Στις 5 Αυγούστου του 2013 λαμβάνει χώρα στην πόλη της Πάτρας μια ενορχηστρωμένη και μεθοδευμένη επίθεση εκκένωσης τριών καταλήψεων από τις κατασταλτικές δυνάμεις με τη συνδρομή της τοπικής δημοτικής αρχής και της πυροσβεστικής υπηρεσίας. Πρόκειται για την ιστορικής σημασίας Κατάληψη Παραρτήματος, την Κατάληψη Μαραγκοπούλειου και το Στέκι ΤΕΙ – κατάληψη Ν. Γύζη 33. Κατά την προσπάθεια εκκένωσης της Κατάληψης Μαραγκοπούλειου συλλαμβάνονται από τους μπάτσους πέντε σύντροφοι/ισσες και τους προσάπτονται οι κατηγορίες για διατάραξη οικιακής ειρήνης, διακεκριμένων φθορών, οπλοκατοχή και ρευματοκλοπή. Επίσης αρκετοί αλληλέγγυοι που έσπευσαν να μπλοκάρουν την εκκένωση της κατάληψης προσάγονται. Η δίκη τους έχει οριστεί για την Τρίτη 25 Οκτώβρη στα δικαστήρια της Πάτρας.

Αυτές οι εκκενώσεις είναι στενά συνδεδεμένες με το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου εκείνης. Εντάσσονται στο αντιεξεγερτικό σχέδιο του κράτους που μπαίνει σε εφαρμογή μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και επιχειρεί να σαρώσει κάθε αυτοοργανωμένη κυψελίδα αντίστασης, που αναδύθηκε μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες και τους ταξικούς ανταγωνισμούς την εποχή εκείνη. Έτσι, μπαίνουν στο στόχαστρο της αντιεξεγερτικής εκστρατείας του κράτους μία σειρά από αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και καταλήψεις από όλο τον ελλαδικό χώρο. Οτιδήποτε δεν καθίσταται εύκολα χειραγωγήσιμο, αφομοιώσιμο και δεν κινείται μέσα στις προδιαμορφωμένες από την κυριαρχία νόρμες, αποτελεί ένα βαρύνουσας σημασίας κίνδυνο που πρέπει να παταχθεί δια πυρός και σιδήρου. Όταν οι μορφές και τα περιεχόμενα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων θεσμοθετούνται από την ίδια την τάξη των εκμεταλλευόμενων και είναι απαλλαγμένα από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το κοινωνικό δίκαιο, αυτομάτως βρίσκονται έξω από τον κλοιό ελέγχου της κυρίαρχης τάξης. Η καταστολή λοιπόν δομών και υποδομών που στεγάζουν ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά εγχειρήματα που λειτουργούν με συλλογικούς κι αδιαμεσολάβητους όρους, αντιδιαμετρικούς με το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό της ετερονομίας και του ατομικισμού, είναι νομοτελειακά αναμενόμενη.

η σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία αλλά και τη δημιουργία πραγματικών σχέσεων μέσα από την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης.

Σε μία εποχή όπου η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένοΟι εκκενώσεις αυτών των καταλήψεων και οι επακόλουθες συλλήψεις ήταν ένα ηχηρό μήνυμα διατυπωμένο από τους εκφραστές του κεφαλαίου και σταλμένο από τα οργανικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού που το υπηρετούν, με αποδέκτη τον κόσμο του αγώνα. Οι επιθέσεις σε δομές του ανταγωνιστικού κινήματος είναι πολιτικές επιθέσεις του κράτους που στόχο έχουν την αποδυνάμωση όσων αντιστέκονται, την κάμψη του φρονήματός τους και την διαμόρφωση των ιδανικότερων όρων εκμετάλλευσής τους. Όποια κι αν είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η κάθε κυβερνώσα πολιτική ηγεσία και το επιτελείο της, για να δικαιολογήσουν τις αντικοινωνικές πρακτικές τους, τα πολιτικά τους κίνητρα παραμένουν ίδια. Μπορεί η νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση αριστερού πρόσημου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μην υιοθετεί την ρητορεία των προκατόχων της, περί ‘’εστιών ανομίας’’, όταν επιτίθεται σε προσφυγικές καταλήψεις στέγης και πολιτικές καταλήψεις (Ορφανοτροφείο, Κατάληψη Νίκης, Hurriya, Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κένταυρος, Κατάληψη Ντουγρού κλπ) όμως οι πολιτικοί της σχεδιασμοί παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Πρόκειται για μεθοδευμένες επιθέσεις που αποσκοπούν στο σπάσιμο κάθε δεσμού μεταξύ ντόπιων και ξένων εκμεταλλευομένων και στην διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής που δύναται να γίνουν αγωνιστικά πεδία αντιπαραθέσεων για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Στην πλούσια συλλογική εμπειρία των αναρχικών που αποκτήθηκε μέσα από την διηνεκή κοινωνική και ταξική πάλη, σημαντική θέση έχουν οι καταλήψεις. Ως δομές στέγασης ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού /αναρχικού λόγου, πολιτικής ζύμωσης και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην διαδρομή του ανταγωνιστικού κινήματος. Με την άρνηση της ιδιοκτησίας, την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου από τον ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων και την προώθηση ενός διαφορετικού τρόπου συμβίωσης και επικοινωνίας οι καταλήψεις αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τα προπλάσματα της κοινωνίας των επιθυμιών και των αναγκών μας. Ιδίως σε καιρούς πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και αυξημένου αριθμού αστέγων, το ζήτημα της απαλλοτρίωσης άδειων σπιτιών τίθεται επιτακτικά. Οι καταλήψεις, ως ένα εργαλείο αγώνα, εξυπηρετούν την καλύτερη διεξαγωγή των αγώνων μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τυ επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να υψώσουμε οργανωμένα και συλλογικά τα αναστήματα μας, για να διασφαλίσουμε τα απειλούμενα κοινωνικά μας κεκτημένα, τις εστίες διεξαγωγής των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων και την ακεραιότητα των συντρόφων/ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως άρρηκτο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο/διωκόμενο αγωνιστή που διάλεξε το επίπονο μα και όμορφο μονοπάτι του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΛΗΦΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ
ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

Συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Πάτρα, Οκτώβρης 2016

Την Τρίτη 25 Οκτωβρίου δικάζονται οι σύντροφοι/ισσες που βρίσκονταν στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο τα ξημερώματα της 5^ης Αυγούστου 2013, την μέρα που εκκενώθηκαν από το κράτος και τη δημοτική αρχή οι τρεις καταλήψεις που λειτουργούσαν τότε στην Πάτρα: το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο και  το στέκι Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ. Κατά την εκκένωση της κατάληψης του Μαραγκοπουλείου συλλαμβάνονται 5 σύντροφοι/ισσες και προσάγονται 11 αλληλέγγυοι/ες.

Οι εκκενώσεις των καταλήψεων στην Πάτρα αποτελούν κομμάτι μιας σειράς κατασταλτικών μεθοδεύσεων που είχε επιλέξει το κράτος την εποχή εκείνη, προκειμένου να επιβάλει με ωμότητα τη νέα πραγματικότητα. Το κύμα αντίστασης που γεννήθηκε και εξαπλώθηκε μετά την εξέγερση του ’08 αλλά και την ψήφιση των μνημονίων έπρεπε να συνθλιβεί. Με μια σειρά επιχειρήσεων, όπως ο «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, η μαζική διαπόμπευση οροθετικών –υποτίθεται– γυναικών, οι απανωτές εκκενώσεις καταλήψεων σε διάφορες πόλεις, αλλά και διώξεις αγωνιστών με στημένα κατηγορητήρια σε δίκες παρωδίες, έδωσαν ηχηρά το μήνυμα ότι το κράτος κινείται οργανωμένα για να επιβάλει τη συνθήκη σύγχρονου ολοκληρωτισμού που βιώνουμε.

Η επιχείρηση μαζικών εκκενώσεων καταλήψεων, και στην Πάτρα αλλά και σε άλλες πόλεις, ήταν, πέρα από μια βίαιη κατασταλτική ενέργεια, μια επίθεση ισχυρού συμβολισμού του κράτους απέναντι σε όσα κοινωνικά κομμάτια είχαν επιλέξει το δρόμο του αγώνα. Μην ξεχνάμε πως από την εξέγερση του 2008 και μετά πολλές καταλήψεις δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες των αγωνιζόμενων κομματιών και να στεγάσουν τις πολυποίκιλες διαδικασίες και δομές που δημιουργήθηκαν (πολιτικές διαδικασίες, αυτοοργανωμένες ομάδες υγείας, σίτισης, συλλογικής έκφρασης κ.ά.), οι οποίες προσπαθούσαν να αυτονομηθούν από την κεφαλαιοκρατική εξάρτηση της κοινωνίας. Το κίνημα του ’08 –’09 έδειξε ξεκάθαρα τόσο τις προθέσεις όσο και την προοπτική του. Ήταν μια γενικευμένη κίνηση από τα κάτω, που έβαζε τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας όσο και κεντρικής πολιτικής σκηνής στοιχεία ριζοσπαστικά, εξ ορισμού δηλαδή απειλητικά για την κυριαρχία. Συνεπώς, η κίνηση του κράτους ενάντια σε ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του κινήματος της περιόδου εκείνης στόχευε στις ανταγωνιστικές κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονταν εκεί και στο μήνυμα αγωνιστικότητας που εξέπεμπαν στον ιστό της πόλης.

Είναι αυτονόητο ότι η σύνδεση των από τα κάτω σε διαδικασίες αγώνα, η χειραφέτηση της κοινωνίας σε επίπεδο καθημερινών αναγκών, η διάχυση εννοιών όπως είναι η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη, αλλά και το σπάσιμο των επιβαλλόμενων σχέσεων και η δημιουργία πραγματικών σχέσεων, είναι κάτι που πάντα θα προσπαθεί να αποτρέψει η κυριαρχία. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν εκκενώσεις σε καταλήψεις όπου διέμεναν μετανάστες. Η αδιαμεσολάβητη σύνδεση των πληττόμενων, ντόπιων και μεταναστών, και οι κοινοί τους αγώνες αποτελούν, δυνητικά, έναν εκρηκτικό συνδυασμό για τις υπάρχουσες ισορροπίες.

Σε μια περίοδο όπου δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσουμε πέρα από το δρόμο του αγώνα, αν θέλουμε να μείνουμε όρθιοι απέναντι στην ολοένα και πιο αμείλικτη επίθεση που δεχόμαστε, οφείλουμε να κρατάμε την κινηματική μνήμη ζωντανή. Να υπενθυμίζουμε τη σημασία και την αξία του αγώνα και των εργαλείων του. Να προστατεύουμε με την ενεργή συμμετοχή μας τις πολιτικές διαδικασίες, τις ταξικές και κοινωνικές δομές, τις καταλήψεις, τα στέκια και ό,τι αυτά τα εργαλεία μπορούν να προσφέρουν. Να δημιουργούμε νέα εργαλεία αγώνα, στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης,  να παλεύουμε για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Την Τρίτη δικάζονται 5 αναρχικοί/ές για την επιλογή τους να αγωνιστούν απέναντι στο υπάρχον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα και να υπερασπιστούν τις δομές του αγώνα. Την Πέμπτη δικάζεται ο αναρχικός Θ. Σίψας για την επιλογή του να αγωνίζεται. Στα μάτια της αστικής δικαιοσύνης ο αγώνας είναι ποινικό αδίκημα και εν δυνάμει υπόδικος ο κάθε αγωνιστής. Εμείς, στον αντίποδα, πιστεύουμε ότι το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όσοι αγωνίζονται καθημερινά, σε όλο τον κόσμο, να δομήσουν κοινωνίες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