(ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ)
Έπεσε ο άνεμος, σιωπή. Στη γωνιά της κάμαρας,
ένα αλέτρι συλλογισμένο, περιμένει τ’ όργωμα.
Ακούγεται πιο καθαρά, το νερό που κοχλάζει στο τσουκάλι.
Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο,
είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας οι δυνατοί,
είναι οι ξωμάχοι κι οι προλετάριοι,
κάθε τους λέξη είναι ένα ποτήρι κρασί
μια γωνιά μαύρο ψωμί
ένα δέντρο πλάι στο βράχο
ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα.
Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Άγιοι.
Τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών,
φυλάγονται στα αρχεία της ιστορίας,
τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές,
που διασχίζουν το μέλλον.
Κι η καρδιά μου εμένα, τίποτα πιότερο συντρόφια μου, ένα πήλινο μαυρισμένο τσουκάλι,
που κάνει καλά τη δουλειά του.
Γιάννης Ρίτσος ”Αυτοί που περιμένουν”, 1975
https://www.youtube.com/watch?v=QH4zJEkJo48
Το πολιτικό τραγούδι στον ελλαδικό χώρο είναι συνυφασμένο με τους αγώνες των προλετάριων ενάντια στους εκάστοτε τυράννους κι εκφράζει τους πιο μύχιους πόθους του λαού για ελευθερία, ισότητα κι αξιοπρέπεια. Εκφράζει επίσης το όραμα και τη δυνατότητα για έναν καλύτερο κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη κι αλληλεγγύη. Αυτοί οι πόθοι των ανθρώπων του μόχθου απέκτησαν σάρκα κι οστά σε διάφορους αγώνες κατά το διάβα αρκετών δεκαετιών.
Από την αντίσταση ενάντια στην επέλαση του φασισμού, ξένου και ντόπιου και τον αγώνα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας…
…από τις στημένες δίκες του κράτους, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τα ξερονήσια…
…από τις τσακισμένες ελπίδες των αγωνιστών που συμμετείχαν σε συλλογικούς αγώνες, τους οποίους ύμνησαν οι ποιητές της Γενιάς της Ήττας, αγωνιστές που από την έφοδο στον ουρανό βρέθηκαν είτε στα μπουντρούμια του κράτους είτε στιγματισμένοι και σε μια συνεχή συνθήκη απειλής από τους εξουσιαστές….
…από την πάλη των φοιτητών και των εργατών ενάντια στη Χούντα αλλά κι αργότερα με τους αγώνες ενάντια στην επιβολή μιας επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης μέχρι και τις σημερινές εξεγέρσεις κι αντιστάσεις ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό…
…το συνεκτικό στοιχείο όλων αυτών των αγώνων είναι κοινό και δεν είναι άλλο από τις συλλογικές αντιστάσεις των από τα κάτω ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας.
Από την αντίσταση εξάλλου και μετά, τα πολιτικά τραγούδια δεν ήταν μόνο συσπειρωτικά, υμνητικά κι εμψυχωτικά αλλά και μέρος του εξοπλισμού των αγωνιστών. Στο βουνό, στο κρησφύγετο, στη φυλακή ή την εξορία, στις πορείες και τις συγκρούσεις τα τραγούδια διώχνουν τον φόβο, αναπτερώνουν το ηθικό και δίνουν δύναμη να πολεμήσεις τον εχθρό και να αντέξεις τις κακουχίες. Σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι μέρος μιας συλλογικής προσπάθειας για μια καλύτερη ζωή…
Όπως λέει κι ο ποιητής άλλωστε, κάθε λέξη των φτωχών, των δικών μας δυνατών, των ξωμάχων και των προλετάριων είναι…” ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα”. Είναι ο πόθος, η ελπίδα και το όραμα για μια λεύτερη και δίκαιη ζωή… και σ’ αυτή τη μάχη ριχνόμαστε με πίστη, αισιοδοξία, συντροφικότητα κι αλληλεγγύη.
ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
(ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ)
Πέμπτη 10 Νοέμβρη από τις 20:00
