Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου −όπως και κανένα θύμα κρατικής και παρακρατικής βίας−, όπως επίσης δεν ξεχνάμε τη δυναμική των ημερών της εξέγερσης του Δεκέμβρη ’08. Οι εμπειρίες, τα βιώματα και η παρακαταθήκη που άφησε η εξέγερση αυτή, η εξέγερση της δικής μας γενιάς, ας μας θυμίζει τις εκρηκτικές δυνατότητες που γεννιούνται όταν ο κόσμος αποφασίζει να αντιδράσει απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και να δημιουργήσει από τα κάτω δομές και διαδικασίες που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες του.

Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν μια εξέγερση που απλώθηκε σε λίγες ώρες πανελλαδικά και κατέβασε στο δρόμο με πρωτοφανή μαζικότητα και μαχητικότητα ένα ετερόκλητο αλλά πολύ αποφασισμένο πλήθος. Η απήχησή του ήταν παγκόσμια. Βρισκόμαστε ακόμα στις απαρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ωστόσο οι πρώτες εξαγγελίες σημαντικών περικοπών έχουν κιόλας γίνει, ενώ η ανεργία βρίσκεται ήδη σε ψηλά επίπεδα. Καθώς η φούσκα της καταναλωτικής ζωής σκάει βίαια και η ψευτοέπαρση για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και το Euro καταλαγιάζει, τα μαύρα σύννεφα είναι πιο ορατά. Κόσμος ξεχύνεται αυθόρμητα στους δρόμους εκδηλώνοντας αρχικά την οργή του για την αστυνομική βία (οι πρώτες επιθέσεις ήταν σε αστυνομικά τμήματα). Σύντομα όμως φαίνεται ότι παραμένει στο δρόμο εκφράζοντας βαθύτερες ανησυχίες για τα αδιέξοδα της εποχής μας: Την τυραννία του καπιταλισμού (βλ. επιθέσεις σε τράπεζες και Τειρεσία), τη συνολικότερη κρατική καταπίεση (βλ. επιθέσεις σε εφορίες και υπουργεία, καταλήψεις κρατικών κτηρίων), το ξεπούλημα του συνδικαλισμού (βλ. κατάληψη σε ΓΣΕΕ και ΕΣΗΕΑ), την εμπορευματοποίηση της τέχνης (βλ. κατάληψη Λυρικής Σκηνής), τη φτώχεια και τους ταξικούς διαχωρισμούς (βλ. απαλλοτριώσεις μαγαζιών και σούπερ μάρκετ). Μια σειρά από συνελεύσεις, δομές και καταλήψεις γεννιούνται, κάποιες από αυτές με διάρκεια πολλών χρόνων.

Η δυναμική του Δεκέμβρη, όμως, φάνηκε εξίσου έντονα στις απεργιακές πορείες και στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια τα επόμενα 3 χρόνια. Κυρίως από το 2010 έως τις αρχές του 2012 είδαμε επανειλημμένως κοινωνικά κομμάτια να κατεβαίνουν αποφασισμένα να συγκρουστούν και να περιφρουρήσουν την παρουσία τους στο δρόμο. Και δεν μιλάμε ούτε για νέους ούτε για συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους μόνο, μιλάμε για μαζική και κοινωνικά διευρυμένη –και γι’ αυτό επικίνδυνη για την κυριαρχία– αντίσταση. Η αγωνιστική αυτή στάση ανάγκασε το κράτος να αναβαθμίσει σημαντικά σε αριθμό, αρμοδιότητες και εξοπλισμό τις δυνάμεις καταστολής. Πέρα από τη μαχητικότητα, ο Δεκέμβρης άφησε ως παρακαταθήκη και έναν οίστρο δημιουργικότητας. Την ίδια περίοδο ξεπήδησαν λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, σωματεία βάσης, κοινωνικές δομές (π.χ. ιατρεία), πολιτικές συνελεύσεις και τόσα άλλα.

Όλες αυτές τις εμπειρίες και τις κοινωνικές διεργασίες τις φέρουμε ως βίωμα, είναι το πιο σύγχρονο παράδειγμα εξέγερσης σε αυτό τον τόπο, εγγεγραμμένο στη μνήμη του κινήματος, στη δική μας μνήμη. Όπως και με την εξέγερση του ‘73, είναι χρέος μας να μην αφήσουμε να εκφυλιστούν οι επέτειοι σε μνημόσυνα ή μέρες επεισοδίων για το θέαμα και μόνο, αλλά να διατηρούμε το νόημά τους ζωντανό. Πρόκειται για σημεία αναφοράς, διότι θυμίζουν τις δυνατότητες που φέρουν οι μαχητικοί και αδιαμεσολάβητοι αγώνες. Το μήνυμα αυτό είναι πάντα επίκαιρο.

Στις ζοφερές εποχές που ζούμε, όπου μέρα με τη μέρα περιστέλλονται δικαιώματα και κεκτημένα, έχει ιδιαίτερη αξία να θυμόμαστε τι μπορούμε να καταφέρουμε όταν ξεπερνάμε τον εαυτό μας και συντρίβουμε τα ασφυκτικά όρια της από τα πάνω φορεμένης «νομιμότητας». Κόντρα στο φόβο (από την αστυνομική καταστολή, την τρομοκρατία των ΜΜΕ και τις οικονομικές κυρώσεις), κόντρα στην παραίτηση και τη μοιρολατρία, να υπερασπιστούμε δυναμικά τη ζωή μας, εμπνεόμενοι από τα παγκόσμια ιστορικά παραδείγματα μαχητικών κοινωνικών αγώνων.

Διότι κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική.
Ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, συνεχίζεται.

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός
Δεκέμβρης 2015