Αναγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου στην ολοκληρωτική συνθήκη που βιώνουμε, όπως και τη σχέση κράτους-παρακράτους, ως αναρχικοί δεν μπορούμε να κινούμαστε με τους όρους της κυριαρχίας. Οφείλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά τον αγώνα ενάντια στο φασισμό ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Και γι’ αυτό το λόγο ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός, αντιθεσμικός, αντικαπιταλιστικός και μαχητικός.

Σημασία λοιπόν δεν έχει από μόνο του το στιγμιότυπο ενός δικαστηρίου στα μέτρα της κυριαρχίας. Σημασία έχει να μην ξεχνάμε ότι υποθέσεις όπως αυτή αφορούν το σύνολο του κόσμου του αγώνα, και ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους δικούς μας όρους, συλλογικά και κινηματικά. Σημασία έχει ο αγώνας ενάντια στο φασισμό αφενός να δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή και οπουδήποτε προσπαθεί να εδραιωθεί, αφετέρου να αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΗ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 11 πμ

Το επόμενο διάστημα το κράτος θα καλέσει τέσσερις συντρόφους/ισσες να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη που διεξάγεται για τη Χρυσή Αυγή προκειμένου να αποφασιστεί αν πρόκειται ή όχι για εγκληματική οργάνωση. Η προσπάθεια να φανεί ο φασισμός ως κάτι ξένο προς το σύστημα συγκαλύπτει το γεγονός ότι αποτελεί (τόσο ιστορικά όσο και στην συγκεκριμένη περίπτωση) έναν πολύ συγκεκριμένο μηχανισμό, στον οποίο δίνουν ζωή το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες και αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/2 19.00 ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΟ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Την Πέμπτη 19/1, μέλος της συλλογικότητάς μας τραμπουκίστηκε την ώρα που σχόλαγε από τη δουλειά της, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, από έναν τύπο που δηλώνει φίλος γνωστού εχθρού του κινήματος της Πάτρας (ο δεύτερος, λόγω των επανειλημμένων τραμπουκισμών, επιθέσεων σε συντρόφους και κινηματικούς χώρους της πόλης, αντιμετωπίστηκε από το κίνημα και αναγκάστηκε να φύγει από την Πάτρα κακήν κακώς) και που προφανώς έχει βαλθεί να αποκαταστήσει το όνομα του φίλου του και να τον βγάλει λάδι.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και η επίθεση στη συντρόφισσα, η οποία περπατούσε σε δρόμο που χρησιμοποιεί σχεδόν καθημερινά για να φύγει από τη δουλειά της. Ο συγκεκριμένος έτυχε να βρίσκεται στην είσοδο ενός μαγαζιού και όταν πέρασε η συντρόφισσα άρχισε να την στολίζει με διάφορα σεξιστικά κοσμητικά επίθετα προσπαθώντας να την εξευτελίσει στους περαστικούς και στη γειτονιά, ισχυριζόμενος ότι θα χρησιμοποιήσει τα, κατά τα λεγόμενά του, θαυμαστά ανατομικά του προσόντα. Η συντρόφισσα στάθηκε να αντιμετωπίσει την επίθεση και του απάντησε αναλόγως. Όταν μάλιστα απείλησε ότι θα τη χτυπήσει, του είπε να κάνει όπως νομίζει, αλλά του επισήμανε ότι πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κίνησής του, οπότε εκείνος το σκέφτηκε καλύτερα και συνέχισε να φωνάζει για τον “αδικοτσακισμένο” φίλο του, στοχοποιώντας τη συντρόφισσα για την πολιτική της ταυτότητα και δράση και στέλνοντας μηνύματα στους αναρχικούς γενικά.

Μετά από λίγο πετάχτηκε από το μαγαζί ένας άλλος τύπος αλλόφρων (τον οποίο η συντρόφισσα δεν γνώριζε) και άρχισε να φωνάζει αντίστοιχα κοσμητικά, λέγοντας ότι οι γκόμενες έχουμε μεγάλη γλώσσα και ότι θα φάμε ξύλο όλες (;) και ότι αυτός, με τη σειρά του προικισμένος ανατομικά από τη μητέρα φύση, θα μας κανονίσει. Στη συνέχεια ο αγανακτισμένος άγνωστος έφτυσε τη συντρόφισσα και τη βούτηξε από το λαιμό απειλώντας την ευθέως αυτήν και όλες τις γυναίκες γενικώς. Κάπου στα ενδιάμεσα εμφανίστηκε και τρίτο (άγνωστο πάλι) πρόσωπο, και άρχισε να βρίζει και αυτός. Παρόλα αυτά, ο ένας (ο πρώτος) υπερασπιζόταν τον γνωστό τραμπούκο φίλο του, ενώ οι άλλοι μυρίστηκαν πέσιμο σε γυναίκα και έσπευσαν.

Η συγκεκριμένη επίθεση δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό (αν και, επειδή αυτή τη φορά θύμα τραμπουκισμού ήταν γυναίκα, εκδηλώθηκε με χυδαίες βρισιές που αποσκοπούσαν σε έναν δημόσιο εξευτελισμό όλο σεξουαλικά υπονοούμενα).  Συνδέεται με άλλες που έχουν δεχτεί σύντροφοι στην πόλη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Όλες τις αντιλαμβανόμαστε ως επιθέσεις στο κομμάτι του αναρχικού χώρου που επέλεξε να κρατήσει πολιτική στάση αποστασιοποίησης και αντεπίθεσης ενάντια σε συγκεκριμένα πρόσωπα, εκπροσώπους μιας αντίληψης που παρασιτεί στο περιθώριο του αναρχικού χώρου, τα οποία δημιουργούσαν συνεχώς και σκόπιμα σημαντικά προβλήματα σε διαδικασίες, υποδομές και πολιτικές σχέσεις στην πόλη.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που η επίθεση κράτους και κεφαλαίου είναι σαρωτική, η αναπαραγωγή της βίας του συστήματος, με όρους επιβολής, τραμπουκισμών, σεξιστικών και μάτσο συμπεριφορών, είναι όχι μόνο απότοκο της συστημικής βίας αλλά και δεκανίκι της. Είναι μια συνθήκη την οποία δεν μπορείς να παρακάμψεις, αλλά καλείσαι να την αντιμετωπίσεις, διότι στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση.
Δεν θα ανεχτούμε κανέναν τραμπουκισμό από κανέναν. Όλοι εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας στην καθημερινότητά μας, θα μας βρουν απέναντί τους. Εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε ανοιχτά και δημόσια (και ως αναρχική συλλογικότητα Ατραπός πλέον) την αντίθεσή μας με άτομα που στο παρελθόν κινήθηκαν επιθετικά ενάντια σε συντρόφους/ισσες, κινηματικές διαδικασίες και κινηματικούς χώρους. Αν το τίμημα γι’ αυτή μας την επιλογή είναι ότι φίλοι τους μας εκδικούνται στο όνομά τους, δηλώνουμε ότι δεν αλλάζουμε γνώμη ούτε σκοπεύουμε να λουφάξουμε από τους εκφοβισμούς τους. Όσοι κάνουν πλάτες στους εχθρούς του κινήματος θα έχουν αργά ή γρήγορα την ίδια μοίρα με αυτούς: Ο κόσμος του αγώνα θα περάσει από πάνω τους.
Έχουμε επιλέξει πολύ συνειδητά να αγωνιζόμαστε συλλογικά για την κοινωνία που οραματιζόμαστε, μια κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη όπου δεν θα υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου οι άνθρωποι θα ζουν χωρίς να προσπαθούν να θάψουν ο ένας τον άλλον και όπου η συλλογική και συντροφική ζωή θα είναι βασικές αξίες. Αυτές οι αξίες υπάρχουν ανάμεσα στους αναρχικούς και θα τις υπερασπιστούμε χωρίς να κάνουμε πίσω μπροστά σε κανέναν κανίβαλο.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η πυξίδα μας στο πολιτικό μονοπάτι που έχουμε επιλέξει.

αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Πάτρα, 23/1/2017

Την Παρασκευή 9/12 στις 11:00 η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση καλεί σε μικροφωνική-συγκέντρωση στο Παράρτημα στην Πάτρα. Μέσω της κίνησης αυτής η συνέλευση επιδιώκει να ενημερώσει τη τοπική κοινωνία για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στον καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας και ιδιαίτερα για τις συνθήκες πνιγμού ενός μικρού πρόσφυγα εντός του καταυλισμού αλλά κι ενάντια στα ψεύδη που έχουν γραφεί κι αναπαραχθεί για τη στάση των προσφύγων στον τοπικό κι όχι μόνο τύπο. Με την κίνησή μας αυτή αναγνωρίζουμε ότι η θέση μας -τόσο των ντόπιων όσο και των μεταναστών- είναι από την ίδια πλευρά κι αντιλαμβανόμαστε πως μόνο με διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινούς αγώνες θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.  Η ανακοίνωση αυτή έχει ήδη μοιραστεί -μεταφρασμένη στην αγγλική- στους ίδιους τους πρόσφυγες του καταυλισμού της Μυρσίνης. Ακολουθεί η ανακοίνωση της συνέλευσης.

______________________________________________

   Το απόγευμα της 23ης Οκτωβρίου ένας μικρός πρόσφυγας ηλικίας 18 μηνών έπεσε σε πισίνα που είχε γεμίσει από νερά της βροχής στο εσωτερικό του καταυλισμού. Άμεσα κινητοποιούνται τόσο οι ίδιοι οι πρόσφυγες όσο και οι εθελοντές του καταυλισμού, προκειμένου να σώσουν τη ζωή του μικρού. Στιγμές δύσκολες, αφού οι προσπάθειές τους να το επαναφέρουν είναι άκαρπες, ενώ και το ασθενοφόρο που ήδη είχε καλεστεί αργεί να φτάσει. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι πρόσφυγες ζητάνε από μια εργαζόμενη στο catering του καταυλισμού να πάει το παιδί με το ιδιωτικό της αμάξι στο νοσοκομείο. Αρνείται, οι πρόσφυγες επιμένουν, της ζητάνε τα κλειδιά, ώστε να το πάνε οι ίδιοι. Αρνείται πάλι και ούτε υπάρχει διάθεση να προσφέρουν στους πρόσφυγες άλλο αμάξι της εταιρείας που εκείνη την ώρα βρίσκεται εκεί.

   Λίγη ώρα αργότερα φτάνει περιπολικό με τους μπάτσους να μην προσφέρουν τίποτα πέραν από ένα ανέβασμα της υπάρχουσας έντασης. Εξαφανίζονται άμεσα από το σημείο. Οι εθελοντές ξαναπαίρνουν τηλέφωνο ύστερα από κάποια λεπτά το ασθενοφόρο και ενημερώνονται ότι οι μπάτσοι δεν το αφήνουν να περάσει επειδή… γίνονται επεισόδια στον καταυλισμό!

   Και ξεδιπλώνεται το παράλογο… Εμφανίζονται επίσης κοράκια δημοσιογράφοι, που απέναντι στην άρνηση των προσφύγων να τραβήξουν πλάνα,  επιλέγουν να ρίξουν λάσπη και να ενημερώσουν ψευδώς πως δήθεν γίνονται επιθέσεις από οπλισμένους πρόσφυγες που περιφρουρούν το χώρο μην επιτρέποντας την είσοδο σε κανέναν.

   Μετά από μια μισή ώρα φτάνει το ασθενοφόρο και πηγαίνουν το μικρό πρόσφυγα στο νοσοκομείο, όπου δηλώνουν το θάνατό του και μέσα σε όλα δεν πιστεύουν την εκδοχή των προσφύγων για τα γεγονότα, προτιμώντας να τείνουν προς την πιο άνετη εξήγηση ότι ο μικρός πνίγηκε στη θάλασσα. Αδιαφορώντας για τη θέληση της οικογένειας να μη γίνει νεκροψία, επιστρέφουν τη σωρό του μικρού πρόσφυγα δύο μέρες αργότερα ανοιχτή από παντού.

   Μέχρι εδώ τα γεγονότα… ήρθε η ώρα για συμπεράσματα. Μια σειρά από τραγικές κι επικίνδυνες φιγούρες τέλεσαν το μικροπρεπή στόχο τους, για να συμβάλλουν σε μια διαστρεβλωμένη αναπαραγωγή των γεγονότων και των αιτιολογιών τους. Από την άρνηση μιας εργαζόμενης να ρισκάρει τον κώλο της και τη θέση στην εταιρεία επισιτισμού (άνθρωπος κατά τα άλλα που στο παρελθόν έχει δείξει μεγάλο ζήλο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της) μέχρι τους μπάτσους που καθυστέρησαν την άφιξη του ασθενοφόρου (από σκέτη βλακεία, από πείσμα, αφού τους έδιωξαν, φοβούμενοι μήπως τους επιρρίψουν ευθύνες, αφού δεν βοήθησαν ως προς τη τύχη του πρόσφυγα…;). Από τους υπεύθυνους του νοσοκομείου που δεν άκουγαν τους πρόσφυγες και λειτούργησαν αυθαίρετα (μήπως και η ευθύνη για την ασφάλεια στον καταυλισμό ανοιγόταν ως ζήτημα και έβλαπτε κάθε λογής παράγοντα) μέχρι το κερασάκι στην τούρτα των καθαρμάτων των μέσων παραπληροφόρησης που ενημέρωσαν ψευδώς για δήθεν επεισόδια στρέφοντας αλλού το ζήτημα των συνθηκών των προσφύγων και κατηγορώντας τους για βιαιοπραγίες, δημιουργώντας έτσι ένα βολικό κλίμα για το status quo και παράλληλα ενισχύοντας κάθε αντιδραστική επιχειρηματολογία. Τέλος, για να κλείσει ο κύκλος, όπως άνοιξε, η εργαζόμενη του catering δεν βρήκε σκόπιμο να διαψεύσει όσα είπαν στο όνομα της κι έτσι κι αλλιώς, όπως είπε ο δημοσιογράφος που είναι υπεύθυνος για αυτό το άρθρο-σκουπίδι, “ότι γράψαμε – γράψαμε, τι να κάνουμε τώρα”.

   Η συνθήκη στη Μυρσίνη δεν είναι μεμονωμένη όμως. Η ουσία του τί γίνεται εκεί δεν διαφέρει από τη γενικότερη κατάσταση. Στην Ευρώπη, κλείσιμο των συνόρων, εκκενώσεις καταυλισμών, όπως εκείνου του Καλαί Γαλλίας, εγκληματοποίηση των προσφύγων και δημιουργία ενός κλίματος “κινδύνου”. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στον ελλαδικό χώρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θάνατος στα σύνορα. Και μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Αποκόβοντας κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (να μην ξεχνάμε τις κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, το τελευταίο διάστημα ενάντια σε δομές αλληλεγγύης και ενάντια στην οργή των προσφύγων). Αποτρέποντας εν ολίγοις την κάθε εν δυνάμει απειλή, δημιουργώντας επίσης κλίμα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι “καζάνι που βράζει”, ώστε να δικαιολογηθούν οι οποιεσδήποτε προληπτικές κατασταλτικές επιχειρήσεις ή οι οποιεσδήποτε συμφωνίες μεταξύ κυρίαρχων (πχ της Ευρώπης με την Τουρκία ή μεταξύ των κρατών της Ευρώπης), προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος τους δηλαδή η περαιτέρω εξαθλίωση και καταστροφή ντόπιων, μεταναστών, προσφύγων.

   Ο καταυλισμός της Μυρσίνης είναι λοιπόν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ. Ένα ακόμα παράδειγμα της επιβολής της κυρίαρχης αντίληψης. Ένα ακόμα πεδίο από το οποίο η κυριαρχία επιχειρεί να οικειοποιηθεί υπεραξία. Να βγάζουν κέρδος στις πλάτες των προσφύγων μέσω των συμφωνιών με τις εταιρίες catering, μέσα από τους μισθούς πείνας που δίνουν σε όσους “τυχερούς” βρίσκουν δουλειά (με αγροτικά μεροκάματα των 15 ευρώ για 10 ώρες δουλειάς).

   Ένας ακόμα τόπος, όπου με μια πατερναλιστική ρητορική και προσέγγιση γίνεται προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα και να βγουν κερδισμένοι κράτος και κεφάλαιο. Το κράτος άλλωστε, έχει εξουδετερώσει τους πρόσφυγες και τους έχει βάλει σε μια κατάσταση γενικής αναμονής για όλα όσα τους αφορούν: “Περιμένετε, θα τακτοποιηθεί η κατάστασή σας, μην παραπονιέστε, σας δίνουμε φαγητό κάθε μέρα, μην αναστατώνεστε, όλα θα γίνουν”, κτλ., δηλαδή μια προσπάθεια να παραδοθούν οι πρόσφυγες στην κενή ελπίδα και στο χάσιμο της αυτονομίας τους, να αποστειρωθεί κάθε πνεύμα αντίστασης, αυτοδιάθεσης, αξιοπρέπειάς τους. Να καταλήγουν να είναι, όπως είναι και η ντόπια κοινωνία, απλοί αριθμοί για το κάθε κράτος (όπως μας είπε ένας πρόσφυγας στον καταυλισμό). Και να πετύχει έτσι “αναίμακτα” η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

   Αυτά είναι με λίγα λόγια όσα συμβαίνουν στη Μυρσίνη και στην κάθε Μυρσίνη. Είτε μιλάμε για ανοιχτά κέντρα είτε για κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης η ουσία δεν αλλάζει. Απλώς χειροτερεύει, όπως χειροτερεύει η κατάσταση της κάθε κοινωνίας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι πλέον η μόνιμη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της επιβολής με κάθε μέσο του κράτους και του καπιταλισμού.

   Δεν είναι καν κάτι που μάθαμε ύστερα από το θάνατο του μικρού. Η κατάσταση αυτή, συγκεκριμένα στη Μυρσίνη κρατάει μήνες, κάτι που μέσα από την παρέμβασή μας ως ΣΑΚΤΑ τους μήνες που λειτουργεί ως “κέντρο φιλοξενίας” είχε γίνει αντιληπτό. Πριν το καλοκαίρι είχαμε δει πώς η εταιρία catering προσπαθούσε να μεταπουλήσει το φαγητό που οι πρόσφυγες αρνούνταν να φάνε και πώς οι ίδιοι οι πρόσφυγες αντιστάθηκαν στη συνθήκη αυτή. Μετά το καλοκαίρι, στις 12 Οκτωβρίου για τους ίδιους λόγους οι πρόσφυγες πραγματοποίησαν πορεία στα Λεχαινά, μιλώντας για το φαγητό αλλά εκφράζοντας από πίσω μια ολόκληρη λογική αξιοπρέπειας.

   Και όπως ήμασταν εξ’ αρχής, με τον ίδιο τρόπο είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε πλάι τους. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας ότι η θέση μας είναι κοινή θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΏΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ !

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ !

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

 Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

 Πάτρα, Δεκέμβρης 2016

Την Τετάρτη 16 Νοέμβρη γι’ άλλη μια φορά ο κόσμος του αγώνα απέκλεισε το ειρηνοδικείο της Πάτρας, συνεχίζοντας με τον τρόπο αυτό να δίνει το παρόν αποτρέποντας τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών στην Αχαΐα και την ευρύτερη περιοχή. Σημειωτέον, πως οι συμβολαιογράφοι συνεχίζουν την αποχή τους από τους πλειστηριασμούς. Παρά την αποχή τους όμως, το κίνημα δεν εφησυχάζει αλλά με τη συνεχή του παρουσία στα ειρηνοδικεία βάζει τους δικούς του όρους στο μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών.

Λόγω του τριήμερου εορτασμού για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στο Παράρτημα ούτως ή άλλως έχουν παρουσία οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι παρατάξεις. Γι’ αυτό και σήμερα το κάλεσμα δόθηκε για το Παράρτημα στις 3 το απόγευμα και κατόπιν πορευτήκαμε όλοι μαζί -καμιά εκατοσταριά άτομα- στο ειρηνοδικείο παιρνώντας από κεντρικούς δρόμους της πόλης εν είδει πορείας.

Κατά τη διάρκεια της πορείας μέλη της συνέλευσής μας μοίραζαν τη σχετική ανακοίκωση της Σ.Α.Κ.Τ.Α για τους πλειστηριασμούς.

Στο ειρηνοδικείο, στο οποίο μαζί με άλλο κόσμο παραμείναμε μέχρι τις 5 το απόγευμα, τοποθετήσαμε πανό της συνέλευσης στο οποίο αναγραφόταν: » ΝΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ».

Όπως εξάλλου γράφουμε στη σχετική ανακοίνωση της συνέλευσης :

Η επίθεση στην πρώτη κατοικία, η επίθεση εν γένει στους από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας δεν είναι έργο αποκλειστικά και μόνο της παρούσας κυβέρνησης. Ακόμα περισσότερο δεν είναι μια επίθεση που χρεώνεται μονάχα στις εκάστοτε κυβερνήσεις ούτε μπορεί κανείς να ελπίζει σε αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης προσδοκώντας καλυτέρευση των όρων ζωής του.

   Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού – του κεφαλαίου μαζί και του κράτους – είναι αυτή που θα συνεχίσει να εξολοθρεύει τις κοινωνίες των ανθρώπων, να λεηλατεί τη φύση και να μοιράζει τη δυστυχία, την απόγνωση και τη μιζέρια στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουν οι ανθρώπινες κοινωνίες από την εξαθλίωση αυτή είναι ο δρόμος της ανατροπής του καπιταλισμού.

   Οι από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας πρέπει να συμβάλουμε, ώστε να αναβαθμιστούν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, να οξύνουμε με τις δράσεις μας τις αντιθέσεις εντός του κυρίαρχου μπλοκ αλλά και μες την κοινωνία την ίδια. Αυτό θα γίνει με τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και αγωνιστικής-μαχητικής διάθεσης από πλευράς των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Να αντιληφθούμε δηλαδή πως για τα συλλογικά μας προβλήματα, συλλογικός πρέπει να είναι ο αγώνας μας ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος. Όλοι εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση, από καμιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πρέπει να οργανωθούμε και να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο γειτονιάς, σε σχολεία και σχολές. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη συμμετοχή και την ενδυνάμωση των συλλογικών, αδιαμεσολάβητων κι οργανωμένων στη βάση κοινωνικών και ταξικών αγώνων ».

Ανανεώνουμε το κινηματικό ραντεβού για την επόμενη Τετάρτη 23 Νοέμβρη για τη συνέχιση του αποκλεισμού του ειρηνοδικείου Πάτρας και το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ !

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ !

ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ΠΑΤΡΑΣ

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 16:00

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Νοέμβρης 2016

Το πρωί της Παρασκευής 14 Οκτώβρη η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση κάλεσε συγκέντρωση-μικροφωνική στο Παράρτημα ως κίνηση αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Θοδωρή Σίψα που διώκεται από το κράτος με στημένο κατηγορητήριο για την υπόθεση του εμπρησμού στην τράπεζα Marfin. Συνάμα, η συγκέντρωση είχε και το χαρακτήρα αντιπληροφόρησης για την κρατική σκευωρία εις βάρος του συντρόφου. Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης καλούσε επίσης η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας, καθώς και η αναρχική συλλογικότητα Ατραπός.

Κατά τη δίωρη παρέμβαση μπροστά στο Παράρτημα μοιράστηκαν και εκφωνήθηκαν κείμενα αλληλεγγύης σε διερχόμενο κόσμο, την ίδια ώρα που διεξαγόταν η δίκη του συντρόφου στην Αθήνα. Μέσα από τη δίωξη εξάλλου του Θοδωρή Σίψα επιχειρείται η εγκληματοποίηση, η πολιτική απομόνωση και η ιδεολογική κατασυκοφάντηση του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος στο σύνολό του.

Σήμερα, που η επίθεση του κράτους και των αφεντικών εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι σε πλήρη εξέλιξη και στοχεύει στο χτύπημα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ώστε να εδραιωθεί ευκολότερα το νέο καθεστώς εξαθλίωσης και ολοκληρωτισμού, ως αναρχικοί κοινωνικοί αγωνιστές στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο σύντροφο Θ. Σίψα αναγνωρίζοντας στη δίωξη του την προσπάθεια εγκληματοποίησης των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανθρώπων και την απόπειρα ποινικοποίησης της συμμετοχής σε μια μαχητική διαδήλωση. Απέναντι στην εγκληματική και αντικοινωνική βία του κράτους, του κεφαλαίου και των μηχανισμών τους, η κοινωνική και ταξική αντιβία είναι δίκαιη.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΣΤΟΙΧΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ MARFIN !

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ-ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ! ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση | Πάτρα, Οκτώβρης ‘16

Άλλο ένα λουκέτο μπήκε σε δημόσιο χώρο στη γειτονιά μας, αυτή τη φορά στο μπασκετάκι της Καζάρμα (Μπουκαούρη & Παντοκράτορος).

Λίγες μόνο μέρες αφότου οργανώσαμε συλλογικά τουρνούα μπάσκετ στις 25 Ιούνη μαζί με την Αυτόνομη Ποδοσφαιρική Ομάδα στο συγκεκριμένο γηπεδάκι της γειτονιάς μας και επανατοποθετήσαμε στεφάνι στη μία μπασκέτα, για να μπορούν να παίζουν και πάλι τα παιδιά της γειτονιάς, οι μπασκέτες αφαιρέθηκαν εντελώς και η είσοδος κλειδώθηκε.

Απ’ ό,τι φαίνεται, την πρωτοβουλία και γι’ αυτό το λουκέτο την πήρε η αρχαιολογία, όπως είχε συμβεί και με τη βεράντα του κάστρου δύο χρόνια πριν. Εκεί σφραγίστηκε η μοναδική παιδική χαρά της περιοχής. Όταν η λαϊκή συνέλευση Άνω Πόλης μαζί με άλλες συλλογικότητες και γείτονες άνοιξαν και καθάρισαν τον παρατημένο χώρο, ώστε να μπορεί και πάλι να τον αξιοποιήσει η γειτονιά, η αρχαιολογία κάλεσε την αστυνομία για να μας απομακρύνει και κλείδωσε και πάλι το χώρο. Από τότε ο χώρος ερημώνει. Η μόνη εργασία που έχει γίνει είναι ότι τοποθέτησαν ψηλά κάγκελα, διότι για κάτι τέτοια πάντα βρίσκει το κράτος χρήματα να διαθέσει, ενώ για μισθούς, συντάξεις ή επιδόματα οι τσέπες είναι πάντα αδειανές.

Η θέση της λαϊκής συνέλευσης είναι ότι οι δημόσιοι χώροι πρέπει να είναι ανοιχτοί και προσβάσιμοι από όλους. Πρέπει να τους προστατεύουμε από το ιδιωτικό κεφάλαιο που καταπίνει πλατείες, πεζόδρομους και την παραθαλάσσια ζώνη γεμίζοντας τον τόπο τραπεζοκαθίσματα. Ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να πληρώνουμε «αντίτιμο» σε καφετέριες και παιδότοπους για να δούμε τους φίλους μας ή να παίξουν τα παιδιά μας. Οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι εμπόρευμα! Ας διαφυλάξουμε την έννοια της κοινότητας, της ζωντανής γειτονιάς, αρνούμενοι να ζούμε απομονωμένοι και φοβικοί, αδιαφορώντας για το τι βιώνει ο διπλανός μας.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνάει αδιάφορο το γεγονός ότι μπήκε ξαφνικά, με το έτσι θέλω, λουκέτο σε έναν χώρο που ήταν για δεκαετίες ανοιχτός. Εντέλει, ποιοι καθορίζουν τις ζωές μας; Η μόνη ελπίδα να δούμε κάτι καλύτερο στα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν είναι να αντιστεκόμαστε στα μικρά καθημερινά πράγματα, κάθε φορά που βιώνουμε την κρατική αυθαιρεσία και αναλγησία. Χρειάζεται επιφυλακή και ενεργοποίηση από όλους μας! Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αγώνα!

Καλούμε τη γειτονιά σε συζήτηση για το θέμα τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 20:00 στην πλ. Παντοκράτορα, να ανταλλάξουμε απόψεις και να σκεφτούμε πιθανές δράσεις.

Λαϊκή Συνέλευση Άνω Πόλης (lsanopolis.wordpress.com) Κάθε Δευτέρα στις 20:00, Παντοκράτορος & Καρπενησίου

(Ενημέρωση από την επίσκεψη της ΣΑΚΤΑ στον προσφυγικό καταυλισμό στη Μυρσίνη Ηλείας)

   Την Κυριακή 10 Ιούλη συντρόφισσες και σύντροφοι από τη Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση μεταβήκαμε στον προσφυγικό καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας, συνεχίζοντας με τον τρόπο αυτό την πολιτική απόφαση της συνέλευσης για παρέμβαση στους πρόσφυγες.

   Ως συνέλευση, έχουμε επιλέξει να ασχοληθούμε εδώ και καιρό με το προσφυγικό ζήτημα, διαγιγνώσκοντας πως ο αντίκτυπος των πολεμικών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει ήδη φτάσει στις ακτές της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής.

   Στο έδαφος της Συρίας εξάλλου, οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί τόσο ανάμεσα στα ισχυρά κράτη, όσο κι ανάμεσα σε περιφερειακές δυνάμεις, έχουν ενταθεί. Αυτοί οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, που σχετίζονται με τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών (πετρελαίου και φυσικού αερίου) και καλλιεργούνται στην ευρύτερη περιοχή μεταξύ κεντρικών και περιφερειακών κρατών, έχουν δημιουργήσει εκατομμύρια πρόσφυγες που παίρνουν το δρόμο του ξεριζωμού από τον τόπο τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος σε κάποιο από τα κράτη της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

   Στον αντίποδα, τα ευρωπαϊκά κράτη θεσπίζουν μια σειρά  κατασταλτικών πολιτικών για την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών και τον εγκλωβισμό εκατομμυρίων ανθρώπων είτε στα παράλια της Τουρκίας είτε στο εσωτερικό των νότιων κρατών της Ε.Ε. – κατά βάση του ελληνικού. Αυτές οι κατασταλτικές πολιτικές περιλαμβάνουν ενίσχυση των χερσαίων-υδάτινων συνόρων και στρατόπεδα συγκέντρωσης (δημιουργία δεκάδων χώρων εγκλωβισμού των προσφύγων τόσο στα νησιά όσο και στην ενδοχώρα).

   Πρόθεση της κυριαρχίας για τους πρόσφυγες που ήδη βρίσκονται στην ελλαδική επικράτεια είναι ο αποκλεισμός τους από το ορατό και δημόσιο πεδίο. Μετά την εκκένωση των σημείων μαζικής συγκέντρωσης προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά και την Ειδομένη, η διαχείριση από πλευράς κράτους συνίσταται στον εγκλεισμό των προσφύγων σε χώρους απόμακρους από τα αστικά κέντρα.

   Ένας λοιπόν από τους σκοπούς της δικής μας παρέμβασης στον καταυλισμό της Μυρσίνης είναι αφ’ ενός να σπάσουμε – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας – τον αποκλεισμό και την απομόνωση των προσφύγων από τη δημόσια σφαίρα.

   Αφ ‘ετέρου, έχουμε επιδιώξει να γνωριστούμε με τους ανθρώπους αυτούς και να έρθουμε σε ουσιαστική επαφή μαζί τους.  Η επικοινωνία μας μαζί τους δεν περιορίζεται απλά και μόνο στο κομμάτι της πρακτικής αλληλεγγύης. Με όσους πρόσφυγες έχουμε πιο στενές σχέσεις, τους έχουμε ξεκαθαρίσει πως είμαστε κι εμείς κομμάτι των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, κομμάτι των εδώ καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων. Ταυτόχρονα όμως και κομμάτι αυτών που αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση των κυρίαρχων στη ζωή μας.

   Προφανώς, η θέση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί είναι αρκετά διαφορετική από τη δική μας. Μακριά από τον τόπο τους, χωρισμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα και με μια τεράστια αβεβαιότητα για το επισφαλές μέλλον που τους περιμένει. Αρκετές φορές, σε ανθρώπινο επίπεδο, μιλώντας με κάποιους από τους ανθρώπους αυτούς, το στομάχι σου δένεται κόμπος και πρακτικά δε μπορείς να αρθρώσεις κουβέντα, όταν λ.χ ακούς από μια γυναίκα – σύζυγο αντικαθεστωτικού Σύρου, που γι’ αυτό το λόγο δεν του έδωσε το καθεστώς διαβατήριο κι έχει μείνει πίσω –  πως το –άθλιο- φαγητό που τους δίνει το catering δεν είναι πρόβλημα για την ίδια. Πως θα μπορούσε να τρώει κάθε μέρα μπισκότα, αν τουλάχιστον είχε μια διαβεβαίωση για το μέλλον των δύο παιδιών της, για χάρη των οποίων έφυγε από τη Συρία.

   Από την πλευρά μας, αυτό το οποίο έχουμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε με τους πρόσφυγες, είναι η αξία της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης, καθώς επίσης και των συλλογικών αγώνων και αντιστάσεων στους κοινούς καταπιεστές μας.

   Την Κυριακή στις 10 Ιούλη γίναμε μάρτυρες ενός τέτοιου συλλογικού αγώνα από πλευράς των προσφύγων. Ενώ βρισκόμασταν στο σπιτάκι μιας πρόσφυγα και συζητάγαμε τόσο πολιτικά όσο και πιο προσωπικά, ακούσαμε έντονες φωνές από τη μεριά της αποθήκης. Όλοι μαζί μεταβήκαμε εκεί και είδαμε εξαγριωμένους πρόσφυγες να φωνάζουν στους υπαλλήλους της εταιρείας catering. Oι τελευταίοι είχαν έρθει με δυο οχήματα, στα οποία μόλις είχαν φορτώσει χυμούς και φαγητά από την αποθήκη, τα οποία προορίζονταν για τους πρόσφυγες. Κάποιοι πρόσφυγες μας εξήγησαν πως αυτή την κίνηση την είχε ξανακάνει η εταιρεία. Στην ουσία, η καταγγελία ήταν ότι, ενώ σύμφωνα με τη σύμβαση σίτισης των προσφύγων η εταιρεία παίρνει 6.60 ευρώ ανά γεύμα, οι υπάλληλοί της επιστρέφουν και μεταπωλούν κάποια από τα προϊόντα (τα οποία αρνούνται να καταναλώσουν οι πρόσφυγες λόγω της κακής τους ποιότητας), για τα οποία η εταιρεία όμως έχει ήδη πληρωθεί. Όλος ο κόσμος –γυναίκες, άντρες και μικρά παιδιά- είχε συγκεντρωθεί μπροστά στα δυο αμάξια και με φωνές, συνθήματα και αυτοσχέδια πανό απαιτούσε από τους τρεις υπαλλήλους να αδειάσουν τα αυτοκίνητα, θεωρώντας πως, εφόσον η εταιρεία είχε αμειφθεί για τα προϊόντα, αυτά ανήκαν δικαιωματικά στους ίδιους. Επαναλάμβαναν επίσης πως το φαγητό της εταιρείας – από το οποίο την Κυριακή στις 10 Ιούλη είχαν συμπληρώσει μια εβδομάδα αποχής, σιτιζόμενοι από τα είδη που πρόσφεραν οι αλληλέγγυοι ή που αγοράζουν οι ίδιοι- ήταν ούτως ή άλλως άθλιο και ζητούσαν αντί του φαγητού αυτού η εταιρεία να τους προμηθεύει με πρώτες ύλες, ώστε να μαγειρεύουν μόνοι τους.

   Μετά από λίγο πλησιάσαμε τους τρεις υπαλλήλους ρωτώντας τους για το λόγο της φόρτωσης χυμών και φαγητών στα οχήματα. Πολύ εριστικοί, αφού πρώτα μας ζήτησαν ‘’ταυτοτητούλες’’, μας ξεκαθάρισαν πως είναι δικαίωμα της εταιρείας να το κάνει, καθώς το αναφέρει η σύμβαση σίτισης. Τους απαντήσαμε πως ως εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να υπερασπίζονται την εταιρεία και μάλιστα με όρους αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς προς τους πρόσφυγες. Τους είπαμε εν συνεχεία για το φαγητό, ότι δηλαδή οι άνθρωποι διαμαρτύρονται πως είναι άθλιο. Τότε, ένας απ’ αυτούς, (ο οποίος στην συνέχεια μάθαμε ότι είναι ο υπεύθυνος του καταυλισμού, τον οποίο έχει ορίσει ο αντιδήμαρχος του δήμου Φυλής στην Ηλεία), επιδεικτικά άνοιξε ένα χάρτινο πακέτο που περιείχε φαγητό και μας ρώτησε, αν εμείς θα το τρώγαμε. Στην απάντησή μας πως το θέμα είναι πως δεν το τρώνε οι πρόσφυγες, καθώς το θεωρούν σκουπίδια, με ένα κρεσέντο ρατσιστικού λόγου μας είπε κατάμουτρα δείχνοντας τους πρόσφυγες πως : ’’Αυτοί ήθελαν γαμήσι από την πρώτη μέρα, για να μάθουν να σέβονται’’. Tότε μια υπάλληλος της εταιρείας catering μας επιτέθηκε φραστικά και ατυχώς επιχείρησε να επιτεθεί και σωματικά σε μια συντρόφισσά μας.

    Στη δική μας έντονη αντίδραση, οι υπάλληλοι κάλεσαν τηλεφωνικά τους μπάτσους, οι οποίοι ήρθαν σχεδόν αμέσως με δυο περιπολικά. Ο υπεύθυνος της εταιρείας μας απείλησε δε, πως η εταιρεία θα στραφεί εναντίον μας για παρακώλυση του έργου της. Οι πρόσφυγες όλη αυτή την ώρα παρέμεναν μπροστά και πίσω από τα οχήματα της εταιρείας φωνάζοντας για το άθλιο φαγητό. Εν τέλει, μετά από κάποια ώρα με συνεχή συνθήματα και δυνατές φωνές από τους πρόσφυγες, οι υπάλληλοι υποχρεώθηκαν να αδειάσουν τα αυτοκίνητα, να επιστρέψουν τους χυμούς και τα φαγητά πίσω στην αποθήκη και να ξεκουμπιστούν μαζί με τους μπάτσους παρέα. Όση ώρα νωρίτερα η ένταση κορυφωνόταν, οι πρόσφυγες μας ευχαριστούσαν που πήραμε κι εμείς μέρος στο δικό τους αγώνα. Μια γυναίκα μας είπε πως, αν μας προσαγάγουν, θα έρθει κι αυτή μαζί μας. Ένας άλλος πρόσφυγας μας είπε πως δε θα επιτρέψουν να μας πάρουν περικυκλώνοντας τα περιπολικά.

   Ως συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα μπορούμε να πούμε πως την Κυριακή στις 10 Ιούλη στον προσφυγικό καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας οι πρόσφυγες έδωσαν μια μικρή μάχη. Στάθηκαν συλλογικά απέναντι στους μπάτσους και τους έντιμους ανθρώπους κυρ – Παντελήδες της εταιρείας κι από κοινού διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες σίτισης. Ο αγώνας ήταν και είναι δικός τους και η αλήθεια είναι πως τέτοιες αγωνιστικές στάσεις φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, δίνοντάς τους ταυτοχρόνως δύναμη για μεγαλύτερους αγώνες. Όσα θεωρητικά μπορούμε να πούμε για αλληλεγγύη, συλλογικοποίηση και κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, παίρνουν άλλη διάσταση, όταν λαμβάνουν σάρκα και οστά σε πραγματικές αγωνιστικές καταστάσεις. Από τη μια, η δική μας αλληλέγγυα στάση ήταν η έμπρακτη επιβεβαίωση των λεγομένων μας στους πρόσφυγες όλο το προηγούμενο διάστημα για κοινούς αγώνες και για αλληλεγγύη μεταξύ μας. Από την άλλη, η διάθεση εκ μέρους τους να μην επιτρέψουν στην αστυνομία να μας προσαγάγει, στην περίπτωση που οι μπάτσοι το επέλεγαν, είναι η καλύτερη απόδειξη πως η προσπάθεια ουσιαστικής επαφής και ζύμωσης με τους πρόσφυγες, καθώς και η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα κι αλληλεγγύης, μπορεί να είναι μια διαδικασία δύσκολη, επίπονη και χρονοβόρα, είναι όμως ο μοναδικός αγωνιστικός δρόμος που μπορούν να πάρουν οι από τα κάτω της κοινωνίας, ντόπιοι και πρόσφυγες/μετανάστες.

   Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε σε επαφή με τους πρόσφυγες του καταυλισμού της Μυρσίνης. Θα συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στο καθεστώς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης κι εξαίρεσης των ανθρώπων από την κανονικότητα. Θα συνεχίζουμε να ζυμωνόμαστε με τους σύγχρονους φτωχοδιάβολους –ντόπιους ή και μετανάστες- ενάντια στους φράκτες και τα σύνορα ανοίγοντας με τον τρόπο αυτό δρόμο προς την ελευθερία.

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ !

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΦΑΙΡΑ !

ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΠΛΑΣΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ !

ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΜΑΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, 18 Ιούλη 2016