Στις 13/3, ξημερώματα Δευτέρας, πραγματοποιείται μια ενορχηστρωμένη σειρά εκκενώσεων κατειλημμένων χώρων στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας από αστυνομικές δυνάμεις. Πρόκειται για την κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου, στην οποία συλλαμβάνονται εφτά σύντροφοι καταληψίες κατά την εκκένωση, οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την υπεράσπιση του χώρου αλλά και για την κατάληψη στέγης μεταναστών Αλκιβιάδου 4, στην οποία προσάγονται 127 μετανάστες, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, οι οποίοι οδηγούνται στα κέντρα κράτησης της Πέτρου Ράλλη για καταγραφή στοιχείων, μέχρι να εγκλειστούν σε κάποιο κολαστήριο φύλαξης ανθρώπινων ζωών. Την ίδια μέρα μπάτσοι επιτίθενται στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου παραβιάζοντας την πόρτα καταστρέφοντας υλικό και κλέβοντας χρηματικό ποσό.

Το συγκεκριμένο κατασταλτικό έργο του κράτους βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείου, Hurriya, Νίκης) τον περασμένο Ιούλιο, οι οποίες φιλοξενούσαν πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Τέτοιες κατασταλτικές κινήσεις, μαζί με τις ντροπιαστικές συμφωνίες (ΕΕ-Τουρκίας κλπ) μεταξύ κρατών και υπερεθνικών οργανισμών, δίνουν το στίγμα του αντιμεταναστευτικού σχεδιασμού που έχει χαράξει η κυριαρχία εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Διαχρονικός διακαής πόθος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου δεν είναι άλλος από τη διακοπή κάθε διαύλου επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευόμενων, ντόπιων και μεταναστών, διότι η ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσά τους θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, ανταγωνιστικών προς το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Οπότε, η διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής είναι μια πάγια τακτική της άρχουσας τάξης με σκοπό τον έλεγχο της κοινωνικής βάσης και την απρόσκοπτη κερδοφορία από την εκμετάλλευσής της.

Στην ίδια λογική εντάσσεται η επιθυμία της κυριαρχίας να φαίνεται στα μάτια της κοινωνικής βάσης ως η μοναδική αξιόπιστη διαχειρίστρια των μεταναστευτικών ροών, η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την «ανθρώπινη» μεταχείρισή τους. Αυτή την ιδεολογική και υλικοπρακτική ηγεμονία του κράτους ως διαχειριστή του μεταναστευτικού αποπειράται να αμφισβητήσει και να αποδομήσει το ανταγωνιστικό κίνημα με τις δομές (φιλοξενίας κτλ) που στήνει από τα κάτω.  Όταν ο αγώνας των καταπιεσμένων διεξάγεται με όρους αντιθεσμικούς και αδιαμεσολάβητους, όταν δεν εποπτεύεται και δεν χαλιναγωγείται από το εξουσιαστικό μπλοκ, όταν είναι απελευθερωμένος από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις για την άρχουσα τάξη. Η κυριαρχία συνηθίζει να αντιπαλεύει τις αυτοοργανωμένες και ανταγωνιστικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης με μια πληθώρα μέσων και μηχανισμών, από  «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ μέχρι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες και ένστολους δολοφόνους του νόμου και της τάξης. Επομένως, οι εκκενώσεις δεν είναι καθόλου ασύνδετες με τους ευρύτερους αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς των κυριάρχων. Αντιθέτως, είναι ένα ακόμα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την αδυσώπητη επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Η αυθόρμητη έκφραση αλληλεγγύης των από τα κάτω, που παίρνει τα χαρακτηριστικά επανοικειοποίησης άδειων σπιτιών για την αντιμετώπιση στεγαστικών προβλημάτων ντόπιων και μεταναστών, σίτισης σε συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, παρεμβάσεων και διαδηλώσεων για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και την προώθηση αιτημάτων, όπως ανοικτά σύνορα, ελεύθερες μετακινήσεις για όλους τους μετανάστες, άμεση παύση των πολεμικών συρράξεων στην Μ. Ανατολή, χορήγηση ασύλου και κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, υψώνουν σθεναρά αναχώματα στην κρατική διαμεσολάβηση και την ένταση της εκμετάλλευσής μας από το μπλοκ των αφεντικών. Όλες αυτές οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης σφυρηλατούν τη συλλογική ταξική μας συνείδηση, δημιουργούν δικλείδες επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευομένων για την αναχαίτιση της βίας που δεχόμαστε καθημερινά και τη χάραξη μιας κοινής διεξοδικής στρατηγικής στη βάση της προώθησης και της υπεράσπισης των κοινών μας ταξικών συμφερόντων.

Η απαλλοτρίωση και επανοικειοποίηση δημόσιου εδάφους στον ασφυκτικό ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων είναι ένας ακόμα ουσιαστικός τρόπος για την απόκτηση καλύτερων συσχετισμών στην αέναη κοινωνική και ταξική πάλη. Είναι επίσης μια μορφή έμπρακτης άρνησης του καθεστώτος εξαίρεσης και εγκλεισμού που έχει επιβληθεί σε χιλιάδες μετανάστες στην ελλαδική επικράτεια. Οι κατειλημμένοι χώροι, ως εργαστήρια διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και συντροφικών σχέσεων, στέγασης ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού λόγου και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έχουν μια σημαντική θέση στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος ως εργαλεία αγώνα. Στους χώρους αυτούς παίρνουν μορφή οι αγώνες μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τη συνάντηση και τη σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία και την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά νοήματα που συμπυκνώνουν οι κατειλημμένοι χώροι, και γι’ αυτό καταστέλλονται συστηματικά από το κράτος.

Σε μια εποχή, κατά την οποία η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια ανηλεή επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να σηκώσουμε οργανωμένα και συλλογικά το ανάστημά μας, για να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων, τους χώρους και τις δομές που έχει στα χέρια του το κίνημα και την ακεραιότητα των συντρόφων/-ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο μετανάστη και διωκόμενο αγωνιστή που βρίσκεται στο στόχαστρο της κυριαρχίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτιος 2017

Εν έτει 2017 η πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει την ασφυκτική συνθήκη της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου – ντόπιου και υπερεθνικού – του κράτους αλλά και των διαφόρων υπερκρατικών καπιταλιστικών θεσμών και μηχανισμών εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Η επίθεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία, δηλαδή η επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών κομματιών είναι ο μοναδικός τρόπος, προκειμένου ο καπιταλισμός να μπορέσει να υπερκεράσει τη δική του δομική κρίση αναπαραγωγής και να αποκατασταθεί η διαδικασία της ομαλής καπιταλιστικής κερδοφορίας και συσσώρευσης. Μόνο η ακραία υποτίμηση της εργατικής δύναμης των σύγχρονων πληβειακών στρωμάτων, η ανεργία, η επισφάλεια, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επαναρρύθμισή τους προς όφελος των αφεντικών, η λεηλασία της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης, ο αποκλεισμός  χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση και η χρήση του νερού και του ρεύματος αλλά και η στέγαση δίνουν κάποια εχέγγυα στο κράτος και το κεφάλαιο πως ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να στέκεται όρθιος και να ρημάζει τη ζωή όλων μας. Την ίδια στιγμή, οι παγκόσμιοι καπιταλιστικοί παίκτες – κράτη και πολυεθνικές καπιταλιστικές εταιρείες – αναζητώντας νέες προσοδοφόρες πηγές εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο, κινούνται επιθετικά κι ανταγωνιστικά μεταξύ τους επιθυμώντας να ξαναμοιράσουν τις σφαίρες γεωστρατηγικής – γεωπολιτικής επιρροής. Διεξάγουν καταστροφικούς πολέμους, δημιουργούν προσφυγικές ροές ξεκληρίζοντας ανθρώπους από τις εστίες τους, στρατιωτικοποιώντας εν συνεχεία την αντιμεταναστευτική τους πολιτική, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως επενδυτικό κεφάλαιο, δηλαδή ως φθηνή, πειθήνια και υποταγμένη εφεδρική εργατική δύναμη.

Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη, όσοι περισσεύουν από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση αλλά κι όσοι αντιστέκονται ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων τίθενται σε μια κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, η οποία δικαιολογείται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία έχουν κηρυχθεί τα καπιταλιστικά κράτη.

Αυτή την κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, εκτός από τα πιο υποτιμημένα κι αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια, τη βιώνουν επίσης και οι έγκλειστοι πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Κώστας Γουρνάς, αν και δικαιούνται τη χορήγηση αδειών, εν τούτοις, τις έχουν στερηθεί με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού – διεύθυνσης φυλακών, εισαγγελέων, υπουργών ‘’δικαιοσύνης’’ .

Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό πως η χορήγηση αδειών στους κρατούμενους, -ες δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα δικαίωμα για όσους κι όσες βιώνουν τη συνθήκη του εγκλεισμού. Ένα δικαίωμα το οποίο δήθεν χαρίζεται από τη διεύθυνση της εκάστοτε φυλακής στους κρατούμενους, -ες όντας ενταγμένο στην εν συνόλω μεταχείριση των εγκλείστων από τον κρατικό μηχανισμό. Απεναντίας, αποτελεί μια κατάκτηση, η οποία έχει κερδηθεί με αγώνες τόσο από όσους βρίσκονται εντός όσο κι από αυτούς που βρίσκονται εκτός των τειχών των φυλακών.

Η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ, παρά το προκυβερνητικό προσωπείο του δήθεν σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και δη στα δικαιώματα των κρατουμένων, επιλέγει να διατηρεί σε ισχύ το νόμο Δένδια σε σχέση με τη διαδικασία χορήγησης αδειών στους κρατούμενους, ένα νόμο που ανέτρεψε τα ειωθότα. Ενώ δηλαδή το συμβούλιο για τη χορήγηση άδειας είναι τριμελές και αποτελείται από το διευθυντή, τον κοινωνικό λειτουργό και τον εισαγγελέα της εκάστοτε φυλακής, ο νόμος Δένδια, τον οποίο  διατηρεί σε ισχύ η παρούσα κυβέρνηση σηκώνοντας προφανώς κι όλη την πολιτική ευθύνη για τη διατήρησή του, δίνει τη δυνατότητα στον εισαγγελέα να ασκήσει βέτο στη χορήγηση άδειας σε κάποιον κρατούμενο στην περίπτωση που ο ίδιος μειοψηφήσει.

Στις περιπτώσεις των έγκλειστων αγωνιστών Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά φάνηκε ξεκάθαρα τόσο η εκδικητικότητα όσο και η μεθόδευση από πλευράς κράτους εναντίον τους. Παρά τις θετικές εισηγήσεις σε σχέση με την άδειά τους από πλευράς διευθυντή και κοινωνικού λειτουργού – θεωρούμε πως οι θετικές αυτές προτάσεις δε σημαίνει πως η διοίκηση της φυλακής τους χαρίστηκε αλλά αντιθέτως ήταν αποτέλεσμα της συνεπούς και μαχητικής διεκδίκησης των αδειών εκ μέρους τους μεταφέροντας ταυτοχρόνως όλη την πίεση στα δύο μέλη του συμβουλίου – το κράτος τους αρνείται την άδεια μέσω του βέτο του εισαγγελέα. Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού δικαιοσύνης Κοντονή ότι «Και να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την άδεια, δεν είναι υποχρεωτικό να δοθεί» αλλά και η αποστροφή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού  «Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!» απευθυνόμενη στον Κώστα Γουρνά,  συμπυκνώνει την ουσία της αιτιολόγησης  της άρνησης χορήγησης άδειας και ακόμη περισσότερο καταδεικνύει όλη τη σάπια επιδίωξη της κυριαρχίας.

Η στάση του υπουργείου αλλά και του κράτους εν γένει προς τους δύο έγκλειστους αγωνιστές έχει εξήγηση. Και οι δύο στρατεύθηκαν στον αγώνα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πήραν ενεργό ρόλο στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο εναντίον της κυριαρχίας, αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση της βίας επιλέγοντας την ένοπλη πάλη για το γκρέμισμα του καπιταλισμού και του κράτους αλλά και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση κι αδικία. Αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, αφού έπεσαν στα χέρια του εχθρού, δε σταμάτησαν να συνεχίζουν τον αγώνα μέσα από τα τείχη των φυλακών της αστικής δημοκρατίας από κοινού με άλλους έγκλειστους αγωνιστές.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως εν προκειμένω ο κρατικός μηχανισμός εκβιάζει τους δυο αγωνιστές, τους ζητά να υπογράψουν δήλωση μετανοίας, να γίνουν δηλωσίες και να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους. Να αποκηρύξουν όχι μόνο τον εαυτό και τα πεπραγμένα τους αλλά ακόμα χειρότερα να αποκηρύξουν την απελευθερωτική για την κοινωνία προοπτική της καταστροφής του κεφαλαίου και του κράτους και την ίδια την Κοινωνική Επανάσταση. Αφού δεν κατόρθωσαν με το χρόνιο εγκλεισμό τους να τους κάμψουν το επαναστατικό τους φρόνημα και το ηθικό τους επιλέγουν τέτοιες δόλιες πρακτικές, προκειμένου να παρουσιάσουν στην πλειοψηφία της χειμαζόμενης κοινωνίας ως ατελέσφορη και μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων.

Στο σημείο αυτό ας αναφερθούμε και στις περιπτώσεις των έγκλειστων αναρχικών Γιώργου Καραγιαννίδη και Φοίβου Χαρίση, οι οποίοι έχουν στερηθεί κι αυτοί τις άδειες που δικαιούνται. Η a la cart εφαρμογή της ίδιας της αστικής δικαιοσύνης από τους αστικούς θεσμούς αντανακλάται επίσης στις περιπτώσεις των δύο αυτών συντρόφων. Για τον μεν πρώτο με το πρόσχημα ότι είναι χρεωμένος σ’ άλλη φυλακή, για δε τον δεύτερο έπειτα από μεθόδευση του εισαγγελέα, οποίος αρχικά κρατούσε στο συρτάρι σκοπίμως μια υπόθεση του συντρόφου μόνο και μόνο, για να στοιχειοθετηθεί αργότερα η αιτιολογία μη δυνατότητας χορήγησης άδειας, λόγω εκκρεμούς του υπόθεσης.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση αναγνωρίζουμε τον αγώνα για τη διεκδίκηση άδειας των έγκλειστων πολιτικών κρατουμένων Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά ως έναν κατεξοχήν πολιτικό αγώνα. Έναν αγώνα που, αποτελεί ένα μέρος του ευρύτερου κοινωνικού – ταξικού αγώνα ενάντια στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου. Ενός ολοκληρωτισμού που όχι μόνο καταδικάζει την πλειοψηφία της κοινωνίας στη δυστυχία, τον αποκλεισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση αλλά επίσης επιφυλάσσει το δυστοπικό μέλλον της ποινικοποίησης των συλλογικών αντιστάσεων και του εγκλεισμού για όσους, -ες δε σκύβουν το κεφάλι και αμφισβητούν εμπράκτως την επιβολή των κυρίαρχων. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι επιθέσεις και οι εκκενώσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα και καταλήψεις αλλά και η ποινικοποίηση του κοινωνικού αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής. Εικοσιένας κάτοικοι δικάζονται με βαρύτατες κατηγορίες, όπως η ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, επειδή υπερασπίζονται την τόπο τους από τις καταστροφικές εξορύξεις.

Ο αγώνας για τη χορήγηση αδειών στους αγωνιστές κρατούμενους Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα, παρόλο τον αιτηματικό του χαρακτήρα, αποκαλύπτει τη βούληση του κράτους και της αριστερής του διακυβέρνησης να  επαναφέρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την ποινικοποίηση των πολιτικών φρονημάτων των αγωνιστών. Που επιδιώκουν επίσης η άρνηση στη χορήγηση των αδειών για τους κρατούμενους να δημιουργήσει ένα διαρκές θεσμικό, νομικό και υπηρεσιακό προηγούμενο πάνω στο οποίο θα πατάει το εκάστοτε υπουργείο, ο εκάστοτε εισαγγελέας και θα συνεχίζεται με τον τρόπο αυτό η άρνηση των αδειών σε κρατούμενους στο μέλλον. Ένας αγώνας, η διεξαγωγή του οποίου με τους όρους της ανάδειξης της στέρησης των αδειών ως ένα μόνο κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού – το οποίο συμπληρώνει την εικόνα της αντικοινωνικής φύσης  του κεφαλαίου και του κράτους που λεηλατεί τη ζωή των από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας – μπορεί να τονώσει το ηθικό και να δώσει ανάσες λευτεριάς στους έγκλειστους αγωνιστές, για τους οποίους ο εγκλεισμός εντός των τειχών της αστικής δημοκρατίας δε σήμανε και τη συνθηκολόγηση με τον ταξικό εχθρό.

Η δήλωση μετανοίας όμως έχει και ευρύτερους αποδέκτες. Απευθύνεται και σ’ όλα τα αγωνιστικά υποκείμενα, σ’ όσες κι όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση της εργατικής τους δύναμης και τη λεηλασία της ζωής τους. Όσους σύγχρονους πληβείους επιλέγουν ακολουθήσουν τον αξιοπρεπή δρόμο της συλλογικοποίησης των αντιστάσεών τους. Ένα σαφές μήνυμα για τους αγωνιστές τόσο του παρόντος, όσο και του μέλλοντος.

Αν το κράτος ζητάει από τους αγωνιστές Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά δήλωση αποκήρυξης της πίστης τους στο όραμα του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ας γνωρίζουν το κεφάλαιο, το κράτος και οι μηχανισμοί τους πως η Κοινωνική Επανάσταση δεν είναι απλώς γράμματα πάνω σε σκονισμένα ιστορικά βιβλία. Δεν είναι μια φράση κλισέ αποστερημένη από το περιεχόμενό της. Αντιθέτως, η Κοινωνική Επανάσταση είναι μια απελευθερωτική διαδικασία χειραφέτησης των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών. Μέσα από τους οριζόντιους, αυτοοργανωμένους, αντιθεσμικούς μαζικούς αγώνες μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας αμφισβητώντας εμπράκτως την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που μας επιβάλλουν οι κοινοί μας δυνάστες.

Όσο υπάρχουν αγωνιστές κι αγωνίστριες που κουβαλούν και μεταλαμπαδεύουν τη φλόγα της κατάργησης των ταξικών και του επαναστατικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, όσο οι από κάτω της κοινωνίας συλλογικοποιούμε τι αντιστάσεις μας, όσο εργαζόμαστε για την καταστροφή του βάρβαρου αυτού συστήματος,  τόσο οι δηλώσεις μετανοίας θα πέφτουν στο κενό και θα γυρνούν ως μπούμερανγκ στα μούτρα των λακέδων του κράτους. Άλλο τόσο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας θα έρχεται ένα βήμα πιο κοντά.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !

ΤΑΞΙΚΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτης ‘17

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν και εκκένωσαν στην Αθήνα τη στέγη προσφύγων στο Δρακοπούλειο κέντρο και την κατάληψη Βίλα Ζωγράφου. Στην συντονισμένη αυτή επιχείρηση προσήγαγαν 7 συντρόφους από τη Βίλα Ζωγράφου και 127 πρόσφυγες από την κατάληψη προσφύγων, ανάμεσά τους 37 παιδιά, τους οποίους μετέφεραν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη για καταγραφή, πριν τους στοιβάξουν σε κάποια από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Λίγους μήνες μετά τις εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης προσφύγων στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο) και μερικά χρόνια έπειτα από τις μαζικές εκκενώσεις καταλήψεων σε όλη την ελληνική επικράτεια, το κράτος συνεχίζει να στέλνει σταθερά στο σύνολο της κοινωνίας το μήνυμα ότι όσοι αντιστέκονται στα σχέδιά του και αγωνίζονται για να ξεφύγουν από το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, βρίσκονται στο στόχαστρο.

Αντλώντας τη δύναμή του από τον μονοπωλιακό του ρόλο στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, το κράτος ξεριζώνει κάθε πρωτοβουλία από τα κάτω που το παρακάμπτει, ώστε να φαίνεται η διαμεσολάβησή του σε κάθε πτυχή της ζωής μας ως θεμιτή και αναγκαία. Χώροι απελευθερωμένοι μέσα στο ασφυκτικό αστικό πεδίο, χώροι αυτοοργανωμένοι, που αποτελούν, πέρα από εργαλεία του ίδιου του  κινήματος, πρόταση αντίστασης στο απάνθρωπο σύστημα που μας έχει επιβληθεί, αποτελούν απειλή για το κράτος, γι’ αυτό και τους πολεμάει με τόση λύσσα. Ο σχεδιασμός για τους μετανάστες είναι να καταγραφούν, να παραμείνουν μαντρωμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκομμένοι από την τοπική κοινωνία και σε πλήρη εξάρτηση από το κράτος και τις συνεργαζόμενες ΜΚΟ, ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν και να τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, είτε ακόμα και ως διαπραγματευτικό χαρτί ή μέσο απειλής σε διακρατικές συμφωνίες.

Ο έλεγχος και η εκμετάλλευση των μεταναστών, άλλωστε, είναι μια κερδοφόρα δραστηριότητα. Τα περίφημα «κέντρα φιλοξενίας» προσφέρουν χρυσές ευκαιρίες σε μεγαλοεπιχειρηματίες που αναλαμβάνουν την κατασκευή, τη σίτιση (catering), τη φύλαξη κτλ των χώρων, καθώς και σε ΜΚΟ. Το κεφάλαιο έχει και αυτό κάθε λόγο να θέλει να κλείσουν αυτοοοργανωμένοι χώροι φιλοξενίας μεταναστών και αγώνα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κατάληψης Στρούγκα (Ν. Φιλαδέλφεια), η οποία έχει δεχθεί επανειλημμένως επιθέσεις από τα πιστά σκυλιά του επιχειρηματία Μελισσανίδη. Πριν λίγες μόλις μέρες αγωνιστές που συμμετέχουν στη διαχείριση της κατάληψης βρέθηκαν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας. Ο Μελισσανίδης προκειμένου να χτίσει το πολυπόθητο, για τους οπαδούς του και για τα κέρδη του, γήπεδο, επιφυλάσσει για τη γειτονιά μια τεράστια μάζα από μπετόν στη θέση ενός πάρκου, στήνοντας μια τεράστια μπίζνα στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας. Η όποια φωνή αντίστασης ξεπηδάει στην γειτονιά έχει να αντιμετωπίσει τα σκυλιά του καπιταλιστή. Οι επιθέσεις αυτές σηματοδοτούν την επιβολή των όρων του κεφαλαίου πάνω στην τοπική κοινωνία.

Ως αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε και αναγνωρίζουμε την ολομέτωπη επίθεση κράτους και κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, ως την υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα που έχει επιβληθεί από τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η υπεράσπιση και διαφύλαξη των συμφερόντων των αφεντικών σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη και κομβική για την συγκρότηση των από τα κάτω απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα, αποτελεί εχθρική στάση απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον κόσμο του αγώνα άλλα και την κοινωνία ευρύτερα.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα στους αγωνιστές και θα υπερασπιστούμε τις δομές αγώνα στο πλευρό των συντρόφων μας. Η κοινωνία θα σηκώσει το ανάστημά της απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο, μαφίες αλλά και διάφορους επίδοξους σωτήρες των αφεντικών και θα αγωνιστεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας με σκοπό της δημιουργίας ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 15/3 18.00

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤOYΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

 Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός, 15/3/2017

Αναγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου στην ολοκληρωτική συνθήκη που βιώνουμε, όπως και τη σχέση κράτους-παρακράτους, ως αναρχικοί δεν μπορούμε να κινούμαστε με τους όρους της κυριαρχίας. Οφείλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά τον αγώνα ενάντια στο φασισμό ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Και γι’ αυτό το λόγο ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός, αντιθεσμικός, αντικαπιταλιστικός και μαχητικός.

Σημασία λοιπόν δεν έχει από μόνο του το στιγμιότυπο ενός δικαστηρίου στα μέτρα της κυριαρχίας. Σημασία έχει να μην ξεχνάμε ότι υποθέσεις όπως αυτή αφορούν το σύνολο του κόσμου του αγώνα, και ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους δικούς μας όρους, συλλογικά και κινηματικά. Σημασία έχει ο αγώνας ενάντια στο φασισμό αφενός να δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή και οπουδήποτε προσπαθεί να εδραιωθεί, αφετέρου να αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΗ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 11 πμ

«Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να βρίσκει καταφύγιο σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσία να της φεύγει από τα χέρια»

 Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι

Στο προσεχές μέλλον θα διεξαχθεί η δίκη για την υπόθεση της οργανωμένης επίθεσης στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια από 15 -20 μέλη των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ως κομμάτι μιας μεγάλης βεντάλιας υποθέσεων που στοιχειοθετούν την μεγάλη δίκη της Χ.Α για την απόδειξη της οργανωμένης εγκληματικής της υπόστασης. Σε αυτή τη μεγάλη δίκη της Χ.Α θα παρευρίσκονται ως μάρτυρες κατηγορίας οι τέσσερις σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν παρόντες και παρούσες σε εκείνη τη δολοφονική εφόρμηση που διαδραματίστηκε στις 30 Ιουνίου του 2008. Η προαναφερθείσα βεντάλια περιλαμβάνει μια σειρά από υποθέσεις κάποιες από τις οποίες είναι οι δολοφονικού χαρακτήρα επιθέσεις στους συνδικαλιστές εργάτες του ΠΑΜΕ, στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στον ελευθεριακό κοινωνικό χώρο ‘’Συνεργείο’’ και οι δολοφονίες των Σ. Λουκμάν και Π. Φύσσα.

Συγκεκριμένα, η επίθεση αυτή εκτυλίχθηκε το απόγευμα της 30^ης  Ιουνίου εν ώρα διεξαγωγής μαθημάτων αυτομόρφωσης Ισπανικών στο εσωτερικού του στεκιού Αντίπνοια, στην περιοχή των Κάτω Πετραλώνων, με την συμμετοχή τεσσάρων ατόμων. Οι 15-20 παρακρατικοί κατά την εισβολή τους έσπευσαν άμεσα να αναδείξουν την ιδεολογική και κομματική τους ταυτότητα κάνοντας επίσημο ναζιστικό χαιρετισμό και επικαλούμενοι τη Χρυσή Αυγή. Έπειτα μαχαίρωσαν δύο από τους παρευρισκόμενους και αποχώρησαν συντονισμένα με μηχανές.

Έχουμε επίγνωση ότι η φασιστική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια και όλα τα υπόλοιπα περιστατικά παρακρατικής βίας εις βάρος μεταναστών, αγωνιστών και κινηματικών πολιτικών δομών και υποδομών δεν έχουν τον χαρακτήρα μεμονωμένων περιστατικών. Η παρουσίαση και ερμηνεία τέτοιων γεγονότων αποστεωμένων από τα πολιτικά τους περιεχόμενα και από τις συνθήκες μέσα στις οποίες έλαβαν τόπο μπορεί να μας οδηγήσει σε άκρως παράλογα και λαθεμένα συμπεράσματα. Αντιθέτως, η διερεύνηση αυτών των φαινομένων μέσα από το κατάλληλο πολιτικό πρίσμα και τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης μπορεί να μας δώσει και τις σωστές απαντήσεις. Η δολοφονική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια θα λέγαμε ότι ήταν μια καθόλου άσχετη και άστοχη ενέργεια. Οι επαναστατικές δομές και υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και τα δρώντα πολιτικά υποκείμενα που μάχονται ενάντια στο ολοκληρωτικό σύστημα της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης ήταν και θα είναι μόνιμος βραχνάς στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου και θα πρέπει να παταχθούν με κάθε μέσο, ένα από τα οποία είναι και η παρακρατική δράση των ταγμάτων εφόδου της Χ.Α.

Εξάλλου, η χρονική περίοδος μέσα στην οποία εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη επίθεση ήταν η απαρχή της παγκόσμιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης που εδαφικοποιούταν στον ελλαδικό χώρο με αδυσώπητα χαρακτηριστικά εναντίον της κοινωνικής βάσης. Ένας ορίζοντας αβεβαιότητας και επισφάλειας ξανοιγόταν μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων, στην πλειονότητα τους άνθρωποι νεαρής ηλικίας που πρωτοστάτησαν στην διαρκή εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο οργανωμένος και πολιτικοποιημένος κόσμος του αγώνα μπαίνει επιτακτικά στο στόχαστρο της κυριαρχίας, όταν η ίδια βρίσκεται σε κίνδυνο να ξεγυμνωθεί και να γίνει αντιληπτό το πραγματικό της ποιόν από την κοινωνική βάση .

Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχεται να παίξει ο φασισμός. Έρχεται για να καλύψει τα κενά και τις αδυναμίες του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν αυτό δυσκολεύεται να αναπαραχθεί ομαλά σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε πολυτάραχους και δύσκολους καιρούς εξαθλίωσης, βίαιης φτωχοποίησης και γενικευμένης απόγνωσης, όπου η πειθάρχηση της κοινωνικής βάσης γίνεται αισθητά πιο δύσκολη, όπου η εύρρυθμη λειτουργία του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης με τη συναίνεση της κοινωνικής βάσης καθίσταται όλο και πιο αδύνατη, η αστική τάξη επικαλείται το παραπαίδι της -το φασισμό- για να εξομαλύνει την κατάσταση. Παράλληλα, η μπότα της φασιστικής απειλής επιδιώκει να ποδοπατήσει κάθε ενδεχόμενη εστία ανυπακοής, επιδιώκει να εκμηδενίσει κάθε ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική δύναμη που εισέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας, για να γονιμοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες με το σπέρμα της αδιαλλαξίας, της αντίστασης και του αγώνα εκτρέποντας τον ρου της ιστορίας προς μια απελευθερωτική προοπτική. Εκεί διαφαίνεται η χρηστική αξία του φασισμού για τον κόσμο του κεφαλαίου. Το ντουλάπι της ιστορίας έχει πληθώρα ιστορικών παραδειγμάτων που καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο ο φασισμός σε περιόδους δομικής καπιταλιστικής κρίσης λειτούργησε ως ‘’από μηχανής θεός’’ βγάζοντας ασπροπρόσωπη την αστική τάξη. Η αστική τάξη είναι διατεθειμένη να παίξει το ισχυρό της χαρτί, όποτε η ίδια κρίνει ότι της είναι απαραίτητο.

Επομένως, οι εξαγγελίες των πολιτικών διαχειριστών της καπιταλιστικής κρίσης και  των λοιπών θεσμικών πολιτικών φορέων περί δήθεν απομόνωσης των φασιστικών μορφωμάτων μέσω των δικαστικών αιθουσών και των εδράνων των αστικών κοινοβουλίων δεν είναι παρά αστικά επικοινωνιακά τερτίπια που σαν στόχο έχουν την θόλωση του κοινωνικού συνειδητού και την απονοηματοδότηση του αντιφασιστικού αγώνα. Το κράτος ως μηχανισμός καταπίεσης και διαμεσολάβησης σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής μέσω του βασικού του πυλώνα -την αστική δικαιοσύνη- επιδιώκει να γίνει ο μοναδικός εγγυητής απόδοσης αντιφασιστικής δικαιοσύνης. Σπέρνοντας έτσι το σαράκι της ανάθεσης στην κοινωνική βάση την καθιστά αδρανή και στατική υποσκάπτοντας με αυτό τον τρόπο την γνήσια αντιφασιστική πάλη, η οποία δεν μπορεί να είναι παρά αντιθεσμική, μαχητική και αντικρατική. Με λίγα λόγια, να κινείται στα πλαίσια της αυτοδικίας. Διότι ο αγώνας ενάντια σε ένα μόρφωμα με εκείνους τους όρους και τα μέσα που το ίδιο το μόρφωμα γεννιέται, θρέφεται και ενισχύεται θα είναι ατελέσφορος και αδιέξοδος. Ο φασισμός δεν εξωραΐζεται και δεν εκδημοκρατίζεται. Απεναντίας, τσακίζεται μέσα από την ανυποχώρητη κοινωνική και ταξική πάλη του μαχητικά συγκροτημένου και αυτοοργανωμένου κινήματος.

Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Όταν μέσα στα επίδικα της πάλης δεν είναι και η καταστροφή της μήτρας του φασισμού, δηλαδή ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια το κεφάλαιο και το κράτος, τότε ως κοινωνία και κόσμος του αγώνα θα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να παλεύουμε ξανά με τα επιφανή τέρατα που καμωνόμασταν ότι είχαμε εξολοθρεύσει. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης αυτού του συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και πολιτικά οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που έχει ως όραμα την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ !

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Φλεβάρης 2017

Το επόμενο διάστημα το κράτος θα καλέσει τέσσερις συντρόφους/ισσες να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη που διεξάγεται για τη Χρυσή Αυγή προκειμένου να αποφασιστεί αν πρόκειται ή όχι για εγκληματική οργάνωση. Η προσπάθεια να φανεί ο φασισμός ως κάτι ξένο προς το σύστημα συγκαλύπτει το γεγονός ότι αποτελεί (τόσο ιστορικά όσο και στην συγκεκριμένη περίπτωση) έναν πολύ συγκεκριμένο μηχανισμό, στον οποίο δίνουν ζωή το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες και αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/2 19.00 ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΟ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Στο πρόσωπο του απεργού πείνας, από τις 13/12/2016, Μοχάμεντ Α. συμπυκνώνεται η θηριωδία του κρατικού μηχανισμού και το δράμα που βιώνουν καθημερινά οι μετανάστες/-τριες που κατάφεραν να φτάσουν στην «πολιτισμένη» Δύση.

Ο 26χρονος Μοχάμεντ Α. έφτασε από την Αίγυπτο στη Λέσβο στις αρχές Απριλίου, λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας και, ως εκ τούτου, εγκλωβίστηκε στη Μόρια. Μετά από πολύμηνη αναμονή, η αίτησή του για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε. Στα κρατητήρια της Γ.Α.Δ. Λέσβου ξεκίνησε απεργία πείνας, διεκδικώντας την ακύρωση της απέλασης καθώς και τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, διότι διώκεται από το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου για δημοσιοποίηση βίντεο με δολοφονίες διαδηλωτών από το στρατό. Η απέλασή του ουσιαστικά θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του.

Παρά τη σοβαρή επιδείνωση της υγείας του, η αστυνομία προσπάθησε να εμποδίσει την εισαγωγή του στο νοσοκομείο και να τον απελάσει στις 13/1, μαζί με άλλους 11 μετανάστες. Κατόπιν πιέσεων αλληλέγγυων και δικηγόρων ο απεργός πείνας τελικά διακομίστηκε στο νοσοκομείο και η προγραμματισμένη απέλαση προσωρινά αναβλήθηκε.

Η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη, όχι μόνο για την υγεία του απεργού, αλλά και για όλους τους μετανάστες/τριες που βρίσκονται στο έλεος μιας ανθρωποφάγου γραφειοκρατίας (ντόπιας και ευρωπαϊκής), που κρατά δέσμιους σε κέντρα κράτησης και επαναπροωθεί προς τη φτώχεια, τον πόλεμο και το θάνατο ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος, τον τόπο καταγωγής και το θρήσκευμα.

Αρνούμαστε να αποδεχτούμε έναν κόσμο ανισότητας και διαχωρισμών, όπου ευδοκιμεί η εκμετάλλευση και ο ρατσισμός. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους βιώνουν αυτή τη συνθήκη αποκλεισμού και ομηρίας, σε όσους και όσες αντιστέκονται, παρ’ όλα αυτά, και παλεύουν να παραμείνουν άνθρωποι, να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Τον αγώνα τους δεν τον αντιλαμβανόμαστε ξέχωρα από τον δικό μας αγώνα, αλλά ως κομμάτι του κοινού αγώνα που δίνουν όλοι όσοι βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε όλο τον κόσμο.

Απόσπασμα από γράμμα του απεργού πείνας Μοχάμεντ Α:

«Θα υπερασπίζομαι τη δικαιοσύνη και την ισότητα, θα παλέψω την αδικία. Θα υποστηρίζω τον αδικημένο. Θα νιώθω τον πόνο των άλλων κι ας κοστίσει αυτό την ίδια μου τη ζωή. Όχι λοιπόν σε μια ζωή δίχως ισότητα!

Θα είμαι η πένα που εκτοξεύει μελάνι δικαιοσύνης ώστε να κερδίσει ο αδικημένος και να κατεδαφιστεί η αδικία…»

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του Μοχάμεντ Α.

Αλληλεγγύη στους μετανάστες/τριες

Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστών για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/1 – 18.00 ΕΣΠΕΡΟΣ

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Το οίκημα που λειτούργησε ως Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Άνω Πόλης (Παντοκράτορος & Καρπενησίου), για τρία και πλέον χρόνια, πρόσφατα παραχωρήθηκε για άλλη χρήση. Ένα κτίριο εγκαταλελειμένο για χρόνια, απέκτησε ζωή μετά το κίνημα των πλατειών και μέσα στο γενικότερο αγωνιστικό κλίμα των πρώτων χρόνων της οικονομικής ύφεσης.Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε με τη συλλογική φροντίδα όλων των μελών της συνέλευσης: οι απαραίτητες εργασίες, τα έξοδα και ο υλικοτεχνικός εξοπλισμός για την επισκευή και τη συντήρησή του βάρυναν αποκλειστικά εμάς, με σκοπό να υπάρχει στη γειτονιά μια ζωντανή εστία συνάντησης, δημιουργικότητας και αγώνα.

Πέρα από την εβδομαδιαία συνέλευση, το Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Άνω Πόλης στέγασε συζητήσεις και εκδηλώσεις για σημαντικά θέματα της επικαιρότητας (π.χ. ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποίηση νερού, προστασία δημόσιων χώρων), πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις (προβολές, κουκλοθέατρο, μουσικές βραδιές) και μαθήματα ανταλλαγής γνώσεων (κατασκευής σαπουνιού, βοτάνων, σχεδίου). Επίσης, συλλογικές κουζίνες και λαϊκά γλέντια (κάποια από αυτά στην πλατεία Παντοκράτορα).

Παρότι έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι τα τελευταία χρόνια, και το κίνημα βρίσκεται, για πολλούς λόγους, σε άμπωτη, εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις εβδομαδιαίες μαςσυνελεύσεις κανονικά, κάθε Δευτέρα 19.15 στην πλατεία Παντοκράτορα. Οι λόγοι που μας έφεραν κοντά, η ανάγκη να υπερασπιστούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, η οποία ξηλώνεται μέρα με τη μέρα, παραμένουν ισχυροί. Όπως ισχυρές είναι και οι σχέσεις που αναπτύξαμε όλα αυτά τα χρόνια, πλάι πλάι σε αγωνιστικές διεκδικήσεις για μια ζωή που να αξίζει να τη ζήσουμε. Με τις δικές μας δυνάμεις, από εμάς για εμάς, για όλους μας.

Μέχρι να εξασφαλιστεί κάποιος άλλος χώρος για τις συνελεύσεις της ΛΣ, οι οποίες είναι ανοιχτές, μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο μέιλ lsanwpolhspatra@gmail.com και να παρακολουθείτε επίσης το μπλογκ της συνέλευσης lsanopolis.wordpress.com ή τη σελίδα μας στο Facebook.

Ο αγώνας συνεχίζεται! Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αξιοπρέπεια!

Ιανουάριος 2016

ΛΣ Άνω Πόλης

Στις 8 Ιανουαρίου του 1991 δολοφονείται από το παρακράτος ο αγωνιστής εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας. Μετά την ανακοίνωση του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου ενός πολυνομοσχεδίου που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατάργηση της δωρεάν παιδείας και περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, πλήθος φοιτητών, μαθητών και καθηγητών προχωρούν σε καταλήψεις σχολείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα πραγματοποιούνται μαζικές διαδηλώσεις.
Το κράτος, στην προσπάθειά του να δώσει ένα τέλος στις κινητοποιήσεις που γιγαντώνονταν και απειλούσαν τους σχεδιασμούς του, αρχικά κίνησε τους μηχανισμούς προπαγάνδας και επίσημης καταστολής. Μην πετυχαίνοντας τα επιθυμητά αποτελέσματα, στη συνέχεια έβγαλε μπροστά και τον παρακρατικό του μηχανισμό, με το μανδύα των αγανακτισμένων γονέων και πολιτών, για να επιτεθεί ανοιχτά στις καταλήψεις.
Στην Πάτρα γίνεται εισβολή στο Πολυκλαδικό Λύκειο και στη συνέχεια στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο από τους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ Καλαμπόκα, Μαραγκό και άλλους τραμπούκους της εποχής, επιθέσεις που αφήνουν πίσω πολλούς τραυματίες και έναν νεκρό. Ο Νίκος Τεμπονέρας έδωσε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την κατάληψη, υπερασπιζόμενος το δίκαιο του αγώνα.
Η δολοφονία του Τεμπονέρα λειτουργεί ως καταλύτης και οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται. Η προσπάθεια τρομοκράτησης απαντιέται με πολυπληθείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τα σώματα καταστολής. Δύο μέρες μετά, τέσσερις ακόμα χάνουν τη ζωή τους στο φλεγόμενο κατάστημα “Κ. Μαρούσης” στο κέντρο της Αθήνας.
26 χρόνια μετά, κράτος και κεφάλαιο συνεχίζουν σταθερά τον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό τους ρόλο. Οι συνθήκες επιβολής και εκμετάλλευσης ολοένα εντείνονται, δίνοντας σχήμα και μορφή σε ένα καθεστώς σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ο Καλαμπόκας του χθες και ο Ρουπακιάς του σήμερα, τα μέτρα που δεν κατάφεραν να περάσουν τότε, αλλά προσπαθούν να περάσουν σήμερα (όπως συνέβη και με το ασφαλιστικό), δηλώνουν με τον πιο καταφανή τρόπο τη συνέχεια του κράτους και των μηχανισμών του.
Στον αντίποδα, η αντίσταση και η κοινωνική-ταξική αντεπίθεση εμπλουτίζονται σε κάθε μάχη. Η μεγαλύτερη τιμή στους νεκρούς του κοινωνικού-ταξικού πολέμου είναι η συνέχεια του αγώνα, η διατήρηση της κινηματικής-επαναστατικής μνήμης ζωντανής. Οι αγώνες του χθες έχουν συνέχεια στο σήμερα, μέχρι την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας.

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

“Στην πλατεία του χωριού μου, είπε ο εργάτης γης στον αφέντη,τα παιδιά μας θα γεννηθούν με τη γροθιά σηκωμένη.”

( απόσπασμα από ισπανικό τραγούδι του αγώνα “en la plaza de mi pueblo”)

Το πρωί της 5ης Γενάρη, ύστερα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής που κατέληξε στη σύλληψη της αγωνίστριας μέλους της «Ε.Ο. Επαναστατικός Αγώνας» Πόλας Ρούπα, το κράτος αποφάσισε να κρατήσει σε ομηρία το παιδί της, μην επιτρέποντας την παράδοσή του σε  συγγενικά  πρόσωπα, συγκεκριμένα στη γιαγιά και τη θεία του.

Στη συνέχεια, ξεκινάνε απεργία πείνας και δίψας οι Π. Ρούπα, Ν. Μαζιώτης και Κ. Αθανασοπούλου, ώσπου να επιστραφεί το παιδί στην οικογένεια.

Στον πόλεμο που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύουν ενάντια στους από τα κάτω, στους εξαθλιωμένους, τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους, στόχος έγινε και ο 6χρονος Βίκτωρας Λάμπρος. Το κράτος δείχνει τα δόντια του, τα ίδια που τόσα χρόνια μαζί με το κεφάλαιο δείχνουν στην κοινωνία, με καθημερινές επιθέσεις που στοχεύουν στην πλήρη υποταγή της στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων για την εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Με την ομηρία του μικρού το κράτος εκδικείται τους αγωνιστές του Ε.Α. ενώ συγχρόνως δίνει ένα σαφές μήνυμα σε όσους προτάσσουν την αξιοπρέπεια και το δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του συστήματος.

Δεν αντιλαμβανόμαστε το ζήτημα της ομηρίας του μικρού ως απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι σε μια αθώα παιδική ψυχή. Είναι ζήτημα κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Καθημερινά χιλιάδες οικογένειες εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, στερούμενοι ακόμη και τα πλέον βασικά αγαθά. Καθημερινά εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου πρόσφυγες και μετανάστες βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες των σχεδιασμών των κυρίαρχων, ανάμεσα σε αυτούς και μικρά παιδιά, πολλές φορές ασυνόδευτα. Καθημερινά οι από τα κάτω βιώνουν σε πρώτο πρόσωπο τι σημαίνει σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Τα παιδιά των φτωχών, των καταπιεσμένων –και των αγωνιστών μεταξύ αυτών– δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες, αλλά στόχο των κυρίαρχων. Είναι η εν δυνάμει εργατική δύναμη. Είναι η αυριανή εργατική τάξη που θα πρέπει με τη σειρά της να αφομοιωθεί και να ξεπουλάει τη δύναμή της για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Είναι οι αυριανοί υπήκοοι.

Τους δηλώνουμε όμως ότι τα παιδιά μας γεννιούνται με τις γροθιές σηκωμένες…

Στο δύσκολο μονοπάτι ως τη λευτεριά, στις πεδιάδες της ταξικής σύγκρουσης, βαδίζουμε αποφασισμένοι, μην αφήνοντας κανέναν πίσω, οργανώνοντας την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΜΕΣΑ Η ΟΜΗΡΙΑ ΤΟΥ 6ΧΡΟΝΟΥ ΒΙΚΤΩΡΑ ΛΑΜΠΡΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ Ν.Μ., Π.Ρ., Κ.Α.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός