Για την επίθεση εναντίον αγωνιστών την Κυριακή 15/11 στο Πολυτεχνείο (Αθήνα)

Τα ξημερώματα της Κυριακής 15 Νοέμβρη μια ομάδα ατόμων που ήταν οπλισμένα με βαριοπούλες, μάρμαρα, πέτρες και σιδερογροθιές εξαπέλυσε τραμπούκικη επίθεση εναντίον αγωνιστών-μελών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας «Ροσινάντε» καθώς επίσης κι εναντίον αριστερών οργανώσεων έξω από την είσοδο της οδού Στουρνάρη στο Πολυτεχνείο. Η επίθεση – για την οποία δεν είχε υπάρξει η παραμικρή αφορμή και η οποία  συνοδεύτηκε από έναν οχετό σεξιστικού υβρεολόγιου και απειλών – πραγματοποιήθηκε την ώρα που τα μέλη των εν λόγω οργανώσεων κατευθύνονταν προς τον χώρο του Πολυτεχνείου, προκειμένου να τοποθετήσουν το υλικό τους.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση εκφράζουμε αφενός την αλληλεγγύη μας προς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δέχθηκαν αυτή την επίθεση. Αφετέρου δηλώνουμε ευθαρσώς πως τέτοιες πρακτικές βίας είναι όχι μόνο εντελώς ξένες αλλά και εχθρικές ως προς όσους αγωνίζονται ενάντια στην τωρινή ασφυκτική πραγματικότητα. Ακόμη περισσότερο, δεν έχουν καμία σχέση με το απελευθερωτικό πρόταγμα ενάντια στην κυριαρχία αλλά αντιθέτως πιάνουν το νήμα της καταστολής από ‘κει που το αφήνουν το κεφάλαιο και το κράτος.

Δεν μπορούμε επιπλέον σε καμία των περιπτώσεων να δεχτούμε τη συνθήκη κατά την οποία αγωνιζόμενα κομμάτια των από τα κάτω –που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου και του κράτους με τρόπο που τα ίδια προκρίνουν– να χτυπιούνται και να προπηλακίζονται από ένα συνονθύλευμα ετερόκλητου πλήθους, τα κίνητρα του οποίου είναι παντελώς απολίτικα. Ιδίως όταν μια τέτοια επίθεση γίνεται στο χώρο του Πολυτεχνείου κατά τις ημέρες εκδηλώσεων ιστορικής-ταξικής μνήμης για την εξέγερση των φοιτητών εναντίον της χούντας. Τέτοιες επιθέσεις –εκτός από τη σωματική και ψυχολογική φθορά που προξενούν στους αποδέκτες τους– λειτουργούν κι ως τροχοπέδη αναφορικά με την κίνηση διακριτών πολιτικών κομματιών του κινήματος κι ως εκ τούτου στρέφονται ενάντια σε κάθε αγωνιστή κι αγωνίστρια.

Συνεπώς, από την πλευρά μας, συνυπάρχοντας ως αναρχικοί μαζί με άλλα πολιτικά-ταξικά-κοινωνικά κομμάτια μέσα στο τεράστιο ψηφιδωτό του κόσμου του αγώνα κι αντιλαμβανόμενοι την ύπαρξη κοντινών χαρακτηριστικών με αρκετούς άλλους αγωνιστές, όπως κι επίσης αρκετών αποκλίσεων, θεωρούμε πως σε καμία περίπτωση η διαφοροποίηση ως προς την πολιτική ταυτότητα δε μπορεί να δικαιολογήσει τέτοιου είδους επιθέσεις εναντίον άλλων αγωνιστών. Με άλλα λόγια, το ότι ο κόσμος του αγώνα δεν είναι ομοιογενής, δε σημαίνει πως είναι κι εχθρός μεταξύ του.

Ως αναρχικοί κι αναρχικές, που συμμετέχουμε και παρεμβαίνουμε στο ευρύτερο κοινωνικό και ταξικό κίνημα, αγωνιζόμενοι για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους και τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας θεωρούμε πως η βία (η κοινωνική-ταξική απελευθερωτική αντιβία) πρέπει να κατευθύνεται προς τους εξουσιαστές μας. Αντιθέτως, η επίθεση εναντίων των αγωνιστών στο Πολυτεχνείο αποτελεί εν τέλει άλλη μια έκφανση του κοινωνικού κανιβαλισμού, που διαχέεται από τους από πάνω και υιοθετείται από τους από κάτω, ιδιαίτερα όταν υπάρχει απουσία πολιτικής σκέψης και συγκρότησης. Δε μπορούμε λοιπόν παρά να σταθούμε απέναντι στην αναπαραγωγή της βίας ανάμεσα στους καταπιεσμένους αλλά και στη λογική και την πρακτική της επιβολής της ισχύος εις βάρος άλλων αγωνιστών.

Αντιθέτως, αντιλαμβανόμαστε πως η κοινωνική-ταξική αντιβία με χαρακτηριστικά συλλογικά κι απελευθερωτικά περιλαμβάνεται στην κοινωνική, για την οποία αγωνιζόμαστε. Αναφέρεται δηλαδή στη διαδικασία του να γαλουχηθούν τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κομμάτια  αυτής της κοινωνίας με την αντίληψη πως η βία πρέπει να κατευθύνεται εναντίον του κεφαλαίου που ρημάζει τη ζωή μας, εναντίον του κράτους που καταπιέζει όλους εμάς τους από τα κάτω και επιχειρεί να καταστείλει τις αντιστάσεις των αγωνιζομένων αλλά κι ενάντια στα τσιράκια των εξουσιαστών, φασίστες, ρουφιάνους κ.ά.

ΑΛΛΗΓΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΑΝ  ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΙΒΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥΣ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση

saktapatra.wordpress.com

Έκθεση κινηματικού βιβλίου Σαβ. 12/12 στον Έσπερο

af_book1

“Τα αναρχικά βιβλία είναι όπλα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό”

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 12 μ. στον Έσπερο (πλ. Γεωργίου)

αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Επί τα πρόσω

Διότι κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική

brain

Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου −όπως και κανένα θύμα κρατικής και παρακρατικής βίας−, όπως επίσης δεν ξεχνάμε τη δυναμική των ημερών της εξέγερσης του Δεκέμβρη ’08. Οι εμπειρίες, τα βιώματα και η παρακαταθήκη που άφησε η εξέγερση αυτή, η εξέγερση της δικής μας γενιάς, ας μας θυμίζει τις εκρηκτικές δυνατότητες που γεννιούνται όταν ο κόσμος αποφασίζει να αντιδράσει απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και να δημιουργήσει από τα κάτω δομές και διαδικασίες που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες του.

Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν μια εξέγερση που απλώθηκε σε λίγες ώρες πανελλαδικά και κατέβασε στο δρόμο με πρωτοφανή μαζικότητα και μαχητικότητα ένα ετερόκλητο αλλά πολύ αποφασισμένο πλήθος. Η απήχησή του ήταν παγκόσμια. Βρισκόμαστε ακόμα στις απαρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ωστόσο οι πρώτες εξαγγελίες σημαντικών περικοπών έχουν κιόλας γίνει, ενώ η ανεργία βρίσκεται ήδη σε ψηλά επίπεδα. Καθώς η φούσκα της καταναλωτικής ζωής σκάει βίαια και η ψευτοέπαρση για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και το Euro καταλαγιάζει, τα μαύρα σύννεφα είναι πιο ορατά. Κόσμος ξεχύνεται αυθόρμητα στους δρόμους εκδηλώνοντας αρχικά την οργή του για την αστυνομική βία (οι πρώτες επιθέσεις ήταν σε αστυνομικά τμήματα). Σύντομα όμως φαίνεται ότι παραμένει στο δρόμο εκφράζοντας βαθύτερες ανησυχίες για τα αδιέξοδα της εποχής μας: Την τυραννία του καπιταλισμού (βλ. επιθέσεις σε τράπεζες και Τειρεσία), τη συνολικότερη κρατική καταπίεση (βλ. επιθέσεις σε εφορίες και υπουργεία, καταλήψεις κρατικών κτηρίων), το ξεπούλημα του συνδικαλισμού (βλ. κατάληψη σε ΓΣΕΕ και ΕΣΗΕΑ), την εμπορευματοποίηση της τέχνης (βλ. κατάληψη Λυρικής Σκηνής), τη φτώχεια και τους ταξικούς διαχωρισμούς (βλ. απαλλοτριώσεις μαγαζιών και σούπερ μάρκετ). Μια σειρά από συνελεύσεις, δομές και καταλήψεις γεννιούνται, κάποιες από αυτές με διάρκεια πολλών χρόνων.

Η δυναμική του Δεκέμβρη, όμως, φάνηκε εξίσου έντονα στις απεργιακές πορείες και στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια τα επόμενα 3 χρόνια. Κυρίως από το 2010 έως τις αρχές του 2012 είδαμε επανειλημμένως κοινωνικά κομμάτια να κατεβαίνουν αποφασισμένα να συγκρουστούν και να περιφρουρήσουν την παρουσία τους στο δρόμο. Και δεν μιλάμε ούτε για νέους ούτε για συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους μόνο, μιλάμε για μαζική και κοινωνικά διευρυμένη –και γι’ αυτό επικίνδυνη για την κυριαρχία– αντίσταση. Η αγωνιστική αυτή στάση ανάγκασε το κράτος να αναβαθμίσει σημαντικά σε αριθμό, αρμοδιότητες και εξοπλισμό τις δυνάμεις καταστολής. Πέρα από τη μαχητικότητα, ο Δεκέμβρης άφησε ως παρακαταθήκη και έναν οίστρο δημιουργικότητας. Την ίδια περίοδο ξεπήδησαν λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, σωματεία βάσης, κοινωνικές δομές (π.χ. ιατρεία), πολιτικές συνελεύσεις και τόσα άλλα.

Όλες αυτές τις εμπειρίες και τις κοινωνικές διεργασίες τις φέρουμε ως βίωμα, είναι το πιο σύγχρονο παράδειγμα εξέγερσης σε αυτό τον τόπο, εγγεγραμμένο στη μνήμη του κινήματος, στη δική μας μνήμη. Όπως και με την εξέγερση του ‘73, είναι χρέος μας να μην αφήσουμε να εκφυλιστούν οι επέτειοι σε μνημόσυνα ή μέρες επεισοδίων για το θέαμα και μόνο, αλλά να διατηρούμε το νόημά τους ζωντανό. Πρόκειται για σημεία αναφοράς, διότι θυμίζουν τις δυνατότητες που φέρουν οι μαχητικοί και αδιαμεσολάβητοι αγώνες. Το μήνυμα αυτό είναι πάντα επίκαιρο.

Στις ζοφερές εποχές που ζούμε, όπου μέρα με τη μέρα περιστέλλονται δικαιώματα και κεκτημένα, έχει ιδιαίτερη αξία να θυμόμαστε τι μπορούμε να καταφέρουμε όταν ξεπερνάμε τον εαυτό μας και συντρίβουμε τα ασφυκτικά όρια της από τα πάνω φορεμένης «νομιμότητας». Κόντρα στο φόβο (από την αστυνομική καταστολή, την τρομοκρατία των ΜΜΕ και τις οικονομικές κυρώσεις), κόντρα στην παραίτηση και τη μοιρολατρία, να υπερασπιστούμε δυναμικά τη ζωή μας, εμπνεόμενοι από τα παγκόσμια ιστορικά παραδείγματα μαχητικών κοινωνικών αγώνων.

Διότι κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική.
Ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, συνεχίζεται.

Αναρχική συλλογικότητα Ατραπός
Δεκέμβρης 2015

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Ελαία και Αγρός – Αλληλεγγύη σε όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους του κοινωνικού και ταξικού αγώνα

Τη νύχτα της 25ης Οκτώβρη η Κατάληψη Ελαία στην Κέρκυρα δέχτηκε επίθεση από τραμπούκους. Η επίθεση σημειώθηκε αμέσως μετά από το αντιφασιστικό διήμερο, που είχε πραγματοποιηθεί στην ευρύτερη περιοχή της Γαρίτσας και στο οποίο η κατάληψη Ελαία είχε συμμετάσχει ενεργά. Οι τραμπούκοι, αφού εισέβαλλαν στο χώρο της κατάληψης παραβιάζοντας την πόρτα, πήραν μαζί τους έναν υπολογιστή, ηχεία καθώς κι ένα μέρος από τα τρόφιμα, τα οποία είχαν συγκεντρωθεί για τους πρόσφυγες την προηγούμενη μέρα.

Η εν λόγω επίθεση πραγματοποιήθηκε σε ένα χώρο, ο οποίος για έξι χρόνια μέσα από αυτοοργανωμένες, αδιαμεσολάβητες και αντιιεραρχικές διαδικασίες και μακρυά από τη λογική του κέρδους συμβάλλει στον αγώνα για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας. Τα αυτοοργανωμένα μαθήματα, οι κύκλοι αυτομόρφωσης, οι πολιτικές εκδηλώσεις, καθώς επίσης και η αγροκολλεκτίβα που συντηρεί τα δέντρα και το κτήμα στο οποίο βρίσκεται η κατάληψη είναι μερικές μόνο από τις δομές και τις διεργασίες, που έχουν βρει στέγη στην κατάληψη Ελαία και έχουν αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους αγωνιζόμενους στο νησί της Κέρκυρας.

Λίγες μέρες αργότερα και πιο συγκεκριμένα το πρωί της Κυριακής 1 Νοέμβρη το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος Κατάληψη Αγρός, στο πάρκο Τρίτση, δέχτηκε εμπρηστική επίθεση από φασίστες. Ευτυχώς, οι ζημιές που προκλήθηκαν ήταν μικρές. Οι εμπρηστές προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να προκαλέσουν φωτιά σε ένα πάρκο που λειτουργεί τόσο ως πνεύμονας οξυγόνου για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής όσο και ως ενδιαίτημα για ζώα και φυτά.

Οι φασίστες επιτέθηκαν εις βάρος ενός αυτοδιαχειριζόμενου κατειλημμένου εδάφους, το οποίο για παραπάνω από έξι χρόνια με την ύπαρξη και λειτουργία του αντιστέκεται έμπρακτα αλλά και με το λόγο που εκφέρει εναντίον των αναπτυξιακών επιχειρηματικών σχεδίων που υποβαθμίζουν τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους. Τα αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά και αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά της κατάληψης Αγρός και συγκεκριμένα ο αγώνας που έχει δοθεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της κατάληψης για την προάσπιση του πάρκου Τρίτση φαίνεται πως ενοχλούν όσους εχθρεύονται τον κόσμο που δρα με γνώμονα την αλληλεγγύη και μακριά από τις αξίες και τους διαχωρισμούς της κυριαρχίας.

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, που λειτουργούν αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά και μακρυά από τη λογική του κέρδους είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου του αγώνα που μάχεται ενάντια στην εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου. Χώροι ανοιχτοί για οποιαδήποτε και οποιονδήποτε επιθυμεί να ορθώσει αντιστάσεις, να παράξει αρνήσεις και να αναζητήσει καταφάσεις στην επίπονη αλλά όμορφη διαδικασία της κοινωνικής χειραφέτησης και της δημιουργίας ενός νέου κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας. Χώροι, οι οποίοι προωθούν την αδιαμεσολάβητη επικοινωνία, την αυτοοργανωμένη έκφραση, την ισότιμη συμμετοχή και την οριζοντιότητα, με την πεποίθηση πως ο τρόπος που αγωνιζόμαστε σήμερα έχει άμεση συνάφεια με την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε αύριο. Χώροι που στην ουσία δρουν ανταγωνιστικά προς τις αξίες και τις πρακτικές του κόσμου της κυριαρχίας, λειτουργώντας ως προπλάσματα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε, μιας κοινωνίας που θα λειτουργεί συλλογικά και μακριά από τη λογική του ατομισμού, του κανιβαλισμού, της επιβολής της δύναμης και της εκμετάλλευσης.

Ως εκ τούτου, οι επιθέσεις εναντίον των χώρων αυτών δεν κάμπτουν τους αγωνιστές, αλλά τους οπλίζουν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για τη συμμετοχή στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που μαίνεται… Η βούληση για στέγαση πολιτικών, κοινωνικών, ταξικών και πολιτιστικών αναγκών είναι τέτοια που διαμορφώνει διαρκώς νέα πεδία παρέμβασης και πραγματών3ι τη δημιουργία νέων τέτοιων εγχειρημάτων. Πρόσφατα παραδείγματα είναι η κατάληψη στη Νοταρά 26 (μεταστεγάστηκε από την αρχική κατάληψη στην Αραχώβης) στην Αθήνα για τη στέγαση προσφύγων, η κατάληψη Φιλίππου και Σιατίστης στη Θεσσαλονίκη που από την πρώτη στιγμή βρίσκεται στο στόχαστρο του Δήμου Θέρμης που είναι ο ιδιοκτήτης του κτιρίου και η κατάληψη Ντουγρού στη Λάρισα που ύστερα από την τελευταία εκκένωση της βρήκε νέα στέγη μένοντας πιστή στην υπόσχεση που είχε δώσει.

Ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος ‘’Επί τα Πρόσω’’ εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις συντρόφισσες και τους συντρόφους των καταλήψεων Ελαία και Αγρός, αλλά και σε όλους τους αγωνιστές που δημιουργούν αυτοοργανωμένες δομές για τη στέγαση των αναγκών του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Έχοντας βρεθεί στο παρελθόν κι εμείς οι ίδιοι στο στόχαστρο επιθέσεων γνωρίζουμε πολύ καλά πως –ανεξαρτήτως προθέσεων- οι επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, στέκια και καταλήψεις, πιάνουν το νήμα της καταστολής από ‘κει που το αφήνουν το κράτος και το κεφάλαιο.

Οι κρατικές, παρακρατικές και τραμπούκικες επιθέσεις δεν πτοούν τον κόσμο του αγώνα. Τον πεισμώνουν !

 Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ !

 ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ (ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ, ΜΠΡΑΒΟΙ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ) , ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ !

αυτοδιαχειριζόμενος χώρος “επί τα πρόσω”

Πατρέως 87 στις σκάλες

http://epitaprosw.espivblogs.net/