Στις 8 Ιανουαρίου του 1991 δολοφονείται από το παρακράτος ο αγωνιστής εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας. Μετά την ανακοίνωση του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου ενός πολυνομοσχεδίου που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατάργηση της δωρεάν παιδείας και περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, πλήθος φοιτητών, μαθητών και καθηγητών προχωρούν σε καταλήψεις σχολείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα πραγματοποιούνται μαζικές διαδηλώσεις.
Το κράτος, στην προσπάθειά του να δώσει ένα τέλος στις κινητοποιήσεις που γιγαντώνονταν και απειλούσαν τους σχεδιασμούς του, αρχικά κίνησε τους μηχανισμούς προπαγάνδας και επίσημης καταστολής. Μην πετυχαίνοντας τα επιθυμητά αποτελέσματα, στη συνέχεια έβγαλε μπροστά και τον παρακρατικό του μηχανισμό, με το μανδύα των αγανακτισμένων γονέων και πολιτών, για να επιτεθεί ανοιχτά στις καταλήψεις.
Στην Πάτρα γίνεται εισβολή στο Πολυκλαδικό Λύκειο και στη συνέχεια στο 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο από τους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ Καλαμπόκα, Μαραγκό και άλλους τραμπούκους της εποχής, επιθέσεις που αφήνουν πίσω πολλούς τραυματίες και έναν νεκρό. Ο Νίκος Τεμπονέρας έδωσε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την κατάληψη, υπερασπιζόμενος το δίκαιο του αγώνα.
Η δολοφονία του Τεμπονέρα λειτουργεί ως καταλύτης και οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται. Η προσπάθεια τρομοκράτησης απαντιέται με πολυπληθείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τα σώματα καταστολής. Δύο μέρες μετά, τέσσερις ακόμα χάνουν τη ζωή τους στο φλεγόμενο κατάστημα “Κ. Μαρούσης” στο κέντρο της Αθήνας.
26 χρόνια μετά, κράτος και κεφάλαιο συνεχίζουν σταθερά τον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό τους ρόλο. Οι συνθήκες επιβολής και εκμετάλλευσης ολοένα εντείνονται, δίνοντας σχήμα και μορφή σε ένα καθεστώς σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ο Καλαμπόκας του χθες και ο Ρουπακιάς του σήμερα, τα μέτρα που δεν κατάφεραν να περάσουν τότε, αλλά προσπαθούν να περάσουν σήμερα (όπως συνέβη και με το ασφαλιστικό), δηλώνουν με τον πιο καταφανή τρόπο τη συνέχεια του κράτους και των μηχανισμών του.
Στον αντίποδα, η αντίσταση και η κοινωνική-ταξική αντεπίθεση εμπλουτίζονται σε κάθε μάχη. Η μεγαλύτερη τιμή στους νεκρούς του κοινωνικού-ταξικού πολέμου είναι η συνέχεια του αγώνα, η διατήρηση της κινηματικής-επαναστατικής μνήμης ζωντανής. Οι αγώνες του χθες έχουν συνέχεια στο σήμερα, μέχρι την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας.
Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός