Το επόμενο διάστημα το κράτος θα καλέσει τέσσερις συντρόφους/ισσες να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη που διεξάγεται για τη Χρυσή Αυγή προκειμένου να αποφασιστεί αν πρόκειται ή όχι για εγκληματική οργάνωση. Μέσα στη δικογραφία υπάρχουν μια σειρά από υποθέσεις με βάση τις οποίες θα κριθεί η ενοχοποίηση ή όχι του παρακρατικού μορφώματος σύμφωνα με το νομικό πλαίσιο του κράτους. Μία από αυτές τις υποθέσεις είναι η επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια τον Ιούνιο του 2008, υπόθεση που αντιμετωπίστηκε επί χρόνια από τον κόσμο του αγώνα με κινηματικούς όρους μέχρι και το κλείσιμό της τον Οκτώβριο του 2015. Η δικογραφία της επίθεσης εντάσσεται στη μεγάλη δίκη της ΧΑ μαζί με άλλες υποθέσεις όπως ενδεικτικά είναι η δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα, η επίθεση στους συνδικαλιστές εργάτες του ΠΑΜΕ, η δολοφονία του εργάτη από το Πακιστάν Σ. Λουκμάν, η επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Συνεργείο» κ.ά.
Χρονικό επίθεσης στην Αντίπνοια και η συγκυρία στην οποία πραγματοποιήθηκε
“Σήμερα Δευτέρα 30 Ιουνίου [2008] στις 7 η ώρα το απόγευμα, ομάδα 20 περίπου ατόμων από τη γνωστή φασιστική γκρούπα της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν επίθεση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα Κάτω Πετράλωνα. Εισβάλλοντας στο στέκι «χαιρέτισαν» φασιστικά φωνάζοντας «με τους χαιρετισμούς της Χρυσής Αυγής», και στη συνέχεια επιτέθηκαν με μαχαίρια σε δύο από τα τέσσερα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο στέκι. Τους τραυμάτισαν στα πόδια και στο κεφάλι και στη συνέχεια απομακρύνθηκαν όπως ήρθαν, με μηχανές μεγάλου κυβισμού. […]” (από το κείμενο του στεκιού Αντίπνοια την ημέρα της επίθεσης).
Η επίθεση στην Αντίπνοια ερμηνεύτηκε ως επίθεση ενάντια στον κόσμο του αγώνα συνολικά, και όχι ως περιστατικό που αφορά κάποιους συγκεκριμένους συντρόφους. Ήταν μια επίθεση σε έναν χώρο όπου δραστηριοποιείται κόσμος που αγωνίζεται για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Και ως τέτοια αντιμετωπίστηκε. Από την πρώτη στιγμή εκφράστηκε έμπρακτη αλληλεγγύη και στη συνέχεια η υπόθεση σηκώθηκε από συλλογικές διαδικασίες, με τους όρους του ίδιου του κινήματος και όχι με εκείνους της αστικής δικαιοσύνης. Για την ιστορία, όσον αφορά τη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης, κάποια στιγμή η υπόθεση «χάθηκε» σε κάποιο κρατικό συρτάρι, μέχρι τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Σε εκείνη την καινούρια συγκυρία (όπου κράτος και ΜΜΕ έσπευσαν να δηλώσουν ότι μέχρι τότε δεν γνώριζαν αλλά ότι εφεξής θα ρίξουν άπλετο φως στο δολοφονικό έργο της ΧΑ), ξεκίνησε μετά από σειρά αναβολών η δίκη για την επίθεση στην Αντίπνοια. Καθ’ όλη τη διάρκεια και μέχρι την ολοκλήρωσή της, εντός κι εκτός δικαστικής αίθουσας, δόθηκε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κράτος και φασίστες ότι ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους από τον κόσμο του αγώνα. Η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου ενάντια στους φασίστες μαχαιροβγάλτες Α. Στράτο και Β. Σιατούνη δεν μας αποπροσανατολίζει, καθώς αντιλαμβανόμαστε τη σχέση κράτους-παρακράτους και τον τρόπο που λειτουργεί η «δικαιοσύνη».
Η επίθεση στην Αντίπνοια δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα μεμονωμένο περιστατικό. Την εποχή εκείνη, καθώς άρχιζε να γίνεται αισθητή η τρέχουσα δομική κρίση, οι όροι επιβολής είχαν επίσης αρχίσει να σκληραίνουν αισθητά. Η εξέγερση του 2008 συμπύκνωσε τη δυσαρέσκεια και την αντίδραση ενάντια σε όσα διαφαίνονταν πλέον καθαρά στον κοντινό ορίζοντα. Είναι πάγια τακτική του κράτους να χρησιμοποιεί τους παρακρατικούς μηχανισμούς του, πέρα από τους κατασταλτικούς, για να επιτεθεί στους από τα κάτω, και κυρίως στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια τους, σε περιόδους που οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται.
Την ίδια εποχή, λοιπόν, και άλλα κέντρα αγώνα είχαν δεχτεί επιθέσεις, όπως για παράδειγμα οι καταλήψεις Βίλλα Αμαλίας και Πραπόπουλου και το στέκι Θερσίτης. Ενέργεια παρακρατικών ήταν επίσης, σε πλήρη συνεργασία με τους μπάτσους, η επίθεση ενάντια σε αντιφασίστες διαδηλωτές στις 2 Φεβρουαρίου 2008, αποτέλεσμα της οποίας ήταν το μαχαίρωμα δύο συντρόφων καθώς και η άγρια καταστολή των ΜΑΤ στην πορεία που πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα ως απάντηση. Την ίδια περίοδο φασίστες εισέβαλλαν σε σπίτια μεταναστών σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Όλα τα παραπάνω συμπλήρωναν τις κινήσεις της κυριαρχίας ενάντια σε κέντρα αγώνα, σε αγωνιστές και στα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Εκεί που δεν φτάνει η θεσμική καταστολή, ξεκινούν οι επιθέσεις των συγχρόνων ταγματασφαλιτών.
Οι κρατικές μεθοδεύσεις μετά τη δολοφονία του Φύσσα
Στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 δολοφονήθηκε ο αντιφασίστας Π. Φύσσας από τάγμα εφόδου της ΧΑ. Το κράτος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του, αξιώνοντας να φανεί ως ένας ουδέτερος διαιτητής μεταξύ ακραίων στοιχείων, ως προστάτης των δημοκρατικών αξιών και απαραίτητος εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας. Βασική επιδίωξη υπήρξε η χειραγώγηση και αποδυνάμωση του κόσμου του αγώνα. Πώς; Με τη διακήρυξη ενός «κρατικού αντιφασισμού» που, συνοδευμένος από την ήδη υπάρχουσα «θεωρία των δύο άκρων», προσπαθεί να απονοηματοδοτήσει τον αντιφασισμό δίνοντάς του μια θεσμική διάσταση. Η προσπάθεια να φανεί ο φασισμός ως κάτι ξένο προς το σύστημα συγκαλύπτει το γεγονός ότι αποτελεί (τόσο ιστορικά όσο και στην συγκεκριμένη περίπτωση) έναν πολύ συγκεκριμένο μηχανισμό, στον οποίο δίνουν ζωή το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.
Έτσι, μέσα σε αυτή τη συγκυρία στήθηκε το θέατρο της εκδίκασης της υπόθεσης «εγκληματική οργάνωση ΧΑ», όπου δεν έλειψε η απαραίτητη μηντιακή προώθηση με γνωστούς κομπάρσους να δηλώνουν ότι έπεσαν από τα σύννεφα και ότι μέχρι πρότινος δεν είχαν δει τον κίνδυνο του φασισμού. Η δίκη ξεκίνησε με πολλά ταρατατζούμ, σε μια προσπάθεια να ξεπλύνει το κράτος τις ευθύνες του, με τη συγκατάθεση κομματιών της αριστεράς που βλέπουν με καλό μάτι τη διαχείριση του ζητήματος και επιδιώκουν ως λύση του προβλήματος τη φυλάκιση των φασιστών. (Πόσο επιφανειακή μπορεί να είναι η ερμηνεία του τι εστί φασισμός αν περιμένουν ότι έτσι θα λυθεί το ζήτημα, όπως και κάθε άλλο ζήτημα που αφορά τον κόσμο του αγώνα!). Μέσα σε αυτό το κλίμα ταξικής συμφιλίωσης «όλοι μαζί ενάντια στο φασισμό», το σύστημα πρόκειται να καλέσει να καταθέσουν στο δικαστήριο ως μάρτυρες κατηγορίας σύντροφοι/ισσες από τον αναρχικό χώρο.
Ωστόσο, οι επιθέσεις του φασισμού δεν είναι ξεκομμένες από τις επιθέσεις της κυριαρχίας. Με μια ματιά μονάχα στις υποθέσεις που περιλαμβάνει η δίκη της ΧΑ, τι βλέπουμε; Επιθέσεις σε εργάτες, σε μετανάστες, σε αγωνιστές, σε διαδικασίες και σε δομές αγώνα. Αν κοιτάξουμε τις κινήσεις του συστήματος, τι βλέπουμε; Επιθέσεις σε εργάτες, σε μετανάστες, σε αγωνιστές, σε διαδικασίες και σε δομές αγώνα. Κάποιες φορές με διαφορετικά μέσα, πάντοτε με την ίδια λογική, εκείνη της επιβολής συνθηκών πρόσφορων για ολοένα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση, προσπαθούν να περιστείλουν κάθε κίνηση δυναμικής διεκδίκησης μιας ζωής με αξιοπρέπεια, μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, χειραφέτησης και ελευθερίας.
Τι είναι για μας ο αντιφασιστικός αγώνας
Αναγνωρίζοντας το ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου στην ολοκληρωτική συνθήκη που βιώνουμε, όπως και τη σχέση κράτους-παρακράτους, ως αναρχικοί δεν μπορούμε να κινούμαστε με τους όρους της κυριαρχίας. Οφείλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά τον αγώνα ενάντια στο φασισμό ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Και γι’ αυτό το λόγο ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός, αντιθεσμικός, αντικαπιταλιστικός και μαχητικός.
Σημασία λοιπόν δεν έχει από μόνο του το στιγμιότυπο ενός δικαστηρίου στα μέτρα της κυριαρχίας. Σημασία έχει να μην ξεχνάμε ότι υποθέσεις όπως αυτή αφορούν το σύνολο του κόσμου του αγώνα, και ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους δικούς μας όρους, συλλογικά και κινηματικά. Σημασία έχει ο αγώνας ενάντια στο φασισμό αφενός να δίνεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία καθημερινά, από τους δρόμους πόλεων και γειτονιών μέχρι τους χώρους εργασίας, από τις σχολές μέχρι τις δικαστικές αίθουσες, κάθε στιγμή και οπουδήποτε προσπαθεί να εδραιωθεί, αφετέρου να αποτελεί κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, με στόχο την ανατροπή του συστήματος και τη δημιουργία μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας, χειραφέτησης και ελευθερίας.
ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός