Στις 13/3, ξημερώματα Δευτέρας, πραγματοποιείται μια ενορχηστρωμένη σειρά εκκενώσεων κατειλημμένων χώρων στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας από αστυνομικές δυνάμεις. Πρόκειται για την κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου, στην οποία συλλαμβάνονται εφτά σύντροφοι καταληψίες κατά την εκκένωση, οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την υπεράσπιση του χώρου αλλά και για την κατάληψη στέγης μεταναστών Αλκιβιάδου 4, στην οποία προσάγονται 127 μετανάστες, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, οι οποίοι οδηγούνται στα κέντρα κράτησης της Πέτρου Ράλλη για καταγραφή στοιχείων, μέχρι να εγκλειστούν σε κάποιο κολαστήριο φύλαξης ανθρώπινων ζωών. Την ίδια μέρα μπάτσοι επιτίθενται στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου παραβιάζοντας την πόρτα καταστρέφοντας υλικό και κλέβοντας χρηματικό ποσό.
Το συγκεκριμένο κατασταλτικό έργο του κράτους βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείου, Hurriya, Νίκης) τον περασμένο Ιούλιο, οι οποίες φιλοξενούσαν πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Τέτοιες κατασταλτικές κινήσεις, μαζί με τις ντροπιαστικές συμφωνίες (ΕΕ-Τουρκίας κλπ) μεταξύ κρατών και υπερεθνικών οργανισμών, δίνουν το στίγμα του αντιμεταναστευτικού σχεδιασμού που έχει χαράξει η κυριαρχία εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Διαχρονικός διακαής πόθος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου δεν είναι άλλος από τη διακοπή κάθε διαύλου επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευόμενων, ντόπιων και μεταναστών, διότι η ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσά τους θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, ανταγωνιστικών προς το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Οπότε, η διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής είναι μια πάγια τακτική της άρχουσας τάξης με σκοπό τον έλεγχο της κοινωνικής βάσης και την απρόσκοπτη κερδοφορία από την εκμετάλλευσής της.
Στην ίδια λογική εντάσσεται η επιθυμία της κυριαρχίας να φαίνεται στα μάτια της κοινωνικής βάσης ως η μοναδική αξιόπιστη διαχειρίστρια των μεταναστευτικών ροών, η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την «ανθρώπινη» μεταχείρισή τους. Αυτή την ιδεολογική και υλικοπρακτική ηγεμονία του κράτους ως διαχειριστή του μεταναστευτικού αποπειράται να αμφισβητήσει και να αποδομήσει το ανταγωνιστικό κίνημα με τις δομές (φιλοξενίας κτλ) που στήνει από τα κάτω. Όταν ο αγώνας των καταπιεσμένων διεξάγεται με όρους αντιθεσμικούς και αδιαμεσολάβητους, όταν δεν εποπτεύεται και δεν χαλιναγωγείται από το εξουσιαστικό μπλοκ, όταν είναι απελευθερωμένος από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις για την άρχουσα τάξη. Η κυριαρχία συνηθίζει να αντιπαλεύει τις αυτοοργανωμένες και ανταγωνιστικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης με μια πληθώρα μέσων και μηχανισμών, από «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ μέχρι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες και ένστολους δολοφόνους του νόμου και της τάξης. Επομένως, οι εκκενώσεις δεν είναι καθόλου ασύνδετες με τους ευρύτερους αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς των κυριάρχων. Αντιθέτως, είναι ένα ακόμα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την αδυσώπητη επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Η αυθόρμητη έκφραση αλληλεγγύης των από τα κάτω, που παίρνει τα χαρακτηριστικά επανοικειοποίησης άδειων σπιτιών για την αντιμετώπιση στεγαστικών προβλημάτων ντόπιων και μεταναστών, σίτισης σε συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, παρεμβάσεων και διαδηλώσεων για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και την προώθηση αιτημάτων, όπως ανοικτά σύνορα, ελεύθερες μετακινήσεις για όλους τους μετανάστες, άμεση παύση των πολεμικών συρράξεων στην Μ. Ανατολή, χορήγηση ασύλου και κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, υψώνουν σθεναρά αναχώματα στην κρατική διαμεσολάβηση και την ένταση της εκμετάλλευσής μας από το μπλοκ των αφεντικών. Όλες αυτές οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης σφυρηλατούν τη συλλογική ταξική μας συνείδηση, δημιουργούν δικλείδες επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευομένων για την αναχαίτιση της βίας που δεχόμαστε καθημερινά και τη χάραξη μιας κοινής διεξοδικής στρατηγικής στη βάση της προώθησης και της υπεράσπισης των κοινών μας ταξικών συμφερόντων.
Η απαλλοτρίωση και επανοικειοποίηση δημόσιου εδάφους στον ασφυκτικό ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων είναι ένας ακόμα ουσιαστικός τρόπος για την απόκτηση καλύτερων συσχετισμών στην αέναη κοινωνική και ταξική πάλη. Είναι επίσης μια μορφή έμπρακτης άρνησης του καθεστώτος εξαίρεσης και εγκλεισμού που έχει επιβληθεί σε χιλιάδες μετανάστες στην ελλαδική επικράτεια. Οι κατειλημμένοι χώροι, ως εργαστήρια διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και συντροφικών σχέσεων, στέγασης ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού λόγου και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έχουν μια σημαντική θέση στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος ως εργαλεία αγώνα. Στους χώρους αυτούς παίρνουν μορφή οι αγώνες μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τη συνάντηση και τη σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία και την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά νοήματα που συμπυκνώνουν οι κατειλημμένοι χώροι, και γι’ αυτό καταστέλλονται συστηματικά από το κράτος.
Σε μια εποχή, κατά την οποία η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια ανηλεή επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να σηκώσουμε οργανωμένα και συλλογικά το ανάστημά μας, για να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων, τους χώρους και τις δομές που έχει στα χέρια του το κίνημα και την ακεραιότητα των συντρόφων/-ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο μετανάστη και διωκόμενο αγωνιστή που βρίσκεται στο στόχαστρο της κυριαρχίας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση
Πάτρα, Μάρτιος 2017