Σε μια προσπάθεια να πάρει ανάσα και ζωή η γειτονιά, τον Ιούνιο του 2016 διοργανώσαμε μαζί με την Αυτόνομη Ποδοσφαιρική Ομάδα το 2ο τουρνουά μπάσκετ στο χώρο της Καζάρμα και άλλες εκδηλώσεις στην πλατεία του Παντοκράτορα, στην Άνω Πόλη. Μέσα στις επόμενες ημέρες διαπιστώθηκε ότι οι μπασκέτες είχαν αφαιρεθεί και η πόρτα κλειδώθηκε με λουκέτο. Από τη στιγμή εκείνη ενημερωθήκαμε ότι υποκινητής αυτής της ενέργειας υπήρξε ένας μεμονωμένος γείτονας, ο οποίος απευθύνθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και αυτή έχοντας τη δικαιοδοσία του χώρου έδωσε εντολή στο Δήμο να σφραγίσει το γήπεδο.

[Δυο χρόνια πριν, όταν η Λαϊκή Συνέλευση επιχείρησε να καθαρίσει και να ανοίξει με τον κόσμο της γειτονιάς έναν άλλο χώρο στη δικαιοδοσία της συγκεκριμένης υπηρεσίας, τη Βεράντα-παιδική χαρά του Κάστρου, αντιμετώπισε μια εκτεταμένη καταστολή που κατέληξε σε ομαδική προσαγωγή].

Η «ιστορία» επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά ως φάρσα, αφενός γιατί η συγκεκριμένη κίνηση έγινε σε ανύποπτο χρόνο, αφετέρου επειδή καμία υπηρεσία δεν αναλάμβανε την ευθύνη, χρησιμοποιώντας στο έπακρο τα μέσα που παρέχουν οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που κατέχουν.Η αρχαιολογική υπηρεσία(6η Εφορία Αρχαιοτήτων), που φαίνεται ότι θεωρεί τσιφλίκι της κάθε χώρο χαρακτηρισμένο αρχαιολογικό, άσχετα αν η χρήση του έχει αλλάξει και επανανοηματοδοτηθεί μέσα στην πορεία του χρόνου, κάλεσε τον Εισαγγελέα να επιβάλει την «Ησυχία και την Τάξη». Ο Δήμος Πατρέων με τη σειρά του,χωρίς καμία διαβούλευση με τους δημότες και σε συστράτευση με τον έταιρο θεσμό, εξασφάλισε ακόμη μια συνθήκη για απομόνωση στο σπίτι και αποθάρρυνση του παιχνιδιού και της συνάντησης στη γειτονιά.

Η Άνω Πόλη, ανέκαθεν ιστορική γειτονιά της Πάτρας όχι τόσο από την ύπαρξη μνημείων στον τόπο, αλλά λόγω της κοινωνικής της σύστασης και διαστρωμάτωσης, συνεχίζει να είναι κυρίως μια φτωχή συνοικία ακόμη και σήμερα, με θρυμματισμένες πια τις ανθρώπινες σχέσεις και το βίωμα της γειτονιάς ως εξατομικευμένο συμφέρον. Το τοπίο συμπληρώνεται από την διάνοιξη της μίνι περιμετρικής μέσα από το σώμα της, το σφράγισμα και την εγκατάλειψη των δημόσιων -ελεύθερων χώρων και την εκμετάλλευση της ως μνημειακό εμπόρευμα που ζωντανεύει μόνο από την αύρα των καταστημάτων διασκέδασης και θρησκοληψίας. Η Λαϊκή Συνέλευση Άνω Πόλης, αφουγκραζόμενη τις συγκεκριμένες συνθήκες, προσπαθεί με τη δράση της να δημιουργήσει διαφορετικές καθημερινές σχέσεις επικοινωνίας και αλληλεγγύης και να διεκδικήσει τα δημόσια αγαθά με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον και τις κοινωνικές ανάγκες. Μετά από συνεχόμενες κινήσεις ενημέρωσης και συζήτησης, διαπιστώθηκε ότι η γειτονιά υπήρξε κατηγορηματικά αντίθετη ως προς το κλείσιμο του Κάστρου και της Καζάρμα.

Το να αντιληφθούμε τη σχέση που συνδέει το κλείσιμο της Καζάρμα, της παιδικής χαράς στη βεράντα του κάστρου και κάθε δημόσιου χώρου με το ξεπούλημα σε ιδιώτες όλων των δημόσιων αγαθών (νερό, ρεύμα, παιδεία, υγεία), τη συρρίκνωση των συντάξεων και των μισθών και τις πολιτικές εξόντωσης του συλλογικού γίγνεσθαι, σημαίνει να κατανοήσουμε το νήμα που συνέχει όλα αυτά στη διαδικασία μια γενικότερης στρατηγικής κυριαρχίας και καταδυνάστευσης σε όλα τα επίπεδα. Η παρούσα Δημοτική Αρχή, εξαρτώμενη σαφώς από την κεντρική εξουσία, εξαγγέλλει ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, διεκδικώντας για παράδειγμα ως δημόσιο χώρο το παλιό Λιμάνι, αναδιαμορφώνοντας παιδικές χαρές και παρεμβαίνοντας σε κοινωνικά προβλήματα. Εντούτοις, η στοχοθεσία παρέμβασης του Δήμου μεσολαβείται από την κομματική ιδιοσυγκρασία του και τις γραφειοκρατικές δεσμεύσεις.

Σε εποχές γενικευμένης οπισθοχώρησης των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων, ως Λαϊκή Συνέλευση Άνω Πόλης συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μοναδικός δρόμος για τις νίκες, μικρές ή μεγάλες, είναι η συμμετοχή, δράση και κινητοποίηση των από τα κάτω. Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί ευθύνη και υποχρέωση οποιασδήποτε δημοτικής αρχής η διαμόρφωση και φροντίδα των δημόσιων χώρων και αγαθών. Διεκδικούμε, με γνώμονα όλα τα παραπάνω, το άνοιγμα ή τη δημιουργία ζωτικών χώρων αναψυχής και παιχνιδιού, όπως και δημόσιων χώρων τόσο στη γειτονιά μας και όσο σε όλη την πόλη.

Λαϊκή Συνέλευση Άνω Πόλης

Δεκέμβριος 2016

Το κείμενο μοιράστηκε στην γειτονιά της Άνω πόλης Πάτρας , καθώς και στο κέντρο της πόλης. Κάτοικοι της Άνω πόλης και αλληλέγγυοι βρέθηκαν στο Δημαρχείο πραγματοποιώντας παρέμβαση και μοιράζοντας το κείμενο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

   Στις 20 Δεκέμβρη συνεχίζεται το εφετείο του αναρχικού-κομμουνιστή κρατούμενου Τάσου Θεοφίλου. Ο Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη το καλοκαίρι του 2012, κατηγορούμενος για την ένοπλη ληστεία στην τράπεζα ALPHA BANK στην Πάρο, τη συναυτουργία σε ανθρωποκτονία οδηγού ταξί, ο οποίος επιχείρησε να σταματήσει τους δράστες κατά την προσπάθεια της διαφυγής τους και τη συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση ‘’Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς’’. Πρόκειται για ένα στημένο και αβάσιμο κατηγορητήριο της κυριαρχίας, η οποία μέσα από την συστηματική εφαρμογή αυτής της τακτικής, επιχειρεί να κάμψει το φρόνημα των πολιτικών της αντιπάλων κρατώντας τους σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης, ελέγχου και στοχοποίησης.

   Τα ‘’ατράνταχτα’’ ενοχοποιητικά στοιχεία και ευρήματα της αντιτρομοκρατικής που συσχετίζουν το πρόσωπο του Θεοφίλου με την συγκεκριμένη υπόθεση είναι ένα δείγμα dna σε καπέλο που φέρεται να είχε ένας εκ των δραστών κατά την διάρκεια της ληστείας. Ένα εύρημα που από την πρώτη στιγμή της δικής φάνηκε τελείως αφερέγγυο στο να μπορέσει επαληθεύσει την ενοχή του κατηγορούμενου. Αφερέγγυο τόσο για την ανάδειξη του dna ως μέσο ταυτοποίησης υπόπτων όσο και για την ύπαρξη του καπέλου πάνω στο οποίο ισχυρίζονται οι διωκτικοί μηχανισμοί ότι βρέθηκε το δείγμα του γενετικού υλικού. Παρά το καταγεγραμμένο οπτικό υλικό που δε δείχνει κανένα καπέλο κατά την διάρκεια της ληστείας και την μη αναγνώριση του Τάσου Θεοφίλου από το σύνολο των τραπεζικών υπαλλήλων, η δικαστική αρχή αποφάσισε να τον καταδικάσει για συμμετοχή στη ληστεία με ποινή κάθειρξης 25 χρόνων απορρίπτοντας τις υπόλοιπες κατηγορίες για συμμετοχή στην προαναφερθείσα ένοπλη οργάνωση και συναυτουργία σε ανθρωποκτονία. Οι αιμοδιψείς τάσεις της δικαστικής εξουσίας κορυφώθηκαν μέσω της άσκησης έφεσης υπέρ του νόμου, η οποία ακυρώνει τις αθωωτικές αποφάσεις του πρωτοδικείου και καλεί τον κατηγορούμενο να δικαστεί εκ νέου ακόμα και για τις κατηγορίες που είχε αθωωθεί. Μέσω αυτού του δικαστικού τερτιπιού, ελλοχεύει ο κίνδυνος για το σύντροφο να καταδικαστεί με μεγαλύτερη ποινή από αυτή της ισόβιας κάθειρξης. Για άλλη μια φορά, η δικαστική αρχή – ένα από τα βασικότερα εξαρτήματα διάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού – αλλά και η άρχουσα τάξη που η ίδια προασπίζεται και υπηρετεί, δείχνει ανικανοποίητη, αν δεν επιβληθούν οι πιο εξοντωτικές ποινές στους πολιτικούς αντιπάλους της.

    Από την πλευρά μας, έχουμε επίγνωση ότι η επίθεση, που δέχεται ο Τάσος Θεοφίλου από τις διωκτικές και κατασταλτικές δυνάμεις της κυρίαρχης αστικής τάξης, είναι ένα από τα δεκάδες φαινόμενα εκδικητικότητας απέναντι στα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά κομμάτια της υποτελούς/εκμεταλλευόμενης τάξης που αποπειρώνται να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία της κυριαρχίας. Ο σύντροφος, εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ποινικοποιείται για το πολιτικό του φρόνιμα, για την επιλογή του να βρίσκεται στο στρατόπεδο των πανταχού φτωχοδιαβόλων και κολασμένων, για την αυταπάρνηση και την ακλόνητη πίστη του στο επαναστατικό όραμα παρά τις συνθήκες εγκλεισμού του.

   Στον κόσμο της σύγχρονης βαρβαρότητας η προώθηση και υποστήριξη της αναρχικής σου θεώρησης είναι αρκετή για να τεθείς στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών του κράτους. Οποιαδήποτε μορφή έμπρακτης αμφισβήτησης του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος και των σχέσεων που απορρέουν απ’ αυτό πατάσσεται ως αποσταθεροποιητικός συντελεστής στην ομαλή διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται ξεκάθαρο ότι τα δρώντα αναρχικά υποκείμενα, που μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας κι αλληλεγγύης, είναι βραχνάς στα σχέδια της άρχουσας τάξης, η οποία δείχνει να αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ψυχραιμία, επιβάλλοντας μία συνθήκη εκτάκτου ανάγκης και  ένα καθεστώτος εξαίρεσης.

   Σε μια εποχή κατά την οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μια κατάσταση γενικευμένης  αναδιάρθρωσης κι εσωτερικής δομικής κρίσης και δεν έχει να δώσει άμεσες χειροπιαστές απαντήσεις  για τα προβλήματα των πληβείων, όπου σε εγχώριο επίπεδο μέσω της ‘’φαιορόζ’’ κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ εφαρμόζει και δρομολογεί μια σειρά από βάρβαρα κι επονείδιστα μέτρα (πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, κατάργηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ιδιωτικοποίηση νερού και ρεύματος και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) εις βάρος των υποτελών κοινωνικών στρωμάτων, η τακτική της αναβάθμισης των μεθόδων ελέγχου, εξόντωσης και καταστολής είναι νομοτελειακά αναμενόμενη για την ύψιστη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, την απρόσκοπτη κερδοφορία του και τη διαιώνιση της υπάρχουσας συνθήκης εκμετάλλευσης.

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18:00

ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (Κορίνθου κι Αράτου)

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Το επόμενο διάστημα το κράτος θα καλέσει τέσσερις συντρόφους/ισσες να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη που διεξάγεται για τη Χρυσή Αυγή προκειμένου να αποφασιστεί αν πρόκειται ή όχι για εγκληματική οργάνωση. Μέσα στη δικογραφία υπάρχουν μια σειρά από υποθέσεις με βάση τις οποίες θα κριθεί η ενοχοποίηση ή όχι του παρακρατικού μορφώματος σύμφωνα με το νομικό πλαίσιο του κράτους. Μία από αυτές τις υποθέσεις είναι η επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια τον Ιούνιο του 2008, υπόθεση που αντιμετωπίστηκε επί χρόνια από τον κόσμο του αγώνα με κινηματικούς όρους μέχρι και το κλείσιμό της τον Οκτώβριο του 2015. Η δικογραφία της επίθεσης εντάσσεται στη μεγάλη δίκη της ΧΑ μαζί με άλλες υποθέσεις όπως ενδεικτικά είναι η δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα, η επίθεση στους συνδικαλιστές εργάτες του ΠΑΜΕ, η δολοφονία του εργάτη από το Πακιστάν Σ. Λουκμάν, η επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Συνεργείο» κ.ά.

Χρονικό επίθεσης στην Αντίπνοια και η συγκυρία στην οποία πραγματοποιήθηκε

“Σήμερα Δευτέρα 30 Ιουνίου [2008] στις 7 η ώρα το απόγευμα, ομάδα 20 περίπου ατόμων από τη γνωστή φασιστική γκρούπα της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα Κάτω Πετράλωνα. Εισβάλλοντας στο στέκι «χαιρέτισαν» φασιστικά φωνάζοντας «με τους χαιρετισμούς της Χρυσής Αυγής», και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μαχαίρια σε δύο από τα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο στέκι. Τους τραυμάτισαν στα πόδια και στο κεφάλι και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όπως ήρθαν, με μηχανές μεγάλου κυβισμού. […]” (από το κείμενο του στεκιού Αντίπνοια την ημέρα της επίθεσης).

Η επίθεση στην Αντίπνοια ερμηνεύτηκε ως επίθεση ενάντια στον κόσμο του αγώνα συνολικά, και όχι ως περιστατικό που αφορά κάποιους συγκεκριμένους συντρόφους. Ήταν μια επίθεση σε έναν χώρο όπου δραστηριοποιείται κόσμος που αγωνίζεται για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Και ως τέτοια αντιμετωπίστηκε. Από την πρώτη στιγμή εκφράστηκε έμπρακτη αλληλεγγύη και στη συνέχεια η υπόθεση σηκώθηκε από συλλογικές διαδικασίες, με τους όρους του ίδιου του κινήματος και όχι με εκείνους της αστικής δικαιοσύνης. Για την ιστορία, όσον αφορά τη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης, κάποια στιγμή η υπόθεση «χάθηκε» σε κάποιο κρατικό συρτάρι, μέχρι τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Σε εκείνη την καινούρια συγκυρία (όπου κράτος και ΜΜΕ έσπευσαν να δηλώσουν ότι μέχρι τότε δεν γνώριζαν αλλά ότι εφεξής θα ρίξουν άπλετο φως στο δολοφονικό έργο της ΧΑ), ξεκίνησε μετά από σειρά αναβολών η δίκη για την επίθεση στην Αντίπνοια. Καθ’ όλη τη διάρκεια και μέχρι την ολοκλήρωσή της, εντός κι εκτός δικαστικής αίθουσας, δόθηκε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κράτος και φασίστες ότι ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους από τον κόσμο του αγώνα. Η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου ενάντια στους φασίστες μαχαιροβγάλτες Α. Στράτο και Β. Σιατούνη δεν μας αποπροσανατολίζει, καθώς αντιλαμβανόμαστε τη σχέση κράτους-παρακράτους και τον τρόπο που λειτουργεί η «δικαιοσύνη».

Η επίθεση στην Αντίπνοια δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα μεμονωμένο περιστατικό. Την εποχή εκείνη, καθώς άρχιζε να γίνεται αισθητή η τρέχουσα δομική κρίση, οι όροι επιβολής είχαν επίσης αρχίσει να σκληραίνουν αισθητά. Η εξέγερση του 2008 συμπύκνωσε τη δυσαρέσκεια και την αντίδραση ενάντια σε όσα διαφαίνονταν πλέον καθαρά στον κοντινό ορίζοντα. Είναι πάγια τακτική του κράτους να χρησιμοποιεί τους παρακρατικούς μηχανισμούς του, πέρα από τους κατασταλτικούς, για να επιτεθεί στους από τα κάτω, και κυρίως στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια τους, σε περιόδους που οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται.

Την ίδια εποχή, λοιπόν, και άλλα κέντρα αγώνα είχαν δεχτεί επιθέσεις, όπως για παράδειγμα οι καταλήψεις Βίλλα Αμαλίας και Πραπόπουλου και το στέκι Θερσίτης. Ενέργεια παρακρατικών ήταν επίσης, σε πλήρη συνεργασία με τους μπάτσους, η επίθεση ενάντια σε αντιφασίστες διαδηλωτές στις 2 Φεβρουαρίου 2008, αποτέλεσμα της οποίας ήταν το μαχαίρωμα δύο συντρόφων καθώς και η άγρια καταστολή των ΜΑΤ στην πορεία που πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα ως απάντηση. Την ίδια περίοδο φασίστες εισέβαλλαν σε σπίτια μεταναστών σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Όλα τα παραπάνω συμπλήρωναν τις κινήσεις της κυριαρχίας ενάντια σε κέντρα αγώνα, σε αγωνιστές και στα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Εκεί που δεν φτάνει η θεσμική καταστολή, ξεκινούν οι επιθέσεις των συγχρόνων ταγματασφαλιτών.

Οι κρατικές μεθοδεύσεις μετά τη δολοφονία του Φύσσα

Στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 δολοφονήθηκε ο αντιφασίστας Π. Φύσσας από τάγμα εφόδου της ΧΑ. Το κράτος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του, αξιώνοντας να φανεί ως ένας ουδέτερος διαιτητής μεταξύ ακραίων στοιχείων, ως προστάτης των δημοκρατικών αξιών και απαραίτητος εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας. Βασική επιδίωξη υπήρξε η χειραγώγηση και αποδυνάμωση του κόσμου του αγώνα. Πώς; Με τη διακήρυξη ενός «κρατικού αντιφασισμού» που, συνοδευμένος από την ήδη υπάρχουσα «θεωρία των δύο άκρων», προσπαθεί να απονοηματοδοτήσει τον αντιφασισμό δίνοντάς του μια θεσμική διάσταση. Η προσπάθεια να φανεί ο φασισμός ως κάτι ξένο προς το σύστημα συγκαλύπτει το γεγονός ότι αποτελεί (τόσο ιστορικά όσο και στην συγκεκριμένη περίπτωση) έναν πολύ συγκεκριμένο μηχανισμό, στον οποίο δίνουν ζωή το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.

Έτσι, μέσα σε αυτή τη συγκυρία στήθηκε το θέατρο της εκδίκασης της υπόθεσης «εγκληματική οργάνωση ΧΑ», όπου δεν έλειψε η απαραίτητη μηντιακή προώθηση με γνωστούς κομπάρσους να δηλώνουν ότι έπεσαν από τα σύννεφα και ότι μέχρι πρότινος δεν είχαν δει τον κίνδυνο του φασισμού. Η δίκη ξεκίνησε με πολλά ταρατατζούμ, σε μια προσπάθεια να ξεπλύνει το κράτος τις ευθύνες του, με τη συγκατάθεση κομματιών της αριστεράς που βλέπουν με καλό μάτι τη διαχείριση του ζητήματος και επιδιώκουν ως λύση του προβλήματος τη φυλάκιση των φασιστών. (Πόσο επιφανειακή μπορεί να είναι η ερμηνεία του τι εστί φασισμός αν περιμένουν ότι έτσι θα λυθεί το ζήτημα, όπως και κάθε άλλο ζήτημα που αφορά τον κόσμο του αγώνα!). Μέσα σε αυτό το κλίμα ταξικής συμφιλίωσης «όλοι μαζί ενάντια στο φασισμό», το σύστημα πρόκειται να καλέσει να καταθέσουν στο δικαστήριο ως μάρτυρες κατηγορίας σύντροφοι/ισσες από τον αναρχικό χώρο.

Ωστόσο, οι επιθέσεις του φασισμού δεν είναι ξεκομμένες από τις επιθέσεις της κυριαρχίας. Με μια ματιά μονάχα στις υποθέσεις που περιλαμβάνει η δίκη της ΧΑ, τι βλέπουμε; Επιθέσεις σε εργάτες, σε μετανάστες, σε αγωνιστές, σε διαδικασίες και σε δομές αγώνα. Αν κοιτάξουμε τις κινήσεις του συστήματος, τι βλέπουμε; Επιθέσεις σε εργάτες, σε μετανάστες, σε αγωνιστές, σε διαδικασίες και σε δομές αγώνα. Κάποιες φορές με διαφορετικά μέσα, πάντοτε με την ίδια λογική, εκείνη της επιβολής συνθηκών πρόσφορων για ολοένα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση, προσπαθούν να περιστείλουν κάθε κίνηση δυναμικής διεκδίκησης μιας ζωής με αξιοπρέπεια, μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, χειραφέτησης και ελευθερίας.

Τι είναι για μας ο αντιφασιστικός αγώνας

Αναγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου στην ολοκληρωτική συνθήκη που βιώνουμε, όπως και τη σχέση κράτους-παρακράτους, ως αναρχικοί δεν μπορούμε να κινούμαστε με τους όρους της κυριαρχίας. Οφείλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά τον αγώνα ενάντια στο φασισμό ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Και γι’ αυτό το λόγο ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός, αντιθεσμικός, αντικαπιταλιστικός και μαχητικός.

Σημασία λοιπόν δεν έχει από μόνο του το στιγμιότυπο ενός δικαστηρίου στα μέτρα της κυριαρχίας. Σημασία έχει να μην ξεχνάμε ότι υποθέσεις όπως αυτή αφορούν το σύνολο του κόσμου του αγώνα, και ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους δικούς μας όρους, συλλογικά και κινηματικά. Σημασία έχει ο αγώνας ενάντια στο φασισμό αφενός να δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή και οπουδήποτε προσπαθεί να εδραιωθεί, αφετέρου να αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός

Την Παρασκευή 9/12 στις 11:00 η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση καλεί σε μικροφωνική-συγκέντρωση στο Παράρτημα στην Πάτρα. Μέσω της κίνησης αυτής η συνέλευση επιδιώκει να ενημερώσει τη τοπική κοινωνία για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στον καταυλισμό της Μυρσίνης στα Λεχαινά της Ηλείας και ιδιαίτερα για τις συνθήκες πνιγμού ενός μικρού πρόσφυγα εντός του καταυλισμού αλλά κι ενάντια στα ψεύδη που έχουν γραφεί κι αναπαραχθεί για τη στάση των προσφύγων στον τοπικό κι όχι μόνο τύπο. Με την κίνησή μας αυτή αναγνωρίζουμε ότι η θέση μας -τόσο των ντόπιων όσο και των μεταναστών- είναι από την ίδια πλευρά κι αντιλαμβανόμαστε πως μόνο με διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινούς αγώνες θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.  Η ανακοίνωση αυτή έχει ήδη μοιραστεί -μεταφρασμένη στην αγγλική- στους ίδιους τους πρόσφυγες του καταυλισμού της Μυρσίνης. Ακολουθεί η ανακοίνωση της συνέλευσης.

______________________________________________

   Το απόγευμα της 23ης Οκτωβρίου ένας μικρός πρόσφυγας ηλικίας 18 μηνών έπεσε σε πισίνα που είχε γεμίσει από νερά της βροχής στο εσωτερικό του καταυλισμού. Άμεσα κινητοποιούνται τόσο οι ίδιοι οι πρόσφυγες όσο και οι εθελοντές του καταυλισμού, προκειμένου να σώσουν τη ζωή του μικρού. Στιγμές δύσκολες, αφού οι προσπάθειές τους να το επαναφέρουν είναι άκαρπες, ενώ και το ασθενοφόρο που ήδη είχε καλεστεί αργεί να φτάσει. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι πρόσφυγες ζητάνε από μια εργαζόμενη στο catering του καταυλισμού να πάει το παιδί με το ιδιωτικό της αμάξι στο νοσοκομείο. Αρνείται, οι πρόσφυγες επιμένουν, της ζητάνε τα κλειδιά, ώστε να το πάνε οι ίδιοι. Αρνείται πάλι και ούτε υπάρχει διάθεση να προσφέρουν στους πρόσφυγες άλλο αμάξι της εταιρείας που εκείνη την ώρα βρίσκεται εκεί.

   Λίγη ώρα αργότερα φτάνει περιπολικό με τους μπάτσους να μην προσφέρουν τίποτα πέραν από ένα ανέβασμα της υπάρχουσας έντασης. Εξαφανίζονται άμεσα από το σημείο. Οι εθελοντές ξαναπαίρνουν τηλέφωνο ύστερα από κάποια λεπτά το ασθενοφόρο και ενημερώνονται ότι οι μπάτσοι δεν το αφήνουν να περάσει επειδή… γίνονται επεισόδια στον καταυλισμό!

   Και ξεδιπλώνεται το παράλογο… Εμφανίζονται επίσης κοράκια δημοσιογράφοι, που απέναντι στην άρνηση των προσφύγων να τραβήξουν πλάνα,  επιλέγουν να ρίξουν λάσπη και να ενημερώσουν ψευδώς πως δήθεν γίνονται επιθέσεις από οπλισμένους πρόσφυγες που περιφρουρούν το χώρο μην επιτρέποντας την είσοδο σε κανέναν.

   Μετά από μια μισή ώρα φτάνει το ασθενοφόρο και πηγαίνουν το μικρό πρόσφυγα στο νοσοκομείο, όπου δηλώνουν το θάνατό του και μέσα σε όλα δεν πιστεύουν την εκδοχή των προσφύγων για τα γεγονότα, προτιμώντας να τείνουν προς την πιο άνετη εξήγηση ότι ο μικρός πνίγηκε στη θάλασσα. Αδιαφορώντας για τη θέληση της οικογένειας να μη γίνει νεκροψία, επιστρέφουν τη σωρό του μικρού πρόσφυγα δύο μέρες αργότερα ανοιχτή από παντού.

   Μέχρι εδώ τα γεγονότα… ήρθε η ώρα για συμπεράσματα. Μια σειρά από τραγικές κι επικίνδυνες φιγούρες τέλεσαν το μικροπρεπή στόχο τους, για να συμβάλλουν σε μια διαστρεβλωμένη αναπαραγωγή των γεγονότων και των αιτιολογιών τους. Από την άρνηση μιας εργαζόμενης να ρισκάρει τον κώλο της και τη θέση στην εταιρεία επισιτισμού (άνθρωπος κατά τα άλλα που στο παρελθόν έχει δείξει μεγάλο ζήλο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της) μέχρι τους μπάτσους που καθυστέρησαν την άφιξη του ασθενοφόρου (από σκέτη βλακεία, από πείσμα, αφού τους έδιωξαν, φοβούμενοι μήπως τους επιρρίψουν ευθύνες, αφού δεν βοήθησαν ως προς τη τύχη του πρόσφυγα…;). Από τους υπεύθυνους του νοσοκομείου που δεν άκουγαν τους πρόσφυγες και λειτούργησαν αυθαίρετα (μήπως και η ευθύνη για την ασφάλεια στον καταυλισμό ανοιγόταν ως ζήτημα και έβλαπτε κάθε λογής παράγοντα) μέχρι το κερασάκι στην τούρτα των καθαρμάτων των μέσων παραπληροφόρησης που ενημέρωσαν ψευδώς για δήθεν επεισόδια στρέφοντας αλλού το ζήτημα των συνθηκών των προσφύγων και κατηγορώντας τους για βιαιοπραγίες, δημιουργώντας έτσι ένα βολικό κλίμα για το status quo και παράλληλα ενισχύοντας κάθε αντιδραστική επιχειρηματολογία. Τέλος, για να κλείσει ο κύκλος, όπως άνοιξε, η εργαζόμενη του catering δεν βρήκε σκόπιμο να διαψεύσει όσα είπαν στο όνομα της κι έτσι κι αλλιώς, όπως είπε ο δημοσιογράφος που είναι υπεύθυνος για αυτό το άρθρο-σκουπίδι, “ότι γράψαμε – γράψαμε, τι να κάνουμε τώρα”.

   Η συνθήκη στη Μυρσίνη δεν είναι μεμονωμένη όμως. Η ουσία του τί γίνεται εκεί δεν διαφέρει από τη γενικότερη κατάσταση. Στην Ευρώπη, κλείσιμο των συνόρων, εκκενώσεις καταυλισμών, όπως εκείνου του Καλαί Γαλλίας, εγκληματοποίηση των προσφύγων και δημιουργία ενός κλίματος “κινδύνου”. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στον ελλαδικό χώρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θάνατος στα σύνορα. Και μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Αποκόβοντας κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (να μην ξεχνάμε τις κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, το τελευταίο διάστημα ενάντια σε δομές αλληλεγγύης και ενάντια στην οργή των προσφύγων). Αποτρέποντας εν ολίγοις την κάθε εν δυνάμει απειλή, δημιουργώντας επίσης κλίμα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι “καζάνι που βράζει”, ώστε να δικαιολογηθούν οι οποιεσδήποτε προληπτικές κατασταλτικές επιχειρήσεις ή οι οποιεσδήποτε συμφωνίες μεταξύ κυρίαρχων (πχ της Ευρώπης με την Τουρκία ή μεταξύ των κρατών της Ευρώπης), προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος τους δηλαδή η περαιτέρω εξαθλίωση και καταστροφή ντόπιων, μεταναστών, προσφύγων.

   Ο καταυλισμός της Μυρσίνης είναι λοιπόν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ. Ένα ακόμα παράδειγμα της επιβολής της κυρίαρχης αντίληψης. Ένα ακόμα πεδίο από το οποίο η κυριαρχία επιχειρεί να οικειοποιηθεί υπεραξία. Να βγάζουν κέρδος στις πλάτες των προσφύγων μέσω των συμφωνιών με τις εταιρίες catering, μέσα από τους μισθούς πείνας που δίνουν σε όσους “τυχερούς” βρίσκουν δουλειά (με αγροτικά μεροκάματα των 15 ευρώ για 10 ώρες δουλειάς).

   Ένας ακόμα τόπος, όπου με μια πατερναλιστική ρητορική και προσέγγιση γίνεται προσπάθεια να κατευναστούν τα πνεύματα και να βγουν κερδισμένοι κράτος και κεφάλαιο. Το κράτος άλλωστε, έχει εξουδετερώσει τους πρόσφυγες και τους έχει βάλει σε μια κατάσταση γενικής αναμονής για όλα όσα τους αφορούν: “Περιμένετε, θα τακτοποιηθεί η κατάστασή σας, μην παραπονιέστε, σας δίνουμε φαγητό κάθε μέρα, μην αναστατώνεστε, όλα θα γίνουν”, κτλ., δηλαδή μια προσπάθεια να παραδοθούν οι πρόσφυγες στην κενή ελπίδα και στο χάσιμο της αυτονομίας τους, να αποστειρωθεί κάθε πνεύμα αντίστασης, αυτοδιάθεσης, αξιοπρέπειάς τους. Να καταλήγουν να είναι, όπως είναι και η ντόπια κοινωνία, απλοί αριθμοί για το κάθε κράτος (όπως μας είπε ένας πρόσφυγας στον καταυλισμό). Και να πετύχει έτσι “αναίμακτα” η επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

   Αυτά είναι με λίγα λόγια όσα συμβαίνουν στη Μυρσίνη και στην κάθε Μυρσίνη. Είτε μιλάμε για ανοιχτά κέντρα είτε για κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης η ουσία δεν αλλάζει. Απλώς χειροτερεύει, όπως χειροτερεύει η κατάσταση της κάθε κοινωνίας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι πλέον η μόνιμη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της επιβολής με κάθε μέσο του κράτους και του καπιταλισμού.

   Δεν είναι καν κάτι που μάθαμε ύστερα από το θάνατο του μικρού. Η κατάσταση αυτή, συγκεκριμένα στη Μυρσίνη κρατάει μήνες, κάτι που μέσα από την παρέμβασή μας ως ΣΑΚΤΑ τους μήνες που λειτουργεί ως “κέντρο φιλοξενίας” είχε γίνει αντιληπτό. Πριν το καλοκαίρι είχαμε δει πώς η εταιρία catering προσπαθούσε να μεταπουλήσει το φαγητό που οι πρόσφυγες αρνούνταν να φάνε και πώς οι ίδιοι οι πρόσφυγες αντιστάθηκαν στη συνθήκη αυτή. Μετά το καλοκαίρι, στις 12 Οκτωβρίου για τους ίδιους λόγους οι πρόσφυγες πραγματοποίησαν πορεία στα Λεχαινά, μιλώντας για το φαγητό αλλά εκφράζοντας από πίσω μια ολόκληρη λογική αξιοπρέπειας.

   Και όπως ήμασταν εξ’ αρχής, με τον ίδιο τρόπο είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε πλάι τους. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας ότι η θέση μας είναι κοινή θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς που μας καταστρέφει, ατομικά και συλλογικά. Γιατί μόνο μαζί θα προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα στο μονοπάτι της χειραφέτησης. Γιατί μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την ελευθερία που μας ανήκει.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΏΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ !

 ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ !

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

 Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

 Πάτρα, Δεκέμβρης 2016

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ…

   Από το 2010, με την είσοδο της ελληνικής οικονομίας στους μηχανισμούς »στήριξης», η συντονισμένη επίθεση κράτους και κεφαλαίου ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας, που εκφράζεται με ιδιαίτερη ένταση στα πιο χαμηλά στρώματά της, όλο και κλιμακώνεται.

   Κινήσεις από το ελληνικό κράτος στο πλαίσιο της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού και  σε κοινό βηματισμό με υπερεθνικούς μηχανισμούς (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), που καθεμιά από αυτές τις κινήσεις έρχεται να συνεισφέρει το λιθαράκι της στο κτίσιμο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Σκιαγραφείται έτσι μια συνθήκη που δεν έχει να κάνει με τις “ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας” ή με ένα “αναγκαίο και περιστασιακό κακό σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης” αλλά αντιθέτως πρόκειται για το μόνιμο καθεστώς που μας επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι από εδώ και στο εξής.

   Επειδή αναδιάρθρωση  σημαίνει πρώτον την κατάργηση όλων των κατακτήσεων των εργατικών αγώνων των τελευταίων 150 χρόνων. Καταργήσεις οριστικές κι επιβαλλόμενες από ένα ισχυρό μπλοκ εξουσίας κράτους και κεφαλαίου ενάντια στο οποίο και μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες μπορούμε να κατακτήσουμε ξανά εδάφη ελευθερίας. Δεύτερον, καπιταλιστική αναδιάρθρωση σημαίνει την προσπάθεια φίμωσης όλων των πληττόμενων ανθρώπων μέσα από την καθημερινή τρομοκρατία για ένα “αβέβαιο αλλά σίγουρα μαύρο μέλλον” αλλά και μέσα από τη συνεχή εξαθλίωση της ζωής μας μέσω μιας σειράς μέτρων που επί χρόνια γίνονται όλο και πιο σκληρά. Ο τρόμος, η απογοήτευση, η αμηχανία, στοιχεία που θολώνουν το τοπίο και συνεισφέρουν περισσότερο στην εξατομίκευση παρά στη συλλογικοποίηση των αναγκών, των επιθυμιών, των όρων ζωής μας. Κι έτσι, με την επιβολή της σιωπής, η κυριαρχία ανοίγει έδαφος για το τρίτο στοιχείο της αναδιάρθρωσής της, δηλαδή την άγρια επίθεση ενάντια σε όσους εμποδίζουν τα σχέδιά τους. Αρχικά ενάντια στον κόσμο του αγώνα, σε όσους αντιστέκονται στο θάνατο προτάσσοντας τη ζωή και την ελευθερία και ύστερα στο σύνολο των από τα κάτω που προορίζονται μονάχα για αόρατοι και σιωπηλοί δούλοι.

   Ύστερα λοιπόν από τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου των προηγουμένων ετών και με την αποστέρηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας από τα πιο βασικά αγαθά, ύστερα από τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης που το τελευταίο διάστημα έχει χτυπήσει μισθούς, συντάξεις, την  ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθώς και την ίδια την κατοικία μέσα από τους πλειστηριασμούς, έρχεται τώρα η σειρά για περαιτέρω μείωση των μισθών, για την εξαφάνιση του οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος που ακόμα είναι σε ισχύ. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που προστατεύονται τα συμφέροντα των αφεντικών και ιδιωτικοποιούνται νερό, ρεύμα και το σύνολο των δημόσιων αγαθών.

…ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

    Μακριά από λογικές θεσμικής διαχείρισης, μακριά από λογικές για ένα πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, μακριά από τη ξεφτίλα των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών φορέων, να αγωνιστούμε για μια κοινωνία αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Να αντιληφθούμε δηλαδή πως για τα συλλογικά μας προβλήματα, συλλογικός πρέπει να είναι ο αγώνας μας ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος. Όλοι εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση, από καμιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πρέπει να οργανωθούμε και να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, από τους χώρους εργασίας μέχρι τις γειτονιές, από τις σχολές μέχρι τον κάθε δρόμο, από τις πλατείες μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι να πάμε το χρόνο πίσω στην εποχή του κράτους-πρόνοιας αλλά να δούμε πώς θα πάμε ένα βήμα μπροστά: Πώς θα σταματήσει η εξάρτηση της ζωής μας, της υγείας και της επιβίωσής μας στην τρίτη ηλικία από οποιονδήποτε άλλο πέρα από εμάς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο.

   Να οργανώσουμε δηλαδή τις αντιστάσεις μας και τα οράματά μας όχι για καλύτερα ψίχουλα αλλά για μια διαφορετική κοινωνία, για την ανατροπή του συστήματος που μας αρνείται τη ζωή, για την κοινωνική επανάσταση που ολοκληρώνοντας την κοινωνική χειραφέτηση θα βάλει τέλος στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Δεκέμβρης 2016

Την Τετάρτη 16 Νοέμβρη γι’ άλλη μια φορά ο κόσμος του αγώνα απέκλεισε το ειρηνοδικείο της Πάτρας, συνεχίζοντας με τον τρόπο αυτό να δίνει το παρόν αποτρέποντας τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών στην Αχαΐα και την ευρύτερη περιοχή. Σημειωτέον, πως οι συμβολαιογράφοι συνεχίζουν την αποχή τους από τους πλειστηριασμούς. Παρά την αποχή τους όμως, το κίνημα δεν εφησυχάζει αλλά με τη συνεχή του παρουσία στα ειρηνοδικεία βάζει τους δικούς του όρους στο μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών.

Λόγω του τριήμερου εορτασμού για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στο Παράρτημα ούτως ή άλλως έχουν παρουσία οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι παρατάξεις. Γι’ αυτό και σήμερα το κάλεσμα δόθηκε για το Παράρτημα στις 3 το απόγευμα και κατόπιν πορευτήκαμε όλοι μαζί -καμιά εκατοσταριά άτομα- στο ειρηνοδικείο παιρνώντας από κεντρικούς δρόμους της πόλης εν είδει πορείας.

Κατά τη διάρκεια της πορείας μέλη της συνέλευσής μας μοίραζαν τη σχετική ανακοίκωση της Σ.Α.Κ.Τ.Α για τους πλειστηριασμούς.

Στο ειρηνοδικείο, στο οποίο μαζί με άλλο κόσμο παραμείναμε μέχρι τις 5 το απόγευμα, τοποθετήσαμε πανό της συνέλευσης στο οποίο αναγραφόταν: » ΝΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ».

Όπως εξάλλου γράφουμε στη σχετική ανακοίνωση της συνέλευσης :

Η επίθεση στην πρώτη κατοικία, η επίθεση εν γένει στους από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας δεν είναι έργο αποκλειστικά και μόνο της παρούσας κυβέρνησης. Ακόμα περισσότερο δεν είναι μια επίθεση που χρεώνεται μονάχα στις εκάστοτε κυβερνήσεις ούτε μπορεί κανείς να ελπίζει σε αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης προσδοκώντας καλυτέρευση των όρων ζωής του.

   Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού – του κεφαλαίου μαζί και του κράτους – είναι αυτή που θα συνεχίσει να εξολοθρεύει τις κοινωνίες των ανθρώπων, να λεηλατεί τη φύση και να μοιράζει τη δυστυχία, την απόγνωση και τη μιζέρια στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουν οι ανθρώπινες κοινωνίες από την εξαθλίωση αυτή είναι ο δρόμος της ανατροπής του καπιταλισμού.

   Οι από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας πρέπει να συμβάλουμε, ώστε να αναβαθμιστούν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, να οξύνουμε με τις δράσεις μας τις αντιθέσεις εντός του κυρίαρχου μπλοκ αλλά και μες την κοινωνία την ίδια. Αυτό θα γίνει με τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και αγωνιστικής-μαχητικής διάθεσης από πλευράς των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Να αντιληφθούμε δηλαδή πως για τα συλλογικά μας προβλήματα, συλλογικός πρέπει να είναι ο αγώνας μας ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος. Όλοι εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση, από καμιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πρέπει να οργανωθούμε και να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο γειτονιάς, σε σχολεία και σχολές. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη συμμετοχή και την ενδυνάμωση των συλλογικών, αδιαμεσολάβητων κι οργανωμένων στη βάση κοινωνικών και ταξικών αγώνων ».

Ανανεώνουμε το κινηματικό ραντεβού για την επόμενη Τετάρτη 23 Νοέμβρη για τη συνέχιση του αποκλεισμού του ειρηνοδικείου Πάτρας και το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ !

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ !

ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !

ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ΠΑΤΡΑΣ

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 16:00

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Νοέμβρης 2016