Την Παρασκευή 9/12 στις 11:00 η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση καλεί σε μικροφωνική-συγκέντρωση στο Παράρτημα στην Πάτρα. Μέσω της κίνησης αυτής η συνέλευση επιδιώκει να ενημερώσει τη τοπική κοινωνία για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στον καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας και ιδιαίτερα για τις συνθήκες πνιγμού ενός μικρού πρόσφυγα εντός του καταυλισμού αλλά κι ενάντια στα ψεύδη που έχουν γραφεί κι αναπαραχθεί για τη στάση των προσφύγων στον τοπικό κι όχι μόνο τύπο. Με την κίνησή μας αυτή αναγνωρίζουμε ότι η θέση μας -τόσο των ντόπιων όσο και των μεταναστών- είναι από την ίδια πλευρά κι αντιλαμβανόμαστε πως μόνο με διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινούς αγώνες θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.  Η ανακοίνωση αυτή έχει ήδη μοιραστεί -μεταφρασμένη στην αγγλική- στους ίδιους τους πρόσφυγες του καταυλισμού της Μυρσίνης. Ακολουθεί η ανακοίνωση της συνέλευσης.

______________________________________________

   Το απόγευμα της 23ης Οκτωβρίου ένας μικρός πρόσφυγας ηλικίας 18 μηνών έπεσε σε πισίνα που είχε γεμίσει από νερά της βροχής στο εσωτερικό του καταυλισμού. Άμεσα κινητοποιούνται τόσο οι ίδιοι οι πρόσφυγες όσο και οι εθελοντές του καταυλισμού, προκειμένου να σώσουν τη ζωή του μικρού. Στιγμές δύσκολες, αφού οι προσπάθειές τους να το επαναφέρουν είναι άκαρπες, ενώ και το ασθενοφόρο που ήδη είχε καλεστεί αργεί να φτάσει. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι πρόσφυγες ζητάνε από μια εργαζόμενη στο catering του καταυλισμού να πάει το παιδί με το ιδιωτικό της αμάξι στο νοσοκομείο. Αρνείται, οι πρόσφυγες επιμένουν, της ζητάνε τα κλειδιά, ώστε να το πάνε οι ίδιοι. Αρνείται πάλι και ούτε υπάρχει διάθεση να προσφέρουν στους πρόσφυγες άλλο αμάξι της εταιρείας που εκείνη την ώρα βρίσκεται εκεί.

   Λίγη ώρα αργότερα φτάνει περιπολικό με τους μπάτσους να μην προσφέρουν τίποτα πέραν από ένα ανέβασμα της υπάρχουσας έντασης. Εξαφανίζονται άμεσα από το σημείο. Οι εθελοντές ξαναπαίρνουν τηλέφωνο ύστερα από κάποια λεπτά το ασθενοφόρο και ενημερώνονται ότι οι μπάτσοι δεν το αφήνουν να περάσει επειδή… γίνονται επεισόδια στον καταυλισμό!

   Και ξεδιπλώνεται το παράλογο… Εμφανίζονται επίσης κοράκια δημοσιογράφοι, που απέναντι στην άρνηση των προσφύγων να τραβήξουν πλάνα,  επιλέγουν να ρίξουν λάσπη και να ενημερώσουν ψευδώς πως δήθεν γίνονται επιθέσεις από οπλισμένους πρόσφυγες που περιφρουρούν το χώρο μην επιτρέποντας την είσοδο σε κανέναν.

   Μετά από μια μισή ώρα φτάνει το ασθενοφόρο και πηγαίνουν το μικρό πρόσφυγα στο νοσοκομείο, όπου δηλώνουν το θάνατό του και μέσα σε όλα δεν πιστεύουν την εκδοχή των προσφύγων για τα γεγονότα, προτιμώντας να τείνουν προς την πιο άνετη εξήγηση ότι ο μικρός πνίγηκε στη θάλασσα. Αδιαφορώντας για τη θέληση της οικογένειας να μη γίνει νεκροψία, επιστρέφουν τη σωρό του μικρού πρόσφυγα δύο μέρες αργότερα ανοιχτή από παντού.

   Μέχρι εδώ τα γεγονότα… ήρθε η ώρα για συμπεράσματα. Μια σειρά από τραγικές κι επικίνδυνες φιγούρες τέλεσαν το μικροπρεπή στόχο τους, για να συμβάλλουν σε μια διαστρεβλωμένη αναπαραγωγή των γεγονότων και των αιτιολογιών τους. Από την άρνηση μιας εργαζόμενης να ρισκάρει τον κώλο της και τη θέση στην εταιρεία επισιτισμού (άνθρωπος κατά τα άλλα που στο παρελθόν έχει δείξει μεγάλο ζήλο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της) μέχρι τους μπάτσους που καθυστέρησαν την άφιξη του ασθενοφόρου (από σκέτη βλακεία, από πείσμα, αφού τους έδιωξαν, φοβούμενοι μήπως τους επιρρίψουν ευθύνες, αφού δεν βοήθησαν ως προς τη τύχη του πρόσφυγα…;). Από τους υπεύθυνους του νοσοκομείου που δεν άκουγαν τους πρόσφυγες και λειτούργησαν αυθαίρετα (μήπως και η ευθύνη για την ασφάλεια στον καταυλισμό ανοιγόταν ως ζήτημα και έβλαπτε κάθε λογής παράγοντα) μέχρι το κερασάκι στην τούρτα των καθαρμάτων των μέσων παραπληροφόρησης που ενημέρωσαν ψευδώς για δήθεν επεισόδια στρέφοντας αλλού το ζήτημα των συνθηκών των προσφύγων και κατηγορώντας τους για βιαιοπραγίες, δημιουργώντας έτσι ένα βολικό κλίμα για το status quo και παράλληλα ενισχύοντας κάθε αντιδραστική επιχειρηματολογία. Τέλος, για να κλείσει ο κύκλος, όπως άνοιξε, η εργαζόμενη του catering δεν βρήκε σκόπιμο να διαψεύσει όσα είπαν στο όνομα της κι έτσι κι αλλιώς, όπως είπε ο δημοσιογράφος που είναι υπεύθυνος για αυτό το άρθρο-σκουπίδι, “ότι γράψαμε – γράψαμε, τι να κάνουμε τώρα”.

   Η συνθήκη στη Μυρσίνη δεν είναι μεμονωμένη όμως. Η ουσία του τί γίνεται εκεί δεν διαφέρει από τη γενικότερη κατάσταση. Στην Ευρώπη, κλείσιμο των συνόρων, εκκενώσεις καταυλισμών, όπως εκείνου του Καλαί Γαλλίας, εγκληματοποίηση των προσφύγων και δημιουργία ενός κλίματος “κινδύνου”. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στον ελλαδικό χώρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θάνατος στα σύνορα. Και μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Αποκόβοντας κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (να μην ξεχνάμε τις κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, το τελευταίο διάστημα ενάντια σε δομές αλληλεγγύης και ενάντια στην οργή των προσφύγων). Αποτρέποντας εν ολίγοις την κάθε εν δυνάμει απειλή, δημιουργώντας επίσης κλίμα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι “καζάνι που βράζει”, ώστε να δικαιολογηθούν οι οποιεσδήποτε προληπτικές κατασταλτικές επιχειρήσεις ή οι οποιεσδήποτε συμφωνίες μεταξύ κυρίαρχων (πχ της Ευρώπης με την Τουρκία ή μεταξύ των κρατών της Ευρώπης), προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος τους δηλαδή η περαιτέρω εξαθλίωση και καταστροφή ντόπιων, μεταναστών, προσφύγων.

   Ο καταυλισμός της Μυρσίνης είναι λοιπόν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ. Ένα ακόμα παράδειγμα της επιβολής της κυρίαρχης αντίληψης. Ένα ακόμα πεδίο από το οποίο η κυριαρχία επιχειρεί να οικειοποιηθεί υπεραξία. Να βγάζουν κέρδος στις πλάτες των προσφύγων μέσω των συμφωνιών με τις εταιρίες catering, μέσα από τους μισθούς πείνας που δίνουν σε όσους “τυχερούς” βρίσκουν δουλειά (με αγροτικά μεροκάματα των 15 ευρώ για 10 ώρες δουλειάς).

   Ένας ακόμα τόπος, όπου με μια πατερναλιστική ρητορική και προσέγγιση γίνεται προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα και να βγουν κερδισμένοι κράτος και κεφάλαιο. Το κράτος άλλωστε, έχει εξουδετερώσει τους πρόσφυγες και τους έχει βάλει σε μια κατάσταση γενικής αναμονής για όλα όσα τους αφορούν: “Περιμένετε, θα τακτοποιηθεί η κατάστασή σας, μην παραπονιέστε, σας δίνουμε φαγητό κάθε μέρα, μην αναστατώνεστε, όλα θα γίνουν”, κτλ., δηλαδή μια προσπάθεια να παραδοθούν οι πρόσφυγες στην κενή ελπίδα και στο χάσιμο της αυτονομίας τους, να αποστειρωθεί κάθε πνεύμα αντίστασης, αυτοδιάθεσης, αξιοπρέπειάς τους. Να καταλήγουν να είναι, όπως είναι και η ντόπια κοινωνία, απλοί αριθμοί για το κάθε κράτος (όπως μας είπε ένας πρόσφυγας στον καταυλισμό). Και να πετύχει έτσι “αναίμακτα” η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

   Αυτά είναι με λίγα λόγια όσα συμβαίνουν στη Μυρσίνη και στην κάθε Μυρσίνη. Είτε μιλάμε για ανοιχτά κέντρα είτε για κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης η ουσία δεν αλλάζει. Απλώς χειροτερεύει, όπως χειροτερεύει η κατάσταση της κάθε κοινωνίας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι πλέον η μόνιμη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της επιβολής με κάθε μέσο του κράτους και του καπιταλισμού.

   Δεν είναι καν κάτι που μάθαμε ύστερα από το θάνατο του μικρού. Η κατάσταση αυτή, συγκεκριμένα στη Μυρσίνη κρατάει μήνες, κάτι που μέσα από την παρέμβασή μας ως ΣΑΚΤΑ τους μήνες που λειτουργεί ως “κέντρο φιλοξενίας” είχε γίνει αντιληπτό. Πριν το καλοκαίρι είχαμε δει πώς η εταιρία catering προσπαθούσε να μεταπουλήσει το φαγητό που οι πρόσφυγες αρνούνταν να φάνε και πώς οι ίδιοι οι πρόσφυγες αντιστάθηκαν στη συνθήκη αυτή. Μετά το καλοκαίρι, στις 12 Οκτωβρίου για τους ίδιους λόγους οι πρόσφυγες πραγματοποίησαν πορεία στα Λεχαινά, μιλώντας για το φαγητό αλλά εκφράζοντας από πίσω μια ολόκληρη λογική αξιοπρέπειας.

   Και όπως ήμασταν εξ’ αρχής, με τον ίδιο τρόπο είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε πλάι τους. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας ότι η θέση μας είναι κοινή θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.

 

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΏΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ !

 

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ !

 

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

 

 Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

 Πάτρα, Δεκέμβρης 2016

Το απόγευμα της 23ης Οκτωβρίου ένας μικρός πρόσφυγας ηλικίας 18 μηνών έπεσε σε πισίνα που είχε γεμίσει από νερά της βροχής στο εσωτερικό του καταυλισμού. Άμεσα κινητοποιούνται τόσο οι ίδιοι οι πρόσφυγες όσο και οι εθελοντές του καταυλισμού, προκειμένου να σώσουν τη ζωή του μικρού. Στιγμές δύσκολες, αφού οι προσπάθειές τους να το επαναφέρουν είναι άκαρπες, ενώ και το ασθενοφόρο που ήδη είχε καλεστεί αργεί να φτάσει. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι πρόσφυγες ζητάνε από μια εργαζόμενη στο catering του καταυλισμού να πάει το παιδί με το ιδιωτικό της αμάξι στο νοσοκομείο. Αρνείται, οι πρόσφυγες επιμένουν, της ζητάνε τα κλειδιά, ώστε να το πάνε οι ίδιοι. Αρνείται πάλι και ούτε υπάρχει διάθεση να προσφέρουν στους πρόσφυγες άλλο αμάξι της εταιρείας που εκείνη την ώρα βρίσκεται εκεί.

Λίγη ώρα αργότερα φτάνει περιπολικό με τους μπάτσους να μην προσφέρουν τίποτα πέραν από ένα ανέβασμα της υπάρχουσας έντασης. Εξαφανίζονται άμεσα από το σημείο. Οι εθελοντές ξαναπαίρνουν τηλέφωνο ύστερα από κάποια λεπτά το ασθενοφόρο και ενημερώνονται ότι οι μπάτσοι δεν το αφήνουν να περάσει επειδή… γίνονται επεισόδια στον καταυλισμό!!

Και ξεδιπλώνεται το παράλογο… Εμφανίζονται επίσης κοράκια δημοσιογράφοι, που απέναντι στην άρνηση των προσφύγων να τραβήξουν πλάνα,  επιλέγουν να ρίξουν λάσπη και να ενημερώσουν ψευδώς πως δήθεν γίνονται επιθέσεις από οπλισμένους πρόσφυγες που περιφρουρούν το χώρο μην επιτρέποντας την είσοδο σε κανέναν.

Μετά από μια μισή ώρα φτάνει το ασθενοφόρο και πηγαίνουν το μικρό πρόσφυγα στο νοσοκομείο, όπου δηλώνουν το θάνατό του και μέσα σε όλα δεν πιστεύουν την εκδοχή των προσφύγων για τα γεγονότα, προτιμώντας να τείνουν προς την πιο άνετη εξήγηση ότι ο μικρός πνίγηκε στη θάλασσα. Αδιαφορώντας για τη θέληση της οικογένειας να μη γίνει νεκροψία, επιστρέφουν τη σωρό του μικρού πρόσφυγα δύο μέρες αργότερα ανοιχτή από παντού.

Μέχρι εδώ τα γεγονότα… ήρθε η ώρα για συμπεράσματα. Μια σειρά από τραγικές κι επικίνδυνες φιγούρες τέλεσαν το μικροπρεπή στόχο τους, για να συμβάλλουν σε μια διαστρεβλωμένη αναπαραγωγή των γεγονότων και των αιτιολογιών τους. Από την άρνηση μιας εργαζόμενης να ρισκάρει τον κώλο της και τη θέση στην εταιρεία επισιτισμού (άνθρωπος κατά τα άλλα που στο παρελθόν έχει δείξει μεγάλο ζήλο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της) μέχρι τους μπάτσους που καθυστέρησαν την άφιξη του ασθενοφόρου (από σκέτη βλακεία, από πείσμα, αφού τους έδιωξαν, φοβούμενοι μήπως τους επιρρίψουν ευθύνες, αφού δεν βοήθησαν ως προς τη τύχη του πρόσφυγα…;). Από τους υπεύθυνους του νοσοκομείου που δεν άκουγαν τους πρόσφυγες και λειτούργησαν αυθαίρετα (μήπως και η ευθύνη για την ασφάλεια στον καταυλισμό ανοιγόταν ως ζήτημα και έβλαπτε κάθε λογής παράγοντα) μέχρι το κερασάκι στην τούρτα των καθαρμάτων των μέσων παραπληροφόρησης που ενημέρωσαν ψευδώς για δήθεν επεισόδια στρέφοντας αλλού το ζήτημα των συνθηκών των προσφύγων και κατηγορώντας τους για βιαιοπραγίες, δημιουργώντας έτσι ένα βολικό κλίμα για το status quo και παράλληλα ενισχύοντας κάθε αντιδραστική επιχειρηματολογία. Τέλος, για να κλείσει ο κύκλος, όπως άνοιξε, η εργαζόμενη του catering δεν βρήκε σκόπιμο να διαψεύσει όσα είπαν στο όνομα της κι έτσι κι αλλιώς, όπως είπε ο δημοσιογράφος που είναι υπεύθυνος για αυτό το άρθρο-σκουπίδι, “ότι γράψαμε – γράψαμε, τι να κάνουμε τώρα”.

Η συνθήκη στη Μυρσίνη δεν είναι μεμονωμένη όμως. Η ουσία του τί γίνεται εκεί δεν διαφέρει από τη γενικότερη κατάσταση. Στην Ευρώπη, κλείσιμο των συνόρων, εκκενώσεις καταυλισμών, όπως εκείνου του Καλαί Γαλλίας, εγκληματοποίηση των προσφύγων και δημιουργία ενός κλίματος “κινδύνου”. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στον ελλαδικό χώρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θάνατος στα σύνορα. Και μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Αποκόβοντας κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (να μην ξεχνάμε τις κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, το τελευταίο διάστημα ενάντια σε δομές αλληλεγγύης και ενάντια στην οργή των προσφύγων). Αποτρέποντας εν ολίγοις την κάθε εν δυνάμει απειλή, δημιουργώντας επίσης κλίμα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι “καζάνι που βράζει”, ώστε να δικαιολογηθούν οι οποιεσδήποτε προληπτικές κατασταλτικές επιχειρήσεις ή οι οποιεσδήποτε συμφωνίες μεταξύ κυρίαρχων (πχ της Ευρώπης με την Τουρκία ή μεταξύ των κρατών της Ευρώπης), προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος τους δηλαδή η περαιτέρω εξαθλίωση και καταστροφή ντόπιων, μεταναστών, προσφύγων.

Ο καταυλισμός της Μυρσίνης είναι λοιπόν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ. Ένα ακόμα παράδειγμα της επιβολής της κυρίαρχης αντίληψης. Ένα ακόμα πεδίο από το οποίο η κυριαρχία επιχειρεί να οικειοποιηθεί υπεραξία. Να βγάζουν κέρδος στις πλάτες των προσφύγων μέσω των συμφωνιών με τις εταιρίες catering, μέσα από τους μισθούς πείνας που δίνουν σε όσους “τυχερούς” βρίσκουν δουλειά (με αγροτικά μεροκάματα των 15 ευρώ για 10 ώρες δουλειάς).

   Ένας ακόμα τόπος, όπου με μια πατερναλιστική ρητορική και προσέγγιση γίνεται προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα και να βγουν κερδισμένοι κράτος και κεφάλαιο. Το κράτος άλλωστε, έχει εξουδετερώσει τους πρόσφυγες και τους έχει βάλει σε μια κατάσταση γενικής αναμονής για όλα όσα τους αφορούν: “Περιμένετε, θα τακτοποιηθεί η κατάστασή σας, μην παραπονιέστε, σας δίνουμε φαγητό κάθε μέρα, μην αναστατώνεστε, όλα θα γίνουν”, κτλ., δηλαδή μια προσπάθεια να παραδοθούν οι πρόσφυγες στην κενή ελπίδα και στο χάσιμο της αυτονομίας τους, να αποστειρωθεί κάθε πνεύμα αντίστασης, αυτοδιάθεσης, αξιοπρέπειάς τους. Να καταλήγουν να είναι, όπως είναι και η ντόπια κοινωνία, απλοί αριθμοί για το κάθε κράτος (όπως μας είπε ένας πρόσφυγας στον καταυλισμό). Και να πετύχει έτσι “αναίμακτα” η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Αυτά είναι με λίγα λόγια όσα συμβαίνουν στη Μυρσίνη και στην κάθε Μυρσίνη. Είτε μιλάμε για ανοιχτά κέντρα είτε για κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης η ουσία δεν αλλάζει. Απλώς χειροτερεύει, όπως χειροτερεύει η κατάσταση της κάθε κοινωνίας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι πλέον η μόνιμη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της επιβολής με κάθε μέσο του κράτους και του καπιταλισμού.

Δεν είναι καν κάτι που μάθαμε ύστερα από το θάνατο του μικρού. Η κατάσταση αυτή, συγκεκριμένα στη Μυρσίνη κρατάει μήνες, κάτι που μέσα από την παρέμβασή μας ως ΣΑΚΤΑ τους μήνες που λειτουργεί ως “κέντρο φιλοξενίας” είχε γίνει αντιληπτό. Πριν το καλοκαίρι είχαμε δει πώς η εταιρία catering προσπαθούσε να μεταπουλήσει το φαγητό που οι πρόσφυγες αρνούνταν να φάνε και πώς οι ίδιοι οι πρόσφυγες αντιστάθηκαν στη συνθήκη αυτή. Μετά το καλοκαίρι, στις 12 Οκτωβρίου για τους ίδιους λόγους οι πρόσφυγες πραγματοποίησαν πορεία στα Λεχαινά, μιλώντας για το φαγητό αλλά εκφράζοντας από πίσω μια ολόκληρη λογική αξιοπρέπειας.

Και όπως ήμασταν εξ’ αρχής, με τον ίδιο τρόπο είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε πλάι τους. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας ότι η θέση μας είναι κοινή θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΏΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ !

 

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ !

 

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

 

 Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

 Πάτρα, Νοέμβρης 2016

(Ενημέρωση από την επίσκεψη της ΣΑΚΤΑ στον προσφυγικό καταυλισμό στη Μυρσίνη Ηλείας)

   Την Κυριακή 10 Ιούλη συντρόφισσες και σύντροφοι από τη Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση μεταβήκαμε στον προσφυγικό καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας, συνεχίζοντας με τον τρόπο αυτό την πολιτική απόφαση της συνέλευσης για παρέμβαση στους πρόσφυγες.

   Ως συνέλευση, έχουμε επιλέξει να ασχοληθούμε εδώ και καιρό με το προσφυγικό ζήτημα, διαγιγνώσκοντας πως ο αντίκτυπος των πολεμικών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει ήδη φτάσει στις ακτές της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής.

   Στο έδαφος της Συρίας εξάλλου, οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί τόσο ανάμεσα στα ισχυρά κράτη, όσο κι ανάμεσα σε περιφερειακές δυνάμεις, έχουν ενταθεί. Αυτοί οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, που σχετίζονται με τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών (πετρελαίου και φυσικού αερίου) και καλλιεργούνται στην ευρύτερη περιοχή μεταξύ κεντρικών και περιφερειακών κρατών, έχουν δημιουργήσει εκατομμύρια πρόσφυγες που παίρνουν το δρόμο του ξεριζωμού από τον τόπο τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος σε κάποιο από τα κράτη της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

   Στον αντίποδα, τα ευρωπαϊκά κράτη θεσπίζουν μια σειρά  κατασταλτικών πολιτικών για την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών και τον εγκλωβισμό εκατομμυρίων ανθρώπων είτε στα παράλια της Τουρκίας είτε στο εσωτερικό των νότιων κρατών της Ε.Ε. – κατά βάση του ελληνικού. Αυτές οι κατασταλτικές πολιτικές περιλαμβάνουν ενίσχυση των χερσαίων-υδάτινων συνόρων και στρατόπεδα συγκέντρωσης (δημιουργία δεκάδων χώρων εγκλωβισμού των προσφύγων τόσο στα νησιά όσο και στην ενδοχώρα).

   Πρόθεση της κυριαρχίας για τους πρόσφυγες που ήδη βρίσκονται στην ελλαδική επικράτεια είναι ο αποκλεισμός τους από το ορατό και δημόσιο πεδίο. Μετά την εκκένωση των σημείων μαζικής συγκέντρωσης προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά και την Ειδομένη, η διαχείριση από πλευράς κράτους συνίσταται στον εγκλεισμό των προσφύγων σε χώρους απόμακρους από τα αστικά κέντρα.

   Ένας λοιπόν από τους σκοπούς της δικής μας παρέμβασης στον καταυλισμό της Μυρσίνης είναι αφ’ ενός να σπάσουμε – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας – τον αποκλεισμό και την απομόνωση των προσφύγων από τη δημόσια σφαίρα.

   Αφ ‘ετέρου, έχουμε επιδιώξει να γνωριστούμε με τους ανθρώπους αυτούς και να έρθουμε σε ουσιαστική επαφή μαζί τους.  Η επικοινωνία μας μαζί τους δεν περιορίζεται απλά και μόνο στο κομμάτι της πρακτικής αλληλεγγύης. Με όσους πρόσφυγες έχουμε πιο στενές σχέσεις, τους έχουμε ξεκαθαρίσει πως είμαστε κι εμείς κομμάτι των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, κομμάτι των εδώ καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων. Ταυτόχρονα όμως και κομμάτι αυτών που αγωνίζονται ενάντια στην επέλαση των κυρίαρχων στη ζωή μας.

   Προφανώς, η θέση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί είναι αρκετά διαφορετική από τη δική μας. Μακριά από τον τόπο τους, χωρισμένοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα και με μια τεράστια αβεβαιότητα για το επισφαλές μέλλον που τους περιμένει. Αρκετές φορές, σε ανθρώπινο επίπεδο, μιλώντας με κάποιους από τους ανθρώπους αυτούς, το στομάχι σου δένεται κόμπος και πρακτικά δε μπορείς να αρθρώσεις κουβέντα, όταν λ.χ ακούς από μια γυναίκα – σύζυγο αντικαθεστωτικού Σύρου, που γι’ αυτό το λόγο δεν του έδωσε το καθεστώς διαβατήριο κι έχει μείνει πίσω –  πως το –άθλιο- φαγητό που τους δίνει το catering δεν είναι πρόβλημα για την ίδια. Πως θα μπορούσε να τρώει κάθε μέρα μπισκότα, αν τουλάχιστον είχε μια διαβεβαίωση για το μέλλον των δύο παιδιών της, για χάρη των οποίων έφυγε από τη Συρία.

   Από την πλευρά μας, αυτό το οποίο έχουμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε με τους πρόσφυγες, είναι η αξία της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης, καθώς επίσης και των συλλογικών αγώνων και αντιστάσεων στους κοινούς καταπιεστές μας.

   Την Κυριακή στις 10 Ιούλη γίναμε μάρτυρες ενός τέτοιου συλλογικού αγώνα από πλευράς των προσφύγων. Ενώ βρισκόμασταν στο σπιτάκι μιας πρόσφυγα και συζητάγαμε τόσο πολιτικά όσο και πιο προσωπικά, ακούσαμε έντονες φωνές από τη μεριά της αποθήκης. Όλοι μαζί μεταβήκαμε εκεί και είδαμε εξαγριωμένους πρόσφυγες να φωνάζουν στους υπαλλήλους της εταιρείας catering. Oι τελευταίοι είχαν έρθει με δυο οχήματα, στα οποία μόλις είχαν φορτώσει χυμούς και φαγητά από την αποθήκη, τα οποία προορίζονταν για τους πρόσφυγες. Κάποιοι πρόσφυγες μας εξήγησαν πως αυτή την κίνηση την είχε ξανακάνει η εταιρεία. Στην ουσία, η καταγγελία ήταν ότι, ενώ σύμφωνα με τη σύμβαση σίτισης των προσφύγων η εταιρεία παίρνει 6.60 ευρώ ανά γεύμα, οι υπάλληλοί της επιστρέφουν και μεταπωλούν κάποια από τα προϊόντα (τα οποία αρνούνται να καταναλώσουν οι πρόσφυγες λόγω της κακής τους ποιότητας), για τα οποία η εταιρεία όμως έχει ήδη πληρωθεί. Όλος ο κόσμος –γυναίκες, άντρες και μικρά παιδιά- είχε συγκεντρωθεί μπροστά στα δυο αμάξια και με φωνές, συνθήματα και αυτοσχέδια πανό απαιτούσε από τους τρεις υπαλλήλους να αδειάσουν τα αυτοκίνητα, θεωρώντας πως, εφόσον η εταιρεία είχε αμειφθεί για τα προϊόντα, αυτά ανήκαν δικαιωματικά στους ίδιους. Επαναλάμβαναν επίσης πως το φαγητό της εταιρείας – από το οποίο την Κυριακή στις 10 Ιούλη είχαν συμπληρώσει μια εβδομάδα αποχής, σιτιζόμενοι από τα είδη που πρόσφεραν οι αλληλέγγυοι ή που αγοράζουν οι ίδιοι- ήταν ούτως ή άλλως άθλιο και ζητούσαν αντί του φαγητού αυτού η εταιρεία να τους προμηθεύει με πρώτες ύλες, ώστε να μαγειρεύουν μόνοι τους.

   Μετά από λίγο πλησιάσαμε τους τρεις υπαλλήλους ρωτώντας τους για το λόγο της φόρτωσης χυμών και φαγητών στα οχήματα. Πολύ εριστικοί, αφού πρώτα μας ζήτησαν ‘’ταυτοτητούλες’’, μας ξεκαθάρισαν πως είναι δικαίωμα της εταιρείας να το κάνει, καθώς το αναφέρει η σύμβαση σίτισης. Τους απαντήσαμε πως ως εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να υπερασπίζονται την εταιρεία και μάλιστα με όρους αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς προς τους πρόσφυγες. Τους είπαμε εν συνεχεία για το φαγητό, ότι δηλαδή οι άνθρωποι διαμαρτύρονται πως είναι άθλιο. Τότε, ένας απ’ αυτούς, (ο οποίος στην συνέχεια μάθαμε ότι είναι ο υπεύθυνος του καταυλισμού, τον οποίο έχει ορίσει ο αντιδήμαρχος του δήμου Φυλής στην Ηλεία), επιδεικτικά άνοιξε ένα χάρτινο πακέτο που περιείχε φαγητό και μας ρώτησε, αν εμείς θα το τρώγαμε. Στην απάντησή μας πως το θέμα είναι πως δεν το τρώνε οι πρόσφυγες, καθώς το θεωρούν σκουπίδια, με ένα κρεσέντο ρατσιστικού λόγου μας είπε κατάμουτρα δείχνοντας τους πρόσφυγες πως : ’’Αυτοί ήθελαν γαμήσι από την πρώτη μέρα, για να μάθουν να σέβονται’’. Tότε μια υπάλληλος της εταιρείας catering μας επιτέθηκε φραστικά και ατυχώς επιχείρησε να επιτεθεί και σωματικά σε μια συντρόφισσά μας.

    Στη δική μας έντονη αντίδραση, οι υπάλληλοι κάλεσαν τηλεφωνικά τους μπάτσους, οι οποίοι ήρθαν σχεδόν αμέσως με δυο περιπολικά. Ο υπεύθυνος της εταιρείας μας απείλησε δε, πως η εταιρεία θα στραφεί εναντίον μας για παρακώλυση του έργου της. Οι πρόσφυγες όλη αυτή την ώρα παρέμεναν μπροστά και πίσω από τα οχήματα της εταιρείας φωνάζοντας για το άθλιο φαγητό. Εν τέλει, μετά από κάποια ώρα με συνεχή συνθήματα και δυνατές φωνές από τους πρόσφυγες, οι υπάλληλοι υποχρεώθηκαν να αδειάσουν τα αυτοκίνητα, να επιστρέψουν τους χυμούς και τα φαγητά πίσω στην αποθήκη και να ξεκουμπιστούν μαζί με τους μπάτσους παρέα. Όση ώρα νωρίτερα η ένταση κορυφωνόταν, οι πρόσφυγες μας ευχαριστούσαν που πήραμε κι εμείς μέρος στο δικό τους αγώνα. Μια γυναίκα μας είπε πως, αν μας προσαγάγουν, θα έρθει κι αυτή μαζί μας. Ένας άλλος πρόσφυγας μας είπε πως δε θα επιτρέψουν να μας πάρουν περικυκλώνοντας τα περιπολικά.

   Ως συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα μπορούμε να πούμε πως την Κυριακή στις 10 Ιούλη στον προσφυγικό καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας οι πρόσφυγες έδωσαν μια μικρή μάχη. Στάθηκαν συλλογικά απέναντι στους μπάτσους και τους έντιμους ανθρώπους κυρ – Παντελήδες της εταιρείας κι από κοινού διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες σίτισης. Ο αγώνας ήταν και είναι δικός τους και η αλήθεια είναι πως τέτοιες αγωνιστικές στάσεις φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, δίνοντάς τους ταυτοχρόνως δύναμη για μεγαλύτερους αγώνες. Όσα θεωρητικά μπορούμε να πούμε για αλληλεγγύη, συλλογικοποίηση και κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, παίρνουν άλλη διάσταση, όταν λαμβάνουν σάρκα και οστά σε πραγματικές αγωνιστικές καταστάσεις. Από τη μια, η δική μας αλληλέγγυα στάση ήταν η έμπρακτη επιβεβαίωση των λεγομένων μας στους πρόσφυγες όλο το προηγούμενο διάστημα για κοινούς αγώνες και για αλληλεγγύη μεταξύ μας. Από την άλλη, η διάθεση εκ μέρους τους να μην επιτρέψουν στην αστυνομία να μας προσαγάγει, στην περίπτωση που οι μπάτσοι το επέλεγαν, είναι η καλύτερη απόδειξη πως η προσπάθεια ουσιαστικής επαφής και ζύμωσης με τους πρόσφυγες, καθώς και η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα κι αλληλεγγύης, μπορεί να είναι μια διαδικασία δύσκολη, επίπονη και χρονοβόρα, είναι όμως ο μοναδικός αγωνιστικός δρόμος που μπορούν να πάρουν οι από τα κάτω της κοινωνίας, ντόπιοι και πρόσφυγες/μετανάστες.

   Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε σε επαφή με τους πρόσφυγες του καταυλισμού της Μυρσίνης. Θα συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στο καθεστώς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης κι εξαίρεσης των ανθρώπων από την κανονικότητα. Θα συνεχίζουμε να ζυμωνόμαστε με τους σύγχρονους φτωχοδιάβολους –ντόπιους ή και μετανάστες- ενάντια στους φράκτες και τα σύνορα ανοίγοντας με τον τρόπο αυτό δρόμο προς την ελευθερία.

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ !

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΦΑΙΡΑ !

ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΠΛΑΣΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ !

ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΜΑΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, 18 Ιούλη 2016

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/6 ΣΤΙΣ 7μ.μ στον ΈΣΠΕΡΟ (πλ. Γεωργίου)