Οι αγώνες που δόθηκαν συνολικά για την πτώση της επταετούς δικτατορίας των συνταγματαρχών με αποκορύφωμα τη μαζική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, αποτελούν σημεία ορόσημο στο ιστορικό γίγνεσθαι του κοινωνικού και ταξικού κινήματος, όπως αυτό διαρθρώθηκε στον ελλαδικό χώρο. Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος δεν αποτελούν απλώς στιγμές ασύνδετες και σκορπισμένες στον χάρτη της ιστορίας. Απεναντίας, εκφράζουν την αέναη επιθυμία των εκμεταλλευομένων για χειραφέτηση, ανασύνθεση κι αυτοθέσμιση των όρων ύπαρξης τους. Αποκρυσταλλώνουν την αντίσταση στην χρόνια καταπίεσή τους από τους δυνάστες της εκάστοτε εποχής που κορυφώνεται κι εκτοξεύεται με την ίδια απροσδιοριστία όπως ‘’ένα καζάνι που σιγοβράζει’’ και εκτροχιάζει την πορεία της κοινωνίας προς πιο απελευθερωτικές κατευθύνσεις. Οι κομβικές αυτές διαδικασίες ριζοσπαστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας αποτελούν συλλογικό βίωμα της καταπιεσμένης /εκμεταλλευόμενης τάξης που αποτυπώνεται ανεξίτηλα στην ιστορική της μνήμη και την προσανατολίζει για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος. Ειδικά στη εποχή του σήμερα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η λυσσαλέα επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, η διατήρηση της κοινωνικής και ταξικής μνήμης, η επικαιροποίηση των προταγμάτων αυτής της εξέγερσης και η αναζωπύρωσή της στο παρόν κρίνεται επιτακτική.

 Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι λοιπόν ημέρα κομβικού ενδιαφέροντος που λαμβάνει σημαντική θέση στις αφηγήσεις τόσο του κεφαλαίου και των προασπιστών του, όσο και του ανταγωνιστικού κινήματος. Η κυρίαρχη τάξη -μέσω της δικής της αφήγησης-  επιχειρεί να σβήσει από το κοινωνικό συνειδητό τα εξεγερσιακά κι εχθρικά προς την ίδια περιεχόμενα της εξέγερσης του Νοέμβρη αλλά και να οικειοποιηθεί τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της, προκειμένου να απαλειφθεί από τη συλλογική ταξική μνήμη οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει το υπάρχον και να ανατρέψει την ίδια. Γι’ αυτό το λόγο, κάθε χρόνο η εξέγερση του Πολυτεχνείου παρουσιάζεται αποστεωμένη από τα ριζοσπαστικά της περιεχόμενα και το ταξικό της πρόσημο, προκειμένου να καταστεί νοηματικά κενή κι ακίνδυνη στο κοινωνικό συνειδητό. Αυτή είναι μία βασική δόλια τακτική της κυριαρχίας που μέσα από την οικειοποίηση εχθρικών ως προς την ίδια γεγονότων και περιεχομένων επιχειρεί να τα υποσκάψει, να τα υπονομεύσει και να τα αφομοιώσει. Την τακτική αυτή την εφαρμόζει κατά κόρον μέσα από μία σειρά αντιδραστικών μηχανισμών (εκπαίδευση, συνδικαλισμός, Τύπος κλπ) για να διασφαλίσει την προνομιακή θέση της. Με τον τρόπο αυτό, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες του παρελθόντος μετουσιώνονται σε χαζοχαρούμενες εθνικές εορτές και μιλιταριστικές παρελάσεις τόνωσης της εθνικής υπερηφάνειας.  Έτσι σε κάθε επετειακή ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου οι εξουσιαστές και οι λακέδες τους, μοιρολογούν και τιμούν τα θύματα του αντιδικτατορικού αγώνα με μια μεγάλη δόση κροκοδείλιων δακρύων. Η ταξική μας μνήμη όμως παραμένει ζωντανή κι ασυγκίνητη σ’ αυτή την μελοδραματική παράσταση των ισχυρών, γιατί θα μας υπενθυμίζει την στράτευση της εγχώριας άρχουσας τάξης (μεγαλοβιομήχανοι, αφεντικά) στο πλευρό του φασιστικού καθεστώτος.

Στις μέρες μας, στους καιρούς του τρίτου μνημονίου, βιώνουμε μια διαρκή κι ολοένα εντεινόμενη επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο, που επιβάλλουν όλο κι επαχθέστερους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής. Με αφορμή την ευρύτερη καπιταλιστική κρίση, η φτώχεια και η ανέχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός από βασικά αγαθά για την επιβίωση, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο αλληλοσπαραγμός, η βία και η καταστολή επιβάλλονται ως η μόνη υπαρκτή συνθήκη ζωής. Σήμερα, που εξαθλιώνονται όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, που μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, που ιδιωτικοποιούνται λιμάνια και ολόκληρες περιοχές, που επιβάλλονται νέοι φόροι, που πλειστηριάζονται οι πρώτες κατοικίες, που ελαστικοποιούνται περαιτέρω οι συνθήκες εργασίας, που λεηλατείται ο φυσικός κόσμος με καρκινικούς ρυθμούς, που ιδιωτικοποιούνται τα πιο στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα, που παγιώνεται ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης, δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον αγώνα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή πέρα από το να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει.

Απέναντι στο καθεστώς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, η μόνη πραγματική προοπτική αντίστασης είναι οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των καταπιεσμένων, η αυτοοργάνωση και η συλλογικοποίηση παντού (στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές). Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στους εαυτούς μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση, ανταγωνισμό, πόλεμο και καταστροφή. Να βάλουμε το σπόρο για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, για την Αναρχία και τον ελευθεριακό Κομμουνισμό. Να δημιουργήσουμε έναν καινούργιο κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας. Αν μη τί άλλο, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Ας πράξουμε αναλόγως…

 ΚΙΝΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ !

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ !

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΘΑ ΣΤΗΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ !

 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Νοέμβρης 2016