Εν όψει της εκδίκασης της υπόθεσης του στεκιού Αντίπνοια της δίκης της χ.α.

«Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να βρίσκει καταφύγιο σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσία να της φεύγει από τα χέρια»

 Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι

 

Στο προσεχές μέλλον θα διεξαχθεί η δίκη για την υπόθεση της οργανωμένης επίθεσης στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια από 15 -20 μέλη των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ως κομμάτι μιας μεγάλης βεντάλιας υποθέσεων που στοιχειοθετούν την μεγάλη δίκη της Χ.Α για την απόδειξη της οργανωμένης εγκληματικής της υπόστασης. Σε αυτή τη μεγάλη δίκη της Χ.Α θα παρευρίσκονται ως μάρτυρες κατηγορίας οι τέσσερις σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν παρόντες και παρούσες σε εκείνη τη δολοφονική εφόρμηση που διαδραματίστηκε στις 30 Ιουνίου του 2008. Η προαναφερθείσα βεντάλια περιλαμβάνει μια σειρά από υποθέσεις κάποιες από τις οποίες είναι οι δολοφονικού χαρακτήρα επιθέσεις στους συνδικαλιστές εργάτες του ΠΑΜΕ, στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στον ελευθεριακό κοινωνικό χώρο ‘’Συνεργείο’’ και οι δολοφονίες των Σ. Λουκμάν και Π. Φύσσα.

Συγκεκριμένα, η επίθεση αυτή εκτυλίχθηκε το απόγευμα της 30ης  Ιουνίου εν ώρα διεξαγωγής μαθημάτων αυτομόρφωσης Ισπανικών στο εσωτερικού του στεκιού Αντίπνοια, στην περιοχή των Κάτω Πετραλώνων, με την συμμετοχή τεσσάρων ατόμων. Οι 15-20 παρακρατικοί κατά την εισβολή τους έσπευσαν άμεσα να αναδείξουν την ιδεολογική και κομματική τους ταυτότητα κάνοντας επίσημο ναζιστικό χαιρετισμό και επικαλούμενοι τη Χρυσή Αυγή. Έπειτα μαχαίρωσαν δύο από τους παρευρισκόμενους και αποχώρησαν συντονισμένα με μηχανές.

Έχουμε επίγνωση ότι η φασιστική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια και όλα τα υπόλοιπα περιστατικά παρακρατικής βίας εις βάρος μεταναστών, αγωνιστών και κινηματικών πολιτικών δομών και υποδομών δεν έχουν τον χαρακτήρα μεμονωμένων περιστατικών. Η παρουσίαση και ερμηνεία τέτοιων γεγονότων αποστεωμένων από τα πολιτικά τους περιεχόμενα και από τις συνθήκες μέσα στις οποίες έλαβαν τόπο μπορεί να μας οδηγήσει σε άκρως παράλογα και λαθεμένα συμπεράσματα. Αντιθέτως, η διερεύνηση αυτών των φαινομένων μέσα από το κατάλληλο πολιτικό πρίσμα και τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης μπορεί να μας δώσει και τις σωστές απαντήσεις. Η δολοφονική επίθεση στο στέκι Αντίπνοια θα λέγαμε ότι ήταν μια καθόλου άσχετη και άστοχη ενέργεια. Οι επαναστατικές δομές και υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και τα δρώντα πολιτικά υποκείμενα που μάχονται ενάντια στο ολοκληρωτικό σύστημα της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης ήταν και θα είναι μόνιμος βραχνάς στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου και θα πρέπει να παταχθούν με κάθε μέσο, ένα από τα οποία είναι και η παρακρατική δράση των ταγμάτων εφόδου της Χ.Α.

Εξάλλου, η χρονική περίοδος μέσα στην οποία εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη επίθεση ήταν η απαρχή της παγκόσμιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης που εδαφικοποιούταν στον ελλαδικό χώρο με αδυσώπητα χαρακτηριστικά εναντίον της κοινωνικής βάσης. Ένας ορίζοντας αβεβαιότητας και επισφάλειας ξανοιγόταν μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων, στην πλειονότητα τους άνθρωποι νεαρής ηλικίας που πρωτοστάτησαν στην διαρκή εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο οργανωμένος και πολιτικοποιημένος κόσμος του αγώνα μπαίνει επιτακτικά στο στόχαστρο της κυριαρχίας, όταν η ίδια βρίσκεται σε κίνδυνο να ξεγυμνωθεί και να γίνει αντιληπτό το πραγματικό της ποιόν από την κοινωνική βάση .

Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχεται να παίξει ο φασισμός. Έρχεται για να καλύψει τα κενά και τις αδυναμίες του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν αυτό δυσκολεύεται να αναπαραχθεί ομαλά σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Σε πολυτάραχους και δύσκολους καιρούς εξαθλίωσης, βίαιης φτωχοποίησης και γενικευμένης απόγνωσης, όπου η πειθάρχηση της κοινωνικής βάσης γίνεται αισθητά πιο δύσκολη, όπου η εύρρυθμη λειτουργία του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης με τη συναίνεση της κοινωνικής βάσης καθίσταται όλο και πιο αδύνατη, η αστική τάξη επικαλείται το παραπαίδι της -το φασισμό- για να εξομαλύνει την κατάσταση. Παράλληλα, η μπότα της φασιστικής απειλής επιδιώκει να ποδοπατήσει κάθε ενδεχόμενη εστία ανυπακοής, επιδιώκει να εκμηδενίσει κάθε ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική δύναμη που εισέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας, για να γονιμοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες με το σπέρμα της αδιαλλαξίας, της αντίστασης και του αγώνα εκτρέποντας τον ρου της ιστορίας προς μια απελευθερωτική προοπτική. Εκεί διαφαίνεται η χρηστική αξία του φασισμού για τον κόσμο του κεφαλαίου. Το ντουλάπι της ιστορίας έχει πληθώρα ιστορικών παραδειγμάτων που καταδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο ο φασισμός σε περιόδους δομικής καπιταλιστικής κρίσης λειτούργησε ως ‘’από μηχανής θεός’’ βγάζοντας ασπροπρόσωπη την αστική τάξη. Η αστική τάξη είναι διατεθειμένη να παίξει το ισχυρό της χαρτί, όποτε η ίδια κρίνει ότι της είναι απαραίτητο.

Επομένως, οι εξαγγελίες των πολιτικών διαχειριστών της καπιταλιστικής κρίσης και  των λοιπών θεσμικών πολιτικών φορέων περί δήθεν απομόνωσης των φασιστικών μορφωμάτων μέσω των δικαστικών αιθουσών και των εδράνων των αστικών κοινοβουλίων δεν είναι παρά αστικά επικοινωνιακά τερτίπια που σαν στόχο έχουν την θόλωση του κοινωνικού συνειδητού και την απονοηματοδότηση του αντιφασιστικού αγώνα. Το κράτος ως μηχανισμός καταπίεσης και διαμεσολάβησης σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής μέσω του βασικού του πυλώνα -την αστική δικαιοσύνη- επιδιώκει να γίνει ο μοναδικός εγγυητής απόδοσης αντιφασιστικής δικαιοσύνης. Σπέρνοντας έτσι το σαράκι της ανάθεσης στην κοινωνική βάση την καθιστά αδρανή και στατική υποσκάπτοντας με αυτό τον τρόπο την γνήσια αντιφασιστική πάλη, η οποία δεν μπορεί να είναι παρά αντιθεσμική, μαχητική και αντικρατική. Με λίγα λόγια, να κινείται στα πλαίσια της αυτοδικίας. Διότι ο αγώνας ενάντια σε ένα μόρφωμα με εκείνους τους όρους και τα μέσα που το ίδιο το μόρφωμα γεννιέται, θρέφεται και ενισχύεται θα είναι ατελέσφορος και αδιέξοδος. Ο φασισμός δεν εξωραΐζεται και δεν εκδημοκρατίζεται. Απεναντίας, τσακίζεται μέσα από την ανυποχώρητη κοινωνική και ταξική πάλη του μαχητικά συγκροτημένου και αυτοοργανωμένου κινήματος.

Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Όταν μέσα στα επίδικα της πάλης δεν είναι και η καταστροφή της μήτρας του φασισμού, δηλαδή ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια το κεφάλαιο και το κράτος, τότε ως κοινωνία και κόσμος του αγώνα θα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να παλεύουμε ξανά με τα επιφανή τέρατα που καμωνόμασταν ότι είχαμε εξολοθρεύσει. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης αυτού του συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και πολιτικά οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που έχει ως όραμα την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση.

 

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ !

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ !

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

 

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Φλεβάρης 2017

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *