ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΠΟ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ

ΗΜΕΡΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΩΝ

Η 1η του Μάη είναι ημέρα ιστορικής μνήμης και αγώνα για όλα τα χειμαζόμενα πληβειακά στρώματα που αργοπεθαίνουν κάτω από τη δικτατορία του κεφαλαίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Είναι ημέρα ιστορικά φορτισμένη με τους αλλεπάλληλους και ανυποχώρητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των καταπιεσμένων απέναντι στους δυνάστες της εποχής τους, για μια ζωή πιο ανθρώπινη και αξιοπρεπή. Από τις μαζικές απεργίες στο μακρινό Σικάγο του 1886 μέχρι τη Θεσσαλονίκη του 1936, τα αίτια, τα διακυβεύματα και οι στόχοι των αγώνων παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. Κοινωνικός και ταξικός αγώνας για απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων ή θάνατος.

Ημέρα ιστορικής μνήμης, γιατί στα ημερολόγια της ιστορίας των αγώνων είναι καταγεγραμμένη η ακλόνητη πίστη και η αυτοθυσία των επαναστατημένων εργατών, οι οποίοι μέσα από τους δικούς τους τόπους και εποχές αποπειράθηκαν να αναχαιτίσουν την καταπίεση και εντεινόμενη υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίες, λιγότερο εργάσιμο χρόνο και μεγαλύτερους μισθούς. Ημέρα αγώνα, γιατί τα χειμαζόμενα και καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα όλης της οικουμένης, καλούνται να την επανατροφοδοτήσουν με την σπίθα του αγώνα έχοντας για οδηγό τα βιώματα και τις πλούσιες συλλογικές εμπειρίες που αποκτήθηκαν μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ανά τους αιώνες.

Ιδίως σε μια εποχή όπου η κυριαρχία επιχειρεί έντεχνα και μεθοδικά να την παρουσιάζει αποστεωμένη από τα ριζοσπαστικά πολιτικά νοήματα και τη σημασία της, καθιστώντας την κενή περιεχομένου και ακίνδυνη για την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, η εκμεταλλευόμενη τάξη καλείται να διαφυλάξει τα ριζοσπαστικά της στοιχεία καθιστώντας την κάτι πολύ περισσότερο από ημέρα αργίας και ανάπαυσης. Να εγγραφεί στο κοινωνικό συνειδητό ότι δεν υπάρχει ημέρα ανάπαυσης και εφησυχασμού για τους καταπιεσμένους αυτής της γης, όσο το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα εξακολουθεί να είναι ο κυρίαρχος ρυθμιστής των σχέσεων και της ζωής μας της ίδιας.

Ο κόσμος της εργασίας εν καιρώ μνημονιακής επέλασης και ταξικής αφαίμαξης, δέχεται μια σειρά από αλλεπάλληλα χτυπήματα σε καίρια εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δικαιώματα που κατέκτησε με επίπονους αγώνες τις περασμένες δεκαετίες. Η αστική τάξη παίζοντας το χαρτί της οικονομικής κρίσης, επιχειρεί να αποσπάσει την μέγιστη δυνατή συναίνεση για εκμετάλλευση από την κοινωνική βάση και να αυξήσει τις διόδους της κερδοφορίας της. Η ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, η ελαστικοποίηση και απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και το μόνιμο καθεστώς επισφάλειας και μαύρης εργασίας στο οποίο υπόκειται ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, συνθέτουν το ζοφερό τοπίο που επιφυλάσσει ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου για όλους εμάς.

Με την δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται μέρα με την μέρα, την πρώτη κατοικία των φτωχοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων να πλειστηριάζεται, τον φυσικό κόσμο να λεηλατείται στο βωμό του κέρδους και της ανάπτυξης, τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά (ρεύμα και νερό) να ιδιωτικοποιούνται, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους απόκληρους του κόσμου πέρα από την διαρκή, αδιαμεσολάβητη και ανυποχώρητη ταξική πάλη. Διότι μόνο όταν όλοι εμείς, που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, συνειδητοποιήσουμε την δύναμη μας θα καταφέρουμε να αναχαιτίσουμε την εντεινόμενη εκμετάλλευση και καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά.

Απέναντι στο καθεστώς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι εξαθλίωση, καταπίεση και θάνατο, η μόνη διεξοδική προοπτική αντίστασης είναι η αυτοοργάνωση όλων των καταπιεσμένων στα φυσικά τους πεδία. Στους χώρους δουλειάς, σχολές, πανεπιστήμια και γειτονιές. Με ταξικά σωματεία βάσης και αυτόνομο επαναστατικό συνδικαλισμό, με λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης και κοινωνικά ιατρεία να πορευτούμε στην κατεύθυνση του γκρεμίσματος αυτού του σάπιου κόσμου. Με όπλο μας την ταξική αλληλεγγύη και τις άγριες απεργίες διαρκείας οφείλουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τον φόβο, την μοιρολατρία, την παθητικότητα και την ιδιώτευση στην κατεύθυνση της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ !

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΜΑΗ

πλατεία ΤΡΙΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ στις 11 το πρωί

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάιος 2017

Τη Δευτέρα 27 Μάρτη ένας πρόσφυγας κρεμάστηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Ήταν γύρω στα εικοσιπέντε του χρόνια, με καταγωγή από τη Συρία και στα ρούχα του βρέθηκε το δελτίο αιτούντος διεθνούς προστασίας. Είναι χαρακτηριστικό πως για το τραγικό αυτό περιστατικό δεν έχουν βγει στην επιφάνεια άλλες πληροφορίες, πέρα από την είδηση αυτή καθ’ αυτή.

Τρεις ημέρες αργότερα, την Πέμπτη 30 Μάρτη ένας εικοσιεννιάχρονος πρόσφυγας αυτοπυρπολήθηκε μέσα στο hot spot της ΒΙΑΛ στη Χίο. Τη στιγμή που βρισκόταν μέσα στο χώρο καταγραφής περιέλουσε το σώμα του με εύφλεκτο υγρό και απείλησε να βάλει φωτιά. Τότε, ένας μπάτσος τον αιφνιδίασε από πίσω, τον χτύπησε στο χέρι που κρατούσε τον αναπτήρα και προσπάθησε να του πάρει το μπιτόνι. Η κατάληξη ήταν τραγική, αφού ο άνθρωπος υπέστη πολλά εγκαύματα. Έχει ήδη μεταφερθεί στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα και η κατάστασή του είναι σοβαρή, καθώς τα εγκαύματά του φθάνουν στο 85% του σώματός του. Ένας άλλος πρόσφυγας ανέφερε πως ο άνθρωπος αυτός δεν άντεχε άλλο τις συνθήκες που επικρατούν στο hot spot και πως ήθελε απλώς να μιλήσει, να διαμαρτυρηθεί αλλά τότε έπεσε πάνω του ο μπάτσος κι έγινε ό, τι έγινε. Δυστυχώς, το Σάββατο 8 Απρίλη ο Amer Mohamad έχασε τη μάχη με τη ζωή του στο νοσοκομείο.

Είμαστε οι τελευταίοι που θα εγκαλέσουμε τους μπάτσους για ανικανότητα, για έλλειψη σχεδίου ή για απώλεια της ψυχραιμίας και της νηφαλιότητας. Είτε η κίνηση αυτή ήταν μια αποτυχημένη έμπνευση της στιγμής του συγκεκριμένου μπάτσου είτε ήταν αποφασισμένο η διαχείριση της κατάστασης να γίνει με τον τρόπο αυτό, η αλήθεια είναι πως οι μπάτσοι επιτελούν μια χαρά το ρόλο που τους έχει αναθέσει το κράτος. Το ρόλο των ανθρωποφυλάκων που κρατάν τους ανθρώπους έγκλειστους αλλά και αυτό της ωμής κατασταλτικής δύναμης που επιβάλλεται και τσακίζει όσους εξεγείρονται ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και τη λεηλασία της ζωής τους.

Εξάλλου, έχει γίνει γνωστό πως στη Λέσβο οι μπάτσοι έχουν ξεκινήσει εφόδους σε καταυλισμούς προσφύγων, καθώς και προσαγωγές και συλλήψεις για την υποστήριξη των απελάσεων. Καθημερινά αρπάζουν 20-25 πρόσφυγες και μετανάστες από το hot spot της Μόριας και κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους τους ξυλοκοπούν χωρίς κανένα λόγο, μόνο και μόνο, επειδή βρίσκονται στην Ευρώπη χωρίς το «σωστό» διαβατήριο. Στη συνέχεια τους κλείνουν στο κλειστό προαναχωρησιακό κέντρο χωρίς κάποιο λόγο ή κατηγορία. Κοινώς, τους στερούν την ελευθερία των κινήσεών τους, μέχρι να αποφασίσουν, πότε θα τους απελάσουν. Αυτές οι μεθοδευμένες κινήσεις της αστυνομίας γίνονται λίγο πριν βγουν οι αποφάσεις των δευτεροβάθμιων επιτροπών ασύλου που δέχονται ή απορρίπτουν τις σχετικές αιτήσεις των προσφύγων.

Ταυτοχρόνως, μια φρικιαστική εικόνα έκανε τις προηγούμενες μέρες το γύρο του διαδικτύου. Μια φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται ένα σιδερένιο κλουβί με ανθρώπους εντός του, ένα κλουβί, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης στο hot spot ΒΙΑΛ στη Χίο.  Όπως κατήγγειλαν πρόσφυγες, μέσα σε ένα μεγάλο κτίριο που φυλάσσεται από τις αστυνομικές δυνάμεις υπάρχουν δύο κλουβιά, για να κρατούνται έγκλειστοι και στοιβαγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες που φθάνουν για πρώτη φορά στο νησί. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβάζονται στο ίδιο μέρος και, όπως καταγγέλλεται, υπήρχαν περιπτώσεις που, ενώ είχαν πει στους ανθρώπους ότι θα μείνουν για λίγες ώρες, τελικά έμειναν εκεί για ολόκληρο βράδυ.

Από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε πως όλα τα προαναφερθέντα δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά όψεις της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε αλλά κι εκφάνσεις της επιβολής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους – κεφαλαίου και των υπερκρατικών καπιταλιστικών θεσμών και μηχανισμών. Ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού που εγγυάται μόνο το θάνατο, τη δυστυχία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση στους από τα κάτω των κοινωνιών. Μια συνθήκη απαξίωσης ακόμα και της αξίας της ανθρώπινης ζωής που καταδεικνύεται από το υδάτινο και χερσαίο νεκροταφείο της Μεσογείου και των συνόρων της Ευρώπης – Φρούριο αντίστοιχα καθώς και από τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στη Συρία, θύματα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στον οποίο εμπλέκονται τόσο οι μεγάλες δυνάμεις, όσο και οι τοπικοί σατράπες της καπιταλιστικής περιφέρειας.

Ο απαγχονισμός του Σύριου πρόσφυγα στο λιμάνι του Πειραιά και ο αυτοπυρπολισμός ενός άλλου στο hot spot της ΒΙΑΛ στη Χίο είναι μια δραματική υπογράμμιση για το πού οδηγούν τους πρόσφυγες η ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης – Φρούριο είναι που οδήγησε στο κλείσιμο των συνόρων και στη σύναψη συμφωνίας Ε.Ε – Τουρκίας. Η πλήρης ευθυγράμμιση λοιπόν του ελληνικού κράτους με το θεσμοθετημένο αυτό ρατσισμό έχει εγκλωβίσει χιλιάδες πρόσφυγες στα νησιά σε απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού κι απομόνωσης με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι, που βλέπουν πως είναι πρακτικά εγκλωβισμένοι και στερημένοι στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να οδηγούνται στην απόγνωση.

Έχοντας συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας για τη μείωση των μεταναστευτικών ροών προς τα ευρωπαϊκά κράτη το βασικότερο –μέχρι στιγμής- αποτέλεσμα από την εφαρμογή της είναι ότι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ελληνική ενδοχώρα και στα νησιά, αφού η Ελλάδα αποτέλεσε για μεγάλο διάστημα τον πρώτο σταθμό εντός ΕΕ του ρεύματος προσφύγων από τη Συρία. Την περίοδο αυτή περισσότεροι από 61.000 πρόσφυγες και μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παραμένουν εγκλωβισμένοι μετανάστες και πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα είναι ασφυκτικές και απάνθρωπες. Στους θανάτους, τις αυτοκτονίες και τους αυτοτραυματισμούς που έχουν σημειωθεί, ας προσθέσουμε τις κακουχίες πάσης φύσεως, καθώς και το ρατσισμό μερίδας των τοπικών κοινωνιών, οι οποίοι αρνούνται στα προσφυγόπουλα τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μαθήματα σε σχολεία της επικράτειας και να έρθουν σε επαφή με συνομήλικά τους παιδιά.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης, εγκλεισμός, απομόνωση, θάνατος στα σύνορα και πνιγμοί στη Μεσόγειο. Αλλά και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, εκμετάλλευση και καταστολή όσων αγωνίζονται. Η λεηλασία της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας από την κυριαρχία δεν κάνει διάκριση σε μετανάστες και ντόπιους. Όλους τους από κάτω θα επιδιώξει να μας συντρίψει ο καπιταλισμός, προκειμένου να συνεχίζει ν’ αναπαράγεται. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες βλέπουμε επίσης μια συνολική προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός της. Επιχειρώντας ν’ αποκόψει κάθε προσπάθεια διασύνδεσης των προσφύγων με την εξαθλιωμένη ντόπια κοινωνία και κυρίως με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της (εκκενώσεις κατειλημμένων κτιρίων, κατασταλτικές επιθέσεις, κρατικές και παρακρατικές, ενάντια σε δομές αλληλεγγύης). Το κράτος και οι μηχανισμοί του προσβλέπουν στο να αποτρέψουν την αλληλοεπίδραση μεταξύ των καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών, ντόπιων και μεταναστών. Να αποτρέψουν την όσμωση ανάμεσα στους από κάτω της κοινωνίας.

Από την πλευρά μας, από την πλευρά του αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας έχουμε χρέος να σπάσουμε το καθεστώς αποκλεισμού κι απομόνωσης των προσφύγων και των μεταναστών από τη δημόσια σφαίρα. Να επιδιώξουμε – παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες – να ερχόμαστε σ’ επαφή μαζί τους και να χτίζουμε κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να σπάσουμε στην πράξη τους επίπλαστους διαχωρισμούς της κυριαρχίας.  

Δεν αρκεί μόνο η αλληλεγγύη στις διεκδικήσεις των ίδιων των μεταναστών. Ακόμη περισσότερο απαιτείται να υλοποιούμε το πρόταγμά μας για κοινούς αγώνες ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Η υλοποίηση αυτού του προτάγματος παραμένει ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσουμε.

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ !

ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΜΑΣ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !

ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Απρίλης 2017

Στα τέλη του 2014 το κράτος προβαίνει σε μια σειρά μέτρων, στα πλαίσια της πλήρους αναδιάρθρωσης του σωφρονιστικού συστήματος, που σκοπό έχουν να στερήσουν στοιχειώδη δικαιώματα στους κρατούμενους, τα οποία κατακτήθηκαν ύστερα από χρόνια αγώνων στις ελληνικές φυλακές. Αποκορύφωμα των κινήσεων αυτών, η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ΄ για όσους κρατούμενους χαρακτηρίζονται “επικίνδυνοι” από το καθεστώς.

Την ίδια περίοδο οι κρατούμενοι Ηρακλής Κωστάρης και Νίκος Ρωμανός, ξεκινούν απεργία πείνας, διεκδικώντας τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών για να παρακολουθούν μαθήματα στις σχολές τους, άδειες που εκδικητικά τους αρνούνται οι δικαστικές αρχές.

Τότε, ένα κύμα αλληλεγγύης ξεπηδά στους πολιτικούς κρατούμενους βάζοντας στο επίκεντρο δύο βασικούς άξονες. Από την μια, την διεκδίκηση για άμεση χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών και από την άλλη την κατάδειξη ότι η επίθεση σε βάρος των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές, στοχοποιεί το πιο αγωνιστικό κομμάτι αυτών και έχει ιδιαίτερα εκδικητικό χαρακτήρα απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους.

Στα πλαίσια του συνολικότερου αγώνα, πραγματοποιείται πορεία αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Ν. Ρωμανό, στις 6/12/2014 στην πόλη της Πάτρας. Κατά την διάρκεια της πορείας οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται στους διαδηλωτές με αποτέλεσμα την σύλληψη έξι (6) εξ αυτών. Οι έξι διαδηλωτές δικάζονται την Δευτέρα 3/4/2017 (δικαστήρια Πατρών).

Η επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι σαρωτική και στο πέρασμά της αφήνει φτώχεια, εξαθλίωση, εκμετάλλευση και θάνατο. Η ολομέτωπη επίθεση στην κοινωνία, σε όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής είναι η σύγχρονη πραγματικότητα. Παράλληλα η καταστολή σε όσους επιλέγουν να αντιστέκονται καθώς και η στοχοποίηση των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, κάνει πιο επίκαιρη από πότε την ανάγκη για συλλογικοποίηση και ενδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών δομών και αγώνων.

Με όπλο την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα να οργανώσουμε τους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη – Αξιοπρέπεια

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 3/4/2017 Δικαστήρια Πάτρας, 10 π.μ.

αναρχική συλλογικότητα Ατραπός

Στις 13/3, ξημερώματα Δευτέρας, πραγματοποιείται μια ενορχηστρωμένη σειρά εκκενώσεων κατειλημμένων χώρων στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας από αστυνομικές δυνάμεις. Πρόκειται για την κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου, στην οποία συλλαμβάνονται εφτά σύντροφοι καταληψίες κατά την εκκένωση, οι οποίοι ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την υπεράσπιση του χώρου αλλά και για την κατάληψη στέγης μεταναστών Αλκιβιάδου 4, στην οποία προσάγονται 127 μετανάστες, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, οι οποίοι οδηγούνται στα κέντρα κράτησης της Πέτρου Ράλλη για καταγραφή στοιχείων, μέχρι να εγκλειστούν σε κάποιο κολαστήριο φύλαξης ανθρώπινων ζωών. Την ίδια μέρα μπάτσοι επιτίθενται στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου παραβιάζοντας την πόρτα καταστρέφοντας υλικό και κλέβοντας χρηματικό ποσό.

Το συγκεκριμένο κατασταλτικό έργο του κράτους βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με τις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείου, Hurriya, Νίκης) τον περασμένο Ιούλιο, οι οποίες φιλοξενούσαν πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Τέτοιες κατασταλτικές κινήσεις, μαζί με τις ντροπιαστικές συμφωνίες (ΕΕ-Τουρκίας κλπ) μεταξύ κρατών και υπερεθνικών οργανισμών, δίνουν το στίγμα του αντιμεταναστευτικού σχεδιασμού που έχει χαράξει η κυριαρχία εν καιρώ επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Διαχρονικός διακαής πόθος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου δεν είναι άλλος από τη διακοπή κάθε διαύλου επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευόμενων, ντόπιων και μεταναστών, διότι η ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσά τους θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για τη συγκρότηση ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, ανταγωνιστικών προς το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα. Οπότε, η διαμεσολάβηση του κράτους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής είναι μια πάγια τακτική της άρχουσας τάξης με σκοπό τον έλεγχο της κοινωνικής βάσης και την απρόσκοπτη κερδοφορία από την εκμετάλλευσής της.

Στην ίδια λογική εντάσσεται η επιθυμία της κυριαρχίας να φαίνεται στα μάτια της κοινωνικής βάσης ως η μοναδική αξιόπιστη διαχειρίστρια των μεταναστευτικών ροών, η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια και την «ανθρώπινη» μεταχείρισή τους. Αυτή την ιδεολογική και υλικοπρακτική ηγεμονία του κράτους ως διαχειριστή του μεταναστευτικού αποπειράται να αμφισβητήσει και να αποδομήσει το ανταγωνιστικό κίνημα με τις δομές (φιλοξενίας κτλ) που στήνει από τα κάτω.  Όταν ο αγώνας των καταπιεσμένων διεξάγεται με όρους αντιθεσμικούς και αδιαμεσολάβητους, όταν δεν εποπτεύεται και δεν χαλιναγωγείται από το εξουσιαστικό μπλοκ, όταν είναι απελευθερωμένος από τα βαρίδια της νομιμοφροσύνης, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις για την άρχουσα τάξη. Η κυριαρχία συνηθίζει να αντιπαλεύει τις αυτοοργανωμένες και ανταγωνιστικές κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης με μια πληθώρα μέσων και μηχανισμών, από  «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ μέχρι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες και ένστολους δολοφόνους του νόμου και της τάξης. Επομένως, οι εκκενώσεις δεν είναι καθόλου ασύνδετες με τους ευρύτερους αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς των κυριάρχων. Αντιθέτως, είναι ένα ακόμα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την αδυσώπητη επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Η αυθόρμητη έκφραση αλληλεγγύης των από τα κάτω, που παίρνει τα χαρακτηριστικά επανοικειοποίησης άδειων σπιτιών για την αντιμετώπιση στεγαστικών προβλημάτων ντόπιων και μεταναστών, σίτισης σε συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, παρεμβάσεων και διαδηλώσεων για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και την προώθηση αιτημάτων, όπως ανοικτά σύνορα, ελεύθερες μετακινήσεις για όλους τους μετανάστες, άμεση παύση των πολεμικών συρράξεων στην Μ. Ανατολή, χορήγηση ασύλου και κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, υψώνουν σθεναρά αναχώματα στην κρατική διαμεσολάβηση και την ένταση της εκμετάλλευσής μας από το μπλοκ των αφεντικών. Όλες αυτές οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης σφυρηλατούν τη συλλογική ταξική μας συνείδηση, δημιουργούν δικλείδες επικοινωνίας μεταξύ όλων των εκμεταλλευομένων για την αναχαίτιση της βίας που δεχόμαστε καθημερινά και τη χάραξη μιας κοινής διεξοδικής στρατηγικής στη βάση της προώθησης και της υπεράσπισης των κοινών μας ταξικών συμφερόντων.

Η απαλλοτρίωση και επανοικειοποίηση δημόσιου εδάφους στον ασφυκτικό ιστό των καπιταλιστικών μητροπόλεων είναι ένας ακόμα ουσιαστικός τρόπος για την απόκτηση καλύτερων συσχετισμών στην αέναη κοινωνική και ταξική πάλη. Είναι επίσης μια μορφή έμπρακτης άρνησης του καθεστώτος εξαίρεσης και εγκλεισμού που έχει επιβληθεί σε χιλιάδες μετανάστες στην ελλαδική επικράτεια. Οι κατειλημμένοι χώροι, ως εργαστήρια διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και συντροφικών σχέσεων, στέγασης ανατρεπτικών εγχειρημάτων, προώθησης του ελευθεριακού λόγου και κάλυψης βασικών προλεταριακών αναγκών, έχουν μια σημαντική θέση στη φαρέτρα του ανταγωνιστικού κινήματος ως εργαλεία αγώνα. Στους χώρους αυτούς παίρνουν μορφή οι αγώνες μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, μέσα από τη συνάντηση και τη σύνδεση των από τα κάτω, την παρέμβαση στην κοινωνία και την προώθηση της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιάθεσης και της συλλογικοποίησης. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά νοήματα που συμπυκνώνουν οι κατειλημμένοι χώροι, και γι’ αυτό καταστέλλονται συστηματικά από το κράτος.

Σε μια εποχή, κατά την οποία η υποτίμηση της ζωής μας εντείνεται με αδιάκοπους ρυθμούς, όπου δεχόμαστε μια ανηλεή επίθεση από τον κόσμο των αφεντικών, καλούμαστε να σηκώσουμε οργανωμένα και συλλογικά το ανάστημά μας, για να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα των κοινωνικών και ταξικών μας αγώνων, τους χώρους και τις δομές που έχει στα χέρια του το κίνημα και την ακεραιότητα των συντρόφων/-ισσών μας. Με όπλο την ταξική μας αλληλεγγύη, ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας κουλτούρας, να σταθούμε δίπλα σε κάθε κατατρεγμένο μετανάστη και διωκόμενο αγωνιστή που βρίσκεται στο στόχαστρο της κυριαρχίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτιος 2017

Εν έτει 2017 η πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει την ασφυκτική συνθήκη της επέλασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου – ντόπιου και υπερεθνικού – του κράτους αλλά και των διαφόρων υπερκρατικών καπιταλιστικών θεσμών και μηχανισμών εις βάρος της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Η επίθεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία, δηλαδή η επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών κομματιών είναι ο μοναδικός τρόπος, προκειμένου ο καπιταλισμός να μπορέσει να υπερκεράσει τη δική του δομική κρίση αναπαραγωγής και να αποκατασταθεί η διαδικασία της ομαλής καπιταλιστικής κερδοφορίας και συσσώρευσης. Μόνο η ακραία υποτίμηση της εργατικής δύναμης των σύγχρονων πληβειακών στρωμάτων, η ανεργία, η επισφάλεια, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επαναρρύθμισή τους προς όφελος των αφεντικών, η λεηλασία της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης, ο αποκλεισμός  χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση και η χρήση του νερού και του ρεύματος αλλά και η στέγαση δίνουν κάποια εχέγγυα στο κράτος και το κεφάλαιο πως ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να στέκεται όρθιος και να ρημάζει τη ζωή όλων μας. Την ίδια στιγμή, οι παγκόσμιοι καπιταλιστικοί παίκτες – κράτη και πολυεθνικές καπιταλιστικές εταιρείες – αναζητώντας νέες προσοδοφόρες πηγές εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο, κινούνται επιθετικά κι ανταγωνιστικά μεταξύ τους επιθυμώντας να ξαναμοιράσουν τις σφαίρες γεωστρατηγικής – γεωπολιτικής επιρροής. Διεξάγουν καταστροφικούς πολέμους, δημιουργούν προσφυγικές ροές ξεκληρίζοντας ανθρώπους από τις εστίες τους, στρατιωτικοποιώντας εν συνεχεία την αντιμεταναστευτική τους πολιτική, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως επενδυτικό κεφάλαιο, δηλαδή ως φθηνή, πειθήνια και υποταγμένη εφεδρική εργατική δύναμη.

Μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική συνθήκη, όσοι περισσεύουν από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση αλλά κι όσοι αντιστέκονται ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων τίθενται σε μια κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, η οποία δικαιολογείται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία έχουν κηρυχθεί τα καπιταλιστικά κράτη.

Αυτή την κατάσταση εξαίρεσης από την κανονικότητα, εκτός από τα πιο υποτιμημένα κι αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια, τη βιώνουν επίσης και οι έγκλειστοι πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Κώστας Γουρνάς, αν και δικαιούνται τη χορήγηση αδειών, εν τούτοις, τις έχουν στερηθεί με ευθύνη του κρατικού μηχανισμού – διεύθυνσης φυλακών, εισαγγελέων, υπουργών ‘’δικαιοσύνης’’ .

Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό πως η χορήγηση αδειών στους κρατούμενους, -ες δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα δικαίωμα για όσους κι όσες βιώνουν τη συνθήκη του εγκλεισμού. Ένα δικαίωμα το οποίο δήθεν χαρίζεται από τη διεύθυνση της εκάστοτε φυλακής στους κρατούμενους, -ες όντας ενταγμένο στην εν συνόλω μεταχείριση των εγκλείστων από τον κρατικό μηχανισμό. Απεναντίας, αποτελεί μια κατάκτηση, η οποία έχει κερδηθεί με αγώνες τόσο από όσους βρίσκονται εντός όσο κι από αυτούς που βρίσκονται εκτός των τειχών των φυλακών.

Η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ, παρά το προκυβερνητικό προσωπείο του δήθεν σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και δη στα δικαιώματα των κρατουμένων, επιλέγει να διατηρεί σε ισχύ το νόμο Δένδια σε σχέση με τη διαδικασία χορήγησης αδειών στους κρατούμενους, ένα νόμο που ανέτρεψε τα ειωθότα. Ενώ δηλαδή το συμβούλιο για τη χορήγηση άδειας είναι τριμελές και αποτελείται από το διευθυντή, τον κοινωνικό λειτουργό και τον εισαγγελέα της εκάστοτε φυλακής, ο νόμος Δένδια, τον οποίο  διατηρεί σε ισχύ η παρούσα κυβέρνηση σηκώνοντας προφανώς κι όλη την πολιτική ευθύνη για τη διατήρησή του, δίνει τη δυνατότητα στον εισαγγελέα να ασκήσει βέτο στη χορήγηση άδειας σε κάποιον κρατούμενο στην περίπτωση που ο ίδιος μειοψηφήσει.

Στις περιπτώσεις των έγκλειστων αγωνιστών Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά φάνηκε ξεκάθαρα τόσο η εκδικητικότητα όσο και η μεθόδευση από πλευράς κράτους εναντίον τους. Παρά τις θετικές εισηγήσεις σε σχέση με την άδειά τους από πλευράς διευθυντή και κοινωνικού λειτουργού – θεωρούμε πως οι θετικές αυτές προτάσεις δε σημαίνει πως η διοίκηση της φυλακής τους χαρίστηκε αλλά αντιθέτως ήταν αποτέλεσμα της συνεπούς και μαχητικής διεκδίκησης των αδειών εκ μέρους τους μεταφέροντας ταυτοχρόνως όλη την πίεση στα δύο μέλη του συμβουλίου – το κράτος τους αρνείται την άδεια μέσω του βέτο του εισαγγελέα. Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού δικαιοσύνης Κοντονή ότι «Και να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την άδεια, δεν είναι υποχρεωτικό να δοθεί» αλλά και η αποστροφή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού  «Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!» απευθυνόμενη στον Κώστα Γουρνά,  συμπυκνώνει την ουσία της αιτιολόγησης  της άρνησης χορήγησης άδειας και ακόμη περισσότερο καταδεικνύει όλη τη σάπια επιδίωξη της κυριαρχίας.

Η στάση του υπουργείου αλλά και του κράτους εν γένει προς τους δύο έγκλειστους αγωνιστές έχει εξήγηση. Και οι δύο στρατεύθηκαν στον αγώνα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πήραν ενεργό ρόλο στον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο εναντίον της κυριαρχίας, αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση της βίας επιλέγοντας την ένοπλη πάλη για το γκρέμισμα του καπιταλισμού και του κράτους αλλά και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση κι αδικία. Αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, αφού έπεσαν στα χέρια του εχθρού, δε σταμάτησαν να συνεχίζουν τον αγώνα μέσα από τα τείχη των φυλακών της αστικής δημοκρατίας από κοινού με άλλους έγκλειστους αγωνιστές.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως εν προκειμένω ο κρατικός μηχανισμός εκβιάζει τους δυο αγωνιστές, τους ζητά να υπογράψουν δήλωση μετανοίας, να γίνουν δηλωσίες και να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους. Να αποκηρύξουν όχι μόνο τον εαυτό και τα πεπραγμένα τους αλλά ακόμα χειρότερα να αποκηρύξουν την απελευθερωτική για την κοινωνία προοπτική της καταστροφής του κεφαλαίου και του κράτους και την ίδια την Κοινωνική Επανάσταση. Αφού δεν κατόρθωσαν με το χρόνιο εγκλεισμό τους να τους κάμψουν το επαναστατικό τους φρόνημα και το ηθικό τους επιλέγουν τέτοιες δόλιες πρακτικές, προκειμένου να παρουσιάσουν στην πλειοψηφία της χειμαζόμενης κοινωνίας ως ατελέσφορη και μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων.

Στο σημείο αυτό ας αναφερθούμε και στις περιπτώσεις των έγκλειστων αναρχικών Γιώργου Καραγιαννίδη και Φοίβου Χαρίση, οι οποίοι έχουν στερηθεί κι αυτοί τις άδειες που δικαιούνται. Η a la cart εφαρμογή της ίδιας της αστικής δικαιοσύνης από τους αστικούς θεσμούς αντανακλάται επίσης στις περιπτώσεις των δύο αυτών συντρόφων. Για τον μεν πρώτο με το πρόσχημα ότι είναι χρεωμένος σ’ άλλη φυλακή, για δε τον δεύτερο έπειτα από μεθόδευση του εισαγγελέα, οποίος αρχικά κρατούσε στο συρτάρι σκοπίμως μια υπόθεση του συντρόφου μόνο και μόνο, για να στοιχειοθετηθεί αργότερα η αιτιολογία μη δυνατότητας χορήγησης άδειας, λόγω εκκρεμούς του υπόθεσης.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση αναγνωρίζουμε τον αγώνα για τη διεκδίκηση άδειας των έγκλειστων πολιτικών κρατουμένων Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά ως έναν κατεξοχήν πολιτικό αγώνα. Έναν αγώνα που, αποτελεί ένα μέρος του ευρύτερου κοινωνικού – ταξικού αγώνα ενάντια στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού κράτους και κεφαλαίου. Ενός ολοκληρωτισμού που όχι μόνο καταδικάζει την πλειοψηφία της κοινωνίας στη δυστυχία, τον αποκλεισμό, την εκμετάλλευση και την καταπίεση αλλά επίσης επιφυλάσσει το δυστοπικό μέλλον της ποινικοποίησης των συλλογικών αντιστάσεων και του εγκλεισμού για όσους, -ες δε σκύβουν το κεφάλι και αμφισβητούν εμπράκτως την επιβολή των κυρίαρχων. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι επιθέσεις και οι εκκενώσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα και καταλήψεις αλλά και η ποινικοποίηση του κοινωνικού αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής. Εικοσιένας κάτοικοι δικάζονται με βαρύτατες κατηγορίες, όπως η ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, επειδή υπερασπίζονται την τόπο τους από τις καταστροφικές εξορύξεις.

Ο αγώνας για τη χορήγηση αδειών στους αγωνιστές κρατούμενους Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα, παρόλο τον αιτηματικό του χαρακτήρα, αποκαλύπτει τη βούληση του κράτους και της αριστερής του διακυβέρνησης να  επαναφέρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την ποινικοποίηση των πολιτικών φρονημάτων των αγωνιστών. Που επιδιώκουν επίσης η άρνηση στη χορήγηση των αδειών για τους κρατούμενους να δημιουργήσει ένα διαρκές θεσμικό, νομικό και υπηρεσιακό προηγούμενο πάνω στο οποίο θα πατάει το εκάστοτε υπουργείο, ο εκάστοτε εισαγγελέας και θα συνεχίζεται με τον τρόπο αυτό η άρνηση των αδειών σε κρατούμενους στο μέλλον. Ένας αγώνας, η διεξαγωγή του οποίου με τους όρους της ανάδειξης της στέρησης των αδειών ως ένα μόνο κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού – το οποίο συμπληρώνει την εικόνα της αντικοινωνικής φύσης  του κεφαλαίου και του κράτους που λεηλατεί τη ζωή των από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας – μπορεί να τονώσει το ηθικό και να δώσει ανάσες λευτεριάς στους έγκλειστους αγωνιστές, για τους οποίους ο εγκλεισμός εντός των τειχών της αστικής δημοκρατίας δε σήμανε και τη συνθηκολόγηση με τον ταξικό εχθρό.

Η δήλωση μετανοίας όμως έχει και ευρύτερους αποδέκτες. Απευθύνεται και σ’ όλα τα αγωνιστικά υποκείμενα, σ’ όσες κι όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση της εργατικής τους δύναμης και τη λεηλασία της ζωής τους. Όσους σύγχρονους πληβείους επιλέγουν ακολουθήσουν τον αξιοπρεπή δρόμο της συλλογικοποίησης των αντιστάσεών τους. Ένα σαφές μήνυμα για τους αγωνιστές τόσο του παρόντος, όσο και του μέλλοντος.

Αν το κράτος ζητάει από τους αγωνιστές Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά δήλωση αποκήρυξης της πίστης τους στο όραμα του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ας γνωρίζουν το κεφάλαιο, το κράτος και οι μηχανισμοί τους πως η Κοινωνική Επανάσταση δεν είναι απλώς γράμματα πάνω σε σκονισμένα ιστορικά βιβλία. Δεν είναι μια φράση κλισέ αποστερημένη από το περιεχόμενό της. Αντιθέτως, η Κοινωνική Επανάσταση είναι μια απελευθερωτική διαδικασία χειραφέτησης των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων κι αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών. Μέσα από τους οριζόντιους, αυτοοργανωμένους, αντιθεσμικούς μαζικούς αγώνες μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας αμφισβητώντας εμπράκτως την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που μας επιβάλλουν οι κοινοί μας δυνάστες.

Όσο υπάρχουν αγωνιστές κι αγωνίστριες που κουβαλούν και μεταλαμπαδεύουν τη φλόγα της κατάργησης των ταξικών και του επαναστατικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, όσο οι από κάτω της κοινωνίας συλλογικοποιούμε τι αντιστάσεις μας, όσο εργαζόμαστε για την καταστροφή του βάρβαρου αυτού συστήματος,  τόσο οι δηλώσεις μετανοίας θα πέφτουν στο κενό και θα γυρνούν ως μπούμερανγκ στα μούτρα των λακέδων του κράτους. Άλλο τόσο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας θα έρχεται ένα βήμα πιο κοντά.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !

ΤΑΞΙΚΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ !

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

Πάτρα, Μάρτης ‘17

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 13/3 αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν και εκκένωσαν στην Αθήνα τη στέγη προσφύγων στο Δρακοπούλειο κέντρο και την κατάληψη Βίλα Ζωγράφου. Στην συντονισμένη αυτή επιχείρηση προσήγαγαν 7 συντρόφους από τη Βίλα Ζωγράφου και 127 πρόσφυγες από την κατάληψη προσφύγων, ανάμεσά τους 37 παιδιά, τους οποίους μετέφεραν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη για καταγραφή, πριν τους στοιβάξουν σε κάποια από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Λίγους μήνες μετά τις εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης προσφύγων στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείο, Hurriya και Μανδαλίδειο) και μερικά χρόνια έπειτα από τις μαζικές εκκενώσεις καταλήψεων σε όλη την ελληνική επικράτεια, το κράτος συνεχίζει να στέλνει σταθερά στο σύνολο της κοινωνίας το μήνυμα ότι όσοι αντιστέκονται στα σχέδιά του και αγωνίζονται για να ξεφύγουν από το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, βρίσκονται στο στόχαστρο.

Αντλώντας τη δύναμή του από τον μονοπωλιακό του ρόλο στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, το κράτος ξεριζώνει κάθε πρωτοβουλία από τα κάτω που το παρακάμπτει, ώστε να φαίνεται η διαμεσολάβησή του σε κάθε πτυχή της ζωής μας ως θεμιτή και αναγκαία. Χώροι απελευθερωμένοι μέσα στο ασφυκτικό αστικό πεδίο, χώροι αυτοοργανωμένοι, που αποτελούν, πέρα από εργαλεία του ίδιου του  κινήματος, πρόταση αντίστασης στο απάνθρωπο σύστημα που μας έχει επιβληθεί, αποτελούν απειλή για το κράτος, γι’ αυτό και τους πολεμάει με τόση λύσσα. Ο σχεδιασμός για τους μετανάστες είναι να καταγραφούν, να παραμείνουν μαντρωμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκομμένοι από την τοπική κοινωνία και σε πλήρη εξάρτηση από το κράτος και τις συνεργαζόμενες ΜΚΟ, ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν και να τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, είτε ακόμα και ως διαπραγματευτικό χαρτί ή μέσο απειλής σε διακρατικές συμφωνίες.

Ο έλεγχος και η εκμετάλλευση των μεταναστών, άλλωστε, είναι μια κερδοφόρα δραστηριότητα. Τα περίφημα «κέντρα φιλοξενίας» προσφέρουν χρυσές ευκαιρίες σε μεγαλοεπιχειρηματίες που αναλαμβάνουν την κατασκευή, τη σίτιση (catering), τη φύλαξη κτλ των χώρων, καθώς και σε ΜΚΟ. Το κεφάλαιο έχει και αυτό κάθε λόγο να θέλει να κλείσουν αυτοοοργανωμένοι χώροι φιλοξενίας μεταναστών και αγώνα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κατάληψης Στρούγκα (Ν. Φιλαδέλφεια), η οποία έχει δεχθεί επανειλημμένως επιθέσεις από τα πιστά σκυλιά του επιχειρηματία Μελισσανίδη. Πριν λίγες μόλις μέρες αγωνιστές που συμμετέχουν στη διαχείριση της κατάληψης βρέθηκαν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας. Ο Μελισσανίδης προκειμένου να χτίσει το πολυπόθητο, για τους οπαδούς του και για τα κέρδη του, γήπεδο, επιφυλάσσει για τη γειτονιά μια τεράστια μάζα από μπετόν στη θέση ενός πάρκου, στήνοντας μια τεράστια μπίζνα στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας. Η όποια φωνή αντίστασης ξεπηδάει στην γειτονιά έχει να αντιμετωπίσει τα σκυλιά του καπιταλιστή. Οι επιθέσεις αυτές σηματοδοτούν την επιβολή των όρων του κεφαλαίου πάνω στην τοπική κοινωνία.

Ως αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε και αναγνωρίζουμε την ολομέτωπη επίθεση κράτους και κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, ως την υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα που έχει επιβληθεί από τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η υπεράσπιση και διαφύλαξη των συμφερόντων των αφεντικών σε μια περίοδο τόσο κρίσιμη και κομβική για την συγκρότηση των από τα κάτω απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα, αποτελεί εχθρική στάση απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον κόσμο του αγώνα άλλα και την κοινωνία ευρύτερα.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα στους αγωνιστές και θα υπερασπιστούμε τις δομές αγώνα στο πλευρό των συντρόφων μας. Η κοινωνία θα σηκώσει το ανάστημά της απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο, μαφίες αλλά και διάφορους επίδοξους σωτήρες των αφεντικών και θα αγωνιστεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας με σκοπό της δημιουργίας ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 15/3 18.00

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤOYΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

 Αναρχική Συλλογικότητα Ατραπός, 15/3/2017