Το απόγευμα της 23ης Οκτωβρίου ένας μικρός πρόσφυγας ηλικίας 18 μηνών έπεσε σε πισίνα που είχε γεμίσει από νερά της βροχής στο εσωτερικό του καταυλισμού. Άμεσα κινητοποιούνται τόσο οι ίδιοι οι πρόσφυγες όσο και οι εθελοντές του καταυλισμού, προκειμένου να σώσουν τη ζωή του μικρού. Στιγμές δύσκολες, αφού οι προσπάθειές τους να το επαναφέρουν είναι άκαρπες, ενώ και το ασθενοφόρο που ήδη είχε καλεστεί αργεί να φτάσει. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι πρόσφυγες ζητάνε από μια εργαζόμενη στο catering του καταυλισμού να πάει το παιδί με το ιδιωτικό της αμάξι στο νοσοκομείο. Αρνείται, οι πρόσφυγες επιμένουν, της ζητάνε τα κλειδιά, ώστε να το πάνε οι ίδιοι. Αρνείται πάλι και ούτε υπάρχει διάθεση να προσφέρουν στους πρόσφυγες άλλο αμάξι της εταιρείας που εκείνη την ώρα βρίσκεται εκεί.

Λίγη ώρα αργότερα φτάνει περιπολικό με τους μπάτσους να μην προσφέρουν τίποτα πέραν από ένα ανέβασμα της υπάρχουσας έντασης. Εξαφανίζονται άμεσα από το σημείο. Οι εθελοντές ξαναπαίρνουν τηλέφωνο ύστερα από κάποια λεπτά το ασθενοφόρο και ενημερώνονται ότι οι μπάτσοι δεν το αφήνουν να περάσει επειδή… γίνονται επεισόδια στον καταυλισμό!!

Και ξεδιπλώνεται το παράλογο… Εμφανίζονται επίσης κοράκια δημοσιογράφοι, που απέναντι στην άρνηση των προσφύγων να τραβήξουν πλάνα,  επιλέγουν να ρίξουν λάσπη και να ενημερώσουν ψευδώς πως δήθεν γίνονται επιθέσεις από οπλισμένους πρόσφυγες που περιφρουρούν το χώρο μην επιτρέποντας την είσοδο σε κανέναν.

Μετά από μια μισή ώρα φτάνει το ασθενοφόρο και πηγαίνουν το μικρό πρόσφυγα στο νοσοκομείο, όπου δηλώνουν το θάνατό του και μέσα σε όλα δεν πιστεύουν την εκδοχή των προσφύγων για τα γεγονότα, προτιμώντας να τείνουν προς την πιο άνετη εξήγηση ότι ο μικρός πνίγηκε στη θάλασσα. Αδιαφορώντας για τη θέληση της οικογένειας να μη γίνει νεκροψία, επιστρέφουν τη σωρό του μικρού πρόσφυγα δύο μέρες αργότερα ανοιχτή από παντού.

Μέχρι εδώ τα γεγονότα… ήρθε η ώρα για συμπεράσματα. Μια σειρά από τραγικές κι επικίνδυνες φιγούρες τέλεσαν το μικροπρεπή στόχο τους, για να συμβάλλουν σε μια διαστρεβλωμένη αναπαραγωγή των γεγονότων και των αιτιολογιών τους. Από την άρνηση μιας εργαζόμενης να ρισκάρει τον κώλο της και τη θέση στην εταιρεία επισιτισμού (άνθρωπος κατά τα άλλα που στο παρελθόν έχει δείξει μεγάλο ζήλο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της) μέχρι τους μπάτσους που καθυστέρησαν την άφιξη του ασθενοφόρου (από σκέτη βλακεία, από πείσμα, αφού τους έδιωξαν, φοβούμενοι μήπως τους επιρρίψουν ευθύνες, αφού δεν βοήθησαν ως προς τη τύχη του πρόσφυγα…;). Από τους υπεύθυνους του νοσοκομείου που δεν άκουγαν τους πρόσφυγες και λειτούργησαν αυθαίρετα (μήπως και η ευθύνη για την ασφάλεια στον καταυλισμό ανοιγόταν ως ζήτημα και έβλαπτε κάθε λογής παράγοντα) μέχρι το κερασάκι στην τούρτα των καθαρμάτων των μέσων παραπληροφόρησης που ενημέρωσαν ψευδώς για δήθεν επεισόδια στρέφοντας αλλού το ζήτημα των συνθηκών των προσφύγων και κατηγορώντας τους για βιαιοπραγίες, δημιουργώντας έτσι ένα βολικό κλίμα για το status quo και παράλληλα ενισχύοντας κάθε αντιδραστική επιχειρηματολογία. Τέλος, για να κλείσει ο κύκλος, όπως άνοιξε, η εργαζόμενη του catering δεν βρήκε σκόπιμο να διαψεύσει όσα είπαν στο όνομα της κι έτσι κι αλλιώς, όπως είπε ο δημοσιογράφος που είναι υπεύθυνος για αυτό το άρθρο-σκουπίδι, “ότι γράψαμε – γράψαμε, τι να κάνουμε τώρα”.

Η συνθήκη στη Μυρσίνη δεν είναι μεμονωμένη όμως. Η ουσία του τί γίνεται εκεί δεν διαφέρει από τη γενικότερη κατάσταση. Στην Ευρώπη, κλείσιμο των συνόρων, εκκενώσεις καταυλισμών, όπως εκείνου του Καλαί Γαλλίας, εγκληματοποίηση των προσφύγων και δημιουργία ενός κλίματος “κινδύνου”. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στον ελλαδικό χώρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θάνατος στα σύνορα. Και μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Αποκόβοντας κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (να μην ξεχνάμε τις κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, το τελευταίο διάστημα ενάντια σε δομές αλληλεγγύης και ενάντια στην οργή των προσφύγων). Αποτρέποντας εν ολίγοις την κάθε εν δυνάμει απειλή, δημιουργώντας επίσης κλίμα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι “καζάνι που βράζει”, ώστε να δικαιολογηθούν οι οποιεσδήποτε προληπτικές κατασταλτικές επιχειρήσεις ή οι οποιεσδήποτε συμφωνίες μεταξύ κυρίαρχων (πχ της Ευρώπης με την Τουρκία ή μεταξύ των κρατών της Ευρώπης), προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος τους δηλαδή η περαιτέρω εξαθλίωση και καταστροφή ντόπιων, μεταναστών, προσφύγων.

Ο καταυλισμός της Μυρσίνης είναι λοιπόν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ. Ένα ακόμα παράδειγμα της επιβολής της κυρίαρχης αντίληψης. Ένα ακόμα πεδίο από το οποίο η κυριαρχία επιχειρεί να οικειοποιηθεί υπεραξία. Να βγάζουν κέρδος στις πλάτες των προσφύγων μέσω των συμφωνιών με τις εταιρίες catering, μέσα από τους μισθούς πείνας που δίνουν σε όσους “τυχερούς” βρίσκουν δουλειά (με αγροτικά μεροκάματα των 15 ευρώ για 10 ώρες δουλειάς).

   Ένας ακόμα τόπος, όπου με μια πατερναλιστική ρητορική και προσέγγιση γίνεται προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα και να βγουν κερδισμένοι κράτος και κεφάλαιο. Το κράτος άλλωστε, έχει εξουδετερώσει τους πρόσφυγες και τους έχει βάλει σε μια κατάσταση γενικής αναμονής για όλα όσα τους αφορούν: “Περιμένετε, θα τακτοποιηθεί η κατάστασή σας, μην παραπονιέστε, σας δίνουμε φαγητό κάθε μέρα, μην αναστατώνεστε, όλα θα γίνουν”, κτλ., δηλαδή μια προσπάθεια να παραδοθούν οι πρόσφυγες στην κενή ελπίδα και στο χάσιμο της αυτονομίας τους, να αποστειρωθεί κάθε πνεύμα αντίστασης, αυτοδιάθεσης, αξιοπρέπειάς τους. Να καταλήγουν να είναι, όπως είναι και η ντόπια κοινωνία, απλοί αριθμοί για το κάθε κράτος (όπως μας είπε ένας πρόσφυγας στον καταυλισμό). Και να πετύχει έτσι “αναίμακτα” η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Αυτά είναι με λίγα λόγια όσα συμβαίνουν στη Μυρσίνη και στην κάθε Μυρσίνη. Είτε μιλάμε για ανοιχτά κέντρα είτε για κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης η ουσία δεν αλλάζει. Απλώς χειροτερεύει, όπως χειροτερεύει η κατάσταση της κάθε κοινωνίας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι πλέον η μόνιμη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της επιβολής με κάθε μέσο του κράτους και του καπιταλισμού.

Δεν είναι καν κάτι που μάθαμε ύστερα από το θάνατο του μικρού. Η κατάσταση αυτή, συγκεκριμένα στη Μυρσίνη κρατάει μήνες, κάτι που μέσα από την παρέμβασή μας ως ΣΑΚΤΑ τους μήνες που λειτουργεί ως “κέντρο φιλοξενίας” είχε γίνει αντιληπτό. Πριν το καλοκαίρι είχαμε δει πώς η εταιρία catering προσπαθούσε να μεταπουλήσει το φαγητό που οι πρόσφυγες αρνούνταν να φάνε και πώς οι ίδιοι οι πρόσφυγες αντιστάθηκαν στη συνθήκη αυτή. Μετά το καλοκαίρι, στις 12 Οκτωβρίου για τους ίδιους λόγους οι πρόσφυγες πραγματοποίησαν πορεία στα Λεχαινά, μιλώντας για το φαγητό αλλά εκφράζοντας από πίσω μια ολόκληρη λογική αξιοπρέπειας.

Και όπως ήμασταν εξ’ αρχής, με τον ίδιο τρόπο είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε πλάι τους. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας ότι η θέση μας είναι κοινή θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΏΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ !

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ !

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

 Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

 Πάτρα, Νοέμβρης 2016

Στις 31 Οκτωβρίου η γειτονιά των προσφυγικών στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας (Αθήνα) δέχτηκε συντονισμένη επίθεση από μπάτσους και φασίστες την ώρα του δικαστηρίου της χρυσής αυγής, που πραγματοποιείται σε πολύ μικρή απόσταση από τη γειτονιά. Λίγες μέρες πριν, στις 23 Οκτώβρη, φασίστες πραγματοποίησαν μια αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη.

Είναι γνωστό και δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη το παρακρατικό έργο των φασιστών, απο την μια σε αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους την πέφτουν σε μια γειτονιά της Αθήνας – στα προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας – μια γειτονιά που μένουν περίπου 500 άνθρωποι ανάμεσά τους μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με προβλήματα υγείας. Και από την άλλη συνεχίζουν τις προσπάθειες τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα μέσα από επιθέσεις σε αγωνιστές αλλά και σε δομές αγώνα, όπως στην κατάληψη ΛΚ37. Πρόσφατο είναι και το παράδειγμα της επίθεσης από φασίστες στην κατάληψη προσφύγων και μεταναστών Νοταρά, μια κίνηση συνέχειας μετά από τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων προσφύγων και μεταναστών (Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο) στην Θεσσαλονίκη τον περασμένο Ιούλιο.

Οι φασίστες, το μακρύ χέρι του κράτους και των αφεντικών, έρχονται πάντα να λειτουργήσουν αντ΄ αυτών, και μέσα από την τρομοκρατία και τον εκφοβισμό, μόνο τους στόχο έχουν τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους. Κατακάθια του συστήματος, πάντα θα γλείφουν τις πατημασιές των αφεντικών τους.

Απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις, ορθώνεται ο κόσμος του αγώνα. Δεν θα υποχωρήσουμε και δεν θα χαρίσουμε ούτε μια σπιθαμή γης στους εχθρούς της ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΤΗ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΚΡΑΤΟΣ, ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ, ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός

Μετά από έξι χρόνια υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στους διεθνείς μηχανισμούς στήριξης, έχει γίνει φανερό πως το κράτος διαμορφώνει θεσμικά εκείνες τις συνθήκες, προκειμένου να μπορέσει το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση αναπαραγωγής του. Η καπιταλιστική κρίση, που είναι μια δομική κρίση αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δεν αποτελεί παρά το πρόσχημα, προκειμένου το κράτος και το κεφάλαιο να εντείνουν την επίθεσή τους προς τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Το ντόπιο-διεθνές κεφάλαιο και οι ελληνικές κυβερνήσεις, σε αγαστή συνεργασία με καπιταλιστικούς θεσμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), επιτίθενται στην πλειοψηφία της κοινωνίας και υποτιμούν διαρκώς την εργατική δύναμη των εργαζομένων έχοντας εγκαθιδρύσει τη μαύρη-επισφαλή εργασία, φέρνοντας μεγαλύτερη ανεργία και σπέρνοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση στους από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας. Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις, εφαρμοστικοί νόμοι κι άλλα αντικοινωνικά μέτρα που εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής κι εργασίας, όπως η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επαναρρύθμισή του προς όφελος των αφεντικών, επίσης η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, η λεηλασία της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά τον τρόπο, για να διέλθει το σύστημα τη δική του κρίση. Όλα αυτά τα αντικοινωνικά μέτρα συνοδεύονται από την επίδειξη μιας μηδενικής ανοχής, τρομοκράτησης και καταστολής από πλευράς της ντόπιας και διεθνούς κυριαρχίας προς όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση και λεηλασία της ζωής τους.

   Το κάδρο αυτό του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σκιαγραφείται πιο έντονα από την επιχειρούμενη επέκταση του κεφαλαίου σε νέες προσοδοφόρες γι’ αυτό πηγές εκμετάλλευσης, όπως είναι τα κοινωνικά αγαθά, τα οποία έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση των δημοσίων αγαθών όμως γίνεται με τους όρους του αποκλεισμού χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση και η χρήση του νερού και του ρεύματος αλλά και η στέγαση.

   Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας είναι ένα από τα τελευταία μέτρα που επιχειρεί να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ. Έχοντας από καιρού παραβιάσει τις υποτιθέμενες ‘’κόκκινες γραμμές’’ – τις οποίες είχε εξαγγείλει μόνο και μόνο, για να οδηγήσει σε μια εκτόνωση της κοινωνικής οργής μοιράζοντας ελπίδες, που αποδείχτηκαν φρούδες –  στην ουσία αποδεικνύεται πως έχει την πρόθεση να προωθήσει εκείνες τις αντικοινωνικές αλλαγές που απαιτεί το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, αλλαγές τις οποίες δεν μπόρεσαν να προωθήσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Με άλλα λόγια, το 3^ο μνημόνιο, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τις ιδιωτικοποιήσεις αεροδρομίων και λιμανιών, τη συνέχιση των λευκών νυκτών και των κυριακάτικων αργιών, που δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τις προωθεί η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση.

   Πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε πως η στέγαση είναι βασικό κοινωνικό δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη κι όχι πολυτέλεια. Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας επιχειρείται από τη συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ την ίδια περίοδο, κατά την οποία χιλιάδες κόσμου έχουν προλεταριοποιηθεί είτε χάνοντας την εργασία τους είτε ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση ομηρίας μεταξύ προσωρινής απασχόλησης, μαύρης εργασίας κι ανεργίας και οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις μαζί με νέους και παλιούς φόρους καθιστούν τη διαβίωση πολύ δύσκολη για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.  Οι πλειστηριασμοί λοιπόν την περίοδο αυτή των πρώτων κατοικιών ανθρώπων της δικής μας τάξης καθιστούν πασιφανές πως η καπιταλιστική ανάπτυξη, η νεοφιλελεύθερη προσπάθεια ανασυγκρότησης των δομών του κεφαλαίου μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από την ολοκληρωτική επίθεση εις βάρος των από κάτω της κοινωνίας, από την αφαίμαξη των εκμεταλλευόμενων ανθρώπων και την ισοπέδωση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

   Η επίθεση στην πρώτη κατοικία, η επίθεση εν γένει στους από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας δεν είναι έργο αποκλειστικά και μόνο της παρούσας κυβέρνησης. Ακόμα περισσότερο δεν είναι μια επίθεση που χρεώνεται μονάχα στις εκάστοτε κυβερνήσεις ούτε μπορεί κανείς να ελπίζει σε αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης προσδοκώντας καλυτέρευση των όρων ζωής του.

   Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού – του κεφαλαίου μαζί και του κράτους – είναι αυτή που θα συνεχίσει να εξολοθρεύει τις κοινωνίες των ανθρώπων, να λεηλατεί τη φύση και να μοιράζει τη δυστυχία, την απόγνωση και τη μιζέρια στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουν οι ανθρώπινες κοινωνίες από την εξαθλίωση αυτή είναι ο δρόμος της ανατροπής του καπιταλισμού.

   Οι από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας πρέπει να συμβάλουμε, ώστε να αναβαθμιστούν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, να οξύνουμε με τις δράσεις μας τις αντιθέσεις εντός του κυρίαρχου μπλοκ αλλά και μες την κοινωνία την ίδια. Αυτό θα γίνει με τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και αγωνιστικής-μαχητικής διάθεσης από πλευράς των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Να αντιληφθούμε δηλαδή πως για τα συλλογικά μας προβλήματα, συλλογικός πρέπει να είναι ο αγώνας μας ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος. Όλοι εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση, από καμιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πρέπει να οργανωθούμε και να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο γειτονιάς, σε σχολεία και σχολές. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη συμμετοχή και την ενδυνάμωση των συλλογικών, αδιαμεσολάβητων κι οργανωμένων στη βάση κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Να συνδέσουμε τους επί μέρους αιτηματικούς αγώνες –για στέγαση, σίτιση, δουλειά, υγεία, παιδεία, υπεράσπιση της φύσης – μεταξύ τους και να τους συνολικοποιήσουμε σε μια γενικευμένη αντεπίθεση ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία. Όχι μόνο για να βάλουμε φραγμό στα σχέδια των κυρίαρχων, που επιδιώκουν η συνέχιση του βάρβαρου αυτού συστήματος να περάσει πάνω από τη ζωή κι αξιοπρέπειά μας, αλλά και για να αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας. Για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ !

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ !

ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ΠΑΤΡΑΣ

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 16:00

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Νοέμβρης 2016

Ως συνέχεια των δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θ. Σίψα, που δικάζεται χωρίς κανένα στοιχείο, για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας της marfin, καλούμε συγκέντρωση στις 27/10  10.00 στο παράρτημα.

ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Θ. ΣΙΨΑ

Μετά από συνεχόμενες αναβολές, στις 19 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δίκη του Θ. Σίψα, ο οποίος κατηγορείται, χωρίς κανένα στοιχείο (εκτός από ένα ανώνυμο γράμμα που εστάλη στην ασφάλεια!), για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας marfin και τη δολοφονία 3 εργατών που βρίσκονταν μέσα. Η δεύτερη συνεδρίαση της δίκης έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

Στις 5 Μάη 2010, ημέρα ψήφισης του 1ου μνημονίου, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της ελλάδας πραγματοποιήθηκαν ογκώδεις διαδηλώσεις. Πλήθος κόσμου βρέθηκε στους δρόμους, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή του μέσα από επιθέσεις και συγκρούσεις. Όλο αυτό το κλίμα αγωνιστικότητας έφερνε ένα ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα αποφασιστικότητας από τα κάτω, και ήταν απότοκο μιας μακράς περιόδου αντίστασης και αγώνα.

Η δολοφονία τριών εργατών την ημέρα εκείνη έδωσε την καλύτερη δυνατή αφορμή στο κράτος για να κατασυκοφαντήσει τους αγώνες, τους αγωνιστές και την γενικευμένη αντίσταση που αναπτυσσόταν την περίοδο εκείνη. Ήδη από το 2009, αμέσως μετά την εξέγερση του 2008, είχε κινήσει σωρεία κατασταλτικών μηχανισμών προς αυτή την κατεύθυνση, και την ημέρα εκείνη κάποιοι έδωσαν στο σύστημα την ευκαιρία που αναζητούσε, σκοτώνοντας κανιβαλικά εργαζόμενους, ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια θέση και συνθήκη. Το γεγονός ότι η κυριαρχία (πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες και ΜΜΕ) έσπευσε να φανεί συντετριμμένη και να υπερασπιστεί την αξίας της ζωής τριών εργαζομένων ήταν ένα καλοστημένο θέατρο του παραλόγου, μιας και οι δεκάδες θάνατοι εργατών ετησίως στα εργοτάξια των μεγαλοβιομηχάνων αντιμετωπίζονται ως ατυχήματα και δεν αναφέρονται καν. Στόχος της εκτεταμένης προβολής του συγκεκριμένου συμβάντος ήταν να διαχυθεί ενοχή και φόβος στα κοινωνικά κομμάτια που είχαν επιλέξει να βγουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους απέναντι στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι το κράτος, χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, επέλεξε να στοχοποιήσει αναρχικούς διαδηλωτές για τον εμπρησμό, από τους χιλιάδες που ήταν εκείνη την ημέρα στο δρόμο, αποδεικνύει ότι αποτελεί ζητούμενο η στοχοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Σε μια ιστορική στιγμή όπου η μαχητικότητα στις διαδηλώσεις αύξανε και διευρυνόταν, η πολιτική υπεράσπιση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στη βία κράτους και κεφαλαίου ως δίκαιης και απαραίτητης για την επιτυχία του αγώνα έπρεπε να στιγματιστεί. Η δίωξη του αναρχικού Θ. Σίψα δεν αφορά στο ίδιο το πρόσωπο του Θοδωρή, αλλά στην πολιτική του ταυτότητα. Σύσσωμη η εξουσιαστική μηχανή έσπευσε να υπογραμμίσει την περιόδο εκείνη το «κακό» που προκαλούν οι μαχητικές διαδηλώσεις από πλευράς των αγωνιζόμενων, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην καθ΄όλα νόμιμη –νομικά αλλά και στη συνείδησή μας– μονοπωλιακή βία του κράτους και των μηχανισμών του. Την ίδια στιγμή, μέσα από τη δίωξη του Θ. Σίψα στοχοποιείται ο κόσμος του αγώνα γενικότερα. Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν, και σε αυτή την περίπτωση, είναι ότι η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις αποτελεί δυνητικά ποινικά κολάσιμη πράξη.

Αντιλαμβανόμενοι/ες την ιστορική σημασία αυτής της δικής, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο Θ. Σίψα και υπερασπιζόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για αξιοπρέπεια, χειραφέτηση και ελευθερία.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ, ΠΕΜΠΤΗ 27/10 10:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

αναρχική συλλογικότητα ατραπός

Στις 5 Αυγούστου του 2013 λαμβάνει χώρα στην πόλη της Πάτρας μια ενορχηστρωμένη και μεθοδευμένη επίθεση εκκένωσης τριών καταλήψεων από τις κατασταλτικές δυνάμεις με τη συνδρομή της τοπικής δημοτικής αρχής και της πυροσβεστικής υπηρεσίας. Πρόκειται για την ιστορικής σημασίας Κατάληψη Παραρτήματος, την Κατάληψη Μαραγκοπούλειου και το Στέκι ΤΕΙ – κατάληψη Ν. Γύζη 33. Κατά την προσπάθεια εκκένωσης της Κατάληψης Μαραγκοπούλειου συλλαμβάνονται από τους μπάτσους πέντε σύντροφοι/ισσες και τους προσάπτονται οι κατηγορίες για διατάραξη οικιακής ειρήνης, διακεκριμένων φθορών, οπλοκατοχή και ρευματοκλοπή. Επίσης αρκετοί αλληλέγγυοι που έσπευσαν να μπλοκάρουν την εκκένωση της κατάληψης προσάγονται. Η δίκη τους έχει οριστεί για την Τρίτη 25 Οκτώβρη στα δικαστήρια της Πάτρας.

Αυτές οι εκκενώσεις είναι στενά συνδεδεμένες με το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου εκείνης. Εντάσσονται στο αντιεξεγερτικό σχέδιο του κράτους που μπαίνει σε εφαρμογή μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και επιχειρεί να σαρώσει κάθε αυτοοργανωμένη κυψελίδα αντίστασης, που αναδύθηκε μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες και τους ταξικούς ανταγωνισμούς την εποχή εκείνη. Έτσι, μπαίνουν στο στόχαστρο της αντιεξεγερτικής εκστρατείας του κράτους μία σειρά από αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και καταλήψεις από όλο τον ελλαδικό χώρο. Οτιδήποτε δεν καθίσταται εύκολα χειραγωγήσιμο, αφομοιώσιμο και δεν κινείται μέσα στις προδιαμορφωμένες από την κυριαρχία νόρμες, αποτελεί ένα βαρύνουσας σημασίας κίνδυνο που πρέπει να παταχθεί δια πυρός και σιδήρου. Όταν οι μορφές και τα περιεχόμενα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων θεσμοθετούνται από την ίδια την τάξη των εκμεταλλευόμενων και είναι απαλλαγμένα από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης έχοντας ως μοναδικό γνώμονα το κοινωνικό δίκαιο, αυτομάτως βρίσκονται έξω από τον κλοιό ελέγχου της κυρίαρχης τάξης. Η καταστολή λοιπόν δομών και υποδομών που στεγάζουν ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά εγχειρήματα που λειτουργούν με συλλογικούς κι αδιαμεσολάβητους όρους, αντιδιαμετρικούς με το κυρίαρχο καπιταλιστικό φαντασιακό της ετερονομίας και του ατομικισμού, είναι νομοτελειακά αναμενόμενη.

η σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία αλλά και τη δημιουργία πραγματικών σχέσεων μέσα από την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης.

Σε μία εποχή όπου η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένοΟι εκκενώσεις αυτών των καταλήψεων και οι επακόλουθες συλλήψεις ήταν ένα ηχηρό μήνυμα διατυπωμένο από τους εκφραστές του κεφαλαίου και σταλμένο από τα οργανικά τμήματα του κρατικού μηχανισμού που το υπηρετούν, με αποδέκτη τον κόσμο του αγώνα. Οι επιθέσεις σε δομές του ανταγωνιστικού κινήματος είναι πολιτικές επιθέσεις του κράτους που στόχο έχουν την αποδυνάμωση όσων αντιστέκονται, την κάμψη του φρονήματός τους και την διαμόρφωση των ιδανικότερων όρων εκμετάλλευσής τους. Όποια κι αν είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί η κάθε κυβερνώσα πολιτική ηγεσία και το επιτελείο της, για να δικαιολογήσουν τις αντικοινωνικές πρακτικές τους, τα πολιτικά τους κίνητρα παραμένουν ίδια. Μπορεί η νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση αριστερού πρόσημου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μην υιοθετεί την ρητορεία των προκατόχων της, περί ‘’εστιών ανομίας’’, όταν επιτίθεται σε προσφυγικές καταλήψεις στέγης και πολιτικές καταλήψεις (Ορφανοτροφείο, Κατάληψη Νίκης, Hurriya, Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Κένταυρος, Κατάληψη Ντουγρού κλπ) όμως οι πολιτικοί της σχεδιασμοί παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Πρόκειται για μεθοδευμένες επιθέσεις που αποσκοπούν στο σπάσιμο κάθε δεσμού μεταξύ ντόπιων και ξένων εκμεταλλευομένων και στην διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής που δύναται να γίνουν αγωνιστικά πεδία αντιπαραθέσεων για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Στην πλούσια συλλογική εμπειρία των αναρχικών που αποκτήθηκε μέσα από την διηνεκή κοινωνική και ταξική πάλη, σημαντική θέση έχουν οι καταλήψεις. Ως δομές στέγασης ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού /αναρχικού λόγου, πολιτικής ζύμωσης και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην διαδρομή του ανταγωνιστικού κινήματος. Με την άρνηση της ιδιοκτησίας, την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου από τον ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων και την προώθηση ενός διαφορετικού τρόπου συμβίωσης και επικοινωνίας οι καταλήψεις αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τα προπλάσματα της κοινωνίας των επιθυμιών και των αναγκών μας. Ιδίως σε καιρούς πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και αυξημένου αριθμού αστέγων, το ζήτημα της απαλλοτρίωσης άδειων σπιτιών τίθεται επιτακτικά. Οι καταλήψεις, ως ένα εργαλείο αγώνα, εξυπηρετούν την καλύτερη διεξαγωγή των αγώνων μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τυ επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να υψώσουμε οργανωμένα και συλλογικά τα αναστήματα μας, για να διασφαλίσουμε τα απειλούμενα κοινωνικά μας κεκτημένα, τις εστίες διεξαγωγής των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων και την ακεραιότητα των συντρόφων/ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως άρρηκτο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο/διωκόμενο αγωνιστή που διάλεξε το επίπονο μα και όμορφο μονοπάτι του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΛΗΦΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ
ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

Συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Πάτρα, Οκτώβρης 2016

Την Τρίτη 25 Οκτωβρίου δικάζονται οι σύντροφοι/ισσες που βρίσκονταν στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο τα ξημερώματα της 5^ης Αυγούστου 2013, την μέρα που εκκενώθηκαν από το κράτος και τη δημοτική αρχή οι τρεις καταλήψεις που λειτουργούσαν τότε στην Πάτρα: το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο και  το στέκι Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ. Κατά την εκκένωση της κατάληψης του Μαραγκοπουλείου συλλαμβάνονται 5 σύντροφοι/ισσες και προσάγονται 11 αλληλέγγυοι/ες.

Οι εκκενώσεις των καταλήψεων στην Πάτρα αποτελούν κομμάτι μιας σειράς κατασταλτικών μεθοδεύσεων που είχε επιλέξει το κράτος την εποχή εκείνη, προκειμένου να επιβάλει με ωμότητα τη νέα πραγματικότητα. Το κύμα αντίστασης που γεννήθηκε και εξαπλώθηκε μετά την εξέγερση του ’08 αλλά και την ψήφιση των μνημονίων έπρεπε να συνθλιβεί. Με μια σειρά επιχειρήσεων, όπως ο «Ξένιος Δίας» ενάντια στους μετανάστες, η μαζική διαπόμπευση οροθετικών –υποτίθεται– γυναικών, οι απανωτές εκκενώσεις καταλήψεων σε διάφορες πόλεις, αλλά και διώξεις αγωνιστών με στημένα κατηγορητήρια σε δίκες παρωδίες, έδωσαν ηχηρά το μήνυμα ότι το κράτος κινείται οργανωμένα για να επιβάλει τη συνθήκη σύγχρονου ολοκληρωτισμού που βιώνουμε.

Η επιχείρηση μαζικών εκκενώσεων καταλήψεων, και στην Πάτρα αλλά και σε άλλες πόλεις, ήταν, πέρα από μια βίαιη κατασταλτική ενέργεια, μια επίθεση ισχυρού συμβολισμού του κράτους απέναντι σε όσα κοινωνικά κομμάτια είχαν επιλέξει το δρόμο του αγώνα. Μην ξεχνάμε πως από την εξέγερση του 2008 και μετά πολλές καταλήψεις δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες των αγωνιζόμενων κομματιών και να στεγάσουν τις πολυποίκιλες διαδικασίες και δομές που δημιουργήθηκαν (πολιτικές διαδικασίες, αυτοοργανωμένες ομάδες υγείας, σίτισης, συλλογικής έκφρασης κ.ά.), οι οποίες προσπαθούσαν να αυτονομηθούν από την κεφαλαιοκρατική εξάρτηση της κοινωνίας. Το κίνημα του ’08 –’09 έδειξε ξεκάθαρα τόσο τις προθέσεις όσο και την προοπτική του. Ήταν μια γενικευμένη κίνηση από τα κάτω, που έβαζε τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας όσο και κεντρικής πολιτικής σκηνής στοιχεία ριζοσπαστικά, εξ ορισμού δηλαδή απειλητικά για την κυριαρχία. Συνεπώς, η κίνηση του κράτους ενάντια σε ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του κινήματος της περιόδου εκείνης στόχευε στις ανταγωνιστικές κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσονταν εκεί και στο μήνυμα αγωνιστικότητας που εξέπεμπαν στον ιστό της πόλης.

Είναι αυτονόητο ότι η σύνδεση των από τα κάτω σε διαδικασίες αγώνα, η χειραφέτηση της κοινωνίας σε επίπεδο καθημερινών αναγκών, η διάχυση εννοιών όπως είναι η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη, αλλά και το σπάσιμο των επιβαλλόμενων σχέσεων και η δημιουργία πραγματικών σχέσεων, είναι κάτι που πάντα θα προσπαθεί να αποτρέψει η κυριαρχία. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν εκκενώσεις σε καταλήψεις όπου διέμεναν μετανάστες. Η αδιαμεσολάβητη σύνδεση των πληττόμενων, ντόπιων και μεταναστών, και οι κοινοί τους αγώνες αποτελούν, δυνητικά, έναν εκρηκτικό συνδυασμό για τις υπάρχουσες ισορροπίες.

Σε μια περίοδο όπου δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσουμε πέρα από το δρόμο του αγώνα, αν θέλουμε να μείνουμε όρθιοι απέναντι στην ολοένα και πιο αμείλικτη επίθεση που δεχόμαστε, οφείλουμε να κρατάμε την κινηματική μνήμη ζωντανή. Να υπενθυμίζουμε τη σημασία και την αξία του αγώνα και των εργαλείων του. Να προστατεύουμε με την ενεργή συμμετοχή μας τις πολιτικές διαδικασίες, τις ταξικές και κοινωνικές δομές, τις καταλήψεις, τα στέκια και ό,τι αυτά τα εργαλεία μπορούν να προσφέρουν. Να δημιουργούμε νέα εργαλεία αγώνα, στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης,  να παλεύουμε για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Την Τρίτη δικάζονται 5 αναρχικοί/ές για την επιλογή τους να αγωνιστούν απέναντι στο υπάρχον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα και να υπερασπιστούν τις δομές του αγώνα. Την Πέμπτη δικάζεται ο αναρχικός Θ. Σίψας για την επιλογή του να αγωνίζεται. Στα μάτια της αστικής δικαιοσύνης ο αγώνας είναι ποινικό αδίκημα και εν δυνάμει υπόδικος ο κάθε αγωνιστής. Εμείς, στον αντίποδα, πιστεύουμε ότι το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όσοι αγωνίζονται καθημερινά, σε όλο τον κόσμο, να δομήσουν κοινωνίες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Ένα αφιέρωμα στην σκοτεινή μουσική της δεκαετίας του ’80…

New Wave / Post Punk / Darkwave / Minimal / Gothic / Deathrock

Στις αυτοοργανωμένες μουσικές βραδιές στο ‘’Επί τα Πρόσω’’ απολαμβάνουμε τις μουσικές που μας αρέσουν μακριά κι εχθρικά ως προς τις κυρίαρχες κι επιβαλλόμενες σχέσεις πελάτη-σερβιτόρας, αφεντικού-σερβιτόρου, επιλέγοντας την ελεύθερη συνεισφορά σε ό, τι καταναλώσουμε για την εξασφάλιση της συνέχισης του εγχειρήματος.

Προωθούμε τη λογική και πρακτική της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, της αυτοοργανωμένης έκφρασης, της ισότιμης συμμετοχής και της οριζοντιότητας στις μεταξύ μας σχέσεις, επιθυμώντας να δομήσουμε σχέσεις ειλικρίνειας αλλά και να γνωριστούμε με όσες κι όσους δεν έχουμε ακόμα γνωριστεί.

Κι όλα αυτά με όρους αυτοοργανωμένους, αντιιεραρχικούς κι ενάντια στη λογική του κέρδους.

Αυτοοργανωμένη μουσική βραδiά ”Coming from Darkness”

ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 20:30

στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο ”Επί τα Πρόσω” (Πατρέως 87, κάτω από τις σκάλες).

Teaser : https://www.youtube.com/watch?v=CGg3uCgCIwg

Το πρωί της Παρασκευής 14 Οκτώβρη η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση κάλεσε συγκέντρωση-μικροφωνική στο Παράρτημα ως κίνηση αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θοδωρή Σίψα που διώκεται από το κράτος με στημένο κατηγορητήριο για την υπόθεση του εμπρησμού στην τράπεζα Marfin. Συνάμα, η συγκέντρωση είχε και το χαρακτήρα αντιπληροφόρησης για την κρατική σκευωρία εις βάρος του συντρόφου. Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης καλούσε επίσης η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας, καθώς και η αναρχική συλλογικότητα Ατραπός.

Κατά τη δίωρη παρέμβαση μπροστά στο Παράρτημα μοιράστηκαν και εκφωνήθηκαν κείμενα αλληλεγγύης σε διερχόμενο κόσμο, την ίδια ώρα που διεξαγόταν η δίκη του συντρόφου στην Αθήνα. Μέσα από τη δίωξη εξάλλου του Θοδωρή Σίψα επιχειρείται η εγκληματοποίηση, η πολιτική απομόνωση και η ιδεολογική κατασυκοφάντηση του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος στο σύνολό του.

Σήμερα, που η επίθεση του κράτους και των αφεντικών εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι σε πλήρη εξέλιξη και στοχεύει στο χτύπημα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ώστε να εδραιωθεί ευκολότερα το νέο καθεστώς εξαθλίωσης και ολοκληρωτισμού, ως αναρχικοί κοινωνικοί αγωνιστές στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο σύντροφο Θ. Σίψα αναγνωρίζοντας στη δίωξη του την προσπάθεια εγκληματοποίησης των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανθρώπων και την απόπειρα ποινικοποίησης της συμμετοχής σε μια μαχητική διαδήλωση. Απέναντι στην εγκληματική και αντικοινωνική βία του κράτους, του κεφαλαίου και των μηχανισμών τους, η κοινωνική και ταξική αντιβία είναι δίκαιη.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΣΤΟΙΧΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ MARFIN !

