Αναγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου στην ολοκληρωτική συνθήκη που βιώνουμε, όπως και τη σχέση κράτους-παρακράτους, ως αναρχικοί δεν μπορούμε να κινούμαστε με τους όρους της κυριαρχίας. Οφείλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά τον αγώνα ενάντια στο φασισμό ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Και γι’ αυτό το λόγο ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός, αντιθεσμικός, αντικαπιταλιστικός και μαχητικός.

Σημασία λοιπόν δεν έχει από μόνο του το στιγμιότυπο ενός δικαστηρίου στα μέτρα της κυριαρχίας. Σημασία έχει να μην ξεχνάμε ότι υποθέσεις όπως αυτή αφορούν το σύνολο του κόσμου του αγώνα, και ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους δικούς μας όρους, συλλογικά και κινηματικά. Σημασία έχει ο αγώνας ενάντια στο φασισμό αφενός να δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή και οπουδήποτε προσπαθεί να εδραιωθεί, αφετέρου να αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΗ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 11 πμ

ΠΕΜΠΤΗ 16, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ

«Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να βρίσκει καταφύγιο σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσία να της φεύγει από τα χέρια»

 Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι

Στο προσεχές μέλλον θα διεξαχθεί η δίκη για την υπόθεση της οργανωμένης επίθεσης στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια από 15 -20 μέλη των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ως κομμάτι μιας μεγάλης βεντάλιας υποθέσεων που στοιχειοθετούν την μεγάλη δίκη της Χ.Α για την απόδειξη της οργανωμένης εγκληματικής της υπόστασης. Σε αυτή τη μεγάλη δίκη της Χ.Α θα παρευρίσκονται ως μάρτυρες κατηγορίας οι τέσσερις σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν παρόντες και παρούσες σε εκείνη τη δολοφονική εφόρμηση που διαδραματίστηκε στις 30 Ιουνίου του 2008. Η προαναφερθείσα βεντάλια περιλαμβάνει μια σειρά από υποθέσεις κάποιες από τις οποίες είναι οι δολοφονικού χαρακτήρα επιθέσεις στους συνδικαλιστές εργάτες του ΠΑΜΕ, στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στον ελευθεριακό κοινωνικό χώρο ‘’Συνεργείο’’ και οι δολοφονίες των Σ. Λουκμάν και Π. Φύσσα.

Συγκεκριμένα, η επίθεση αυτή εκτυλίχθηκε το απόγευμα της 30^ης  Ιουνίου εν ώρα διεξαγωγής μαθημάτων αυτομόρφωσης Ισπανικών στο εσωτερικού του στεκιού Αντίπνοια, στην περιοχή των Κάτω Πετραλώνων, με την συμμετοχή τεσσάρων ατόμων. Οι 15-20 παρακρατικοί κατά την εισβολή τους έσπευσαν άμεσα να αναδείξουν την ιδεολογική και κομματική τους ταυτότητα κάνοντας επίσημο ναζιστικό χαιρετισμό και επικαλούμενοι τη Χρυσή Αυγή. Έπειτα μαχαίρωσαν δύο από τους παρευρισκόμενους και αποχώρησαν συντονισμένα με μηχανές.

Έχουμε επίγνωση ότι η φασιστική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια και όλα τα υπόλοιπα περιστατικά παρακρατικής βίας εις βάρος μεταναστών, αγωνιστών και κινηματικών πολιτικών δομών και υποδομών δεν έχουν τον χαρακτήρα μεμονωμένων περιστατικών. Η παρουσίαση και ερμηνεία τέτοιων γεγονότων αποστεωμένων από τα πολιτικά τους περιεχόμενα και από τις συνθήκες μέσα στις οποίες έλαβαν τόπο μπορεί να μας οδηγήσει σε άκρως παράλογα και λαθεμένα συμπεράσματα. Αντιθέτως, η διερεύνηση αυτών των φαινομένων μέσα από το κατάλληλο πολιτικό πρίσμα και τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης μπορεί να μας δώσει και τις σωστές απαντήσεις. Η δολοφονική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια θα λέγαμε ότι ήταν μια καθόλου άσχετη και άστοχη ενέργεια. Οι επαναστατικές δομές και υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και τα δρώντα πολιτικά υποκείμενα που μάχονται ενάντια στο ολοκληρωτικό σύστημα της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης ήταν και θα είναι μόνιμος βραχνάς στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου και θα πρέπει να παταχθούν με κάθε μέσο, ένα από τα οποία είναι και η παρακρατική δράση των ταγμάτων εφόδου της Χ.Α.

Εξάλλου, η χρονική περίοδος μέσα στην οποία εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη επίθεση ήταν η απαρχή της παγκόσμιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης που εδαφικοποιούταν στον ελλαδικό χώρο με αδυσώπητα χαρακτηριστικά εναντίον της κοινωνικής βάσης. Ένας ορίζοντας αβεβαιότητας και επισφάλειας ξανοιγόταν μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων, στην πλειονότητα τους άνθρωποι νεαρής ηλικίας που πρωτοστάτησαν στην διαρκή εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο οργανωμένος και πολιτικοποιημένος κόσμος του αγώνα μπαίνει επιτακτικά στο στόχαστρο της κυριαρχίας, όταν η ίδια βρίσκεται σε κίνδυνο να ξεγυμνωθεί και να γίνει αντιληπτό το πραγματικό της ποιόν από την κοινωνική βάση .

Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχεται να παίξει ο φασισμός. Έρχεται για να καλύψει τα κενά και τις αδυναμίες του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν αυτό δυσκολεύεται να αναπαραχθεί ομαλά σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε πολυτάραχους και δύσκολους καιρούς εξαθλίωσης, βίαιης φτωχοποίησης και γενικευμένης απόγνωσης, όπου η πειθάρχηση της κοινωνικής βάσης γίνεται αισθητά πιο δύσκολη, όπου η εύρρυθμη λειτουργία του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης με τη συναίνεση της κοινωνικής βάσης καθίσταται όλο και πιο αδύνατη, η αστική τάξη επικαλείται το παραπαίδι της -το φασισμό- για να εξομαλύνει την κατάσταση. Παράλληλα, η μπότα της φασιστικής απειλής επιδιώκει να ποδοπατήσει κάθε ενδεχόμενη εστία ανυπακοής, επιδιώκει να εκμηδενίσει κάθε ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική δύναμη που εισέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας, για να γονιμοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες με το σπέρμα της αδιαλλαξίας, της αντίστασης και του αγώνα εκτρέποντας τον ρου της ιστορίας προς μια απελευθερωτική προοπτική. Εκεί διαφαίνεται η χρηστική αξία του φασισμού για τον κόσμο του κεφαλαίου. Το ντουλάπι της ιστορίας έχει πληθώρα ιστορικών παραδειγμάτων που καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο ο φασισμός σε περιόδους δομικής καπιταλιστικής κρίσης λειτούργησε ως ‘’από μηχανής θεός’’ βγάζοντας ασπροπρόσωπη την αστική τάξη. Η αστική τάξη είναι διατεθειμένη να παίξει το ισχυρό της χαρτί, όποτε η ίδια κρίνει ότι της είναι απαραίτητο.

Επομένως, οι εξαγγελίες των πολιτικών διαχειριστών της καπιταλιστικής κρίσης και  των λοιπών θεσμικών πολιτικών φορέων περί δήθεν απομόνωσης των φασιστικών μορφωμάτων μέσω των δικαστικών αιθουσών και των εδράνων των αστικών κοινοβουλίων δεν είναι παρά αστικά επικοινωνιακά τερτίπια που σαν στόχο έχουν την θόλωση του κοινωνικού συνειδητού και την απονοηματοδότηση του αντιφασιστικού αγώνα. Το κράτος ως μηχανισμός καταπίεσης και διαμεσολάβησης σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής μέσω του βασικού του πυλώνα -την αστική δικαιοσύνη- επιδιώκει να γίνει ο μοναδικός εγγυητής απόδοσης αντιφασιστικής δικαιοσύνης. Σπέρνοντας έτσι το σαράκι της ανάθεσης στην κοινωνική βάση την καθιστά αδρανή και στατική υποσκάπτοντας με αυτό τον τρόπο την γνήσια αντιφασιστική πάλη, η οποία δεν μπορεί να είναι παρά αντιθεσμική, μαχητική και αντικρατική. Με λίγα λόγια, να κινείται στα πλαίσια της αυτοδικίας. Διότι ο αγώνας ενάντια σε ένα μόρφωμα με εκείνους τους όρους και τα μέσα που το ίδιο το μόρφωμα γεννιέται, θρέφεται και ενισχύεται θα είναι ατελέσφορος και αδιέξοδος. Ο φασισμός δεν εξωραΐζεται και δεν εκδημοκρατίζεται. Απεναντίας, τσακίζεται μέσα από την ανυποχώρητη κοινωνική και ταξική πάλη του μαχητικά συγκροτημένου και αυτοοργανωμένου κινήματος.

Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Όταν μέσα στα επίδικα της πάλης δεν είναι και η καταστροφή της μήτρας του φασισμού, δηλαδή ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια το κεφάλαιο και το κράτος, τότε ως κοινωνία και κόσμος του αγώνα θα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να παλεύουμε ξανά με τα επιφανή τέρατα που καμωνόμασταν ότι είχαμε εξολοθρεύσει. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης αυτού του συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και πολιτικά οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που έχει ως όραμα την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ !

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Φλεβάρης 2017

Συγκέντρωση σε Κορυδαλλό και Εφετείο τις μέρες εκδίκασης της υπόθεσης αναφορικά με την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια

Συγκέντρωση την πρώτη ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης αναφορικά με την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια
ΤΡΙΤΗ 14 Φλεβάρη , 9.00, Εφετείο

Αναρχικό / αντιεξουστιαστικό στέκι Αντίπνοια

Αναρχική συλλογικότητα vogliamo tutto e per tutti

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Αναρχική συλλογικότητα Ο.72

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών – κομμουνιστών)

Σύντροφοι – Συντρόφισσες

Το επόμενο διάστημα το κράτος θα καλέσει τέσσερις συντρόφους/ισσες να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη που διεξάγεται για τη Χρυσή Αυγή προκειμένου να αποφασιστεί αν πρόκειται ή όχι για εγκληματική οργάνωση. Η προσπάθεια να φανεί ο φασισμός ως κάτι ξένο προς το σύστημα συγκαλύπτει το γεγονός ότι αποτελεί (τόσο ιστορικά όσο και στην συγκεκριμένη περίπτωση) έναν πολύ συγκεκριμένο μηχανισμό, στον οποίο δίνουν ζωή το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες και αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/2 19.00 ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΟ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Την Πέμπτη 19/1, μέλος της συλλογικότητάς μας τραμπουκίστηκε την ώρα που σχόλαγε από τη δουλειά της, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, από έναν τύπο που δηλώνει φίλος γνωστού εχθρού του κινήματος της Πάτρας (ο δεύτερος, λόγω των επανειλημμένων τραμπουκισμών, επιθέσεων σε συντρόφους και κινηματικούς χώρους της πόλης, αντιμετωπίστηκε από το κίνημα και αναγκάστηκε να φύγει από την Πάτρα κακήν κακώς) και που προφανώς έχει βαλθεί να αποκαταστήσει το όνομα του φίλου του και να τον βγάλει λάδι.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και η επίθεση στη συντρόφισσα, η οποία περπατούσε σε δρόμο που χρησιμοποιεί σχεδόν καθημερινά για να φύγει από τη δουλειά της. Ο συγκεκριμένος έτυχε να βρίσκεται στην είσοδο ενός μαγαζιού και όταν πέρασε η συντρόφισσα άρχισε να την στολίζει με διάφορα σεξιστικά κοσμητικά επίθετα προσπαθώντας να την εξευτελίσει στους περαστικούς και στη γειτονιά, ισχυριζόμενος ότι θα χρησιμοποιήσει τα, κατά τα λεγόμενά του, θαυμαστά ανατομικά του προσόντα. Η συντρόφισσα στάθηκε να αντιμετωπίσει την επίθεση και του απάντησε αναλόγως. Όταν μάλιστα απείλησε ότι θα τη χτυπήσει, του είπε να κάνει όπως νομίζει, αλλά του επισήμανε ότι πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κίνησής του, οπότε εκείνος το σκέφτηκε καλύτερα και συνέχισε να φωνάζει για τον “αδικοτσακισμένο” φίλο του, στοχοποιώντας τη συντρόφισσα για την πολιτική της ταυτότητα και δράση και στέλνοντας μηνύματα στους αναρχικούς γενικά.

Μετά από λίγο πετάχτηκε από το μαγαζί ένας άλλος τύπος αλλόφρων (τον οποίο η συντρόφισσα δεν γνώριζε) και άρχισε να φωνάζει αντίστοιχα κοσμητικά, λέγοντας ότι οι γκόμενες έχουμε μεγάλη γλώσσα και ότι θα φάμε ξύλο όλες (;) και ότι αυτός, με τη σειρά του προικισμένος ανατομικά από τη μητέρα φύση, θα μας κανονίσει. Στη συνέχεια ο αγανακτισμένος άγνωστος έφτυσε τη συντρόφισσα και τη βούτηξε από το λαιμό απειλώντας την ευθέως αυτήν και όλες τις γυναίκες γενικώς. Κάπου στα ενδιάμεσα εμφανίστηκε και τρίτο (άγνωστο πάλι) πρόσωπο, και άρχισε να βρίζει και αυτός. Παρόλα αυτά, ο ένας (ο πρώτος) υπερασπιζόταν τον γνωστό τραμπούκο φίλο του, ενώ οι άλλοι μυρίστηκαν πέσιμο σε γυναίκα και έσπευσαν.

Η συγκεκριμένη επίθεση δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό (αν και, επειδή αυτή τη φορά θύμα τραμπουκισμού ήταν γυναίκα, εκδηλώθηκε με χυδαίες βρισιές που αποσκοπούσαν σε έναν δημόσιο εξευτελισμό όλο σεξουαλικά υπονοούμενα).  Συνδέεται με άλλες που έχουν δεχτεί σύντροφοι στην πόλη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Όλες τις αντιλαμβανόμαστε ως επιθέσεις στο κομμάτι του αναρχικού χώρου που επέλεξε να κρατήσει πολιτική στάση αποστασιοποίησης και αντεπίθεσης ενάντια σε συγκεκριμένα πρόσωπα, εκπροσώπους μιας αντίληψης που παρασιτεί στο περιθώριο του αναρχικού χώρου, τα οποία δημιουργούσαν συνεχώς και σκόπιμα σημαντικά προβλήματα σε διαδικασίες, υποδομές και πολιτικές σχέσεις στην πόλη.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι σαρωτική, η αναπαραγωγή της βίας του συστήματος, με όρους επιβολής, τραμπουκισμών, σεξιστικών και μάτσο συμπεριφορών, είναι όχι μόνο απότοκο της συστημικής βίας αλλά και δεκανίκι της. Είναι μια συνθήκη την οποία δεν μπορείς να παρακάμψεις, αλλά καλείσαι να την αντιμετωπίσεις, διότι στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση.
Δεν θα ανεχτούμε κανέναν τραμπουκισμό από κανέναν. Όλοι εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας στην καθημερινότητά μας, θα μας βρουν απέναντί τους. Εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε ανοιχτά και δημόσια (και ως αναρχική συλλογικότητα Ατραπός πλέον) την αντίθεσή μας με άτομα που στο παρελθόν κινήθηκαν επιθετικά ενάντια σε συντρόφους/ισσες, κινηματικές διαδικασίες και κινηματικούς χώρους. Αν το τίμημα γι’ αυτή μας την επιλογή είναι ότι φίλοι τους μας εκδικούνται στο όνομά τους, δηλώνουμε ότι δεν αλλάζουμε γνώμη ούτε σκοπεύουμε να λουφάξουμε από τους εκφοβισμούς τους. Όσοι κάνουν πλάτες στους εχθρούς του κινήματος θα έχουν αργά ή γρήγορα την ίδια μοίρα με αυτούς: Ο κόσμος του αγώνα θα περάσει από πάνω τους.
Έχουμε επιλέξει πολύ συνειδητά να αγωνιζόμαστε συλλογικά για την κοινωνία που οραματιζόμαστε, μια κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη όπου δεν θα υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου οι άνθρωποι θα ζουν χωρίς να προσπαθούν να θάψουν ο ένας τον άλλον και όπου η συλλογική και συντροφική ζωή θα είναι βασικές αξίες. Αυτές οι αξίες υπάρχουν ανάμεσα στους αναρχικούς και θα τις υπερασπιστούμε χωρίς να κάνουμε πίσω μπροστά σε κανέναν κανίβαλο.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η πυξίδα μας στο πολιτικό μονοπάτι που έχουμε επιλέξει.

αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Πάτρα, 23/1/2017

Στο πρόσωπο του απεργού πείνας, από τις 13/12/2016, Μοχάμεντ Α. συμπυκνώνεται η θηριωδία του κρατικού μηχανισμού και το δράμα που βιώνουν καθημερινά οι μετανάστες/-τριες που κατάφεραν να φτάσουν στην «πολιτισμένη» Δύση.

Ο 26χρονος Μοχάμεντ Α. έφτασε από την Αίγυπτο στη Λέσβο στις αρχές Απριλίου, λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας και, ως εκ τούτου, εγκλωβίστηκε στη Μόρια. Μετά από πολύμηνη αναμονή, η αίτησή του για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε. Στα κρατητήρια της Γ.Α.Δ. Λέσβου ξεκίνησε απεργία πείνας, διεκδικώντας την ακύρωση της απέλασης καθώς και τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, διότι διώκεται από το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου για δημοσιοποίηση βίντεο με δολοφονίες διαδηλωτών από το στρατό. Η απέλασή του ουσιαστικά θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του.

Παρά τη σοβαρή επιδείνωση της υγείας του, η αστυνομία προσπάθησε να εμποδίσει την εισαγωγή του στο νοσοκομείο και να τον απελάσει στις 13/1, μαζί με άλλους 11 μετανάστες. Κατόπιν πιέσεων αλληλέγγυων και δικηγόρων ο απεργός πείνας τελικά διακομίστηκε στο νοσοκομείο και η προγραμματισμένη απέλαση προσωρινά αναβλήθηκε.

Η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη, όχι μόνο για την υγεία του απεργού, αλλά και για όλους τους μετανάστες/τριες που βρίσκονται στο έλεος μιας ανθρωποφάγου γραφειοκρατίας (ντόπιας και ευρωπαϊκής), που κρατά δέσμιους σε κέντρα κράτησης και επαναπροωθεί προς τη φτώχεια, τον πόλεμο και το θάνατο ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος, τον τόπο καταγωγής και το θρήσκευμα.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε έναν κόσμο ανισότητας και διαχωρισμών, όπου ευδοκιμεί η εκμετάλλευση και ο ρατσισμός. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους βιώνουν αυτή τη συνθήκη αποκλεισμού και ομηρίας, σε όσους και όσες αντιστέκονται, παρ’ όλα αυτά, και παλεύουν να παραμείνουν άνθρωποι, να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Τον αγώνα τους δεν τον αντιλαμβανόμαστε ξέχωρα από τον δικό μας αγώνα, αλλά ως κομμάτι του κοινού αγώνα που δίνουν όλοι όσοι βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε όλο τον κόσμο.

Απόσπασμα από γράμμα του απεργού πείνας Μοχάμεντ Α:

«Θα υπερασπίζομαι τη δικαιοσύνη και την ισότητα, θα παλέψω την αδικία. Θα υποστηρίζω τον αδικημένο. Θα νιώθω τον πόνο των άλλων κι ας κοστίσει αυτό την ίδια μου τη ζωή. Όχι λοιπόν σε μια ζωή δίχως ισότητα!

Θα είμαι η πένα που εκτοξεύει μελάνι δικαιοσύνης ώστε να κερδίσει ο αδικημένος και να κατεδαφιστεί η αδικία…»

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του Μοχάμεντ Α.

Αλληλεγγύη στους μετανάστες/τριες

Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστών για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/1 – 18.00 ΕΣΠΕΡΟΣ

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Το οίκημα που λειτούργησε ως Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Άνω Πόλης (Παντοκράτορος & Καρπενησίου), για τρία και πλέον χρόνια, πρόσφατα παραχωρήθηκε για άλλη χρήση. Ένα κτίριο εγκαταλελειμένο για χρόνια, απέκτησε ζωή μετά το κίνημα των πλατειών και μέσα στο γενικότερο αγωνιστικό κλίμα των πρώτων χρόνων της οικονομικής ύφεσης.Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε με τη συλλογική φροντίδα όλων των μελών της συνέλευσης: οι απαραίτητες εργασίες, τα έξοδα και ο υλικοτεχνικός εξοπλισμός για την επισκευή και τη συντήρησή του βάρυναν αποκλειστικά εμάς, με σκοπό να υπάρχει στη γειτονιά μια ζωντανή εστία συνάντησης, δημιουργικότητας και αγώνα.

Πέρα από την εβδομαδιαία συνέλευση, το Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Άνω Πόλης στέγασε συζητήσεις και εκδηλώσεις για σημαντικά θέματα της επικαιρότητας (π.χ. ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποίηση νερού, προστασία δημόσιων χώρων), πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις (προβολές, κουκλοθέατρο, μουσικές βραδιές) και μαθήματα ανταλλαγής γνώσεων (κατασκευής σαπουνιού, βοτάνων, σχεδίου). Επίσης, συλλογικές κουζίνες και λαϊκά γλέντια (κάποια από αυτά στην πλατεία Παντοκράτορα).

Παρότι έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι τα τελευταία χρόνια, και το κίνημα βρίσκεται, για πολλούς λόγους, σε άμπωτη, εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις εβδομαδιαίες μαςσυνελεύσεις κανονικά, κάθε Δευτέρα 19.15 στην πλατεία Παντοκράτορα. Οι λόγοι που μας έφεραν κοντά, η ανάγκη να υπερασπιστούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, η οποία ξηλώνεται μέρα με τη μέρα, παραμένουν ισχυροί. Όπως ισχυρές είναι και οι σχέσεις που αναπτύξαμε όλα αυτά τα χρόνια, πλάι πλάι σε αγωνιστικές διεκδικήσεις για μια ζωή που να αξίζει να τη ζήσουμε. Με τις δικές μας δυνάμεις, από εμάς για εμάς, για όλους μας.

Μέχρι να εξασφαλιστεί κάποιος άλλος χώρος για τις συνελεύσεις της ΛΣ, οι οποίες είναι ανοιχτές, μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο μέιλ lsanwpolhspatra@gmail.com και να παρακολουθείτε επίσης το μπλογκ της συνέλευσης lsanopolis.wordpress.com ή τη σελίδα μας στο Facebook.

Ο αγώνας συνεχίζεται! Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αξιοπρέπεια!

Ιανουάριος 2016

ΛΣ Άνω Πόλης

Στις 8 Ιανουαρίου του 1991 δολοφονείται από το παρακράτος ο αγωνιστής εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας. Μετά την ανακοίνωση του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου ενός πολυνομοσχεδίου που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατάργηση της δωρεάν παιδείας και περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, πλήθος φοιτητών, μαθητών και καθηγητών προχωρούν σε καταλήψεις σχολείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα πραγματοποιούνται μαζικές διαδηλώσεις.
Το κράτος, στην προσπάθειά του να δώσει ένα τέλος στις κινητοποιήσεις που γιγαντώνονταν και απειλούσαν τους σχεδιασμούς του, αρχικά κίνησε τους μηχανισμούς προπαγάνδας και επίσημης καταστολής. Μην πετυχαίνοντας τα επιθυμητά αποτελέσματα, στη συνέχεια έβγαλε μπροστά και τον παρακρατικό του μηχανισμό, με το μανδύα των αγανακτισμένων γονέων και πολιτών, για να επιτεθεί ανοιχτά στις καταλήψεις.
Στην Πάτρα γίνεται εισβολή στο Πολυκλαδικό Λύκειο και στη συνέχεια στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο από τους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ Καλαμπόκα, Μαραγκό και άλλους τραμπούκους της εποχής, επιθέσεις που αφήνουν πίσω πολλούς τραυματίες και έναν νεκρό. Ο Νίκος Τεμπονέρας έδωσε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την κατάληψη, υπερασπιζόμενος το δίκαιο του αγώνα.
Η δολοφονία του Τεμπονέρα λειτουργεί ως καταλύτης και οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται. Η προσπάθεια τρομοκράτησης απαντιέται με πολυπληθείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τα σώματα καταστολής. Δύο μέρες μετά, τέσσερις ακόμα χάνουν τη ζωή τους στο φλεγόμενο κατάστημα “Κ. Μαρούσης” στο κέντρο της Αθήνας.
26 χρόνια μετά, κράτος και κεφάλαιο συνεχίζουν σταθερά τον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό τους ρόλο. Οι συνθήκες επιβολής και εκμετάλλευσης ολοένα εντείνονται, δίνοντας σχήμα και μορφή σε ένα καθεστώς σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ο Καλαμπόκας του χθες και ο Ρουπακιάς του σήμερα, τα μέτρα που δεν κατάφεραν να περάσουν τότε, αλλά προσπαθούν να περάσουν σήμερα (όπως συνέβη και με το ασφαλιστικό), δηλώνουν με τον πιο καταφανή τρόπο τη συνέχεια του κράτους και των μηχανισμών του.
Στον αντίποδα, η αντίσταση και η κοινωνική-ταξική αντεπίθεση εμπλουτίζονται σε κάθε μάχη. Η μεγαλύτερη τιμή στους νεκρούς του κοινωνικού-ταξικού πολέμου είναι η συνέχεια του αγώνα, η διατήρηση της κινηματικής-επαναστατικής μνήμης ζωντανής. Οι αγώνες του χθες έχουν συνέχεια στο σήμερα, μέχρι την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας.

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

“Στην πλατεία του χωριού μου, είπε ο εργάτης γης στον αφέντη,τα παιδιά μας θα γεννηθούν με τη γροθιά σηκωμένη.”

( απόσπασμα από ισπανικό τραγούδι του αγώνα “en la plaza de mi pueblo”)

Το πρωί της 5ης Γενάρη, ύστερα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής που κατέληξε στη σύλληψη της αγωνίστριας μέλους της «Ε.Ο. Επαναστατικός Αγώνας» Πόλας Ρούπα, το κράτος αποφάσισε να κρατήσει σε ομηρία το παιδί της, μην επιτρέποντας την παράδοσή του σε  συγγενικά  πρόσωπα, συγκεκριμένα στη γιαγιά και τη θεία του.

Στη συνέχεια, ξεκινάνε απεργία πείνας και δίψας οι Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτης και Κ. Αθανασοπούλου, ώσπου να επιστραφεί το παιδί στην οικογένεια.

Στον πόλεμο που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύουν ενάντια στους από τα κάτω, στους εξαθλιωμένους, τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους, στόχος έγινε και ο 6χρονος Βίκτωρας Λάμπρος. Το κράτος δείχνει τα δόντια του, τα ίδια που τόσα χρόνια μαζί με το κεφάλαιο δείχνουν στην κοινωνία, με καθημερινές επιθέσεις που στοχεύουν στην πλήρη υποταγή της στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων για την εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Με την ομηρία του μικρού το κράτος εκδικείται τους αγωνιστές του Ε.Α. ενώ συγχρόνως δίνει ένα σαφές μήνυμα σε όσους προτάσσουν την αξιοπρέπεια και το δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του συστήματος.

Δεν αντιλαμβανόμαστε το ζήτημα της ομηρίας του μικρού ως απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι σε μια αθώα παιδική ψυχή. Είναι ζήτημα κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Καθημερινά χιλιάδες οικογένειες εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, στερούμενοι ακόμη και τα πλέον βασικά αγαθά. Καθημερινά εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου πρόσφυγες και μετανάστες βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες των σχεδιασμών των κυρίαρχων, ανάμεσα σε αυτούς και μικρά παιδιά, πολλές φορές ασυνόδευτα. Καθημερινά οι από τα κάτω βιώνουν σε πρώτο πρόσωπο τι σημαίνει σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Τα παιδιά των φτωχών, των καταπιεσμένων –και των αγωνιστών μεταξύ αυτών– δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες, αλλά στόχο των κυρίαρχων. Είναι η εν δυνάμει εργατική δύναμη. Είναι η αυριανή εργατική τάξη που θα πρέπει με τη σειρά της να αφομοιωθεί και να ξεπουλάει τη δύναμή της για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Είναι οι αυριανοί υπήκοοι.

Τους δηλώνουμε όμως ότι τα παιδιά μας γεννιούνται με τις γροθιές σηκωμένες…

Στο δύσκολο μονοπάτι ως τη λευτεριά, στις πεδιάδες της ταξικής σύγκρουσης, βαδίζουμε αποφασισμένοι, μην αφήνοντας κανέναν πίσω, οργανώνοντας την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΟΜΗΡΙΑ ΤΟΥ 6ΧΡΟΝΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΛΑΜΠΡΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ Ν.Μ., Π.Ρ., Κ.Α.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός