Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, δολοφονείται ο αντιφασίστας Π. Φύσσας από τάγμα εφόδου της ΧΑ. Ο φασίστας Ρουπακιάς, περνώντας μέσα από τις γραμμές των χρυσαυγιτών και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της ελ.ας. μαχαιρώνει θανάσιμα τον Παύλο Φύσσα σε κεντρική πλατεία στο Κερατσίνι.
Η κοινωνική οργή και αγανάκτηση ξεχειλίζει, με την θρασύδειλη κίνηση των παρακρατικών μαχαιροβγαλτών αλλά και με το σιγοντάρισμα των κυρίαρχων. Έτσι το κράτος εκμεταλλευόμενο το γεγονός, αξιώνει να φανεί ως ένας ουδέτερος διαιτητής μεταξύ «ακραίων στοιχείων», ως προστάτης των δημοκρατικών αξιών και απαραίτητος εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας. Βασική επιδίωξη υπήρξε η χειραγώγηση και αποδυνάμωση του κόσμου του αγώνα, με τη διακήρυξη ενός «κρατικού αντιφασισμού» που, συνοδευμένος από την ήδη υπάρχουσα «θεωρία των δύο άκρων», προσπαθεί να απονοηματοδοτήσει το μαχητικό αντιφασισμό δίνοντάς του μια θεσμική διάσταση.
Μέσα σε αυτή τη συγκυρία στήθηκε το θέατρο της εκδίκασης της υπόθεσης «εγκληματική οργάνωση ΧΑ», όπου δεν έλειψε η απαραίτητη μηντιακή προώθηση με γνωστούς κομπάρσους να δηλώνουν ότι έπεσαν από τα σύννεφα και ότι μέχρι πρότινος δεν είχαν δει τον κίνδυνο του φασισμού.
Το πρόσφατο παράδειγμα της δολοφονίας της Χέδερ Χέγερ στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια, η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα το 2013, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα καθώς και μια σειρά από άλλες επιθέσεις από φασίστες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, είναι αρκετά για να καταλάβουμε οτι δεν μιλάμε για μεμονωμένα ή ατυχή περιστατικά αλλά για την πάγια τακτική του παρακράτους.
Ωστόσο οι επιθέσεις του φασισμού δε διαφοροποιούνται από τις επιθέσεις του κράτους. Επιθέσεις σε εργάτες, σε μετανάστες, σε αγωνιστές, σε διαδικασίες και σε δομές αγώνα, κάποιες φορές με διαφορετικά μέσα, πάντοτε με την ίδια λογική, εκείνη της επιβολής συνθηκών πρόσφορων για ολοένα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση, προσπαθούν να περιστείλουν κάθε κίνηση δυναμικής διεκδίκησης μιας ζωής με αξιοπρέπεια, μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης, χειραφέτησης και ελευθερίας.
Παράλληλα οι φασίστες δεν χάνουν ευκαιρία να εκφράσουν την αμέριστη στήριξή τους στα αφεντικά. Από την μια οι επιθέσεις σε αγωνιστές και συνδικαλιστές προσπαθώντας να επιβάλουν το φόβο και την σιωπή σε όσους αντιστέκονται στην επέλαση του κεφαλαίου, και από την άλλη η απροκάλυπτη στήριξη σε μεγαλοαφεντικά (π.χ πρόταση για φοροαπαλλαγή των εφοπλιστών στη βουλή)
Σήμερα το δικαστήριο της χρυσής αυγής βρίσκεται σε εξέλιξη και πριν από μερικούς μήνες το κράτος κάλεσε αγωνιστές και συντρόφους από τον αναρχικό χώρο να πάρουν θέση σε αυτό το θεσμικό «αντιφασιστικό αγώνα». Ο κόσμος του αγώνα κατέστησε σαφές με την συνολικότερη στάση του στο δικαστήριο ότι αφενός δεν συνδιαλέγεται με την πηγή της γέννησης του φασισμού και αφετέρου ότι ο φασισμός τσακίζεται από τον κόσμο του αγώνα σε όλα τα μέτωπα.
Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Έτσι ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός, αντιθεσμικός, αντικαπιταλιστικός και μαχητικός. Μόνο ένα ταξικά κοινωνικά οργανωμένο μπλογκ αντεπίθεσης μπορεί να θέσει τους όρους της ανατροπής αυτού του βάρβαρου, καταπιεστικού συστήματος και την δημιουργία ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 18/9 στις 18:30 στην ΠΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
στο μπλόκ της συνέλευσης αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
αναρχική συλλογικότητα ατραπός