι αρκετή για να τεθείς στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών του κράτους. Οποιαδήποτε μορφή έμπρακτης αμφισβήτησης του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος και των σχέσεων που απορρέουν απ’ αυτό πατάσσεται ως αποσταθεροποιητικός συντελεστής στην ομαλή διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται ξεκάθαρο ότι τα δρώντα αναρχικά υποκείμενα, που μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας κι αλληλεγγύης, είναι βραχνάς στα σχέδια της άρχουσας τάξης, η οποία δείχνει να αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ψυχραιμία, επιβάλλοντας μία συνθήκη εκτάκτου ανάγκης και  ένα καθεστώτος εξαίρεσης.

Σε μια εποχή κατά την οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια κατάσταση γενικευμένης  αναδιάρθρωσης κι εσωτερικής δομικής κρίσης και δεν έχει να δώσει άμεσες χειροπιαστές απαντήσεις  για τα προβλήματα των πληβείων, όπου σε εγχώριο επίπεδο μέσω της ‘’φαιορόζ’’ κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ εφαρμόζει και δρομολογεί μια σειρά από βάρβαρα κι επονείδιστα μέτρα (πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ιδιωτικοποίηση νερού και ρεύματος και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) εις βάρος των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων, η τακτική της αναβάθμισης των μεθόδων ελέγχου, εξόντωσης και καταστολής είναι νομοτελειακά αναμενόμενη για την ύψιστη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, την απρόσκοπτη κερδοφορία του και τη διαιώνιση της υπάρχουσας συνθήκης εκμετάλλευσης.

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ !

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

ΣΤΙΣ ΣΚΑΛΕΣ ΤΗΣ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΙΟΥΝΗ ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Tα ξημερώματα της Τρίτης 2 Μάη έκλεισε η τεχνική συμφωνία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και των κλιμακίων ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Η συμφωνία, που προβλέπει λήψη πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων από το 2018, θα πάει τις επόμενες μέρες για ψήφιση στη βουλή. Στην ουσία είναι η πρόταση για σύναψη ενός νέου μνημονίου μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών που σφραγίζει την προηγούμενη περίοδο διαπραγμάτευσης.

Η τελευταία συμφωνία δεν διαφοροποιείται από τις αντίστοιχες συμφωνίες των προηγούμενων ετών. Είναι μια συμφωνία που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, των δανειακών συμβάσεων κι όλων των υπόλοιπων αντικοινωνικών δημοσιονομικών μέτρων των τελευταίων ετών. Μια συμφωνία ανάμεσα στο ντόπιο-διεθνές κεφάλαιο, το ελληνικό κράτος και τους υπερκρατικούς καπιταλιστικούς θεσμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

Πιο συγκεκριμένα, η εν λόγω συμφωνία φέρνει νέο μαχαίρι στα κοινωνικά επιδόματα. Μειώνονται από το 2018 τα επιδόματα ανεργίας, τέκνων, φτώχειας-φυσικών καταστροφών και στήριξης οικογενειών, αλλά και το επίδομα θέρμανσης. Επιπλέον, από το 2019 έρχεται νέα μείωση στις συντάξεις που θα φθάσει έως και το 18%. Περισσότεροι από 900.000 συνταξιούχοι θα φτωχοποιηθούν ακόμη περισσότερο. Παράλληλα μειώνεται το αφορολόγητο και απορρυθμίζονται ακόμα περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις προς όφελος του κεφαλαίου με τη διευκόλυνση των μαζικών απολύσεων και τη διατήρηση όλων των νομοθετικών προβλέψεων των μνημονίων, πράγμα που σημαίνει πως κυριαρχούν οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας. Ελαστικοποιούνται περαιτέρω οι εργασιακές σχέσεις με τη διεύρυνση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων με σύμβαση ορισμένου χρόνου καθώς και τον επαναπροσδιορισμό του υποκατώτατου μισθού (δηλ. του προβλεπόμενου για τους νέους σε ηλικία εργαζόμενους). Τέλος, οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζονται με το ξεπούλημα του 40% των λιγνιτικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και του 17% της ΔΕΗ μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.

Και βέβαια τα «αντίμετρα» που φέρνει η συμφωνία όχι μόνο θα υλοποιηθούν υπό αυστηρές προϋποθέσεις (άρα πιθανότατα δεν θα υλοποιηθούν καν), αλλά αποτελούν και ένα ξεροκόματο ίσα ίσα για να χρυσωθεί το χάπι. Πέρα από μια ελάχιστη και μερική ανακούφιση των πιο φτωχοποιημένων στρωμάτων, σε καμία περίπτωση δεν αντιστρέφουν την πορεία οικονομικής αφαίμαξης των από τα κάτω.

Όλα αυτά τα αντικοινωνικά μέτρα, η ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε, δεν αποτελεί έργο αποκλειστικά και μόνο της παρούσας κυβέρνησης και ούτε πρόκειται να ανακοπεί από την όποια επόμενη. Και αυτό διότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αναδιάρθρωσης του συστήματος σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, στην προσπάθειά του να μπει και πάλι σε κερδοφόρα τροχιά παρασιτώντας σε κοινωνίες πλήρως υποταγμένες και ελεγχόμενες.

Η βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου λεηλατεί τη φύση και γεννά τεράστιες ανισότητες, δυστυχία και απόγνωση στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η μόνη ρεαλιστική προοπτική για να πάρουμε πίσω τη ζωή μας είναι ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού. Όλοι εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση, από καμιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πρέπει να οργανωθούμε, και με συλλογικούς, αδιαμεσολάβητους κι οργανωμένους στη βάση κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, στα σχολεία και στις σχολές.

Για να βάλουμε φραγμό στα σχέδια των κυρίαρχων, που επιδιώκουν η συνέχιση του βάρβαρου αυτού συστήματος να περάσει πάνω από τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας, αλλά και για να αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας. Για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

 

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 10:30 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάης 2017

ΣΤΟ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ ΤΟΥ ΑΚΤΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΑ ΑΧΑΙΑΣ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΕΡΓΑΤΗ

Το Σάββατο 6 Μαΐου στο εργοτάξιο, κατασκευής σήραγγας της ΕΡΓΟΣΕ στην Παναγοπούλα Αχαίας, καταπλακώνεται από γεωτρύπανο και χάνει την ζωή του εργάτης της ΑΚΤΩΡ και J&P ΑΒΑΞ. Το τελευταίο διάστημα και ενώ η παράδοση του έργου έχει καθυστερήσει, οι εργάτες αναγκάζονται να δουλεύουν συνεχόμενα χωρίς κανένα ρεπό και για πολλές ώρες στο εργοτάξιο, προκειμένου να τηρηθούν οι ημερομηνίες παράδοσης του έργου.

Το περιστατικό αυτό δεν είναι μια άτυχη στιγμή ούτε και μια σπάνια περίπτωση. Είναι μια εργατική δολοφονία, αντίστοιχη της δολοφονίας εργάτριας στα ταχυφαγεία των Everest ή των τεσσάρων εργατών που σκότωσαν η υπερεντατικοποιημένη  εργασία και οι ελλιπείς συνθήκες ασφαλείας στα ΕΛ.ΠΕ αλλά και αντίστοιχη με πολλά άλλα εργατικά “ατυχήματα”. Το κεφάλαιο προκειμένου να αυξήσει τα κέρδη του, δεν διστάζει να θυσιάσει ανθρώπους. Αναγκάζει τους εργάτες να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες και με υπερεντατικούς ρυθμούς προσφέροντάς τους ένα ξεροκόμματο και πολλές φορές, ανασφάλιστα και με μεγάλο κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας ακόμα και της ίδιας τους της ζωής. Από την άλλη, το κράτος προσφέρει τα εχέγγυα στα αφεντικά να χρησιμοποιούν το “εργατικό δυναμικό”  κατά το δοκούν και παράλληλα επιτίθεται και αυτό με όλα τα μέσα στους εργαζόμενους, -ες, από το τσεκούρωμα των κοινωνικών παροχών, τη δημιουργία απόλυτης εξάρτησης σε αγαθά πρώτης ανάγκης (στέγαση, τροφή, υγεία), μέχρι και την υφαρπαγή των εργατικών κεκτημένων μέσα από αγώνες αιώνων.

Ο δρόμος Πατρών-Κορίνθου, αυτό το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, για να στεριώσει έχει στα θεμέλιά του αίμα εργατών, καθώς πριν λίγους μήνες είχε χάσει τη ζωή του και άλλος ένας εργάτης αλλά και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι στα έργα έχουν σακατευτεί στο κάτεργο του ΑΚΤΟΡΑ. Τα διθυραμβικά εγκαίνια του κράτους πριν λίγο καιρό ακολούθησε η ωμή πραγματικότητα. Το κράτος και το κεφάλαιο γιορτάζουν πάνω στο αίμα των εργατών, των πληβείων, της χειμαζόμενης κοινωνίας.

Σε μια περίοδο όπου το τέταρτο μνημόνιο είναι προ των πυλών, οι εργοδοτικές δολοφονίες είναι καθημερινότητα και το Αιγαίο γεμίζει με νεκρούς μετανάστες, η επιλογή των από τα κάτω είναι μονόδρομος. Σε όλους τους χώρους της καθημερινότητάς μας οφείλουμε να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Στη γειτονιά, στη σχολή, στο σχολείο, στο χώρο δουλειάς και σε κάθε πτυχή της ζωής μας η αυτοοργάνωση της  άμυνας αλλά και της αντεπίθεσής μας είναι η μόνη υπαρκτή λύση απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και το κεφάλαιο, από το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Να επιλέξουμε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αντίστασης και του αγώνα. Να παλέψουμε για την ζωή που αξίζει να ζούμε και να αγωνιστούμε για την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ !

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ,

 ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάης ‘17

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΠΟ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ

ΗΜΕΡΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΩΝ

Η 1η του Μάη είναι ημέρα ιστορικής μνήμης και αγώνα για όλα τα χειμαζόμενα πληβειακά στρώματα που αργοπεθαίνουν κάτω από τη δικτατορία του κεφαλαίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Είναι ημέρα ιστορικά φορτισμένη με τους αλλεπάλληλους και ανυποχώρητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των καταπιεσμένων απέναντι στους δυνάστες της εποχής τους, για μια ζωή πιο ανθρώπινη και αξιοπρεπή. Από τις μαζικές απεργίες στο μακρινό Σικάγο του 1886 μέχρι τη Θεσσαλονίκη του 1936, τα αίτια, τα διακυβεύματα και οι στόχοι των αγώνων παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. Κοινωνικός και ταξικός αγώνας για απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων ή θάνατος.

Ημέρα ιστορικής μνήμης, γιατί στα ημερολόγια της ιστορίας των αγώνων είναι καταγεγραμμένη η ακλόνητη πίστη και η αυτοθυσία των επαναστατημένων εργατών, οι οποίοι μέσα από τους δικούς τους τόπους και εποχές αποπειράθηκαν να αναχαιτίσουν την καταπίεση και εντεινόμενη υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίες, λιγότερο εργάσιμο χρόνο και μεγαλύτερους μισθούς. Ημέρα αγώνα, γιατί τα χειμαζόμενα και καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα όλης της οικουμένης, καλούνται να την επανατροφοδοτήσουν με την σπίθα του αγώνα έχοντας για οδηγό τα βιώματα και τις πλούσιες συλλογικές εμπειρίες που αποκτήθηκαν μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ανά τους αιώνες.

Ιδίως σε μια εποχή όπου η κυριαρχία επιχειρεί έντεχνα και μεθοδικά να την παρουσιάζει αποστεωμένη από τα ριζοσπαστικά πολιτικά νοήματα και τη σημασία της, καθιστώντας την κενή περιεχομένου και ακίνδυνη για την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, η εκμεταλλευόμενη τάξη καλείται να διαφυλάξει τα ριζοσπαστικά της στοιχεία καθιστώντας την κάτι πολύ περισσότερο από ημέρα αργίας και ανάπαυσης. Να εγγραφεί στο κοινωνικό συνειδητό ότι δεν υπάρχει ημέρα ανάπαυσης και εφησυχασμού για τους καταπιεσμένους αυτής της γης, όσο το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα εξακολουθεί να είναι ο κυρίαρχος ρυθμιστής των σχέσεων και της ζωής μας της ίδιας.

Ο κόσμος της εργασίας εν καιρώ μνημονιακής επέλασης και ταξικής αφαίμαξης, δέχεται μια σειρά από αλλεπάλληλα χτυπήματα σε καίρια εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δικαιώματα που κατέκτησε με επίπονους αγώνες τις περασμένες δεκαετίες. Η αστική τάξη παίζοντας το χαρτί της οικονομικής κρίσης, επιχειρεί να αποσπάσει την μέγιστη δυνατή συναίνεση για εκμετάλλευση από την κοινωνική βάση και να αυξήσει τις διόδους της κερδοφορίας της. Η ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, η ελαστικοποίηση και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και το μόνιμο καθεστώς επισφάλειας και μαύρης εργασίας στο οποίο υπόκειται ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, συνθέτουν το ζοφερό τοπίο που επιφυλάσσει ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου για όλους εμάς.

Με την δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται μέρα με την μέρα, την πρώτη κατοικία των φτωχοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων να πλειστηριάζεται, τον φυσικό κόσμο να λεηλατείται στο βωμό του κέρδους και της ανάπτυξης, τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά (ρεύμα και νερό) να ιδιωτικοποιούνται, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους απόκληρους του κόσμου πέρα από την διαρκή, αδιαμεσολάβητη και ανυποχώρητη ταξική πάλη. Διότι μόνο όταν όλοι εμείς, που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, συνειδητοποιήσουμε την δύναμη μας θα καταφέρουμε να αναχαιτίσουμε την εντεινόμενη εκμετάλλευση και καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά.

Απέναντι στο καθεστώς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι εξαθλίωση, καταπίεση και θάνατο, η μόνη διεξοδική προοπτική αντίστασης είναι η αυτοοργάνωση όλων των καταπιεσμένων στα φυσικά τους πεδία. Στους χώρους δουλειάς, σχολές, πανεπιστήμια και γειτονιές. Με ταξικά σωματεία βάσης και αυτόνομο επαναστατικό συνδικαλισμό, με λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης και κοινωνικά ιατρεία να πορευτούμε στην κατεύθυνση του γκρεμίσματος αυτού του σάπιου κόσμου. Με όπλο μας την ταξική αλληλεγγύη και τις άγριες απεργίες διαρκείας οφείλουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τον φόβο, την μοιρολατρία, την παθητικότητα και την ιδιώτευση στην κατεύθυνση της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΜΑΗ

πλατεία ΤΡΙΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ στις 11 το πρωί

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάιος 2017

Τη Δευτέρα 27 Μάρτη ένας πρόσφυγας κρεμάστηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Ήταν γύρω στα εικοσιπέντε του χρόνια, με καταγωγή από τη Συρία και στα ρούχα του βρέθηκε το δελτίο αιτούντος διεθνούς προστασίας. Είναι χαρακτηριστικό πως για το τραγικό αυτό περιστατικό δεν έχουν βγει στην επιφάνεια άλλες πληροφορίες, πέρα από την είδηση αυτή καθ’ αυτή.

Τρεις ημέρες αργότερα, την Πέμπτη 30 Μάρτη ένας εικοσιεννιάχρονος πρόσφυγας αυτοπυρπολήθηκε μέσα στο hot spot της ΒΙΑΛ στη Χίο. Τη στιγμή που βρισκόταν μέσα στο χώρο καταγραφής περιέλουσε το σώμα του με εύφλεκτο υγρό και απείλησε να βάλει φωτιά. Τότε, ένας μπάτσος τον αιφνιδίασε από πίσω, τον χτύπησε στο χέρι που κρατούσε τον αναπτήρα και προσπάθησε να του πάρει το μπιτόνι. Η κατάληξη ήταν τραγική, αφού ο άνθρωπος υπέστη πολλά εγκαύματα. Έχει ήδη μεταφερθεί στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα και η κατάστασή του είναι σοβαρή, καθώς τα εγκαύματά του φθάνουν στο 85% του σώματός του. Ένας άλλος πρόσφυγας ανέφερε πως ο άνθρωπος αυτός δεν άντεχε άλλο τις συνθήκες που επικρατούν στο hot spot και πως ήθελε απλώς να μιλήσει, να διαμαρτυρηθεί αλλά τότε έπεσε πάνω του ο μπάτσος κι έγινε ό, τι έγινε. Δυστυχώς, το Σάββατο 8 Απρίλη ο Amer Mohamad έχασε τη μάχη με τη ζωή του στο νοσοκομείο.

Είμαστε οι τελευταίοι που θα εγκαλέσουμε τους μπάτσους για ανικανότητα, για έλλειψη σχεδίου ή για απώλεια της ψυχραιμίας και της νηφαλιότητας. Είτε η κίνηση αυτή ήταν μια αποτυχημένη έμπνευση της στιγμής του συγκεκριμένου μπάτσου είτε ήταν αποφασισμένο η διαχείριση της κατάστασης να γίνει με τον τρόπο αυτό, η αλήθεια είναι πως οι μπάτσοι επιτελούν μια χαρά το ρόλο που τους έχει αναθέσει το κράτος. Το ρόλο των ανθρωποφυλάκων που κρατάν τους ανθρώπους έγκλειστους αλλά και αυτό της ωμής κατασταλτικής δύναμης που επιβάλλεται και τσακίζει όσους εξεγείρονται ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και τη λεηλασία της ζωής τους.

Εξάλλου, έχει γίνει γνωστό πως στη Λέσβο οι μπάτσοι έχουν ξεκινήσει εφόδους σε καταυλισμούς προσφύγων, καθώς και προσαγωγές και συλλήψεις για την υποστήριξη των απελάσεων. Καθημερινά αρπάζουν 20-25 πρόσφυγες και μετανάστες από το hot spot της Μόριας και κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους τους ξυλοκοπούν χωρίς κανένα λόγο, μόνο και μόνο, επειδή βρίσκονται στην Ευρώπη χωρίς το «σωστό» διαβατήριο. Στη συνέχεια τους κλείνουν στο κλειστό προαναχωρησιακό κέντρο χωρίς κάποιο λόγο ή κατηγορία. Κοινώς, τους στερούν την ελευθερία των κινήσεών τους, μέχρι να αποφασίσουν, πότε θα τους απελάσουν. Αυτές οι μεθοδευμένες κινήσεις της αστυνομίας γίνονται λίγο πριν βγουν οι αποφάσεις των δευτεροβάθμιων επιτροπών ασύλου που δέχονται ή απορρίπτουν τις σχετικές αιτήσεις των προσφύγων.

Ταυτοχρόνως, μια φρικιαστική εικόνα έκανε τις προηγούμενες μέρες το γύρο του διαδικτύου. Μια φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται ένα σιδερένιο κλουβί με ανθρώπους εντός του, ένα κλουβί, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης στο hot spot ΒΙΑΛ στη Χίο.  Όπως κατήγγειλαν πρόσφυγες, μέσα σε ένα μεγάλο κτίριο που φυλάσσεται από τις αστυνομικές δυνάμεις υπάρχουν δύο κλουβιά, για να κρατούνται έγκλειστοι και στοιβαγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες που φθάνουν για πρώτη φορά στο νησί. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβάζονται στο ίδιο μέρος και, όπως καταγγέλλεται, υπήρχαν περιπτώσεις που, ενώ είχαν πει στους ανθρώπους ότι θα μείνουν για λίγες ώρες, τελικά έμειναν εκεί για ολόκληρο βράδυ.

Από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε πως όλα τα προαναφερθέντα δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά όψεις της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε αλλά κι εκφάνσεις της επιβολής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους – κεφαλαίου και των υπερκρατικών καπιταλιστικών θεσμών και μηχανισμών. Ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού που εγγυάται μόνο το θάνατο, τη δυστυχία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση στους από τα κάτω των κοινωνιών. Μια συνθήκη απαξίωσης ακόμα και της αξίας της ανθρώπινης ζωής που καταδεικνύεται από το υδάτινο και χερσαίο νεκροταφείο της Μεσογείου και των συνόρων της Ευρώπης – Φρούριο αντίστοιχα καθώς και από τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στη Συρία, θύματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στον οποίο εμπλέκονται τόσο οι μεγάλες δυνάμεις, όσο και οι τοπικοί σατράπες της καπιταλιστικής περιφέρειας.

Ο απαγχονισμός του Σύριου πρόσφυγα στο λιμάνι του Πειραιά και ο αυτοπυρπολισμός ενός άλλου στο hot spot της ΒΙΑΛ στη Χίο είναι μια δραματική υπογράμμιση για το πού οδηγούν τους πρόσφυγες η ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης – Φρούριο είναι που οδήγησε στο κλείσιμο των συνόρων και στη σύναψη συμφωνίας Ε.Ε – Τουρκίας. Η πλήρης ευθυγράμμιση λοιπόν του ελληνικού κράτους με το θεσμοθετημένο αυτό ρατσισμό έχει εγκλωβίσει χιλιάδες πρόσφυγες στα νησιά σε απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού κι απομόνωσης με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι, που βλέπουν πως είναι πρακτικά εγκλωβισμένοι και στερημένοι στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να οδηγούνται στην απόγνωση.

Έχοντας συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας για τη μείωση των μεταναστευτικών ροών προς τα ευρωπαϊκά κράτη το βασικότερο –μέχρι στιγμής- αποτέλεσμα από την εφαρμογή της είναι ότι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ελληνική ενδοχώρα και στα νησιά, αφού η Ελλάδα αποτέλεσε για μεγάλο διάστημα τον πρώτο σταθμό εντός ΕΕ του ρεύματος προσφύγων από τη Συρία. Την περίοδο αυτή περισσότεροι από 61.000 πρόσφυγες και μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παραμένουν εγκλωβισμένοι μετανάστες και πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα είναι ασφυκτικές και απάνθρωπες. Στους θανάτους, τις αυτοκτονίες και τους αυτοτραυματισμούς που έχουν σημειωθεί, ας προσθέσουμε τις κακουχίες πάσης φύσεως, καθώς και το ρατσισμό μερίδας των τοπικών κοινωνιών, οι οποίοι αρνούνται στα προσφυγόπουλα τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μαθήματα σε σχολεία της επικράτειας και να έρθουν σε επαφή με συνομήλικά τους παιδιά.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης, εγκλεισμός, απομόνωση, θάνατος στα σύνορα και πνιγμοί στη Μεσόγειο. Αλλά και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, εκμετάλλευση και καταστολή όσων αγωνίζονται. Η λεηλασία της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας από την κυριαρχία δεν κάνει διάκριση σε μετανάστες και ντόπιους. Όλους τους από κάτω θα επιδιώξει να μας συντρίψει ο καπιταλισμός, προκειμένου να συνεχίζει ν’ αναπαράγεται. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες βλέπουμε επίσης μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Επιχειρώντας ν’ αποκόψει κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (εκκενώσεις κατειλημμένων κτιρίων, κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, ενάντια σε δομές αλληλεγγύης). Το κράτος και οι μηχανισμοί του προσβλέπουν στο να αποτρέψουν την αλληλοεπίδραση μεταξύ των καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών, ντόπιων και μεταναστών. Να αποτρέψουν την όσμωση ανάμεσα στους από κάτω της κοινωνίας.

Από την πλευρά μας, από την πλευρά του αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας έχουμε χρέος να σπάσουμε το καθεστώς αποκλεισμού κι απομόνωσης των προσφύγων και των μεταναστών από τη δημόσια σφαίρα. Να επιδιώξουμε – παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες – να ερχόμαστε σ’ επαφή μαζί τους και να χτίζουμε κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να σπάσουμε στην πράξη τους επίπλαστους διαχωρισμούς της κυριαρχίας.  

Δεν αρκεί μόνο η αλληλεγγύη στις διεκδικήσεις των ίδιων των μεταναστών. Ακόμη περισσότερο απαιτείται να υλοποιούμε το πρόταγμά μας για κοινούς αγώνες ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Η υλοποίηση αυτού του προτάγματος παραμένει ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσουμε.

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ !

ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΜΑΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !

ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Απρίλης 2017

Στις 13/3, ξημερώματα Δευτέρας, πραγματοποιείται μια ενορχηστρωμένη σειρά εκκενώσεων κατειλημμένων χώρων στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας από αστυνομικές δυνάμεις. Πρόκειται για την κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου, στην οποία συλλαμβάνονται εφτά σύντροφοι καταληψίες κατά την εκκένωση, οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την υπεράσπιση του χώρου αλλά και για την κατάληψη στέγης μεταναστών Αλκιβιάδου 4, στην οποία προσάγονται 127 μετανάστες, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, οι οποίοι οδηγούνται στα κέντρα κράτησης της Πέτρου Ράλλη για καταγραφή στοιχείων, μέχρι να εγκλειστούν σε κάποιο κολαστήριο φύλαξης ανθρώπινων ζωών. Την ίδια μέρα μπάτσοι επιτίθενται στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου παραβιάζοντας την πόρτα καταστρέφοντας υλικό και κλέβοντας χρηματικό ποσό.

Το συγκεκριμένο κατασταλτικό έργο του κράτους βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείου, Hurriya, Νίκης) τον περασμένο Ιούλιο, οι οποίες φιλοξενούσαν πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Τέτοιες κατασταλτικές κινήσεις, μαζί με τις ντροπιαστικές συμφωνίες (ΕΕ-Τουρκίας κλπ) μεταξύ κρατών και υπερεθνικών οργανισμών, δίνουν το στίγμα του αντιμεταναστευτικού σχεδιασμού που έχει χαράξει η κυριαρχία εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Διαχρονικός διακαής πόθος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου δεν είναι άλλος από τη διακοπή κάθε διαύλου επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευόμενων, ντόπιων και μεταναστών, διότι η ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσά τους θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, ανταγωνιστικών προς το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Οπότε, η διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής είναι μια πάγια τακτική της άρχουσας τάξης με σκοπό τον έλεγχο της κοινωνικής βάσης και την απρόσκοπτη κερδοφορία από την εκμετάλλευσής της.

Στην ίδια λογική εντάσσεται η επιθυμία της κυριαρχίας να φαίνεται στα μάτια της κοινωνικής βάσης ως η μοναδική αξιόπιστη διαχειρίστρια των μεταναστευτικών ροών, η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την «ανθρώπινη» μεταχείρισή τους. Αυτή την ιδεολογική και υλικοπρακτική ηγεμονία του κράτους ως διαχειριστή του μεταναστευτικού αποπειράται να αμφισβητήσει και να αποδομήσει το ανταγωνιστικό κίνημα με τις δομές (φιλοξενίας κτλ) που στήνει από τα κάτω.  Όταν ο αγώνας των καταπιεσμένων διεξάγεται με όρους αντιθεσμικούς και αδιαμεσολάβητους, όταν δεν εποπτεύεται και δεν χαλιναγωγείται από το εξουσιαστικό μπλοκ, όταν είναι απελευθερωμένος από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις για την άρχουσα τάξη. Η κυριαρχία συνηθίζει να αντιπαλεύει τις αυτοοργανωμένες και ανταγωνιστικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης με μια πληθώρα μέσων και μηχανισμών, από  «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ μέχρι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες και ένστολους δολοφόνους του νόμου και της τάξης. Επομένως, οι εκκενώσεις δεν είναι καθόλου ασύνδετες με τους ευρύτερους αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς των κυριάρχων. Αντιθέτως, είναι ένα ακόμα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την αδυσώπητη επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Η αυθόρμητη έκφραση αλληλεγγύης των από τα κάτω, που παίρνει τα χαρακτηριστικά επανοικειοποίησης άδειων σπιτιών για την αντιμετώπιση στεγαστικών προβλημάτων ντόπιων και μεταναστών, σίτισης σε συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, παρεμβάσεων και διαδηλώσεων για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και την προώθηση αιτημάτων, όπως ανοικτά σύνορα, ελεύθερες μετακινήσεις για όλους τους μετανάστες, άμεση παύση των πολεμικών συρράξεων στην Μ. Ανατολή, χορήγηση ασύλου και κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, υψώνουν σθεναρά αναχώματα στην κρατική διαμεσολάβηση και την ένταση της εκμετάλλευσής μας από το μπλοκ των αφεντικών. Όλες αυτές οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης σφυρηλατούν τη συλλογική ταξική μας συνείδηση, δημιουργούν δικλείδες επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευομένων για την αναχαίτιση της βίας που δεχόμαστε καθημερινά και τη χάραξη μιας κοινής διεξοδικής στρατηγικής στη βάση της προώθησης και της υπεράσπισης των κοινών μας ταξικών συμφερόντων.

Η απαλλοτρίωση και επανοικειοποίηση δημόσιου εδάφους στον ασφυκτικό ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων είναι ένας ακόμα ουσιαστικός τρόπος για την απόκτηση καλύτερων συσχετισμών στην αέναη κοινωνική και ταξική πάλη. Είναι επίσης μια μορφή έμπρακτης άρνησης του καθεστώτος εξαίρεσης και εγκλεισμού που έχει επιβληθεί σε χιλιάδες μετανάστες στην ελλαδική επικράτεια. Οι κατειλημμένοι χώροι, ως εργαστήρια διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και συντροφικών σχέσεων, στέγασης ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού λόγου και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έχουν μια σημαντική θέση στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος ως εργαλεία αγώνα. Στους χώρους αυτούς παίρνουν μορφή οι αγώνες μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τη συνάντηση και τη σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία και την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά νοήματα που συμπυκνώνουν οι κατειλημμένοι χώροι, και γι’ αυτό καταστέλλονται συστηματικά από το κράτος.

Σε μια εποχή, κατά την οποία η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια ανηλεή επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να σηκώσουμε οργανωμένα και συλλογικά το ανάστημά μας, για να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων, τους χώρους και τις δομές που έχει στα χέρια του το κίνημα και την ακεραιότητα των συντρόφων/-ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο μετανάστη και διωκόμενο αγωνιστή που βρίσκεται στο στόχαστρο της κυριαρχίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτιος 2017

Εν έτει 2017 η πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει την ασφυκτική συνθήκη της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου – ντόπιου και υπερεθνικού – του κράτους αλλά και των διαφόρων υπερκρατικών καπιταλιστικών θεσμών και μηχανισμών εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Η επίθεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία, δηλαδή η επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών κομματιών είναι ο μοναδικός τρόπος, προκειμένου ο καπιταλισμός να μπορέσει να υπερκεράσει τη δική του δομική κρίση αναπαραγωγής και να αποκατασταθεί η διαδικασία της ομαλής καπιταλιστικής κερδοφορίας και συσσώρευσης. Μόνο η ακραία υποτίμηση της εργατικής δύναμης των σύγχρονων πληβειακών στρωμάτων, η ανεργία, η επισφάλεια, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επαναρρύθμισή τους προς όφελος των αφεντικών, η λεηλασία της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης, ο αποκλεισμός  χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση και η χρήση του νερού και του ρεύματος αλλά και η στέγαση δίνουν κάποια εχέγγυα στο κράτος και το κεφάλαιο πως ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να στέκεται όρθιος και να ρημάζει τη ζωή όλων μας. Την ίδια στιγμή, οι παγκόσμιοι καπιταλιστικοί παίκτες – κράτη και πολυεθνικές καπιταλιστικές εταιρείες – αναζητώντας νέες προσοδοφόρες πηγές εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο, κινούνται επιθετικά κι ανταγωνιστικά μεταξύ τους επιθυμώντας να ξαναμοιράσουν τις σφαίρες γεωστρατηγικής – γεωπολιτικής επιρροής. Διεξάγουν καταστροφικούς πολέμους, δημιουργούν προσφυγικές ροές ξεκληρίζοντας ανθρώπους από τις εστίες τους, στρατιωτικοποιώντας εν συνεχεία την αντιμεταναστευτική τους πολιτική, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως επενδυτικό κεφάλαιο, δηλαδή ως φθηνή, πειθήνια και υποταγμένη εφεδρική εργατική δύναμη.

Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη, όσοι περισσεύουν από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση αλλά κι όσοι αντιστέκονται ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων τίθενται σε μια κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, η οποία δικαιολογείται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία έχουν κηρυχθεί τα καπιταλιστικά κράτη.

Αυτή την κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, εκτός από τα πιο υποτιμημένα κι αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια, τη βιώνουν επίσης και οι έγκλειστοι πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Κώστας Γουρνάς, αν και δικαιούνται τη χορήγηση αδειών, εν τούτοις, τις έχουν στερηθεί με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού – διεύθυνσης φυλακών, εισαγγελέων, υπουργών ‘’δικαιοσύνης’’ .

Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό πως η χορήγηση αδειών στους κρατούμενους, -ες δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα δικαίωμα για όσους κι όσες βιώνουν τη συνθήκη του εγκλεισμού. Ένα δικαίωμα το οποίο δήθεν χαρίζεται από τη διεύθυνση της εκάστοτε φυλακής στους κρατούμενους, -ες όντας ενταγμένο στην εν συνόλω μεταχείριση των εγκλείστων από τον κρατικό μηχανισμό. Απεναντίας, αποτελεί μια κατάκτηση, η οποία έχει κερδηθεί με αγώνες τόσο από όσους βρίσκονται εντός όσο κι από αυτούς που βρίσκονται εκτός των τειχών των φυλακών.

Η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ, παρά το προκυβερνητικό προσωπείο του δήθεν σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και δη στα δικαιώματα των κρατουμένων, επιλέγει να διατηρεί σε ισχύ το νόμο Δένδια σε σχέση με τη διαδικασία χορήγησης αδειών στους κρατούμενους, ένα νόμο που ανέτρεψε τα ειωθότα. Ενώ δηλαδή το συμβούλιο για τη χορήγηση άδειας είναι τριμελές και αποτελείται από το διευθυντή, τον κοινωνικό λειτουργό και τον εισαγγελέα της εκάστοτε φυλακής, ο νόμος Δένδια, τον οποίο  διατηρεί σε ισχύ η παρούσα κυβέρνηση σηκώνοντας προφανώς κι όλη την πολιτική ευθύνη για τη διατήρησή του, δίνει τη δυνατότητα στον εισαγγελέα να ασκήσει βέτο στη χορήγηση άδειας σε κάποιον κρατούμενο στην περίπτωση που ο ίδιος μειοψηφήσει.

Στις περιπτώσεις των έγκλειστων αγωνιστών Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά φάνηκε ξεκάθαρα τόσο η εκδικητικότητα όσο και η μεθόδευση από πλευράς κράτους εναντίον τους. Παρά τις θετικές εισηγήσεις σε σχέση με την άδειά τους από πλευράς διευθυντή και κοινωνικού λειτουργού – θεωρούμε πως οι θετικές αυτές προτάσεις δε σημαίνει πως η διοίκηση της φυλακής τους χαρίστηκε αλλά αντιθέτως ήταν αποτέλεσμα της συνεπούς και μαχητικής διεκδίκησης των αδειών εκ μέρους τους μεταφέροντας ταυτοχρόνως όλη την πίεση στα δύο μέλη του συμβουλίου – το κράτος τους αρνείται την άδεια μέσω του βέτο του εισαγγελέα. Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού δικαιοσύνης Κοντονή ότι «Και να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την άδεια, δεν είναι υποχρεωτικό να δοθεί» αλλά και η αποστροφή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού  «Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!» απευθυνόμενη στον Κώστα Γουρνά,  συμπυκνώνει την ουσία της αιτιολόγησης  της άρνησης χορήγησης άδειας και ακόμη περισσότερο καταδεικνύει όλη τη σάπια επιδίωξη της κυριαρχίας.

Η στάση του υπουργείου αλλά και του κράτους εν γένει προς τους δύο έγκλειστους αγωνιστές έχει εξήγηση. Και οι δύο στρατεύθηκαν στον αγώνα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πήραν ενεργό ρόλο στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο εναντίον της κυριαρχίας, αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση της βίας επιλέγοντας την ένοπλη πάλη για το γκρέμισμα του καπιταλισμού και του κράτους αλλά και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση κι αδικία. Αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, αφού έπεσαν στα χέρια του εχθρού, δε σταμάτησαν να συνεχίζουν τον αγώνα μέσα από τα τείχη των φυλακών της αστικής δημοκρατίας από κοινού με άλλους έγκλειστους αγωνιστές.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως εν προκειμένω ο κρατικός μηχανισμός εκβιάζει τους δυο αγωνιστές, τους ζητά να υπογράψουν δήλωση μετανοίας, να γίνουν δηλωσίες και να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους. Να αποκηρύξουν όχι μόνο τον εαυτό και τα πεπραγμένα τους αλλά ακόμα χειρότερα να αποκηρύξουν την απελευθερωτική για την κοινωνία προοπτική της καταστροφής του κεφαλαίου και του κράτους και την ίδια την Κοινωνική Επανάσταση. Αφού δεν κατόρθωσαν με το χρόνιο εγκλεισμό τους να τους κάμψουν το επαναστατικό τους φρόνημα και το ηθικό τους επιλέγουν τέτοιες δόλιες πρακτικές, προκειμένου να παρουσιάσουν στην πλειοψηφία της χειμαζόμενης κοινωνίας ως ατελέσφορη και μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων.

Στο σημείο αυτό ας αναφερθούμε και στις περιπτώσεις των έγκλειστων αναρχικών Γιώργου Καραγιαννίδη και Φοίβου Χαρίση, οι οποίοι έχουν στερηθεί κι αυτοί τις άδειες που δικαιούνται. Η a la cart εφαρμογή της ίδιας της αστικής δικαιοσύνης από τους αστικούς θεσμούς αντανακλάται επίσης στις περιπτώσεις των δύο αυτών συντρόφων. Για τον μεν πρώτο με το πρόσχημα ότι είναι χρεωμένος σ’ άλλη φυλακή, για δε τον δεύτερο έπειτα από μεθόδευση του εισαγγελέα, οποίος αρχικά κρατούσε στο συρτάρι σκοπίμως μια υπόθεση του συντρόφου μόνο και μόνο, για να στοιχειοθετηθεί αργότερα η αιτιολογία μη δυνατότητας χορήγησης άδειας, λόγω εκκρεμούς του υπόθεσης.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση αναγνωρίζουμε τον αγώνα για τη διεκδίκηση άδειας των έγκλειστων πολιτικών κρατουμένων Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά ως έναν κατεξοχήν πολιτικό αγώνα. Έναν αγώνα που, αποτελεί ένα μέρος του ευρύτερου κοινωνικού – ταξικού αγώνα ενάντια στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου. Ενός ολοκληρωτισμού που όχι μόνο καταδικάζει την πλειοψηφία της κοινωνίας στη δυστυχία, τον αποκλεισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση αλλά επίσης επιφυλάσσει το δυστοπικό μέλλον της ποινικοποίησης των συλλογικών αντιστάσεων και του εγκλεισμού για όσους, -ες δε σκύβουν το κεφάλι και αμφισβητούν εμπράκτως την επιβολή των κυρίαρχων. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι επιθέσεις και οι εκκενώσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα και καταλήψεις αλλά και η ποινικοποίηση του κοινωνικού αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής. Εικοσιένας κάτοικοι δικάζονται με βαρύτατες κατηγορίες, όπως η ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, επειδή υπερασπίζονται την τόπο τους από τις καταστροφικές εξορύξεις.

Ο αγώνας για τη χορήγηση αδειών στους αγωνιστές κρατούμενους Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα, παρόλο τον αιτηματικό του χαρακτήρα, αποκαλύπτει τη βούληση του κράτους και της αριστερής του διακυβέρνησης να  επαναφέρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την ποινικοποίηση των πολιτικών φρονημάτων των αγωνιστών. Που επιδιώκουν επίσης η άρνηση στη χορήγηση των αδειών για τους κρατούμενους να δημιουργήσει ένα διαρκές θεσμικό, νομικό και υπηρεσιακό προηγούμενο πάνω στο οποίο θα πατάει το εκάστοτε υπουργείο, ο εκάστοτε εισαγγελέας και θα συνεχίζεται με τον τρόπο αυτό η άρνηση των αδειών σε κρατούμενους στο μέλλον. Ένας αγώνας, η διεξαγωγή του οποίου με τους όρους της ανάδειξης της στέρησης των αδειών ως ένα μόνο κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού – το οποίο συμπληρώνει την εικόνα της αντικοινωνικής φύσης  του κεφαλαίου και του κράτους που λεηλατεί τη ζωή των από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας – μπορεί να τονώσει το ηθικό και να δώσει ανάσες λευτεριάς στους έγκλειστους αγωνιστές, για τους οποίους ο εγκλεισμός εντός των τειχών της αστικής δημοκρατίας δε σήμανε και τη συνθηκολόγηση με τον ταξικό εχθρό.

Η δήλωση μετανοίας όμως έχει και ευρύτερους αποδέκτες. Απευθύνεται και σ’ όλα τα αγωνιστικά υποκείμενα, σ’ όσες κι όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση της εργατικής τους δύναμης και τη λεηλασία της ζωής τους. Όσους σύγχρονους πληβείους επιλέγουν ακολουθήσουν τον αξιοπρεπή δρόμο της συλλογικοποίησης των αντιστάσεών τους. Ένα σαφές μήνυμα για τους αγωνιστές τόσο του παρόντος, όσο και του μέλλοντος.

Αν το κράτος ζητάει από τους αγωνιστές Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά δήλωση αποκήρυξης της πίστης τους στο όραμα του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ας γνωρίζουν το κεφάλαιο, το κράτος και οι μηχανισμοί τους πως η Κοινωνική Επανάσταση δεν είναι απλώς γράμματα πάνω σε σκονισμένα ιστορικά βιβλία. Δεν είναι μια φράση κλισέ αποστερημένη από το περιεχόμενό της. Αντιθέτως, η Κοινωνική Επανάσταση είναι μια απελευθερωτική διαδικασία χειραφέτησης των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών. Μέσα από τους οριζόντιους, αυτοοργανωμένους, αντιθεσμικούς μαζικούς αγώνες μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας αμφισβητώντας εμπράκτως την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που μας επιβάλλουν οι κοινοί μας δυνάστες.

Όσο υπάρχουν αγωνιστές κι αγωνίστριες που κουβαλούν και μεταλαμπαδεύουν τη φλόγα της κατάργησης των ταξικών και του επαναστατικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, όσο οι από κάτω της κοινωνίας συλλογικοποιούμε τι αντιστάσεις μας, όσο εργαζόμαστε για την καταστροφή του βάρβαρου αυτού συστήματος,  τόσο οι δηλώσεις μετανοίας θα πέφτουν στο κενό και θα γυρνούν ως μπούμερανγκ στα μούτρα των λακέδων του κράτους. Άλλο τόσο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας θα έρχεται ένα βήμα πιο κοντά.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !

ΤΑΞΙΚΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτης ‘17

«Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να βρίσκει καταφύγιο σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσία να της φεύγει από τα χέρια»

 Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι

Στο προσεχές μέλλον θα διεξαχθεί η δίκη για την υπόθεση της οργανωμένης επίθεσης στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια από 15 -20 μέλη των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ως κομμάτι μιας μεγάλης βεντάλιας υποθέσεων που στοιχειοθετούν την μεγάλη δίκη της Χ.Α για την απόδειξη της οργανωμένης εγκληματικής της υπόστασης. Σε αυτή τη μεγάλη δίκη της Χ.Α θα παρευρίσκονται ως μάρτυρες κατηγορίας οι τέσσερις σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν παρόντες και παρούσες σε εκείνη τη δολοφονική εφόρμηση που διαδραματίστηκε στις 30 Ιουνίου του 2008. Η προαναφερθείσα βεντάλια περιλαμβάνει μια σειρά από υποθέσεις κάποιες από τις οποίες είναι οι δολοφονικού χαρακτήρα επιθέσεις στους συνδικαλιστές εργάτες του ΠΑΜΕ, στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στον ελευθεριακό κοινωνικό χώρο ‘’Συνεργείο’’ και οι δολοφονίες των Σ. Λουκμάν και Π. Φύσσα.

Συγκεκριμένα, η επίθεση αυτή εκτυλίχθηκε το απόγευμα της 30^ης  Ιουνίου εν ώρα διεξαγωγής μαθημάτων αυτομόρφωσης Ισπανικών στο εσωτερικού του στεκιού Αντίπνοια, στην περιοχή των Κάτω Πετραλώνων, με την συμμετοχή τεσσάρων ατόμων. Οι 15-20 παρακρατικοί κατά την εισβολή τους έσπευσαν άμεσα να αναδείξουν την ιδεολογική και κομματική τους ταυτότητα κάνοντας επίσημο ναζιστικό χαιρετισμό και επικαλούμενοι τη Χρυσή Αυγή. Έπειτα μαχαίρωσαν δύο από τους παρευρισκόμενους και αποχώρησαν συντονισμένα με μηχανές.

Έχουμε επίγνωση ότι η φασιστική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια και όλα τα υπόλοιπα περιστατικά παρακρατικής βίας εις βάρος μεταναστών, αγωνιστών και κινηματικών πολιτικών δομών και υποδομών δεν έχουν τον χαρακτήρα μεμονωμένων περιστατικών. Η παρουσίαση και ερμηνεία τέτοιων γεγονότων αποστεωμένων από τα πολιτικά τους περιεχόμενα και από τις συνθήκες μέσα στις οποίες έλαβαν τόπο μπορεί να μας οδηγήσει σε άκρως παράλογα και λαθεμένα συμπεράσματα. Αντιθέτως, η διερεύνηση αυτών των φαινομένων μέσα από το κατάλληλο πολιτικό πρίσμα και τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης μπορεί να μας δώσει και τις σωστές απαντήσεις. Η δολοφονική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια θα λέγαμε ότι ήταν μια καθόλου άσχετη και άστοχη ενέργεια. Οι επαναστατικές δομές και υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και τα δρώντα πολιτικά υποκείμενα που μάχονται ενάντια στο ολοκληρωτικό σύστημα της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης ήταν και θα είναι μόνιμος βραχνάς στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου και θα πρέπει να παταχθούν με κάθε μέσο, ένα από τα οποία είναι και η παρακρατική δράση των ταγμάτων εφόδου της Χ.Α.

Εξάλλου, η χρονική περίοδος μέσα στην οποία εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη επίθεση ήταν η απαρχή της παγκόσμιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης που εδαφικοποιούταν στον ελλαδικό χώρο με αδυσώπητα χαρακτηριστικά εναντίον της κοινωνικής βάσης. Ένας ορίζοντας αβεβαιότητας και επισφάλειας ξανοιγόταν μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων, στην πλειονότητα τους άνθρωποι νεαρής ηλικίας που πρωτοστάτησαν στην διαρκή εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο οργανωμένος και πολιτικοποιημένος κόσμος του αγώνα μπαίνει επιτακτικά στο στόχαστρο της κυριαρχίας, όταν η ίδια βρίσκεται σε κίνδυνο να ξεγυμνωθεί και να γίνει αντιληπτό το πραγματικό της ποιόν από την κοινωνική βάση .

Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχεται να παίξει ο φασισμός. Έρχεται για να καλύψει τα κενά και τις αδυναμίες του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν αυτό δυσκολεύεται να αναπαραχθεί ομαλά σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε πολυτάραχους και δύσκολους καιρούς εξαθλίωσης, βίαιης φτωχοποίησης και γενικευμένης απόγνωσης, όπου η πειθάρχηση της κοινωνικής βάσης γίνεται αισθητά πιο δύσκολη, όπου η εύρρυθμη λειτουργία του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης με τη συναίνεση της κοινωνικής βάσης καθίσταται όλο και πιο αδύνατη, η αστική τάξη επικαλείται το παραπαίδι της -το φασισμό- για να εξομαλύνει την κατάσταση. Παράλληλα, η μπότα της φασιστικής απειλής επιδιώκει να ποδοπατήσει κάθε ενδεχόμενη εστία ανυπακοής, επιδιώκει να εκμηδενίσει κάθε ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική δύναμη που εισέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας, για να γονιμοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες με το σπέρμα της αδιαλλαξίας, της αντίστασης και του αγώνα εκτρέποντας τον ρου της ιστορίας προς μια απελευθερωτική προοπτική. Εκεί διαφαίνεται η χρηστική αξία του φασισμού για τον κόσμο του κεφαλαίου. Το ντουλάπι της ιστορίας έχει πληθώρα ιστορικών παραδειγμάτων που καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο ο φασισμός σε περιόδους δομικής καπιταλιστικής κρίσης λειτούργησε ως ‘’από μηχανής θεός’’ βγάζοντας ασπροπρόσωπη την αστική τάξη. Η αστική τάξη είναι διατεθειμένη να παίξει το ισχυρό της χαρτί, όποτε η ίδια κρίνει ότι της είναι απαραίτητο.

Επομένως, οι εξαγγελίες των πολιτικών διαχειριστών της καπιταλιστικής κρίσης και  των λοιπών θεσμικών πολιτικών φορέων περί δήθεν απομόνωσης των φασιστικών μορφωμάτων μέσω των δικαστικών αιθουσών και των εδράνων των αστικών κοινοβουλίων δεν είναι παρά αστικά επικοινωνιακά τερτίπια που σαν στόχο έχουν την θόλωση του κοινωνικού συνειδητού και την απονοηματοδότηση του αντιφασιστικού αγώνα. Το κράτος ως μηχανισμός καταπίεσης και διαμεσολάβησης σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής μέσω του βασικού του πυλώνα -την αστική δικαιοσύνη- επιδιώκει να γίνει ο μοναδικός εγγυητής απόδοσης αντιφασιστικής δικαιοσύνης. Σπέρνοντας έτσι το σαράκι της ανάθεσης στην κοινωνική βάση την καθιστά αδρανή και στατική υποσκάπτοντας με αυτό τον τρόπο την γνήσια αντιφασιστική πάλη, η οποία δεν μπορεί να είναι παρά αντιθεσμική, μαχητική και αντικρατική. Με λίγα λόγια, να κινείται στα πλαίσια της αυτοδικίας. Διότι ο αγώνας ενάντια σε ένα μόρφωμα με εκείνους τους όρους και τα μέσα που το ίδιο το μόρφωμα γεννιέται, θρέφεται και ενισχύεται θα είναι ατελέσφορος και αδιέξοδος. Ο φασισμός δεν εξωραΐζεται και δεν εκδημοκρατίζεται. Απεναντίας, τσακίζεται μέσα από την ανυποχώρητη κοινωνική και ταξική πάλη του μαχητικά συγκροτημένου και αυτοοργανωμένου κινήματος.

Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Όταν μέσα στα επίδικα της πάλης δεν είναι και η καταστροφή της μήτρας του φασισμού, δηλαδή ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια το κεφάλαιο και το κράτος, τότε ως κοινωνία και κόσμος του αγώνα θα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να παλεύουμε ξανά με τα επιφανή τέρατα που καμωνόμασταν ότι είχαμε εξολοθρεύσει. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης αυτού του συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και πολιτικά οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που έχει ως όραμα την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ !

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Φλεβάρης 2017