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ-ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ! ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση | Πάτρα, Οκτώβρης ‘16

Να μην γίνουν τα λουκέτα οικεία στη ζωής μας. Διεκδικούμε τους δημόσιους χώρους!

Το λουκέτο που σφράγισε το γηπεδάκι της Καζάρμα εξασφαλίζει τους όρους για απομόνωση στο σπίτι και αποθάρρυνση του παιχνιδιού και της συνάντησης στη γειτονιά. Αλλά μήπως, κάθε καινούργιο λουκέτο σε δημόσιο χώρο, δεν προκύπτει ύστερα από τη δική μας απόσυρση και σιωπηλή εγκατάλειψη της χρήσης του; Η εγκατάλειψη δίνει και την αφορμή, ώστε μεμονωμένα άτομα που σκέφτονται σχεδόν αποκλειστικά την ευμάρεια της ιδιωτικής τους ζωής και τα στενά συμφέροντά τους, μη δίνοντας πεντάρα τσακιστή για τις ζωτικές ανάγκες του συνόλου μιας γειτονιάς, να χρησιμοποιούν κάθε μέσο (νόμιμο μπορεί, ηθικό όμως όχι), προκειμένου να σφραγιστεί ένας χώρος άθλησης και παιχνιδιού, όπως η Καζάρμα, και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί καμία διαβούλευση με την υπόλοιπη γειτονιά.

Στην προκειμένη περίπτωση ασκήθηκε πίεση από ελάχιστους κατοίκους της περιοχής προς την αρχαιολογική υπηρεσία που έχει την ευθύνη του χώρου, με τη δικαιολογία ότι παίζουν παιδιά τις ώρες κοινής ησυχίας. Η υπηρεσία, που φαίνεται ότι θεωρεί τσιφλίκι της κάθε χώρο χαρακτηρισμένο αρχαιολογικό, άσχετα αν η χρήση του έχει αλλάξει και επανανοηματοδοτηθεί μέσα στην πορεία του χρόνου, όπως έκανε και με την παιδική χαρά του Κάστρου, κάλεσε τον Εισαγγελέα να επιβάλει την «Ησυχία και την Τάξη». Ο Δήμος Πατρέων με τη σειρά του, ως εντολοδόχος του Εισαγγελέα, με συνοπτικές διαδικασίες έβγαλε τις μπασκέτες. Πώς γίνεται μια δημοτική αρχή να διεκδικεί το θαλάσσιο μέτωπο, να δημιουργεί δημόσιους χώρους αναψυχής και την ίδια στιγμή να μην μπορεί να υπερασπιστεί ένα γηπεδάκι και μια παιδική χαρά σε όλη την Άνω Πόλη;

    Αλλά στις ανάγκες της ζωής δεν μπορεί να μπει λουκέτο και γι΄ αυτό, αφού μιλήσαμε με τους γείτονες πόρτα-πόρτα και διαπιστώσαμε πως σχεδόν όλοι επιθυμούν το χώρο ανοιχτό και προς δημόσια χρήση, ψάχνουμε τους τρόπους να διεκδικήσουμε χώρους πραγματικά δημόσιους, όπου θα μπορούμε να συναντιόμαστε και να παίζουν τα παιδιά μας στην ΄Ανω Πόλη, όπως ψάχνουμε μέσα από τη συνέλευση της γειτονιάς να ενημερωθούμε, να συζητήσουμε και να δράσουμε, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, προς επίλυση των κοινών μας προβλημάτων.

Το να αντιληφθούμε τη σχέση που συνδέει το κλείσιμο της Καζάρμα και της παιδικής χαράς στη βεράντα του κάστρου με το ξεπούλημα σε ιδιώτες όλων των δημόσιων αγαθών (νερό, ρεύμα), την απαξίωση της παιδείας και της υγείας, τη συρρίκνωση των συντάξεων και των μισθών, σημαίνει να μπορούμε να καταλάβουμε ότι κάθε μικρό καθημερινό πρόβλημα που αφήνεται στην αδιαφορία συμβάλλει στη συσσώρευση και στη γιγάντωση των προβλημάτων. Με τον τρόπο αυτό καταλήγουν τα «μεγάλα» ζητήματα να φαντάζουν δυσθεόρατα και ανεπίλυτα. Δεν είναι τυχαίο ότι η επίθεση από την πλευρά του κράτους και των πλουσίων εκδιπλώνεται προς την πλειοψηφία της κοινωνίας συντονισμένα, συνεχιζόμενα και με απανωτά χτυπήματα, ώστε να μην μπορούμε πια να αντιδράσουμε αποτελεσματικά. Όπως συλλογικά δεχόμαστε τα χτυπήματα, συλλογικά είναι αναγκαίο να ψάξουμε να βρούμε τρόπους και πρακτικές αντίστασης και απάντησης.

Όλα εξαρτώνται από εμάς, από τη συμμετοχή μας και τη δράση μας. Συνεχίζουμε τις ενημερώσεις στη γειτονιά, ξανακαλούμε για συνάντηση-συνέλευση και προσπαθούμε μέσα από συνεχή συλλογική κινητοποίηση να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Όπως και με όλα τα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, ρεύμα, νερό), διεκδικούμε τους δημόσιους χώρους, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Καλούμε τη γειτονιά τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στις 19:00 στην πλ. Παντοκράτορα για συνέχιση της συζήτησης και των δράσεων επί του θέματος.

Λαϊκή Συνέλευση Άνω Πόλης (lsanopolis.wordpress.com)

Κάθε Δευτέρα στις 19.00 Παντοκράτορος & Καρπενησίου